Het meer achter het bos.

lang verhaal
~~
Dennis keek haar gemaakt boos aan toen ze hem uitlachte en hij rende op haar af. Ze was sneller nu en dat maakte het alleen maar leuker. Hij stoof als een vis in het water achter haar aan en trok haar aan haar voeten omlaag.

haha dat maakt me nieuwsgierig xd
-
Courtney kon wel redelijk zwemmen, maar waarschijnlijk niet sneller dan een jongen, nee haar zwembadpartijetjes waren altijd gewoon voor de gezelligheid niet om baantjes te trekken. Eenmaal onder water dook ze verder zodat ze hem bij zijn onderbeen kon grijpen.

Dennis & Dawn hebben koffertjes in Dennis' hoofd, ik weet dat dat vaag is
~~
Ze cirkelden even rondjes om elkaar heen in het water en toen kwam Dennis proestend boven. De zon was onder gegaan en de maan was opgekomen. Het was volle maan en het water werd wit verlicht. Dennis keek lachend om naar Courtney "misschien moeten we eens teruggaan, als we morgen voor school begint nog willen slapen"

haha idd xD
=
Courtney kwam ook naar boven in verband met zurstof gebrek. Haar blik ging naar de maan die het water prachtig verlichte, een typische romantische avond om samen te zwemmen, dacht ze lachend als in een binnenpretje. "Dat klinkt eigenlijk best wel verstandig, weet niet of ik morgen nog een dag kan skippen." ze ze nadenkend, nee dat zou niet goedkomen waarschijnlijk.

Ze liepen het water uit. "Ga je zo terug naar school?" vroeg dennis die naar haar knikte terwijl hij aan haar verschrikkelijk natte kleren voelde. Ze waren amper opgedroogd, het was geen heel warme avond en er was weinig wind. Dennis schoot weer terug in zijn kleren en er verscheen onmiddelijk een natte plek bij zijn onderbroek. Hij maakte zich er niet druk om. Hij begon de spullen in te laden en wonder boven wonder paste alles weer in de tas.

Courtney keek even nadenkend naar haar kleding "Tja, het zal wel moeten, niet waar." v oor ze goed en wel haar zin kon volbrengen keek ze lachend naar de natte plek in de broek van Dennis, "En jij dan?" vroeg ze met een grijns, het zag er net uit alsof ie in zijn broek heeft staan piezen. Hoewel Courtney wel beter wist. Rillend trok ze haar natte tuniekje over haar natte bovenlijf heen. Oké, de volgende keer een handdoek en extra kleding meenemen, bedacht ze zich.

Dennis keek vol medelijden naar het rillende meisje. "Kom hier" grinnikte hij terwijl hij haar in een knuffel trok terwijl hij de deken uit zijn tas haalde en deze om haar heensloeg. Hij hoopte maar dat het hielp. "Wil je weer achterop?" grijnsde hij terwijl hij haar langzaam losliet. "En ik heb er niet zo'n last van, als andere mensen er last van hebben dan zeggen ze dat maar".

Courtney gaf hem een zoen op zijn wang, uit dankbaarheid "Nee dat is niet nodig hoor." zei ze terwijl ze n haar pumps schoot. Misschien zou het nog komen, maar de terugweg leek altijd korter dan de heenweg.

"Ookgoed" knikte Dennis die nog een keer zorgelijk over haar rug wreef. Hij zou niet willen dat ze verkouden werd alleen omdat hij haar hiernaartoe meegenomen had. "Koffie?" vroeg hij toen hij zijn thermosfles koffie herinnerde, hoe die er ookalweer inkwam wist hij niet meer, alleen misschien was hij nog wel warm.

"Klinkt goed." reageerde ze op het aanbod over koffie, zouden ze wel nodig hebben voor hun weg terug. "Als ik ergens mee moet helpen dragen moet je het zeggen hoor." zei ze toen ze even nar zijn overvolle tas keek, hoewel die door de ontbrekende deken wel wat gekrompen was.

Dennis haalde de thermoskan tevoorschijn, wonder boven wonder was de koffie die erin zat nog warm, hij was vanmorgen gezet en smaakte dus een beetje oud, maar dat was nu niet zo belangrijk. Hij gaf Courtney de fles en liet haar wat slokken nemen.

~NEW~

Vera liep het laatste stukje door het bos, ze was blij dat ze een spijkerbroek had aangetrokken en dus geen last had van de planten. Ze haalde haar Samsung Galaxy Gio uit haar zak en bekeek of ze nog een smsje had van wie dan ook, dat was niet het geval en zuchtend stopte ze haar oortjes in haar oor, om vervolgens vals mee te zingen:
I'm in trouble
I'm an addict
I'm addicted to this Boy
He's got my heart tied in a knot
And my stomach in a whirl....
Ze plofte neer op het zand en pakte haar dummie, ze bladerde naar een lege pagina en staarde voor zich uit over het meer. Het was hier prachtig, en ze had behoefte aan rust en inspiratie, en omdat er niemand was kon ze zorgeloos meezingen..

Adam liep met een sigaret tussen zijn lippen door het bos heen. Hij ha de laatste tijd zeer weinig gegeten en zager bleek en vreselijk dus uit. Een geluk bij al.di ongelukken: Hij ha geen tranen meer over. Het was gewoon op. Naarmate hij dichter bij het meer kwam werd bet gezang duidelijker, hij hoorde niet precies wat ze zong, maar wel dat het het grootste gedeelte vals was. Hij negeerde het maar gewoon en liep rustig naar de ran van het meer, waar hij door zijn knieen zakte en de peuk uitmaakte in het water.

Ergens, een paar meter verder op, zag ze iets bewegen. Ze keek vluchtig op, en hield gelijk haar mond. Er was een jongen neergeknield bij het water, het was niet duidelijk wat hij vast had. Beschaamd keek ze naar beneden trok haar rode capuchon over haar hoofd en pakte haar potlood vast. Net doen alsof ze niet wist dat hij er was. Ze zette wat potloodstrepen op het papier, samen vormden ze een oog, hier en daar nog wat potloodstreepjes, nu was het een verdrietig oog waar een traan uitrolde. Waarom ze het tekende? Geen idee, maar de jongen bij het water leek iets verdrietigs over zich te hebben waardoor dit op het papier terecht was gekomen. Ze schetste verder en er verscheen een hoofd met een vale huid, en doffe haren. Ze keek naar de jongen en keek peinsend naar hem, medelijden overspoelde haar.

Toen Adam zijn spiegelbeeld in het wate zag zuchtte hij. Hij zag e vreselijk uit. Dat kon er ook nog wel bij. Hij keek even om naar het meisje. Hij had duseht haar blik gevoeld. Nou ja, misschien zou gezelschap hem wel goed doen. Dus hij stond op en liep in een rechte lijn naar haar toe "Hé." begroette hij haar met een glimlah war zo weinig vrolijkheid in zat dat je hem bijna niet zag. Naat haar liet hij zihzelf wee in het gras zakke. Eenmaal op d grond pakte hij ht pakje sigaretten uit zijn zak en bekeek d inhoud, er waren er nog mar twee... Nieuwe kopen dan maar. "Ook een?" vroeg hij met de sigaret al tusssen zijn lippen. Al haalde hij deze er weer tussenuit. "Of heb je lieve niet dat ik er een opstewk?" vroeg hij en hij rolde het buisje tabak tussen zijn vingers heen en weer.

"Hoi" zei ze een vriendelijk. Ze keek geïntresseerd naar de jongen. "Ik rook niet... Ik heb eigenlijk ook liever niet dat je hier rookt, maar nou ja ik ben niet iemand die boos word erom, dus ga je gang" zei ze naar waarheid glimlachend. Ze bekeek de jongen naast haar, en de jongen op het papier. Ze had gelijk gehad, hij was ongelukkig, zijn huid was vaal en zijn haar had een doffe kleur. "Ik ben Vera" zei ze. Ze was wel blij met wat gezelschap, alleen zijn vond ze geen probleem maar ze vond het fijn om met iemand te praten. Ze stak haar hand naar hem uit om de hand zonder de sigaret te schudden.

Adam knikte en stopte de sigaret terug in het paje. Eigenlijk moet hij stoppen, maar hij had een verslaving nodig nu Flavio niet meer bij hem was. "Adam..." zei hij met een zuht en hij schudde Vera's hand rustig. Het vel papie viel hem nu pas op en nu hij jet zag vormde zich een brok in zijn keel. "Ah... Je tekent..." zei hij met een stem waarin duidelijk een soort heimwee te horen was.

"Ja..." zei ze. Ze hoorde iets in zijn stem, kon niet goed thuis brengen wat. Ze keek hem onderzoekend aan, "Erg?" vroeg ze hem voorzichtig. Ze wist niets van deze jongen maar ze had medelijden met hem. Hij zag er slecht uit, en was ergens erg ongelukkig over, toch was hij naar haar toe gekomen om een praatje te beginnen. En dat wees erop dat deze jongen op de een of andere manier wel sociaal ingesteld was? Dacht ze... Adam had dus wel behoefte aan gezelschap, hoewel hij hier waarschijnlijk gekomen was om alleen te zijn met zijn gedachtes....

"Nee..."Zei Adam zacht en hij schudde zijn hoofd ter bevesteging. "Leuk juist... Heel leuk.... Geweldig, wel te verstaan?" zei hij, al klonk hij niet vreselijk positief. "Het is gewoon dat... "begon hij en hij slikte "Hij ook tekende..." mompelde hij en hij keek naar zijn losse vreter. Hem strikken wilde hij niet, waarom zou hij? Hij zag eigenlijk alles in het leven als nutteloos.

Hij? Was hij homo dan? Of misschien bi? Of zou het een gewone vriend zijn, of een broertje? Medelijdend legde ze een hand op zijn schouder. "Hé, wat is er?" vroeg ze een beetje aarzelend, omdat ze hem nog maar net kende. Toch was ze bezorgd, hij leek niet vrolijk te zijn, en er verschool een diepe pijn in hem. Waarschijnlijk ging het om een vriendje, als ze hem eens goed bekeek en wat ze voelde, het kwam haar bekend voor... Ze legde haar tekenblok neer en ging op haar knieën zitten, naar Adam toegedraaid.

Adam slikte "M'n ex... Al hou ik nog steeds zo veel van hem..." sprak hij en hij probeerd nogmaals omde brok in zijn keel weg t slikken. Iets wat natuurlijk niet werkte. Hij keek Vera niet aan, zijn blik was op het water gericht. Hij miste Flavio steeds meer, als hij gehoopt ha dt hij e langzaam overheen zou komen, ha hij pech.

Ze had gelijk gehad.. "Awh..." mompelde ze. Een beetje onzeker sloot ze haar armen om hem heen. "Het komt wel goed..." zei ze. Alles kwam altijd goed, dat was iets waar ze heilig in bleef geloven, ondanks alles. Ze gaf de hoop nooit op, en dat moest Adam ook niet doen. Ze liet Adam los en ging naast hem zitten, staarde ook naar het water"Tijd heelt alle wonden... dat zeggen ze weleens. Iets wat ik zelf niet geloof... Jij nu waarschijnlijk ook niet. Maar het gaat uiteindelijk wel beter hoewel je de littekens altijd zal blijven zien..." zei ze zacht, diep in gedachtes.

Adam knikte bijna onmerkbaar. "Ik geloof best dat het ooit over gaat, o dat het goedkomt... Maar op het moment heb ik het gevoel dat ik nooit meer vqn een ander kan houden en hij nooit meevan mij..." legd hij met gebroken stem.zijn gevoelens uit, zijn ogen werden nat en de eerste traan rolde langs zijn ingevallen wang.

New
-
Megan deed haar witte vest langzaam uit en knoopte haar broek los. Het was behoorlijk warm vandaag, hoe het kwam wist ze niet. Deze herfst was het weer vreemd. Het gras kietelde haar blootte voeten. Ze had geen bikini aan, gewoon een kanten bh met slipje. Maar het maakte niets uit, het was warm. Sierlijk dook ze in het water, nee het was niet gemaakt het ging vanzelf. Het heerlijke koele water sloot op haar huid.

Jamie liep rustig naar het meer en ging daarn aan de rand zitten. In zijn oren had hij zijn muziekoortjes en zijn ogen gingen als vanzelf dicht toen hij zich achterover in het gras liet vallen. Het voelde heerlijk aan en hij had eindelijk een rustig plekje gevonden.