Het meer achter het bos.

Ynary draaide meteen haar hoofd weg toen hij het oogcontact verbrook, ze kon het rood worden nu niet meer uitstellen. Net was ze in een trance, bij gebrek aan beter woord, geweest. Ze hoorde het sorry van Collin wel maar reageerde niet, ze had gewoon geen idee hoe. Om zichzelf een houding te geven streek ze een pluk haar, die er eigenlijk niet was, achter haar oor.

Doordat het best donker was zag Collin de blos op haar wangen niet, maar hij zelf kreeg het ook tamelijk warm. Hij schoof wat ongemakkelijk op een neer op het losse zand en keek af en toe wat ongemakkelijk stiekem naar Ynary.

Ynary wilde haar hoofd wel een paar centimeter draaiden zodat ze vanuit haar ooghoek naar hem kon kijken, maar ze durfde niet. Ze dacht dat ze zichzelf belachelijk had gemaakt, door hem zolang aan te kijken. Om maar iets te doen te hebben ging ze met haar hand door het zand. Dit keer deed ze haar handen maar niet in het water, dat moest nu echt ijskoud zijn.

Collins handen gingen ook door het zand waardoor deze per ongeluk die van Ynary raakte, vliegensvlug trok er een tinteling door collins arm, een gewone tinteling hield hij zich voor. Gewoon omdat het koud was. Maar zijn ogen waren naar Ynary's gezicht gevlogen. Snel wendde hij zijn blik weer af. Niet dat ze nog zo'n ongemakkelijke stilte kregen als net.

Ynary trok snel haar hand weg toen ze voelde hoe Collin's hand er tegenaan kwam. De blosjes die net wat waren weggetrokken kwamen meteen weer terug. Zonder dat ze het tegen kon houden schoot haar blik naar Collin, die keek weg. Er ging een steek door haar heen, hij voelde zich zeker ongemakkelijk omdat ze hem net zolang had aangestaard. Beschaamd sloeg ze haar ogen neer.

Dit was echt de meest vreemde avond die collin met ynary meegemaakt had. Ookal waren ze elkaar al eens tegen gekomen in een kelder en hadden ze elkaar in slaap gehuild. Dit was vreemder als dat alles en voelde in tegenstelling tot die andere avonden raar. Een beetje ongemakkelijk. Collin keek haar weer even aan, ze keek naar de grond. Hij voelde zich schuldig.

Ynary was waarschijnlijk bij elk ander persoon weggelopen of weggerend. Maar bij Collin kon ze dat niet. Ten eerste omdat ze hem later dan waarschijnlijk onder ogen zou moeten komen en ten tweede omdat ze, hoe ongemakkelijk het ook voelde, niet bij hem weg wilde. Ze hadden al zo weinig tijd samen en nu had zij het verpest door zo raar te doen.

aww ik vind deze meet zielig :S
~~
Collin wist niet goed wat hij moest doen; alles voelde ongemakkelijk. Moest hij nou voorstellen om weg te gaan of moest hij wachten tot zij iets zei? Hij wachtte maar af wat er zou gebeuren en hoopte dat hij het niet verpest had bij de belangrijkste persoon in zijn leven, op dit moment, nu Arianne overduidelijk afwezig was in zijn levne.

-------------
Ynary deed verschillende keren haar mond open om iets te zeggen, maar ze bedacht zich of durfde niet. Ze probeerde een knop in te zetten en de stilte minder ongemakkelijk te maken maar het lukte niet. Soms hadden ze net zo'n stiltes, maar die waren dan ontspannend en rustig. Nu voelde ze zich alles behalve ontspannen. Ze bleef op haar wang kauwen tot ze uiteindelijk een lichte bloedsmaak proefde, niet dat het haar iets uitmaakte.

"oke" zei Collin voorzichtig. "zullen we dat van net maar gewoon vergeten?" stelde hij voor op een enorm voorzichtige manier. Hij wist dat dat onmogelijk was omdat het heel fijn gevoeld had en het heel vreemd was. Ergens wilde hij dat het nog eens gebeurde, maar deze stilte was gewoon verschrikkelijk raar en die moest onderbroken worden.

Ynary knikte snel, al wist ze heel goed dat ze het niet zou kunnen vergeten. Ze kon alleen maar proberen het te verbergen als ze eraan dacht. Dat vond ze erg jammer, ze was juist gewend haar echte emoties te laten zien als ze met Collin was en niets te faken, maar nu had ze niet erg veel keus. "Het meer is een van mijn favoriete plekken om te tekenen," zei ze om iets te zeggen. Het kwam uit het niets, maar ze had besloten dat het nu beter was om iets te zeggen, wat het ook was, dan om de stilte te laten voortduren.

Collin knikte, blij om de wisseling van onderwerp. "heb je het hier ook wel eens getekend?" hij zou er vanalles op verwedden dat ze dat gedaan had; zowel 's nachts als 's avonds als 's ochtends. Om de een of andere reden verwachtte hij niet dat ze het ook wel eens 's middags gedaan had. Ergens vroeg hij zich af wat Ynary 's middags deed. Hij vond haar niet het type dat 's middags met vrienden rondhing in cafés of op andere plaatsen.

Ynary knikte, "vooral als het mistig is, dan lijkt het net een droomwereld," zei ze weer over het meer starend. "Ik kan je wel wat laten zien," zei ze terwijl ze haar tas pakte. De zwarte rugzak had ze altijd bij. Haar tekenspullen zaten erin en die wilde ze altijd en overal bij hebben. Ze hoefde niet veel te hebben, maar dat was iets waar ze niet zonder kon. Ze opende de tas en pakte het schetsblok dat bovenop lag, omdat het er gewoon het vaakst in en uit werd gehaald.

Collin ging verzitten waardoor hij dichterbij Ynary kwam. "graag" zei hij met een glimlach terwijl hij afwachtte wat hij te zien kreeg. Hij wist dat veel van Ynary's tekeningen privé waren. Dus hij keek niet toen ze door het blok bladerde.

Ynary dwong zichzelf op haar tekeningen te contreren toen ze voelde hoe Collin dichterbij kwam. Ze stopte bij een tekening waar je het meer zag met een dikke mist waar je vaag het silhouet van een meisje zag. Al tekende ze geen mensen, ze tekenende wel geesten, of wat het dan ook waren. Als er mensen in haar tekeningen zaten waren het in ieder geval geen echte mensen. Ze draaide haar schetsblok wat zodat Collin het kon zien, ze hoopte dat er nog genoeg licht was voor hem om haar tekening goed te zien.

Collin deed zijn best om iets te zien, maar het enige dat hij zag was de silhouet van iemand. "ik dacht dat je geen mensen tekende?" zei collin voorzichtig. Het was een mooie, mysterieuze tekening en hij paste perfect bij deze plek. Hij ging niet zeggen dat hij mooi was, dat hadden waarschijnlijk al zo veel mensen gezegd dat de waarde van de woorden verdweneen was.

Ynary glimlachte, ze vond het leuk dat hij onthouden had dat ze dat gezegd had. "Het is ook geen mens, al lijkt het er wel op. Net zoals..." Ze bladerde door het schetsboek opzoek naar een bepaalde tekening. Ze stopte bij een tekening van een meisje, tenminste daar leek het op, dat op een bankje zit. Je kon het bankje echter ook door het meisje heen zien en je kon wel de reflectie van het bankje in het water zien maar het meisje niet. "Hier..."

Spoiler:

Er ging een soort schok door collin heen. Die tekening was zo herkenbaar. Hoe vaak had hij niet naar bankjes gekeken en gedacht dat hij haar had zien zitten. Later had het alleen een illusie veroorzaakt door de regen gebleken. Hij was bussen uitgerend, had taxies laten stoppen en had zo hard gegild dat zijn stem verloren ging. Zijn kleding was doorweekt geweest en zijn tranen op. En met een blik op die tekening, met een weten dat anderen ook dat soort dingen zagen, dat hij niet alleen was voelde hij al die gevoelens terug komen, heviger en met een ander gevoel erbij; iets fijners, of juist niet. Er waren mensen die hetzelfde meemaakten, hij was niet alleen.

Ynary keek op naar Collin toen ze geen reactie kreeg. Bijna wilde ze gaan vragen of er iets was, maar iets in zijn uitdrukking stopte haar. Onderzoekend keek ze hem aan, het leek wel of hij een spook had gezien. Bij die gedachte schoot haar blik even naar haar tekening. Even wist ze niet wat ze moest doen, iets vertelde haar niet het schetsboek dicht te slaan, ze wist niet wat ze moest zeggen maar wilde een stilte voorkomen. Om maar iets te zeggen begon ze te vertellen over waarom ze de tekening had gemaakt en hoe ze zich erbij voelde. "Soms zou ik willen dat ik zo was, niet meer dan een zuchtje wind," zei ze naar de tekening kijken. "Dat ik de mensen wel kon zien maar zei mij niet. Dat ik kan kijken hoe zij hun leven leiden maar het zelf niet hoef te doen." Ze zuchtte, misschien was het niet goed geweest dit aan hem te vertellen, dat had ze nog nooit gedaan. Maar op het moment luchtte het alleen maar op.

Collin werd uit zijn pijnlijke droomwereld getrokken toen ze begon te praten. Ze wilde net zo zijn. Zijn ogen stonden onbegrijpelijk. Hoe kon ze, hoe durfde ze, alleen maar te willen zijn zoals zij was geweest. Collin zag weer een beeld voor ogen, het beeld van verstoppertje spelen en haar nooit meer kunnen vinden. Het meisje op de bank was nu alleen niet zijn zusje maar Ynary. Om de een of andere manier leek dit beeld nog harder aan te komen als het vorige en hij moest de tranen bedwingen in zijn ogen te springen. Ze wilde geen leven leiden. Dat was wat ze eigenlijk zei. Maar welk leven, hoe verschrikkelijk ook, was er goed voor om het te beëindigen? Dat was niet waarom mensen doodgingen; omdat ze daar zin in hadden.

Ynary voelde Collin naar haar kijken, langzaam draaide ze haar hoofd. Ze was bamg voor zijn reactie. De blik in zijn ogen was treurig, of het nou haar verbeelding was of niet, het leek of er ook wat beschuldigends in zat. Hij begreep het niet, niemand begreep het. Ze had het niet moeten vertellen. Als hij het tegen de schoolleiding zou zeggen zou ze zo weer bij een psychiater zitten. Eigenlijk dacht ze niet dat ze dat aankon. Met trillende benen stond ze op en pakte haar tas voor ze met tranen in haar ogen wegrende. Ze wist dat ze dit niet lang vol zou kunnun houden en dat hij sneller was, maar op dit moment wilde ze gewoon weg.

Collin rende, natuurlijk, achter haar aan en haalde haar zonder moeite in. Hij ging voor haar staan en hield haar tegen. "Ynary" fluisterde hij voorzichtig. Hij stak zijn hand uit om de tranen weg te vegen. "Beloof me dat je het niet zal doen" hij zei het zachtjes. Hij wilde haar niet verliezen, niet haar ook nog, voor geen goud zou hij haar nu laten gaan. Hij wilde haar in zijn armen nemen, haar troosten, hoe boos hij ook was om de reden waarom. Zijn stem trilde een beetje en hij wist dat als ze weg zou rennen hij de tranen niet kon bedwingen, hij had geen zekerheid dat hij straks niet net zo uit bussen sprong uit de verbeelding dat het Ynary was die hij zag zitten op het bankje.

Ynary keek naar de grond, ze kon het niet beloven. Maar ze wist dat zodra ze hem aan zou kijken ze ook geen nee meer kon zeggen. Eigenlijk wilde ze weer gaan rennen, maar ze was niet dom en wist heel goed dat ze dan nog minder ver zou komen dan de vorige keer. "Dat kan ik niet," zei ze fluisterend met nog steeds haar blik op de grond gericht. Ze wilde nog meer zeggen, dat hij het niet begreep, dat hij geen idee had van waar ze doorheen ging. Maar dat zou allemaal leiden tot wat er echt was gebeurd, en dat zou ze niet kunnen vertellen.

Dit was misschien nog erger dan wegrennen. Ze kon hem niets beloven. Er rolde een traan uit zijn oog die hij vliegensvlug wegveegde. "waarom?" fluisterde hij. Hij wist dat hij enorm egoïstisch was als hij dit zei, maar misschien zou het haar ervan weerhouden het te doen. "ga je mij ook nog in de steek laten?" de tranen drupten nu van zijn kin. Hij wilde niet dat ze ging, helemaal nergens heen. Zijn stem klonk verstikt en angstig. "Ynary, wat zou ik in godsnaam moeten doen als jij er ook niet meer bent" hij fluisterde het half en de helft kwam er gewoon piepend uit. Het was zo zacht uitgesproken dat het moeilijk zou zijn hem te verstaan. Hij besefte pas toen hij het uitgesproken had hoeveel die woorden eigenlijk betekenden. Hoeveel Ynary eigenlijk voor hem betekende.

Ynary zag waarom, de beelden die ze tussen de kier in de deur had gezien waren voor altij op haar netvlies gebrand. Elke seconde kon ze terughalen, of ze kwamen uit het niets zoals nu. Behalve aan haar ogen, die doodsbang sgonden, kon je aan niets zien wat er aan de hand was. Ze verstijfde namelijk bij angst. De woorden die Collin zei hoorde ze wel, maar het leek van heel ver weg te komen. Ze wist precies wanneer de flashback weer zou eindigen, maar kon er niets aan doen om het eerder te laten eindigen. Nu ze weer in de werkelijkheid was drongen de woorden pas echt tot haar door. Hij wilde haar niet verliezen. Even geleden had haar dat helemaal gelukkig gemaakt, nu was er ook nog wel een deel van haar dat er blij om was. Maar het grootste deel van haar voelde zich schuldig. Eerst was er niemand geweest die haar echt zou missen als ze weg was.