Villa Diaz

Arianne lag naast hem, dicht tegen hem aan en glimlachte. Gisteravond was geweldig geweest, perfect. Ze had zich er lang op verheugd, telkens weer en nu was het er eindelijk van gekomen. Ze keek naar hoe hij sliep, het was schattig om daar naar te kijken. Ze dacht eraan dat ze dat nu elke ochtend mocht zien.

Collin werd wakker en glimlachte naar Arianne. Het was perfect geweest. En bovenal, Enriqué was niet binnen komen vallen. Hij drukte een zacht kusje op Ariannes lippen. "heb je lekker geslapen, lief?" vroeg hij terijl hij haar tegen zijn borst aantrok. Hij hield echt van haar. Hij streelde door haar haren, waardoor zijn vinger af en toe vast kwam te zitten.

Arianne lag nu half over hem heen. Ze vond het niet erg dat ze nog steeds naakt waren. Dat voelde juist prettig, veilig. Zonder al die belemmeringen. 'Ik heb heerlijk geslapen, en jij, schat?' vroeg ze hem met een brede glimlach. Ze had haar hoofd op zijn borst liggen en keek hem vanonder haar wimpers vandaan aan.

"Hmm, heerlijk" zei hij terwijl hij nog een kusje op haar lippen drukte. "Hoe laat is het eigenlijk?" vroeg hij toen, hij was wel benieuwd, aangezien hij vannacht de rolluiken omlaag gedaan had, zodat ze lekker lang uit konden slapen. Zijn armen lagen om haar heen. Het voelde fijn zo, alsof het hoorde, alsof ze zo altijd konden blijven liggen.

Arianne glimlachte. 'Ik heb geen idee,' zei ze met een glimlach. Ze drukte nogmaals een kus op zijn lippen. Ze streek eventjes met haar vingers langs zijn gezicht en nek. Hem wilde ze nooit meer kwijt, nooit meer.

Collin boog zijn lichaam een beetje naar de telefoon die op het nachtkastje stond. Het was even over elf. Toen begon de telefoon te rinkelen. Het was zijn vader, zijn vader wist niets over Arianne. Alleen dat wat in de bladen stond. Verontschuldigend keek Collin naar Arianne en zonder haar los te laten pakte hij de telefoon. "sorry" zei hij nog voordat hij op het groene knopje duwde. Aan de andere kant van de lijn begon zijn vader tegen hem te praten over de shoot en uiteindelijk ook over dat hij hen samen in de bladen gezien had. Arianne had rode ogen gehad van het huilen en nu vroeg hij zich af wat hij het meisje aangedaan had. "Eh, pap, even daarover, de volgende keer als je in New York bent wil ik je graag aan iemand voorstellen" zijn stem klonk ernstig en hij keek betekenisvol naar Arianne.

Arianne glimlachte naar hem. Ze kon zijn vader niet echt verstaan, maar ze begreep dat hij het over haar had. Ze had haar hand op zijn zij laten liggen. Ze wilde hem niet loslaten terwijl hij belde. Ze bleef hem aankijken en probeerde het gesprek eventjes een beetje te volgen.

"is goed pap" zijn vader deed wonderbaarlijk rustig. "ja, ik zal het haar vragen". "Doei pap" en Collin legde op. "Dat was nog een redelijk normaal gesprek, hij heeft ons uitgenodigd voor morgenavond, in zijn villa in Italië" ze Collin met een glimlach. Soms was zijn vader ook wel gewoon een vader. "ga je mee?" vroeg Collin voorzichtig. Natuurlijk was het voor hem belangrijk dat zijn vader Arianne leuk vond.

Arianne glimlachte. 'Natuurlijk ga ik mee,' zie ze met een glimlach. ze had wel weer zin om eventjes naar Italië te gaan. Haar thuisland. Al voelde ze zich eigenlijk meer thuis op de plek waar Collin was. Hij hoorde nu eenmaal bij haar. Daar kon ze niets aan doen. Daar wilde ze niets aan doen.

Collin moest moeite doen een enorme glimlach te bedwingen. Hij trok haar naar zich toe en kuste haar teder. "Dankjewel" fluisterde hij in haar oor. Hij drukte op het knopje en de rolluik rolde langzaam naar boven. Het ochtendzonnetje kwam tevoorschijn en scheen in hun gezicht.

New

Ynary hield het papiertje met het adres van Collin erop in haar hand geklemd. Ze voelde zich heel klein tussen al die villa's in. Haar blik schoot schichtig heen en weer, bang dat er paparazzi rond zijn huis was, maar blijkbaar vierde iedereen Kerstmis en waren de straten zo goed als leeg. Ze stopte bij een groot huis wat volgens haar het huis van Collin was. Aarzelend liep ze het pad naar de deur op, af en toe keek ze achterom waar ze voetstappen in de sneeuw had achtergelaten. Ze probeerde er maar niet aan te denken wat er zou gebeuren als ze bij het verkeerde huis aanbelde. Een paar keer ademde ze diep in toen ze voor de deur stond voordat ze de moed had aan te bellen. Ze stak haar handen in de zakken van haar jas en keek om zich heen. Het huis, alle huizen hier in de buurt eigenlijk, waren reusachtig.

collin schrok op van het geluid van de bel en er verscheen een enorme glimlach op zijn gezicht. Dat moest Ynary zijn, iemand anders zou niet aanbellen. Hij ging de deur zelf opendoen. "kyra, je mag nu wel naar huis gaan hoor" riep hij naar kyra die eten aan het maken was. "je vakantie is allang begonnen" riep hij nog en toen trok hij de deur open. Ynary zag er lief uit met de muts over haar oren getrokken. "hallo" zei hij met een big smile terwijl hij haar naar binnen trok. "merry christmas!" voegde hij eraantoe en hij trok haar in een knuffel. Als smoesje gebruikte hij; het is kerst dan mag dat. "kon je het meteen vinden?" ze stonden in de enorme hal waar een designer een kerstboom versierd had. Hij vond deze niet zo leuk. "ik dacht dat je me misschien wel zou willen helpen met het versieren van de boom?" stelde hij voor.

Ynary voelde hoe de zenuwen verdwenen en er een glimlach op haar gezicht verscheen toen Collin de deur opende. Ze wilde hem ook begroeten maar kreeg geen kans omdat ze voordat ze het wist geknuffeld werd door Collin, niet dat ze het erg vond. "Merry Christmas," zei ze terwijl ze hem terug knuffelde. Haar blik gleed door de hal die zeker zo groot was als een woonkamer, iets waardoor ze nieuwsgierig maar ook wat huiverig was om de rest van het huis te zien. Ze knikte, het was niet zo moeilijk geweest. Er was een busstop net buiten de wijk en toen was het gewoon de juiste straat en dan het juist huis. Niet begrijpend keek ze van Collin naar de al versierde kerstboom en weer terug. "Hoe bedoel je?" Vroeg ze verbaasd. Maar even nadat ze dat gezegd had en eraan dacht hoe groot het huis was snapte ze het al. "Er zijn meerdere bomen, niet?" Vroeg ze licht sarcastisch.

"jaa, goed gedacht" glimlachte Collin. "maar deze heeft mijn vader LATEN doen, wij gaan er eentje maken die veel mooier wordt" voegde hij er met een glimlach aantoe. "kom mee, Kyra is net weg en ze heef eten gemaakt" zijn kookskills lagen net ergens boven nul. Ze kwamen in de enorme woonkamer met trap naar boven, hier was ook een grote boom, ookal was deze niet zo groot als de boom in de hal. Er lagen dozen vol decoratie op de grond en Collin wees erop. "ik hoop dat dat genoeg is". Toen ze de keuken binnenliepen pakte Collin de schalen van het aanrecht en nam haar mee naar de eetkamer. "we kunnen hier eten, maar we kunnen ook weer naar de woonkamer gaan?" Collin vond het altijd een beetje vreemd om met zn tweeen in de reusachtige eetkamer te eten die gemaakt was voor minstens acht personen.

Ynary glimlachte, al vond ze dat het wel te zien was dat de boom versierd was door iemand die er verstand van had. Het zilver en goud wisselde elkaar mooi af en van geen van beide leek te veel of te weinig te zijn. Het waren juist dit soort dingen die ze had gemist, kleine dingen die eigenlijk vanzelfsprekend leken maar een heel gat achterlieten als ze verdwenen. Haar ogen werden groter bij het zien van de enorme woonkamer, keuken en eetkamer. Ze keek naar Collin toen hij zei dat hij hoopte dat er genoeg spullen waren om de boom mee te versieren, ze dacht dat hij een grapje maken. Zijn uitdrukking zei echter dat hij serieus was en ze dacht niet dat hij acteerde. Echt tijd om er op te reageren had ze niet omdat er zoveel was om naar te kijken. Ze wist zeker dat ze in dit huis zou verdwalen. "Euh... in de woonkamer..." Ze moest het allemaal nog een beetje op zich in laten werken, het was allemaal een beetje veel in een keer. Expres hield ze haar blik wat van de grote schaal met eten af, al wilde ze niet net zo'n scene schoppen als in het restaurant.

Collin ging bij het zien van haar ogen maar niet vertellen dat dit nog maar de eerste woonkamer was. Hij nam de schalen mee en zette ze op de salontafel. "goed, zullen we alvast iets eten? Ik heb enorme honger, dus als je niet zo'n honger hebt geeft dat niet" het was een lichte toespeling van; ik weet dat je niet veel eet dus voel je niet verplicht. "we hebben ook vast wel een appel als je daar meer zin in zou hebben" voegde hij er nog aantoe. "Bovendien draaft Kyra soms een beetje door" hij doelde op de hoeveelheid. Hij merkte dat hij weer te lang doorpraatte over eten. "dus, eerst eten dan boom, of eerst boom? Of wil je eerst gaan schaatsen? Heb je schaatsen?" hij was zo enorm enthousiast. "sorry, een vraag tegelijk, waar wil je mee beginnen?"

Ynary vond het grappig en ook wel schattig, al gaf ze dat niet aan zichzelf toe, dat hij zo ratelde. "Als jij honger hebt, denk ik eerst eten," ze dwong de glimlach op haar gezicht te blijven. Automatisch sloot haar hand zich om haar pols, maar ze onderdrukte de gedachtestroom die erbij hoorde. Ze vertelde zichzelf dat Collin het niet leuk zou vinden als ze zoals het meisje op de tekening zou worden, zonder lichaam. Dus ze kon gewoon eten... Helaas was het niet zo simpel en zorgde ze ervoor dat ze niet door haar neus ademhaalde. "Ik heb geen schaatsen enneuh... ik heb eigenlijk ook nog nooit geschaatst," ze voelde hoe ze licht bloosde. Ze realiseerde zich dat ze eigenlijk een heel saai leven had gehad, zeker als je het vergeleek met Collin.

"oh geen probleem, we hebben er denk ik nog wel liggen, welke maat heb je? Enne..." hij liep naar de keuken en kwam weer terug terwijl hij een appel naar haar toegooide "smakelijk" zei hij met een grijs terwijl hij bij de schalen ging zitten en deed alsof hij het allemaal zelf op wilde eten. Hij wilde dat zij het ook leuk vond, en wist dat dat moeilijk werd als hij haar dwong te eten. Een appel zou het waarschijnlijk wel doen. "En ik kan je wel leren schaatsen" zei hij met een brede grijns. Hij had enorm veel zin in vandaag. De bekende kriebel schoot door zijn lijf toen hij Ynary aankeek en hij was zich er heel erg bewust van.

Ynary was niet de beste in sporten, maar vangen kon ze nog wel. Gelukkig maar anders was de appel waarschijnlijk tegen haar gezicht aangekomen. Voordat ze naast hem ging zitten merkte ze op dat ze haar jas nog aanhad. Het was lekker warm binnen dus het was niet nodig. Snel maakte ze hem open en stond eerst een beetje verloren rond te kijken voor een plek om hem neer te leggen. Uiteindelijk legde ze hem gewoon naast haar terwijl ze ging zitten. Onbewust streek ze de donker blauwe tuniek die ze aanhad recht. "Ik heb maat 37," zei ze toen ze zich de vraag van Collin herinnerde. Met een dankbare blik naar Collin beet ze in de appel. Het was lief van hem dat hij rekening met haar stomme eetprobleem hield.

"Hmm, Kyra is goed in raden" glimlachte Collin naar haar terwijl hij iets te eten naar binnen propte, "en laat inderdaad maar liggen" hij nam haar even in zich op. Ze zag er jong uit, net als altijd, tot hij bij haar ogen aankwam, net als altijd. De tuniek stond haar goed, ookal wist collin niet wat hij haar niet goed zou vinden staan. Hij glimlachte scheef naar haar terwijl hij druk kauwde. Hij keek naar de boom die nu heel zielig in de kamer stond; onaangekleed en naakt. Hij ging er onbewust sneller door eten waardoor hij zich uiteindelijk verslikte.

Ynary legde haar benen in kleermakerszit en keer hoe Collin at. Gek genoeg kon ze dat wel, of het kwam misschien omdat hij het was maar daar dacht ze verder niet over na. Ze grinnikte even toen hij zich verslikte, een lichte, plagende vorm van leedvermaak. Af en toe nam ze een hap van haar appel, het ging niet gemakkelijk. Maar zolang ze zichzelf dwong en haar gedachten ergens anders hield lukte het wel. "Gaat het?" Vroeg ze toch, maar meer om het vragen dan omdat ze echt dacht dat er iets was. Ze had zichzelf lang geleden afgeleerd zich druk te maken om kleine dingen zoals ze daarvoor wel had gedaan, dan fokte ze zichzelf alleen maar op en kon ze nog minder tot rust komen.

toen collin uitgeproest was keek hij haar even aan. "ja lach maar" zij hij verongelijkt. Maar het was een grapje en hij wist dat zij dat ook door zou hebben. Hij was al door de helft heen. "oké ik denk dat dit genoeg was voor mij vanavond." zei hij terwijl hij de tweede schaal oppakte om hem in de keuken neer te zetten in de koelkast. Hij ging op de bank achter haar zitten en voelde het maalende verlangen haar te omarmen. Hij negeerde het. "dus, eerst boom en dan schaatsen of andersom?" vroeg hij terwijl hij op haar neerkeek.

Zijn opmerking deed Ynary nu echt lachen, hardop lachen, iets dat ze niet vaak deed. Toen hij de schaal oppakte keek ze ernaar, ze begreep echt niet hoe Kyra kon denken dat iemand zoveel at, dat was gewoon onmogelijk. Zelfs als zij als een normaal persoon had meegegeten was het nog lang niet opgegaan. Toen ze hem achter haar voelde was ze blij dat hij haar gezicht niet kon zien want ze voelde dat er blosjes op verschenen. "Euh... de boom..." Ze vond het binnen zo lekker warm en had nog geen zin om de kou in te gaan. Al wilde ze graag dat Collin haar leerde schaatsen moest ze toegeven dat ze het wel een beetje eng vond.

"Goed, heb je genoeg?" vroeg hij. Overbodig maar toch. Hij pakte een van de dozen. "dan zullen we moeten beginnen met lampjes, lijkt me" het was eeuwen geleden dat hij dit gedaan had, de afgelopen jaren was hij elke keer niet thuis geweest met kerst. Op fotoshoots of andere dingen. Nu had hij ze gewoon allemaal afgezegd, hij had namelijk al een afspraak, een afspraak met Ynary. Hij glimlachte even warm naar haar toen ze lachte. Ze had een lieve lach, enorm lief, waarom bleef hij in godsnaam zo denken? Hij draaide zich om om de eerste kaarsjes vast te zetten; dit was het rotwerk; de rest was leuk, de kerstballen, kerstkransjes zuurstokken enzoverder enzovoort.

Ynary nam niet de moeite om te antwoorden, ze dacht ook niet dat hij dat verwachtte, maar sprong op om hem te helpen. Zij had het ook al lang niet meer gedaan, haar oom en tante kochten meestal een kunstboom die al versierd was. Meteen toen ze Collin bezig zag en zelf ook begon met helpen voelde ze de sfeer. Ze had dit echt gemist. Er zat dan ook een lichte glimlach op haar gezicht, al was het een rotklus om al die lampjes vast te zetten, op dit moment vond ze het geweldig. Helaas kon ze alleen onderaan wat doen omdat de boom groot was en zij klein. Als ze op haar tenen ging staan was er zeker nog een kwart van de boom waar ze absoluut niet bij zou kunnen komen.