Villa Diaz

"Arianne, ik hou van je" fluisterde hij. Oh shit, hij had het gezegd, hij had het echt gezegd. Hij kon zich wel voor de kop slaan. Misschien had ze het niet gehoord, misschien had hij het mis en zou ze nu gewoon gaan, hij wist niet wat beter was. Hij was bang haar zijn gevoelens te laten zien. Maar ze zou hem breken door nu weg te gaan, ze zou hem ook breken door zijn gevoelens niet te beantwoorden, dus wat maakte het nog uit?

~~
nog 1xtje ?

Diep in Arianne schreeuwde iets om de aandacht, zij wilde het ook zeggen. Zij wilde hem ook laten weten dat ze van hem hield. Alleen kon ze hem niet vertrouwen. Alleen met die vier woorden had hij haar aan het twijfelen gekregen, moest ze het echt weg laten halen? Moest ze nu echt weglopen? Ze zette een stap bij de deur vandaan. Ze keek hem recht aan. 'Ik ben nog steeds boos,' zei ze narrig tegen hem. Ze liep de huiskamer in en ging met haar armen over elkaar op de bank zitten. 'Leg het me maar uit,' zei ze tegen hem.

Collin was niet gelovig maar stuurde toch een schietgebedje naar boven. "Dankje" ze wist niet half hoeveel dit voor hem betekende. Hij ging tegenover haar zitten op de tafel. "Weet je nog, die middag van de foto studio?" vroeg hij. Dat was toen ze elkaar voor het eerst echt gezien hadden. En met echt bedoelde hij niet in vlees en bloed, maar gevoeld. "De dag ervoor was ik een soort van vrij" Hij wist nog goed dat hij die middag naar honkong was gevlogen (ikweetkanniet,maartog) "Ik moest 's avonds naar honkong en miste de warmte, misschien ken je het wel" hij hoopte van niet. "courtney en ik, we gingen naar zo'n vaag schuurtje, toen mijn shirt uitwas en de bovenste knoopjes van haar blouse werden we verrast door een fotograaf..." zijn ogen stonden vol spijt. "Arianne, het spijt me zo" hij liet zijn hoofd zakken en keek naar de grond.

Arianne keek hem recht aan. 'Als die fotograaf er niet was geweest zou je met haar naar bed zijn geweest,' zei Arianne. Het was half een vraag en half een vaststelling. Ze keek hem recht aan, ze wilde de waarheid. En niets anders dan de waarheid. Ze zag de spijt in zijn ogen, maar daar had ze niet veel aan. Misschien was het waar dat het voordat zij was kregen was gebeurd, alleen kon ze niet helemaal daarop vertrouwen op een of andere manier. Ze wist dat ze hem nu niet kon vertrouwen. ondertussen zat ze nog steeds met die zwangerschap. Wat zou ze daar mee moeten doen?

Hij knitke schuldbewewust. Ja hij zou met courtney naar bed gegaan zijn. "Arianne ik weet toch ook niet wat er met me gebeurt als je er bent? Hoe moet ik nou weten wat er met me gebeurt zou zijn toen ik je nog niet kende" Hij wilde helemaal neit aan de tijd denken toen hij haar nog niet kende. Ze voelde vertrouwd. En hij vroeg zich af of zij nooit met een andere jongen naar bed geweest was. {die meets waren op hetzelfde moment xd} "En Arianne, dat met die zwangerschap, er is niemand met wie ik graag een kind zou willen hebben, niemand behalve met jou, natuurlijk zou ik er het liefst nog een jaar of tien mee gewacht hebben, maar alsjeblieft, laat het niet weghalen" een schaduw van verdriet viel over zijn gezicht. Hij wilde niet dat het leven van zo'n onschuldig iets genomen werd. Hij wilde niet zelf een leven nemen, of er niets tegen kunnen doen. Hij was zijn moeder en zusje kwijt geworden en wilde nu niet ook dit kindje kwijt, ookal kende hij het kindje niet, ookal was Arianne misschien eeuwig boos op hem, hij kon het niet.

Arianne keek naar haar handen die ze in ineen had verstrengeld. 'Ik kan het niet Collin, ik kan geen kind dragen. Ik kan niet goed van jou houden. Ik kan het niet,' fluisterde ze zachtjes. Pas toen ze klaar was met spreken keek ze hem aan. 'Wat voor toekomst zouden we het kind bieden? Ik wil niet dat ze dezelfde opvoeding als mij zou krijgen,' fluiterde ze toen. Wat ze vooral niet wilde was nog meer media aandacht. Ze keek weer naar haar handen. Het kindje zou weggehaald worden, het kon niet anders. Zij was te jongen een kind op te voeden.

Voorzichtig pakte Collin Ariannes hand. "We vinden er wel iets op" hij wist het, ze zouden dit kunnen, samen. "Als het moet trouwen we en sluit ik contracten af met de media, over een paar maanden ben ik achttien." Hij keek haar hoopvol aan. "Je kan het leven niet nemen van zoiets moois als een mens, Arianne, dat kan niet" fluisterde hij, hij kreeg tranen in zijn ogen. Hij wilde niet nog een keer iemand moeten verliezen, iemand door wie het zelfde bloed stroomde als door zijn aderen. Een familielid, ookal kende hij het nog niet.

Arianne keek hem aan. 'Nee Collin, ik kan het niet houden. Ik vidn het verschrikkelijk om het leven van zoiets te nemen. Alleen kan ik nu niet een kind krijgen. Ik kan het niet, ik ben er niet klaar voor,' fluisterde ze tegen hem. Ze kon het niet. Het zou haar breken, doen vermiezeren. Ze kon niet dik worden voor een kind. Dat kon ze niet. 'Het spijt me, onze relatie is toch niet houdbaar,' fluisterde ze daarna. Langzaam stond ze op. 'Ik kan het niet Collin,'

____
Ben voorlopig eventjes klaar met school ga na het eten weer verder...

Collin keek naar haar op. "dankje voor zoveel vertrouwen" zei hij toch lichtelijk boos. Met Arianne wilde hij het echt proberen, het een kans geven. Arianne was anders, tenminste dat was wat hij gedacht had. Hij was enorm teleurgesteld en keek van haar weg omdat hij wist dat de teleurstelling in zijn ogen te zien zou zijn. Zijn muur was helemaal afgebrokkeld en al zijn gevoelens lagen bloot aan haar. Hij voelde zich zo verschrikkelijk naakt.

Arianne zuchtte eventjes. 'Het spijt me,' fluisterde ze toen. Ze liep langs hem heen richting de deur. Ze moest nu gaan, als ze niet zou gaan zou ze toegeven aan hem. Ze zou bij hem blijven, tegen hem aankruipen en hem geven wat hij wilde. Ze kon hem dit kind niet geven. Niet ten koste van ziczhelf, natuurlijk als ze het hiedl zou het uiteindelijk ook haar relatie kosten. Dus kon ze het maar beter gewoon uitmaken.

"Arianne..." zei Collin noch zacht, maar hij wist dat ze zou gaan, dat hij haar al kwijt was. Hij wist dat zodra ze door die deur zou gaan het te laat was, en hij wilde dat niet laten gebeuren. Maar op dit moment zaten zijn eigen gevoelens in de weg. Als hij nu weer achter haar aan zou lopen wist hij dat hij het waarschijnlijk niet aankon als ze nog eens wegliep. Hij zou de glassplintertjes van zijn hart weer bij elkaar proberen te vegen en haar gewoon vergeten, voorzover dat kon.

nieuwe meet?

okee, maar ik moet over 3 kwartier wel richting school (stomme uur fietsen ) zeg maar waar?

Hmm de vijver? Begin jij... Ik wordt net wakker hoef pas op half 10 te beginnen...

sorry kan niet meer, heb 1e vrij, maar moet lang fietsen, mam moet nu haar laptop hebben, doei! Vanmiddag kom ik om ongeveer half 2 online denk ik ik zal dan wel beginnen.

oke is goed, ik ben vanmiddag pas laat uit rond half vier dus ben rond een uur of vier online...

ik ben al begonnen bij de fotoshoot ik hoop dat je het oke vind dat we het daar doen?

Verdoofd liep ze door het huis heen. Ze was op zoek naar haar spullen. Onder haar rechterarm hield ze een doos met daarin al aardig wat van haar spullen. Ze had geen idee wat ze het moest laten. Ze zou haar vader moeten bellen, excuses moeten maken en hopen dat ze weer in haar appartement kon trekken. Haar ogen waren rood gezwollen en ze had geen make-up op. Ofwel, ze zag er belabberd uit.

Collin kwam zijn huis binnen. Arianne was er, dat was een gevoel. Hij liep naar de keuken en schonk een glas melk in. Hij voelde zich nog steeds enorm bedrogen. Maar hij hield wel van haar. Met een gekwelde blik ging hij op de bang zitten, trok zijn benen op en ging er met zijn handen op hangen. Wat als ze wel zwanger geweest was. "Collin?" klonk het. Enriqué... Daar had hij nu echt geen zin in. "Hallo!" jubelde Diane erachteraan. Oh nee...

Arianne liep net de woonkamer binnen. Ze zag Collin zitten maar zei niets. Ze was gebroken door hem, ze wist nu wat hij had gevoeld toe nzij het uitmaakte. Ze haatte hem erom, maar alsnog bleef ze zielsveel van hem houden. Alleen kon het niet, ze kon het gewoon niet. ze hoorde de vrolijke stem van Diane. Waarom moest Diane juist nu tijdens dit pijnlijke moment meekomen? Ze had hier trouwens niets te zoeken, dit was het huis van Collin, niet van Enriqué.

Enriqué en Diane zagen er nog gelukkiger uit als de vorige keer dat Collin hen gezien had. Ergens deed het hem pijn anderen zo vrolijk te zien. Enriqué hield haar stevig vast aan haar hand. "Hallooo!" gilden ze nog een keer vrolijk. "Wij dachten laten we eens komen vragen hoe de eerste echo ging?" zeiden ze enthousiast. Collins gezicht betrok. Het was alsof er iemand een pijl dwars door zijn buik stak. Dit was zo dom van Enriqué...

Arianne lette niet eens op de twee, Collin zou het wel oplossen. Zij ging rustig verder met het zoeken van haar spullen en die in een doos te stoppen. Diane had al wel door aan de reactie van Collin en hoe Arianne erbij liep dat het niet goed was, alleen zei ze niets. Ze keek van de een naar de ander en weer terug.

Enriqué was niet zo fijngevoelig het te merken, eerder lomp. "Oooh! Mag ik de foto zien?" vroeg hij nog steeds enthousiast. "Er is geen foto." zei Collin met een zuur gezicht. "Er is geen baby..."Hij keek even boos op naar Arianne. Die leek het helemaal niets uit te maken dat Enriqué en Diane deze vragen stelde. Dat maakte hem alleen zekerder van zijn zaak. Het was uit, en zou ook niet zo snel weer aan gaan...

Arianne zag zijn boze blik. Het maakte haar verdrietig, maar nog meer maakte het haar boos. 'Godverdomme Collin!' riep ze toen. 'Ik heb niets gedaan!' riep ze toen hopeloos. Ze snapte niets van hem, hij dacht dat zij dit allemaal gespeeld had, dit alles was voor haar net zo onverwacht als dat van hem. 'Hoe kun je denken dat ik dit allemaal heb gespeeld? Hoe!?' riep ze hopeloos tegen hem.

"De vraag is niet hoe ik dat kan denken, de vraag is waarom je dat deed" hij keek haar met samengeknepen ogen aan. Hij geloofde haar niet, voor geen millimeter. Hij had haar veel te lang vertrouwd. Veel te lang. En toch deed het hem pijn haar te zien gaan. Diane en Enriqué stonden als versteent in de deuropening. Ze hadden totaal niet in de gaten wat er gaande was. "Arianne, schatje, kan je me even zeggen wat hier allemaal gebeurt?" vroeg Diane met een zoet stemmetje, bang dat ze boos op haar zou worden.