Het meer achter het bos.

Collin zag haar angst en er was een heel sterk gevoel van bescherming dat zich aan hem opdrong. Hij kon er niets aan doen dat hij een stapje dichterbij deed en zijn armen om haar heensloeg. Alsof dat iets zou helpen. Alsof dat alle angst uit haar ogen zou halen, alsof dat haar verleden zou veranderen, alsof ze daardoor nog een keer over alles na zou denken, alsof ze het hem dan wel kon beloven. "sorry, dat had ik niet moeten zeggen" zei hij met nog steeds een verstikte stem. Zijn tranen vielen niet meer, gelukkig. Maar zijn standpunt was niet veranderd, hij zou er alles aan doen haar niet ook nog te verliezen. Ynary was zijn beste vriendin, maar waarom voelde het dan zo verschrikkelijk goed haar vast te houden zoals hij nu deed? Collin wist het niet. Maar ergens was hij bang, bang voor dit gevoel, bang haar te verliezen op honderd verschillende manieren.

Ynary verborg haar gezicht in zijn schouder terwijl er stille tranen over hasr wangen stroomden. Het voelde fijn om zijn armen zo om haar heen te voelen, maar ze durfde er niet van te genieten. Bang dat het weer kon worden afgepakt. Het was raar, maar ze wist dat het ooit zou komen hoewel ze nu eigenlijk gewoon voor altijd zo wilde blijven staan. Maar er was een reden dat ze zich geen toekomst kon voorstellen. Niet een waaraan zij deelnam in ieder geval. Langzaam werd het snikken minder en stopte de tranen met stromen. Of het nou zijn bedoeling was geweest of niet, hij had haar wel gekalmeerd.

Hij liet haar niet los, ook niet nadat ze uitgesnikt was. Hij wilde niet, kon niet. Voorzichtig aaide hij over haar haren. Hij wist niet waar dit gevoel opeens vandaan kwam, maar het was er. Hij wilde dat ze bij hem bleef en hem niet meer losliet. Dat ze al het verdriet dat ze overduidelijk meegemaakt had kon vergeten. Hij leek haar te kalmeren en daar was hij blij om. Het was al redelijk koud geworden en er trok mist op vanuit de grond. Zijn eigen tranen waren ook opgedroogd. Hij voelde zich ondanks alles wat er net gebeurd was fijn, fijn dat zij bij hem was. Er gewoon zijn.

Ynary kon zijn hartslag voelen en ademde zijn geur in. De kou die opkwam voelde ze niet met zijn armen om haar heen en ze vond het niet erg dat ze de mist niet kon zien. Langzaam tilde ze haar hoofd wat op zodat ze hem aan kon kijken en glimlachte dankbaar naar hem. Haar ogen waren nog steeds rood van het huilen en je kon de traansporen nog op haar wangen zien maar er lagen geen tranen meer in haar ogen. Ze zei geen dankjewel, de stilte voelde weer ontspannend aan en dat wilde ze niet verpesten.

Collin keek terug en knikte op het onuitgesproken bedankje. Het was ook een bedankje richting haar, dat ze hem niet weggeduwd had, hem toegelaten had, en ergens ook, dat ze het hem verteld had. De stilte was niet meer zo drukkend als net. Collin bleef staan zoals ze stonden, hij zou niet de eerste zijn die deze omhelzing verbrak. Het voelde alsof het hoorde, op een rare, maar fijne manier.

Ynary legde haar hoofd op zijn borstkas, zo kon ze zijn hart horen en voelen kloppen. Er verscheen een glimlach op haar gezicht, op het moment hoefde ze niets anders te horen. Het regelmatige gebons kalmeerde haar en zorgde ervoor dat haar ademhaling en hartslag ook rustiger werden. Ze wist dat hoe fijn ze zich nu ook voelde het niets zou veranderen, maar nu maakte dat niets uit. Morgen zou ze zich wel druk maken over die dingen.

Plotseling kwam er een idee in Collin op. "ynary, laten we alsnog samen kerst vieren" zei hij zachtjes tegen haar haar. Als ze iets had om naartoe te leven zou er niets gebeuren. Zou hij haar niet kwijt worden en daar kwam nog bij dat hij het heel fijn zou vinden met haar te vieren. Ze kon naar Italië komen, of zijn appartement, hier in New York. Ze konden het vieren met of zonder Enriqué. Arianne was ergens ver weg weggestopt. Hij wilde kerst vieren samen met Ynary koste wat het koste.

Ynary keek niet op, ze vond het te fijn om zo tegen hem aan te staan maar ze glimlachte. "Graag," fluisterde ze met haar ogen nog steeds gesloten. Eerlijk gezegd kon ze niet zeggen dat ze het jammer vond dat Arianne er dan niet bij zou zijn. Eerst had ze het niet erg gevonden dat ze erbij zou zijn, maar daardoor was ze wel zenuwachtig geweest. Enrique kende ze al een beetje en had op een rare manier toch vriendelijk tegen haar gedaan. En zolang Collin er was zou ze alles goed vinden.

Er kwam een glimlach op Collins gezicht te staan bij haar antwoord. Hij was er enorm blij over, en waarom kon hij niet heel goed zeggen. "Laten we terug naar school gaan" zei hij met tegenzin, hij wist dat ze hier niet voor eeuwig konden blijven staan, hij wist dat zelfs proberen niet zou werken. Ze had slaap nodig. Hij ook wel, maar hij had al lang geslapen vanmiddag. Hij had zin in kerst, hij had nog geen boom, nog nergens. "Waar wil je het vieren?" vroeg hij, als in 'in welke stad' al zou ze het in Honkong willen vieren, hij zou haar laten kiezen. Waar zij was, zou hij zijn, tenminste met kerst. Haar opmerking van straks dat hij er nooit was wilde hij onwaar maken, of wel waar, maar dan dat zij met hem mee weg was.

Ynary had geen zin om te gaan, ze wilde gewoon bij hem blijven. Maar ze hield zichzelf voor dat ze ook nog de hele terugweg hadden en kerst, ze glimlachte bij die gedachte. Nu ze aan haar bed dacht waar ze eigenlijk nu in hoorde te liggen merkte ze dat ze moe was. Bijna wilde ze antwoorden: 'waar jij bent,' maar ze hield zich in. In plaats daarvan haalde ze haar schouders op. Het maakte haar echt niet zoveel uit. Of het nou in Zuid-Afrika was of in Siberie. Ze was niet buiten Amerika geweest, en daar had ze dan ook nog maar een paar steden gezien. Portland, waar ze geboren was, Chicago waar haar oom en tante woonde en New York. Eerst hadden haar oom en tante in de buurt van Portland gewoond, maar onder andere vanwege haar waren ze verhuisd. Iedereen leek toen van mening te zijn dat ze ergens anders heen moest en dat ze precies wisten wat het beste voor haar was.

"laten we het dan gewoon hier in New York vieren, we kunnen gaan schaatsen als je zin hebt?" stelde hij voor. Eigenlijk was hij helemaal niet zo'n fan van zijn eigen villa hier in New York, hij was groot en licht. Ingericht door zijn vader en dus erg open, licht en modern. Hij persoonlijk hield meer van de stijl van zijn moeder, de kleine volprop stijl. Zijn vader dacht groot en de villa in New York telde voor hem niet als groot, maar had hem wel zo ingericht. "We kunnen ook naar Italië gaan als je wilt, maar daar hebben we geen kans op sneeuw" zei hij met een glimlach. New York had een heel andere stijl van kerst vieren. Collin bedacht dat hij de villa zou veranderen, zijn eigen inbreng eraan geven. Er was niets persoonlijks aan die plek, maar dat zou veranderen als Ynary er uiteindelijk geweest was.

_________________
zullen we kerst ook spelen (a)?

Ja
-----------
Ynary glimlachte, ze hield niet echt van de kou en schaatsen had ze nog nooit gedaan maar het maakte haar allemaal niets uit, zolang ze maar bij hem was. "Is goed," het zou fijn zijn om het gewoon hier te vieren omdat het dan gewoon hier was. Ze was nog nooit buiten Amerika geweest en het was een beetje eng om dat dan te doen. Niet dat ze het hem zou zeggen, hij was bijna overal geweest en zou het waarschijnlijk niet begrijpen. Ze glimlachte, al hield ze dan niet van kou, sneeuw vond ze wel leuk. Het was bijzonder hoe elke vlok weer een andere vorm had. Bovendien leek het binnen warmer en knusser als het buiten sneeuwde. En... vroeger als ze met haar ouders kerst had gevierd sneeuwde het ook meestal. Portland lag in het noorden, bijna bij Canada dus het was er altijd al wat kouder.

nieuwe meet?
~~
ze waren nu bij school aangekomen en Collin nam met tegenzin afscheid van Ynary. Hij stak zijn hand op. "Ik zie je nog wel" zei hij twijfelend. Hij twijfelde niet of hij haar nog eens zou zien, maar over of hij haar nu zou kunne laten gaan.

Jake was het water in gesprongen, hij had het eventjes nodig om gewoon in natuurwater te zwemmen. Hij was het water voor chloor een beetje zat. Rustig maakte hij een paar krachtige slagen en zwom het meer rond. Het was midden in de nacht, bij toeval had hij dit meer gevonden en besloten om te gaan zwemmen. Ondanks dat het buiten warm was was het meer heerlijk koel. Hij dacht aan Carmen, waar hij een paar uur geleden nog bij was geweest.

Lauren waadde langzaam het water in. Het was koud maar dat maakte niet uit. Door de kou raakte ze haar besef van tijd en de pijn die ze voelde helemaal kwijt. De bikini die ze droeg was nog van een paar maanden geleden, een beetje zilver wit en hij paste goed bij de kleur van haar huid in het maanlicht. Ze stond nu tot haar middel in het water en haar haren waren aan de puntjes al doorweekt. Ze had Jake niet gezien, hij zwom al een stuk verder van waar ze stond.

Onder water draaide Jake zodat hij precies richting het meisje zwom wat in het water stond, hij had haar niet gezien. Met grote slagen zwom hij verder totdat zijn hand tegen haar benen aankwam. Hij kwam vlak voor haar omhoog en waadde een stukje achteruit om haar een beetje ruimte te geven.

Lauren voelde de dreun tegen haar benen en viel achterover het water in. De kou overspoelde haar nu helemaal en proestend kwam ze weer boven, waarna ze even door haar ogen wreef. 'Kun je niet uit je doppen kijken of zo?' vroeg ze boos aan de jongen die tegen haar aangebotst was.

Jake had zijn handen geheven. 'Ik deed niets, sorry,' zei hij tegen haar. Natuurlijk had hij haar geraakt, hij was niet zichzelf. Hij was vermoeid en du sniet zo lullig als hij normaal was. Hij was vandaag niet een absoluute lul. Hij kwam wel dichtbij maar zij het niet helemaal halen.

Lauren keek hem boos aan. Jammer genoeg voor hem was zij niet in een goede bui. 'Je deed wél wat' zei ze hard en haar stem schalde over het meer, waar voor de rest alles stil was. Met een woedend gebaar strek ze haar zwarte haar uit haar gezicht, en ze moest haar best doen om niet te rillen van de kou, maar ze kon er niks aan doen dat ze begon te klappertanden.

Jake waadde langs haar heen en gritste van de kant zijn jas, een leren moterjack was het eerder. 'Kom uit het water,' zei hij toen tegen haar. Hij was zelf al op de kant gaan zitten, haar beschuldigende woorden liet hij verder voor wat ze waren. 'Anders vat je straks nog een kou,' zei hij vervolgens.

Lauren keek hem woedend aan, maar beet toen op haar kiezen en kwam langzaam het water uit, waar ze nog net zo hard rilde als daarnet. Toen haar woede een klein beetje weggeëbd was kon ze het zichzelf veroorloven even goed naar de jongen te kijken. Hij was niet heel lelijk, alleen niet echt haar type. Of misschien wel? Ze wist niet meer wat haar type was, dus bleef ze hem maar gewoon aankijken.

Jake legde zijn jas om haar natte schouders. Ze was niet lelijk moest hij toegeven. Hij ging op zijn rug in het gras liggen. Hij had niet meer aan dan een zwembroek, waardoor zijn tatoeages en littekens eigenlijk allemaal duidelijk zichtbaar waren, niet dat hij dat erg vond. Het hoorde bij hem, net zoals zijn oogkleur of welk lichaamsdeel dan ook. Hij keek haar recht aan. 'Bevalt het?' vroeg hij toen ze hem zo lang bleef aankijken.

Lauren ging een meter bij hem vandaan op de grond zitten. 'Wil je dat echt weten?' vroeg ze hem, terwijl ze haar blik ongegeneerd over zijn tatoeages en littekens liet gaan. Hij was zeker niet mister-nice-guy bedacht ze, en een glimlachje speelde om haar mond. Altijd leuk, zulke mensen.

'Anders vraag ik het niet,' zei Jake met een brede glimlach. Hij had al wel zo'n vermoede wat haar antwoord zou zijn. Ondertussen dacht hij aan Carmen, die zou woedend zijn als ze hem zo zag liggen, bijna naakt naast een ander meisje. Hij was van haar, en zij was van hem. Dat had ze maar al te duidelijk gemaakt vorige week. Niet dat hij er echt een probleem mee had, Carmen was een goede vriendin die hem tenminste echt begreep. En dat kleine beetje extra was ook wel erg prettig moest hij toegeven. Hij bracht zijn gedachtes weer terug naar het heden, keek recht in de ogen van Lauren. 'Dus, wat is je antwoordt?'

Lauren trommelde met haar vingers op de grond. Zou ze eerlijk zijn of niet? Ze koos om maar de waarheid te zeggen, gewoon omdat ze een vreselijke leugenaar was. 'Vroeger, zou ik niets met je te maken willen hebben..' begon ze haar zin met een glimlach en ze ging even met haar hand door haar natte, zwarte haar. '.. maar nu weet ik het niet zo goed meer'. Voorzichtig ging ze ook in het gras liggen zodat ze de sterrenhemel kon zien. Haar gedachten gingen automatisch naar Flynn. Hij zou nooit van haar zijn, dat wist ze zeker, en het deed echt heel veel pijn.