Villa Diaz

Collin liep even weg om later terug te komen met een ladder. "misschien is deze wel handig, hij is alleen een beetje gammel, maar we zullen het ermee moeten doen" grijnsde hij. Het was fijn dit weer een keer te doen, het leek eeuwen geleden, het laatst was samen met zijn zusje. Dit voelde goed, zo samen met Ynary. "dankje" zei hij met een glimlach tegen haar, om de een of andere reden bleef hij zich bedanken bij haar. Hij vond dat ze het verdiende om te weten dat hij blij was dat ze er was en dat ze meedeed. Hij drukte op een knopje waardoor er kerstliedjes begonnen te spelen. Heel cliché begon het met Maria Carey. Hij kon het niet laten mee te zingen, hij was niet voor niets een bekende zanger en kon het goed, toch weerhield het hem er niet van een beetje gek te doen.

Ynary knikte, al keek ze eerst wat wantrouwend naar de ladder. Het ding zag er inderdaad niet heel stevig uit, maar daar dacht ze maar niet aan toen ze erop klom om bij de bovenste takken te kunnen. Verbaasd keek ze even naar Collin, ze had geen idee waarvoor hij haar bedankte. Niet dat ze het erg vond, het bracht juist een glimlach op haar gezicht. Ze had wel door dat ze veel meer glimlachte dan normaal, maar dat had ze altijd met Collin. Zeker nu, nu waren er geen moeilijke onderwerpen die ongemakkelijke stiltes veroorzaakten. Ze lachte toen Collin mee begon te zingen, zelf neuriede ze ook zachtjes mee. Al voelde ze zich dan nog zo op haar gemak, meezingen durfde ze niet echt. Haar stem was sowieso erg zacht en haar stem brak heel snel, ze zat eigenlijk gewoon redenen te verzinnen waarom ze beter niet kon gaan zingen.

Collin glimlachte terug en keek tevreden naar de boom. Hij was helemaal ondergehangen met vanalles en nogwat. Aan Ynary gaf hij de kerstster. Even ging er een lichte steek door hem heen, zijn zusje mocht die altijd bovenop zetten, maar toen hij naar Ynary keek was de pijn alweer verdwenen. Hij dealde beter dan ooit met de dood van zijn moeder en zusje. En hij kon nu zelfs aan ze denken zonder meteen weemoedig te worden. Toen Ynary de piek op de boom had gezet hielp hij haar van de ladder. "All I want for Christmas is youuuu!" zong hij enthousiast mee. Het was niet direct richting haar bedoeld, maar hij dacht niet aan de betekenis van de woorden terwijl hij ze zong. Eigenlijk was het wel waar, hij had kerst gevierd omdat hij het met Ynary vierde, een andere reden was er eigenlijk neit.

Ynary glimlachte toen ze de ster boven op de boom zette, het riep weer herinneringen op maar ze kon ze voor een keer goed zien en er gelukkig van worden. Tevreden keek ze naar de boom, ze vond hem mooier, of in ieder geval leuker, dan de boom in de gang. Deze boom riep veel meer het warme kerstgevoel op dan de andere boom, hoe mooi die ook was. Het overdreven gezang van Collin maakte haar vrolijk en als ze niet zo verlegen was geweest had ze waarschijnlijk wel meegezongen. Voor een reden achter de tekst zocht ze niet, het was bijna het bekendste kerstliedje dat je rond Kerstmis overal hoorde. Even sloot ze haar ogen en ademde diep door haar neus in. Ze hield van de geur die van de denneboom afkwam.

"En, wat vind je van onze boom?" vroeg Collin met een grijns. Hij genoot met volle teugen van deze avond, dag, ja, hoe lang bleef ze eigenlijk? "Hé, heb je zin om er een logeerpartijtje van te maken?" hij zou geen nee accepteren, hij had echt geen kerstcadeautjes voor zichzelf gekocht en er was plek genoeg. Hij liep snel naar achteren en kwam terug met twee grote dozen. "Maat 37 toch?" vroeg hij terwijl hij haar naar de bank wees. Hij zette de dozen langs de bank neer en keek haar even, heel even maar, snel aan voor hij ze open maakte er zaten schaatsen in, ze waren niet nieuw, maar het waren schaatsen. "Ik had ook nieuwe gekocht, maar daar krijg je blaren van" zei Collin met een pijnlijk gezicht. Hij wist waar hij over sprak.

Ynary grijnsde. "Je had gelijk, hij is mooier," waarschijnlijk zou ze alles waar Collin aan meegewerkt had mooi vinden maar die gedachten drukte ze weg. "Euhh..." haar oom en tante hadden altijd liever niet gewild dat ze ergens bleef slapen, laat staan bij een jongen. Maar ze vond dat overdreven en hier wisten ze niets van af. Bovendien was er niemand die haar op school zou missen. "Is goed," zei ze met een glimlach. Het zou wel gezellig worden, dat werd het uiteindelijk altijd met hem. Ze knikte, haar voeten waren aan de kleine kant maar dat was zij ook dus het maakte niet uit. Ze plofte op de bank neer en keek nog eens naar de boom. Het zag er een beetje slordig uit maar dat maakte het juist gezellig en knus.

Collin kon een brede grijns niet onderdrukken toen ze zei dat ze zou blijven slapen. "Oké, passen dan maar" zei hij met die grijns nog steeds op zijn gezicht. Hij hield de schaats voor haar open zodat ze er met haar voet in zou kunnen. "dan kunnen we zo gaan" Hij keek even op de klok, het liep tegen achten en het was al pikkedonker buiten. Hij woonde in een saaie buurt vond hij, de mensen deden weinig uitgevallens met kerst, er was niemand die zijn tuin volgebouwd had met lichtjes zoals je wel eens zag als je door de stad liep. "Is wat je bij hebt warm genoeg?" vroeg hij, hij had nog wel wat jassen, mutsen wanten en ga zo maar door liggen.

Ynary stak haar voet in de schaats en strikte hem dicht. Het voelde nu nog als gewoon een schoen aan, maar ze kon zich maar moeilijk voorstellen hoe ze erop zou kunnen lopen of schaatsen. Maar ze vertrouwde Collin, hij zou wel zorgen dat ze zichzelf geen pijn deed door te vallen ofzo. Ze knikte, ze zorgde er altijd voor dat haar winterjas warm was, ze kon gewoon niet goed tegen kou. Stiekem dacht ze dat als Collin haar zou helpen en ze de hele tijd dichtbij hem was ze het sowieso niet koud zou krijgen. Bij het meertje was het koud geweest maar toch was hij warm gebleven.

Collin stopte haar schaatsen weer in de doos en pakte de jas van de grond. "Kom, dan gaan we" zei hij met een glimlach. Hij hielp haar in haar jas en klapte terwijl ze de kamer uitliepen in zijn handen zodat het licht uitging. Hij haalde zijn jas uit de garderobe, met muts, wanten en sjaal. Alles paste bij elkaar en onwillekeurig moest hij even glimlachen. Enriqué. Hij duwde de deur voor haar open en liet haar naar buitenstappen. "we gaan te voet, is dat oké?" hij kon ook de auto pakken, maar dat was zo'n gedoe, met eerst de auto pakken en warm laten draaien en dan moest hij hem straks ook nog ergens kunnen parkeren.

Ynary trok haar jas aan en maakte hem met snelle handen dicht. Ze had al best lang haar winterjas aan, als andere mensen nog een dunne zomerjas aan hadden had zij het al bijna koud in haar winterjas. Terwijl ze door de deur liep trok ze de muts over haar oren en trok haar handschoenen aan. Ondanks de warme kleding voelde ze de kou door haar heen trekken, maar ze trok zich er niets van aan. "Is goed hoor," ze hield over het algemeen niet zo van auto's. Ze kon er wel tegen maar werd wel altijd een beetje misselijk. Niet zo erg dat ze moest overgeven of uit de auto moest, maar prettig was het niet.

Stiekem wilde Collin zijn arm om Ynary heenslaan, maar hij hield zich in, ookal kwam hij misschien ietsje dichterbij dan nodig was. Hij was verliefd op haar, dat wist hij nu, en het schokte hem nu hij het aan zichzelf toestond dat te denken. Een paar weken geleden was hij nog tot over zijn oren verliefd geweest op Arianne, en nu was hij alweer verliefd op iemand anders. Maar dat met Arianne was anders geweest, Arianne had hem zomaar verlaten, had niet eens het fatsoen gehad afscheid van hem te nemen. Ergens voelde hij zich noch steeds bedrogen, maar het gevoel trok weg toen hij weer naar Ynary keek. Arianne schoof ver naar de achtergrond en er kwam weer een glimlach op zijn gezicht. Ze gingen schaatsen

Ynary had niets door van de gedachtegang van Collin, of van de blik die hij op haar richtte. Ze keek wat ongerust naar de grond terwijl ze liepen. In haar gedachten zag ze zichzelf al onderuit gaan bij het schaatsen, maar dat was niet eens haar grootste zorg. Ze was bang dat iemand Collin zou herkennen en dat zij daardoor met hem in een of ander tijdschrift zou komen te staan. Ze hem wel eens gezien met een of ander meisje, dat leek de pers namelijk heel interessant te vinden. Gelukkig vond ze hem toen nog niet zo leuk als ze hem nu vond, dan had het pijn gedaan. Ze dacht dat het pijn zou doen als ze hem weer zo zou zien. Met haar blik strak op de grond gericht zag ze hoe ze voetsporen achter lieten in de sneeuw. Ze vond dit soort sneeuw wel leuk, tot hij begon te smelten en alles nat en plakkerig werd in ieder geval. Normaal gebeurde dat soort dingen niet, maar dan kon ze best onhandig zijn en zo uitglijden.

Toen ze dichter bij de binnenstad kwamen en de eerste tegenliggers hen passeerden schrok Collin opeens. Hij was helemaal vergeten zijn vermomming mee te brengen. Hij tastte in zijn jaszak en er zat gelukkig nog een pruik in met bruine krullen en in de andere een skibril, hoe die erin kwamen was hem een raadsel. Hij zette zijn muts af en stopte de pruik op zijn hoofd en toen de skibril, over de pruik duwde hij de muts nog en hij keek Ynary glunderend aan. "En wat vind je van mijn nieuwe look?" Collin hoopte maar dat nog niemand hem gezien had, of herkent. Dat zou hij niet leuk vinden, vooral niet voor Ynary, want natuurlijk kwam er dan weer een hele oproer om haar heen, en hij wist ook dat Ynary een hekel had aan zoveel aandacht. Hij wilde haar dit besparen, hij wilde Ynary zo ver mogelijk weg houden van alles wat met zijn baan te maken had. Hij wilde dat zij hem leuk vond, hem leuk vond om wie hij was en niet om wat anderen van hem maakten.

Ynary keek achterdochtig naar iedereen die ze tegen kwamen, alsof ze ze met haar blik weg wilde jagen. Ze keek wel op naar Collin toen hij met iets bezig leek te zijn. Bijna begon ze te lachen toen ze hem zag, maar ze hield het in en glimlachte alleen opgelucht. "Nou, ik vind het leuker als je er als jezelf uit ziet maar ik begrijp het wel." Het kostte haar geen moeite om hem te herkennen maar ze kon zich het wel voorstellen als iemand die niet wist dat hij het was dat niet kon. Ze vond het het vervelendst dat ze hem niet aan kon kijken, maar dat had ze liever dan het risico dat hij herkent zou worden. Ze stopte haar handen weer in haar zakken omdat ze ook met de handschoenen aan snel koud werden. Het liefst was ze dichter bij hem gaan lopen en zijn arm om haar heen voelen, maar dat durfde ze niet.

Ze waren nu in de stad en een enorme ijsbaan in het midden van een plein lag voor hen. Een kerstboom stond daar weer in het midden van met allemaal nepcadeautjes. Er schaatste ergens een kerstman die het maar druk had met de vervelende kleine kindjes die aan zijn benen hingen en gevaarlijke kapriolen uithaalden op hun schaatsen. Even keek Collin vertederd toe. "Zullen we?" vroeg hij met een glimlach. Hij gaf haar de schaatsen aan en trok zelf ook zijn schoenen uit om zijn schaatsen aan te trekken, hij had ze aan hun veters om zijn nek gehangen en behendig knoopte hij de schaatsen dicht. Een ober struikelde bijna over een van de kindjes terwijl hij over het ijs schaatste met een dienblad vol hete chocomel. Het leek niemand de deren en het kleine kindje gilde het uit van het lachen.

Ynary volgde Collin's blik naar de kindjes en glimlachte. Ze had in principe niets met kinderen, of mensen in het algemeen, maar zo van het afstandje vond ze het wel schattig en grappig. Ze knikte als antwoord voor Collin terwijl ze haar blik over de schaatsbaan en de mensen liet glijden. Er was niemand die langer naar Collin keek en waarvan het leek alsof hij hem herkende. Met wat meer moeite dan Collin had trok ze haar schaatsen aan, meteen voelde ze zich al wankel en had ze het gevoel dat ze ging omvallen. Wat ze ook had gedaan als ze zich niet aan Collin's schouder had vastgegrepen. "Ik val al en we zijn nog niet eens op het ijs," zei ze om de aandacht van haar plotseling rode wangen af te leiden.

Collin pakte haar arm vast omdat dat waarschijnlijk makkelijker liep voor haar, tenminste dat maakte hij zichzelf wijs. "ooh, kom op, we zullen het wel overleven" zei hij met een warme glimlach naar haar "hoopik" zei hij er snel zachter achteraan als een grapje. Hij pakte haar bij haar hand zodra ze op het ijs stonden. "heb je echt nog nooit geschaatst?" vroeg Collin haar terwijl hij haar stevig vasthield zodat ze zeker niet om zou vallen. De hele sfeer was een soort van sprookjesachtig met de kerstboom en de kerstman die nu "Ho-ho-ho" roepend langs kwam glijden. Een ober kwam hun bestelling opnemen en Collin keek vragend naar Ynary, hij kon wel al wat warme chocolademelk op.

Ynary vond het fijn dat hij haar hand vast pakte en dat was niet alleen omdat ze dan wel bleef staan. Alleen keek ze hem niet aan omdat haar blik meteen naar haar voeten schoot die licht trilde. "Nee," zei ze zich nog steeds goed concentrerend. Ynary was sowieso geen ster in sport. Ze had absoluut geen conditie en was niet sterk, ook haar astma hielp niet echt meer. Ze was dan wel weer redelijk lenig maar daar had ze nu niet veel aan. Omdat ze zich niet durfde te ontspannen merkte ze de haast magische sfeer niet op en zou ze zo tegen iemand aangebotst zijn als Collin haar niet vast had gehad. Pas toen de ober er aan kwam keek ze op en schudde ze snel haar hoofd. Nee, als ze nu iets ging eten of drinken zou het haar schaatsen niet veel goed doen.

Collin schudde zijn hoofd dus ook maar "nee bedankt, misschien straks" zei hij terwijl hij lachend naar Ynary keek. "Oké, probeer maar gewoon met mij mee te schaatsen. Hij ging voor haar staan en pakte nu allebei haar handen vast. Hij hoopte maar dat hij tegen niemand aan zou botsen. "je hoeft nog niets te doen" hij trok haar terwijl hij achteruit schaatste met zich mee over het plein. "En? Zo erg is het toch nog niet?" hij was zich enorm bewust van haar handen in die van hem. "kan je misschien nu een beetje met je benen meebewegen, een soort stappende bewegingen, maar dan anders" zei hij een beetje vaag.

Ynary liet zich gewoon door Collin meetrekken en dat voelde fijn aan vooral omdat haar handen in de zijne lagen. Maar ze besefte ook wel dat dit geen echt schaatsen was. Op die vraag gaf ze geen antwoord en ging er half vanuit dat het een retorische vraag was. Maar ze durfde haar blik niet echt van haar voeten af te houden en hem sarcastisch aan te kijken. Kort keek ze hem even onzeker aan toen hij haar een tip gaf, maar ze deed braaf wat hij zei wat er voor zorgde dat ze bijna voorover viel. Waarschijnlijk had ze het iets te veel als lopen gedaan en haar voet te recht opgetild waardoor ze te lang op haar ene schaats stond.

Collin ving haar gewicht netjes op. "probeer meer te schuiven, oké?" zei Collin zacht tegen haar terwijl hij voorzichtig bemoedigend in een van haar handen kneep. Samen gleden ze over het ijs, ookal strompelden ze af en toe. Je zag dat Collin vaker schaatste want hij bleef netjes achteruit schaatsen met haar voor zich. Hij kreeg de glimlach vandaag niet van zijn gezicht gepoetst, hij was gewoon gelukkig. En het was al lang geleden dat hij zo vrolijk geweest was.

~~~
wanneer laten we iets gebeuren?

Dat ynary valt en zich pijn doet, dan gaan ze even ergens zitten en dan hangt er mistletoe (of hoe je dat ook schrijft XD)?
------------
Ynary knikte en probeerde hem en de mensen om hen heen een beetje na te doen. Ze vond het erg knap van hem dat hij achteruit schaatste terwijl zij nog geen meter vooruit zou komen als hij haar niet vasthad. Naarmate het steeds beter ging merkte ze dat ze het ook steeds leuker begon te vinden en minder bang was. Voorzichtig liet ze Collin's handen los, al hield ze ze wel vlakbij hem zodat ze hem vast kon grijpen als ze viel. Even ging het best goed en gleed ze zelf een stuk verder. Helaas waren er meerdere mensen op de schaatsbaan. Een jongen van ongeveer hun leeftijd botste tegen haar aan, echt botsen was het niet, hij kwam gewoon aan de zijkant zacht tegen haar aan en schaatste gewoon verder. Ieder anders was waarschijnlijk blijven staan, maar Ynary kon haar evenwicht niet houden en ging onderuit.

kee
~~

Collin glimlachte even snel naar haar toen ze hem losliet, hij stond telkens een beetje krampachtig voor haar uit te schaatsen, alleen toen het wel redelijk scheen te gaan liet hij haar even uit het oog en ontspande licht. Dat bleek niet heel slim, want juist op dat moment schaatste een jongen tegen Ynary aan. Ze ging onderuit en Collin probeerde haar nog op te vangen waardoor ze nu allebei op het ijs lagen. Collin krabbelde overeind. "Alles oké?" vroeg hij met een bezorgd gezicht wat er enorm grappig uitzag aangezien je zijn ogen niet kon zien door de skibril en zijn wenkbrauwen door de pruik. Hij bleef op zijn knieën voor haar zitten en keek haar aan.

Ynary probeerde net zo handig en gemakkelijk als hij deed overeind te komen, maar merkte al snel dat dit niet zo soepel ging. Ze gleed terug en voelde dat haar heup waar ze net ook al op terecht was gekomen pijn deed. Licht schudde ze haar hoofd, terwijl ze nog een poging waagde om op te staan. Maar weer gleed haar schaats weg en ze trok een pijnlijk gezicht toen ze weer neerkwam. Waarom was ijs zo hard en koud? Dacht ze. Ze weigerde nog een keer af te gaan en de pijn erger te maken en bleef gewoon zitten. Het was dan wel koud maar het deed in ieder geval niet zo'n pijn meer.

Collin pakte haar bij haar armen vast en probeerde haar zo op te trekken, dat was een beetje lastig omdat ze weggleed, dus deed hij het al glijdende en zo stond ze dus uiteindelijk. Hij bekeek haar bezorgd. "Waar heb je pijn? Zullen we anders even gaan zitten? Hoe erg is het?" hij vroeg alles veel te snel, maar hij was het type dat snel overbezorgd was. Hij bedacht dat het misschien slim was haar eerst van het ijs te krijgen, dus hij pakte haar bij haar schouders en duwde haar al schaatsende naar de kant waar hij van het ijs sprong en haar er ook afhielp.