Het meer achter het bos.

Megan maakte een aantal slagen waarnaar ze een jongen aan de rand zag komen zitten. Haar zusje was er vast meteen naar toegezwommen maar zij was niet zo het socialize type. Ookal was het een jongen. Bij haar kwamen de jongens meestal op haar af, wat soms behoorlijk irritant was.

Jamie neuriede wat mee. Nee het klonk niet schitterend maar gelukkig voor Jamie ook een keer niet toonloos. Zijn vingers drumde met het nummer mee op zijn benen en hij had zijn jas onder zijn hoofd zodat hij wat lekkerder lag. Zijn ogen waren nog steeds gesloten. Deels omdat hij gewoon ongelovelijk moe was maar ook deels tegen de zon, die nu vol op zijn gezicht scheen.

Ze ging kopje onder en kwam weer omhoog. Haar haren lagen nu strak naar achteren, en misschien kwam haar gezicht nu juist nóg beter uit. Rustig zwom ze weer naar de rand en hees zich met moeite het gras op. Daar ging ze liggen, haar buik op en neer bewegend van het hijgen.

~we gaan gewoon door, sorry maar wij waren hier aan het meeten.
~~~
Vera zag een traan over zijn wang rollen, voelde zijn pijn. Ze trok hem nog wat onzeker tegen zich aan, ze wist niets van Adam maar ze had medelijden en haar medeleven wilde ze hem tonen. Hem laten merken dat hij niet alleen was, dat hij haar kon vertrouwen, dat hij op haar kon rekenen. En ze zou heus wel snappen als hij haar niets toevertrouwde, of haar zelfs weg zou duwen, want ja? Hoelang kenden ze elkaar nou eigenlijk? Vijf, tien minuten? "Het komt wel goed" mompelde ze zachtjes, ze streek door zijn haren.

NEW
~~
Collin liep achter Ynary aan. Ze liepen nu al iets van een half uur door het bos en hij zag nog steeds niets van de plek waar Ynary het over gehad had. "Waar zijn we eigenlijk? En waar gaan we heen?" vroeg Collin voorzichtig, een beetje bang dat ze aan het verdwalen waren, hij checkte kort zijn telefoon. Geen bereik, hij kon wel juichen! Er stond een vrolijke, echte, glimlach op zijn gezicht en hij volgde Ynary nog steeds heel braaf van de paden af en weg bij school

Ynary liep de hele weg al met een lichte glimlach op haar gezicht. Dit was alles wat ze nodig had om even gelukkig te kunnen zijn. "Volgens mij zijn we er bijna, er ligt hier een meer waar bijna nooit iemand komt," zei ze tegen hem. Ze kwam hier best vaak, vooral in de zomer om er dan 's avonds te tekenen. Daarom wist ze ook zeker dat ze niet zouden verdwalen. Op de weg hierheen had ze verschillende herkenningspunten, zoals de omgevallen boom waar ze een paar minuten geleden langs waren gekomen. Ze liep onder wat laaghangende takken door waar zij niet voor hoefde te bukken, maar iemand die groter was waarschijnlijk wel. Er scheen wat licht tussen de bomen door wat betekende dat er een open blek zou komen. Ze versnelde haar pas iets en liep tussen de bomen uit en zag het meer liggen.

Collin bukte bij de takken en liep naar haar toe. "wow" was alles wat hij uit kon brengen toen hij het meer zag. Het was zo enorm rustig en zag er vredig uit. Meteen vond het een fijne plek. Hij keek even omlaag naar Ynary. "hoe kwam je hierachter?" vroeg hij met grote ogen. Het was niet iets wat je zomaar wist te liggen, niet iets wat op de kaart stond van dit gebied.

Ynary stopte haar handen in de zakken van haar vest, het was al herfst en daarom werd het al wat kouder buiten. Maar ze had het er graag voor over. "Ik ken veel plekken waar niemand komt en het bos is een goede." Ze keek op naar hem. "En dit ben ik toen een keer tegengekomen," doordat het al schemerde kon je al wat zien van de sprookjesachtige sfeer die er 's nachts hing, maar zo mooi als hij in de nacht was, was het nog niet.

Collin keek naar het meer. Het was al redelijk koud, maar hij was warmbloedig, dus merkte er niet veel van. Ze ging graag naar plekken waar nooit iemand kwam, hij was altijd op plekken waar veel mensen waren, geen wonder dat ze elkaar alleen tegen leken te komen als hij ergens voor wegliep. Ergens vond hij het jammer, maar het was goed voor Ynary, het was vaker als een keer gebeurd dat een van zijn vrienden ongewild in het nieuws kwam.

Ynary liep naar de rand van het meer en ging zitten. Zonder echt naar iets te kijken staarde ze over het meer heen, het was raar dat ze zich op dit soort plekken thuis voelde terwijl ze zich in haar echte huis niet op haar plaats voelde. Het gebeurde dan ook bijna nooit dat ze iemand meenam naar een van 'haar' plekken. Maar Collin was een uitzondering, de enige uitzondering. De enige die in haar wereld mocht komen. Afwezig ging ze met haar hand door het water waardoor er kringen ontstonden en haar spiegelbeeld wazig werd.

Collin ging langs haar zitten en schopte zijn schoenen uit. Hij legde zijn voeten in het koude water en er ging een rilling door zijn lijf. Het was best fijn, maar wel koud. En hij had er niet aan gedacht dat hij straks met natte voeten terug zou moeten lopen, maar dat maakte hem even niets uit. Het voelde fijn hier. Zonder dat mensen hem konden bereiken. Helemaal alleen met Ynary.

Ynary merkte dat Collin naast haar kwam zitten maar haar blik bleef in de verte gericht. "Als het dadelijk donker is en de maan schijnt op het water is het een van de mooiste plekken op het schoolterrein," zei ze nog steeds zonder hem aan te kijken. Niet omdat ze niet durfde of omdat ze iets wilde verbergen, ze kon zich zo alleen gemakkelijker dromen in haar hoofd halen.

Collin reageerde niet. Hij geloofde haar meteen. Zijn blik ging ver weg over de horizon. Hij dacht niet na, dat leek hij vandaag helemaal niet te doen, maar dit was er wel een goede plek voor. Om eens rustig te worden en alles maar even te laten voor wat het was. Hij zuchtte gelukkig.

Ynary trok haar benen op en ging in kleermakerszit zitten, haar hand had ze uit het water getrokken. Het was anders iets te koud. Nu voelde ze al hoe er soms rillingen over haar rug liepen, maar ze was niet van plan weg te gaan. Ze wilde het meer zien als het donker werd en het ook aan Collin laten zien, als ze daarvoor in de kou moest zitten had ze het er voor over.

Collin zag haar in zijn ooghoek rillen en trok zijn stijlvolle colbertje uit om het over haar schouders te leggen. Dit was zo'n typische handeling van verliefde stelletjes, voor Collin was het gewoon belangrijk dat zij het warm had. Hij trok zijn voeten uit het koud wordende water en trok ze onder zich. "We hoeven hier niet te blijven hoor" zei Collin voorzichtig. Hij wilde niet dat ze het koud had, maar zich verplicht voelde hier te blijven voor hem.

Ynary moest haar best doen niet rood te worden toen ze voelde hoe hij zijnn colbertje over haar schouder legde. In haar hoofd zag ze beelden van films waarin een jongen datzelfde deed bij een meisje. Om zichzelf af te leiden ging ze weer met haar hand in het water. "Nee, ik wil het zien," na een korte aarzeling draaide ze haar hoofd en keek hem aan. "En ik wil dat jij het ziet. Normaal ben je altijd weg, maar dit is een van de mooiste, misschien wel het mooiste, plekje van de school." Ze draaide haar hoofd weer omdat ze weer bijna rood werd. "Dat moet je toch gezien hebben," zei ze er een stuk zachter achteraan.

Collin knikte begrijpend. "maar als je het niet warm krijgt moet je het zeggen he" zei hij zachtjes. Hij wilde het graag zien, om Ynary het plezier te doen en natuurlijk ook omdat hij zelf nu heel nieuwsgierig geworden was. Haar woorden over dat hij normaal altijd weg was stak in hem. Zijn glimlach verslapte. Hij wilde niet zoiemand zijn die er nooit was als je hem nodig had. Hij dacht aan zijn vader, zijn vader die altijd weg was, zijn uitvlucht altijd zocht op andere plaatsen, plaatsen waar hij niet was. Hoe hard hij zijn vader ook nodig had, hij was er nooit geweest, niet na de dood van zijn moeder.

Ynary bleef de hele tijd in dezelfe positie zitten en keek hoe het langzaam donkerder werd en er steeds meer sterren zichtbaar werden. Het zilvere licht van de maan weerkaatste op het water waardoor alles in een speciaal licht werd gezet. Je kon dit zien als sprookjesachtig of spookachtig. Soms kwam Ynary hier heel vroeg in de morgen als het een beetje mistig was. Dan had ze het gevoel alsof er zo een oud schip uit de mist naar de oever kon komen gevaren of een zeeslang boven water zou kunnen komen. Het was fijn zo te dromen, gewoon even weg van de werkelijkheid.

Collins handen stonden in het zand achter hem. Hij keek naar de lucht. De maan leek uit het water te komen en je wist niet meer waar de aarde eindigde en de hemel begon. Het was prachtig. Collins mond hing een heel klein stukje bewonderend open. Zijn ogen waren groot, alsof hij zo meer van de omgeving mee kon krijgen. "het is prachtig" fluisterde hij zachtjes naar Ynary, bang om de stilte te verbreken, de vrede van de plaats te verstoren.

Ynary draaide haar hoofd nu helemaal naar hem en hield het iets schuin waardoor haar haren naar een kant vielen. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, behalve iets instemmends of 'zie je wel', dus zei ze maar niets en glimlachte alleen. De nacht had ze liever dan de dag, het was rustiger en het donker dat andere bang maakte had voor haar gevoel een zekere geborgenheid. Ze zag dat de maan weerkaatste in de ogen van Collin zoals hij dat ook in het meer deed. Het duurde even voordat ze helemaal begreep wat ze dacht. Al snapte ze nog steeds niet helemaal waarom ze dat dacht.

Hij keek haar indringend aan en ergens heel ver weg voelde hij iets kriebelen, maar het was zo ver weg dat hij het negeerde. Hij en Ynary waren vrienden hield hij zichzelf voor. Er was geen reden die kriebel toe te laten, en bovendien was hij nog niet over Arianne heen, toch? Dacht hij misschien alleen dat hij nog niet over haar heen was? Er ging een steek door hem heen toen hij aan Arianne dacht. Nee hij was nog niet over haar heen...

Ynary wilde wegkijken omdat ze aan voelde komen dat ze rood zou worden, maar het lukte haar niet om haar blik af te wenden. Ze voelde zich kwetsbaar omdat het niet lukte haar gevoel weg te stoppen, iets dat ze normaal altijd deed. Ze beet op haar wang, het zou zichtbaar zijn als ze op haar lip beet en dat wilde ze niet. Voorzichtig glimlachte ze, ze was zich heel erg bewust van elke beweging die ze maakte en die ze niet maakte. Waarom kon ze niet gewoon wegkijken?

Om de een of andere manier zag collin alleen ynary in de maneschijn zitten. Voorzichtig glimlachte hij terug. Hij bleef waar hij was en Arianne leek al voor eeuwig uit zijn gedachten gewist te zijn. Als Collin weg probeerde te kijken leken zijn ogen teruggetrokken te worden als veel te strak zittende elastiekjes.

Ynary zocht tevergeefs naar iets om te zeggen, iets dat niet helemaal stom zou klinken. Maar ze vond niets, alles zou op dit moment raar uit haar mond klinken. Langzaam stopte ze met een uitweg zoeken en stierven haar gedachten weg. Alleen maar zo zitten en in Collin's ogen kijken was ook goed. Zolang ze er niet over nadacht wat hij zou denken, of hij haar raar zou vinden, kon ze tot rust komen.

Collin slaagde er uiteindelijk in zijn ogen neer te slaan. "sorry" fluisterde hij zonder echt te weten waarvoor. Het was een enorm raar moment geweest, maar niet vervelend. Het was wel prettig geweest om haar aan te kijken, op die manier, voorzichtig keek hij op van zijn voeten.