Het boomhuis

Ynary haalde haar schouders al op voordat ze echt over de vraag had nagedacht. Ze vond het voor hem niet eerlijk dat zij mocht kiezen, hij zou waarschijnlijk toch het meeste eten. "Ik eet wel gewoon met je mee," zei ze glimlachend. Ja, ze zou zichzelf gewoon dwingen normaal te eten. Collin zou haar waarschijnlijk toch wel genoeg afleiden om niet eens door te hebben dat ze aan het eten was.

NEW

Dash slofte door het gras, hij was moe, had niet geslapen door de gedachte aan wat hij Faith allemaal aandeed. Hij had wallen onder zijn ogen, kon het niet opbrengen rot te doen dus was hij gevlucht. Dash, ja Dash, was gevlucht, bang dat de anderen zouden merken dat hij piekerde, dat hij diep van binnen eigenlijk gewoon een watje was, want dat was hij gewoon, en het was moeilijk dat onder ogen te zien, en daarom was hij gevlucht zodat hij straks weer terug kon komen, doen alsof er niets aan de hand was en weer gewoon keihard verder gaan. En hij wist dat dat stom was... Hij zuchtte vermoeid en klom het trapje naar het boomhuis op, en plofte op de grond neer.

Maud was nooit echt van de mensen geweest en kwam dus echt vaak in het boomhuis. Ze klom omhoog en keek toen recht in het gezicht van een jongen.' Ohh sorry ik euhmm ga al wel weer weg. Ik euhmm......' Maud herkende hem, hij had haar ook zo vaak gepest. Ze wilde zo snel als het kon weg. Weg van 1 van de pesters die haar leven tot een nog grotere hel maakte dan het al was.

Dash keek op, zag een meisje.. Een meisje wat hij ook al zo vaak gepest had. "Hoi.." mompelde hij zacht. Vertwijfeld keek hij haar aan, zij was niet degene die weg hoefde te gaan, dat verdiende ze niet. Hij glimlachte flauwtjes en stond voorzichtig op, bukkend zodat hij zijn hoofd niet zou stoten. "Blijf maar.. ik ga anders wel" zei hij tegen haar, volgens hem heette het meisje Maud, als hij het goed onthouden had... Ze was vaak het dupe geweest van zijn pesterijen, maar nu hij alleen was hoefde hij haar leven niet ook nog te verpesten op de momenten dat ze gehoopt had er aan te ontsnappen. Hij schuifelde langs haar heen en ging aan de buitenkant van het boomhuis zitten, liet zijn benen over de rand schommelen.

Maud schudde haar hoofd.' Blijf ik heb eigenlink wel behoefte aan gezelschap behalve als je me weer naar beneden wil halen. Dan mag je van mij weg.' Ze ging zitten en keek naar de jongen. Hij heette volgens haar Dash als ze het niet verkeerd wist.

Hij hoorde haar, keek verschrikt om het hoekje van de opening. "Meen je dat echt?" vroeg hij voorzichtig terwijl hij naar binnen kroop hij ging tegen de andere houten muur aan zitten en keek naar het meisje. "Je bent veel te aardig..." mompelde hij zacht en keek beschaamd naar beneden. Waarom moest iedereen die hij pestte toch altijd zo aardig... Zijn schuldgevoel werd er alleen maar erger van. Hij speelde wat met de veters van zijn afgetrapte gympen en strikte ze, haalde ze weer uit de knoop en strikte ze weer.. Hij keek naar het meisje en glimlachte flauwtjes.

Maud glimlachtte,' Natuurlijk meen ik dat. En ikben in een goeie bui dus zo aardig ben ik ook weer niet alleen nu even. Sowieso moet je iedereen een tweede kans kunnen geven. Inieder geval als het aan mij ligt.' Zegimlachtte vriendelijk en was allang blij dat hij geen hateljjke opmerking maakte.

Hij zuchtte opgelucht, maar voelde een steek van binnen, als hij haar de volgende keer weer tegenkwam, en hij was alleen dan had hij die tweede kans dus wel mooi verpest. "Gelukkig" perste hij er met moeite uit en schonk haar een glimlach, die meer leek op een grimas. "Maud is het toch?" vroeg hij aarzelend, proberend om het gesprek op gang te houden, om aardig te zijn, om te laten zien dat hij niet altijd een klootzak was..

Maud knikte glimlachend.' Dash als ik het goed heb. Maar je hoeft niet altijd zo tegen me te doen hoor. Ik vind het fijn dat je aardig tegen me doet nu. Maar bij vrienden is het toch altijd anders. Je moet hun dingen bewijzen. Weetje dan zijn het geen echte vrienden. Toch mag ik daar niet echt over oordelen zo veel vrienden heb ik niet.' En haar beste vriend had ze al een tijdje niet meer gesproken omdat ze hem in de steek had gelaten met kerst.

Dash keek naar zijn handen, ze had helemaal gelijk maar hij kon er gewoon niets aan doen. Hij wilde niet alleen zijn, hij moest het maar gewoon doen met vrienden die misschien niet zijn vrienden waren maar dan was hij niet alleen zou hij zeker niet gepest worden en was hij geen watje. "Je hebt wel gelijk..." zei hij zacht. Hij wist niet wat hij nu moest zeggen, dus het enige wat hij kon doen was haar gelijk geven en maar een beetje beschaamd naar zijn handen en voeten kijken.. "Ik, nou ja... het is moeilijk.... denk ik..." mompelde hij.

Maud glimlachtte lief en legde heel even haar hand op die van hem.' Ik begrijp het hoor, als ik wilde zou ik zo in jou plaats staan dan in die van mij. Maar ik heb ook nog eens verwachtingen waar ik aan moet voeldoen.' Ze beet op haar lip en haalde haar hand weer van de zijne af.' Mijn ouders hebben verwachtingen en dat is de enige reden waarom ik zo'n euhmm nerd ben. Ik ben geen studiebol, of in ieder geval niet van mezelf. Ik hou niet van viool, ik ben een danser. Maar zie dat maar eens in mijn ouders hoofd te krijgen. Dus doe ik wat me gezegd word en probeer zo veel mogelijk het pesten te negeren. Ookal gaat dat moeilijk als vrienden van jou me een blauw oog slaan en me zo hard in mijn maag trappen dat ik die avond vier keer heb overgegeven. Of een voet tegen mijn neus aan waardoor mijn neus moest worden rechtgezet.'

Ian zat op het dak van het boomhuisje. Hij keek met een onleesbare uitdrukking naar de brief in zijn handen. Hij kon het niet geloven. Aan de ene kant was dit leuk, aan de andere kant absoluut niet.
"Hiehoi Janny,
Ik kom volgende week bij julie logeren, want papa gaat een weekje weg voor zijn werk en ik heb dan vakantie. Dus hij komt me volgende week met het vliegtuig wegbrengen, omdat hij toch hier moest overstappen om naar Europa te vliegen. Hij zegt ook dat hij je graag weer een keer wil zien.
Kusjes en knuffels van Daisy"

Zijn vingers streken over de roze glitter letters op het papier in zijn zusjes kinderlijke handschrift. Hun handschrift leek erg op elkaar, al schreef hij alsof hij met een ganzeveer schreef en schreef zij gewoon netjes. (snappu wat ik bedoel?) Daisy, zijn kleine engeltje zou een week lang anar huis, naar New York komen. Aan de andere kant kwam die eikel ook langs. Hij wist nog steeds niet wat hij ervan moest denken

Lauren klom de ladder naar het boomhuis op. Ze ging met haar hand door haar haren en zuchtte. Ja, ze was natuurlijk super blij met haar nieuwe kapsel maar het voelde ook een beetje vreemd, al die starende blikken. Ze dacht dat ze er wel doorheen kon komen omdat dat de vorige keer ook gelukt was, maar nu kwam ze erachter hoe verdoofd ze toen geweest was.
Voorzichtig keek ze de boomhut in en zag Ian zitten. 'Hoi' zei ze zachtjes.

Ian schoof het papier gehaast in een van de zakken van zijn sweater toen hij iemand hoorde. Hij hield er niet van als mensen hem emotioneel zagen. Toen hij zag dat het lauren was ontspande hij zich weer. Een hand ging door zijn haar. "Funky haarkleur L. Staat je goed." Zei hij met een knipoog. Hij klopte naast hem op het dak, ten teken dat ze daar kon zitten.

Lauren glimlachte bij zijn reactie en ging naast hem zitten. 'Echt, veel mensen lijken nou niet echt bepaald enthousiast, en ik heb het ook nog nit aan Ryan laten zien' zei ze een beetje onzeker, en ze stopte een blonde pluk achter haar oor.

Ian lachtte. "Zelfs al stond het je neit geweldig, dan zou ik toch geen commentaar mogen geven, ik verander zo vaak van haarkleur dat ik net een kameleon ben." Zei hij lachend. Hij kamde met een hand zijn ponny weer goed. "Wat vind je trouwens van de nieuwe kleur?" Vroeg hij emt een kleine grijns.

Lauren lachte en voelde zich meteen weer bij hem op zijn gemak, het leek net alsof er niks tussen hun gebeurd was... 'het staat leuk, nu hebben we allebei een blonde lok' zei ze met een glimlachje.

Ian lachtte. Okee nu serieusere informatie, dan was hij er maar vanaf. "Lauren, ik ben naar een terapeute geweesd... Ik heb Bipolairepersoonlijkheids stoornis. Dat betekend gewoon dat mijn stemmingen telkens overslaan en stuff. Ik heb er nu medicijnen voor, dat is waarschijnlijk waarom ik nu niet weer hysterisch aan het janken ben." Aan het einde werd zijn stem langzaam zachter. Om het makkelijk uit te leggen vistte hij de nu gekreukte brief uit de zak van zijn sweater en gaf hem aan Lauren. "Lees maar."

Lauren keek eerst geschokt maar glimlachte toen. 'Fijn dat je het weet, nu heb je ook een verklaring voor toen...' begon ze haar zin maar toen stopte ze en pakte de brief aan, omdat het haar een beter idee leek die zin helemaal nooit af te maken. Langzaam las ze de brief, één, twee, drie keer gleden haar ogen over de regels en toen gaf ze hem terug aan Ian. 'Fijn dat je zusje komt...' zei ze, maar ze wisten allebei precies wat ze niet zei, maar wel had moeten zeggen. Klote dat je vader ook komt.

Ian trok zijn benwn op en tegen zich aan, zijn kin op zijn knien steunend. "Lauren wat moet ik doen? De laatste keer dat ik die man zag was in de rechtzaal, bij de scheiding. Ik wil niet dat het een ruzie word voor Daisys neus. Ik wil die man niet ziet en hem ABSOLUUT niet spreken.

Lauren schudde haar hoofd. ' Ik weet niet, ik wil je echt helpen. Misschien kan ik wel zeggen dat je er niet bent of zo?' zei ze en ze ging met haar hand dor haar felle haren. 'Weet je zeker dat het niet beter is een keer met hem te praten?' vroeg ze voorzichtig en ze keek hem met hulpeloze ogen aan. Het was voor haar moeilijk om over zijn vader te praten, maar dat moest ze maar even opzij zetten. Het gign nu over hem, niet over haar.

Ian haalde diep adem. "Ik weet het niet Lauren, hij noemd me al jarenlang duivelskind, demon en dat soortvtermen. Wat zou hem opeens tot inkeer kunnen brengen om me weer als zijn zoon te accepteren?" Vroeg hij op een bijna wanhopige toon. Daisy weer zien was geweldig, maar die eikel... "Ik moet trouwens wel gaan, mijn moeder kan Daisy niet oppikken vanwege haar werk.

Daar zat ze dan, met haar mond vol tanden. 'Nou ja, ik wil zowieso wel met je mee gaan hoor' zei ze met een scheve glimlach. Eve legde ze voorzichtig haar hand op zijn arm. 'Het komt wel goed' zei ze nog en ze trok haar hand weer terug, omdat ze een vriendje had en ze niet te ver moest gaan met lichamelijk contact bij andere jongens.

Ian glimlachtte dankbaar. "Wow, Lauren, dat vind ik echt super cool van je." Zei hij vrolijk. Hij grinnikte toen hij zag hoe snel ze weer terugtrok. "Ik ben die jongen van je, Ryan, nog tegengekomen. Hij is wel een aardig joch. Als hij je pijn doet zal ik hem met alle ezier voor jou pijn doen tho." Zei hij net een knipoog.

Laurens wangen kleurden rood toen ze Ryans naam hoorde. 'Dank je wel, al denk ik niet dat het ooit nodig zal zijn' zei ze en ze glimlachte. Ryan was zo lief, die zou haar nooit pijn doen, dat wist ze honderd procent zeker. 'En natuurlijk ga ik met je mee, dat moet toch als vriendin'.