Het meer achter het bos.

Jake grinnikte kort. 'Nu wil je nog steeds niets met me te maken hebben,' grinnikte hij. 'Geloof me maar,' zei hij daarna. Hij vond haar typisch het meisje dat rijk was, verwend en iets ergs had meegemaakt. Nu deed alsof de hele wereld was vergaan, ze had nooit iets meegemaakt uit zijn wereld. Ze had geen idee hoe het er in de echte wereld aan toe ging. Helaas. Het was iets slechts van Jake, hij oordeelde dte snel over mensen, dacht dat hij ze dan kende. Alleen was dat niet altijd zo, vaak werd hij verrast door mensen, niet door leden van zijn Gang, die kon hij perfect pijlen, net als de drugsdealers waar de gang mee werkte. Of de andere onderkruipsels.

Lauren grinnikte. 'Als jij het zegt, maar zo eng lijk je me niet, anders had je me dit jack nooit gegeven' zei ze zachtjes. Langzaam draaide ze om naar hem en leunde op haar elleboog. Hij was zeker een goede afleiding, iemand die ze niet kende met wie ze kon praten en hopelijk nooit meer tegen zou komen. 'Volgens mij probeer je gevaarlijk te zijn, maar valt het best wel mee'... Wacht! ze kon niet geloven dat ze dat serieus hard op gezegd had, misschien werd hij wel boos nu.

Jake trok zijn broekspijp omhoog, er glinsterde een pistool, hij droeg het eigenlijk altijd bij zich. Het was dan wel zo verpakt dat het niet nat zou worden. Hij zou het zo los hebben als het nodig mocht zijn. Hij moest altijd en over op de hoede zijn. Hij liet zijn broekspijp weer terug zakken. 'Denk je nog steeds dat ik alleen gevaarlijk probeer te zijn?' zei hij tegen haar. Ergens had ze gelijk gehad, alleen zou hij dat nooit toegeven. Hij was niet echt zo, hij was meer zo voor zijn familie. Die was alles voor hem. Hij moest en zou hen beschermen. Met zijn hele leven.

Lauren keek met grote verbaasde ogen naar het pistool en toen naar zijn gezicht. 'Ehh.. nee' zei ze, en er ging een huivering door haar heen, maar ze schoof niet bij hem weg, want dat zou slap zijn. 'Waarom heb je dat?' vroeg ze, terwijl ze met haar hand kleine sprietjes gras uit de grond trok en hem nog steeds verbaasd aankeek.

Jake keek haar recht aan, hij merkte aan haar dat ze het niet prettig vond dat hij een wapen droeg. Welke chica zou dat nou wel prettig vinden? 'Geen zorgen, ik ga hem niet tegen jou gebruiken,' zei hij toen rustig tegen haar. Alleen om haar iets gerust te stellen. 'En je zult nooit kunnen begrijpen waarom ik dat ding bij me draag,' zei hij toen. Hij keek haar niet meer aan, hij keek naar de lucht. Hij kleurde oranje door de ondergaande zon.

Lauren keek nog steeds naar hem, en haar gezicht ontspande iets. 'Mooizo.. Maar als er een reden is waarom je dat ding draagt, wat doe je dan op Franklin High, straks raakt er nog iemand gewond' zei ze zachtjes. Ze ging ook op haar rug liggen en keek naar de ondergaande zon. Het was mooi, oranje en roze.

Jake draaide zijn ogen. 'Denk je nou echt dat ik zoiets stoms zou laten gebeuren? Als er iemand met dat wapen gewond zou raken zou ik meteen dood kunnen zijn,' zei hij tegen haar. Hij wees met zijn rechterhand de tatoeage van Latino Blood aan. 'Dat is de reden waarom ik dat ding bij me draag, het zegt je waarschijnlijk niets. En dat is maar beter ook, de wereld is een stuk onveiliger dan dat jij denkt. Je hebt geen weet wat er buiten FH allemaal speelt,' zei hij tegen haar.

Lauren schudde haar hoofd. 'Dat bedoelde ik helemaal niet. Ik bedoel, als er mensen zijn die jou willen verwonden, en jij dat pistool bij je draagt om je tegen hen te beschermen...' ze keek hem weer aan. '.. hoe weet je dan dat ze niet gewoon FH binnen zullen vallen en andere mensen doodschieten?' vroeg ze een beetje bezorgd.

Jake keek haar recht aan. 'Je denkt serieus dat een gang zich bezig zou houden met een stelletje rijkelui op een school?' zei hij tegen hen. 'Tuurlijk is er een risico, maar vooralsnog weet geen enkele gang dat ik hier zit. Niet eens de Latino Blood.' zei hij tegen haar. Carmen wist het, schoot door zijn hoofd heen. Nee die zou nooit iets doen. 'Er zijn wel belangrijkere dingen te doen dan een school aan te vallen, bovendien is dat veel te riskant. Er is hier veel te veel bewaking, de politie kan hier vele te gemakkelijk komen. Te weinig uitgangen om te ontsnappen.' ging hij verder. Hij kon nog veel meer technisch feiten opnoemen waarom de gangs hier niet binnen zouden komen.

Lauren schrok van zijn woorden, hij zei het alsof het het normaalste van de wereld was. Ze greep zijn arm vast en keek hem doordringend aan. 'Ben je niet bang dan?' vroeg ze geschokt. Waarom kon je zo rustig praten over iets wat je dood kon worden? Alsof de dood zelf zoiets luchtigs was. Ze slikte en jaagde de gedachte haar hoofd uit, het was nu geen tijd om zielig te gaan doen.

'Nee ik ben niet bang, chica.' zei hij met een scheve glimlach. Hij kon wel in een hoekje bang gaan zitten zijn, dood gaan zou hij uiteindelijk toch wel. Als hij niet bij een gang zat zou hij alleen maar sneller dood zijn. De gang zorgde voor zijn familie, de gang zorgde voor eten. 'Voor jou is het iets slechts, voor mij betekend het dat ik kan overleven,' zei hij toen tegen haar.Dat was iets wat ze nooit zou kunnen begrijpen. Toch zei hij het tegen haar.

Lauren knikte en haalde haar hand snel van zijn arm af, want het was een beetje awkward, als had ze totaal geen probleem om dicht bij een jongen te zijn. Vroeger was ze altijd bij jongen, vroeger... Maar daar moest ze niet aan denken want het was niet meer vroeger, en die Lauren was ze ook niet meer. Al begon ze er steeds meer op te hopen dat ze het ooit nog zou kunnen worden. 'Maar laten we hier maar over ophouden' zei ze resoluut, ze werd een beetje bang van dit onderwerp.

Jake ging weer op zijn rug liggen. 'Goed plan,' zei hij, verder zweeg hij. Ze zou het nooit begrijpen, ze zou bang voor hem zijn. Ergens was dat maar goed ook. Toch kon Jake het niet tegenhouden dat hij zich daaraan irriteerde. Hij had zelf niet voor dit leven gekozen, hij wilde niet dat iedereen bang voor hem was en hem meed.

Lauren glimlachte. 'Wat is je talent?' vroeg ze, zo'n normale vraag na zo'n zwaar gesprek. 'O, en ik ga nog wel even zwemmen, want ik kwam hier niet om op de kant te zitten.' voegde ze nog toe. Ze ging overeind zitten en deed het jack uit, waarna ze het naar hem gooide. Voorzichtig stond ze op, en klopte haar benen en rug even af, want die zaten onder het gras.

Jake glimlachte eventjes kort. 'Mijn talent is zwemmen, of nou eigenlijk is het gewoon iets wat ik kan,' zei hij met een halve grijns. Hij zag het niet echt als een talent, je was er goed in of niet. Hij had vroeger veel gezwommen, door de gevechten ahd hij sterke armen waardoor het zwemmen hem makkelijker afging.

Lauren glimlachte. 'Dan krijg ik wel een voorsprong toch?' vroeg ze hem en ze rende naar het water,waarna ze er met zo'n vlakke duik insprong dat ze toch meteen door kon zwemmen. Het water dat langs haar gezicht stroomde voelde fijn, ze zwom de laatste tijd veel, dan kon je de tranen niet zien. Na ongeveer dertig meter draaide ze zich om of te kijken of hij achter haar aan gekomen was.

Toen Lauren ongeveer een kwart verder was, was Jake ook het water in gedoken. Hij had de hele tijd onderwater gezwommen totdat hij haar benen zag. Zachtjes kneep hij in haar kuit en kwam toen omhoog. Hij was in mider da nvijf minuten naar haar toegezwommen. 'Voorsprong genoeg?' vroeg hij toen met een brede grijns.

Lauren knikte, ademloos door het harde zwemmen en hijgde een beetje. 'Ja hoor' zei ze en ze duwde hem tegen zijn borst. 'Hoe ben jij zo snel?' vroeg ze hem terwijl ze een beetje watertrappelde, zodat ze niet zou zinken. Ze veegde wat haren uit haar gezicht en keek hem glimlachend aan.

'Oefening,' zei hij. Hij zou maar niet vertellen hoe hij daadwerkelijk zo snel was geworden. Dat zou haar alleen maar meer afschrikken. Ze zou er bang van worden. Dat wist hij zeker. 'Veel trainen en je kunt het straks zelf ook.' zei hij, wetend dat het niet waar was wat hij zei.

Lauren schudde haar hoofd lachend. 'Nee, zo snel als jij word ik nooit' zei ze met een glimlach en ze gaf hem een plagerig tikje op zijn wang, zoals ze wel vaker bij jongens deed. Stiekem wenste ze dat hij Flynn was, en niet... Wacht, ze wist zijn naam niet eens. 'Hoe heet je eigenlijk?' vroeg ze hem voorzichtig.

Jake glimlachte eventjes, hij had niet eens door dat hij haar naam niet wist. 'Jacob, maar noem me maar gewoon Jake,' zei hij met een glimlach. Hij had een hekel aan Jacob, het was gewoon te lang. Naja, hij overleefde het wel. 'En jou naam?' vroeg hij toen met een kleine glimlach.

Lauren lachte zachtjes. 'Jacob is niet heel vreselijk hoor' zei ze, eigenlijk vond ze het wel mooi. 'Ik heet Lauren' stelde ze zich voor. Even dook ze onder water, en keek of ze iets kon zien, maar alles was donker, ze kon zelfs hem niet zien. Snel kwam ze boven water. 'Wow, het is echt scary daar beneden' zei ze, en haar ogen waren groot. De duisternis was iets wat har de laatste tijd heel erg veel angst aan jaagde.

Jake glimlachte, hij zag onderwater nog genoeg. 'Valt wel mee. Je moet er alleen aan wennen,' zei hij tegen haar. Hij was gewend aan donkere steegjes, het ergste wat zich hier onder het donkere water oppervlakte kon bevinden was een guppyvis. 'Maar ik zal je beschermen tegen de enge meermonsters,' zei hij toen grappend.

Lauren glimlachte. 'Ach, ik kan niet zo goed meer tegen het donker' zei ze, en ze zwom iets naar hem toe, omdat ze het toch een eng idee vond dat er nu vijftien meter duisternis onder zich bevond. Opeens snapte ze niet meer waarom ze nou alleen was gaan zwemmen, en was ze blij dat deze jongen -wel met pistool natuurlijk- zich dicht bij haar bevond om haar te beschermen.

Jake had een arm om haar heen gelegd. Alleen vriendschappelijk, hij bedoelde er verder niets mee. Al zou hij er zeker niets op tegen hebben om met haar het bed te delen. Maar niet nu, niet nu hij net van Carmen af was gekomen. Daar had hij wel weer genoeg inspanning geleverd voor de rest van de nacht. 'Wil je liever uit het water?' vroeg hij haar toen hij haar blik zag.