Villa Diaz

Ynary was eerst even afgeleid omdat ze zo dichtbij hem was, maar riep zichzelf snel weer tot de werkelijkheid. "Euh..." zei ze in de war door de snelheid waarop hij de vragen op haar afvuurde. "Bij mijn heup, het gaat wel en is goed," het deed niet zo'n pijn nu ze er weer op viel ofzo. Toch kon ze niet echt zeggen dat ze het erg vond dat ze van het ijs afwaren. Al was het opzich wel leuk dacht ze niet ooit echt een schaatser te worden, niet zoals Collin in ieder geval. Ze merkte dat lopen op schaatsen bijna net zo moeilijk was als op het ijs dus ze was blij dat Collin haar vasthad en dat ze zo ergens zouden gaan zitten.

Collin hielp haar naar een tafeltje ergens in het dichtstbijzijnde hoekje. Hij hielp haar met zitten en keek haar aan. "doet het nog erg veel pijn? Moeten we misschien naar de EHBO?" ratelde hij toen verder. Hij wilde haar helpen, wilde niet dat dit hun kerst zou verpesten. "sorry dat ik je meesleepte" zei hij zachtjes terwijl hij haar aankeek. Hij had zijn hand niet van haar arm gehaald en was zich er nu heel bewust van, nu hij weer een beetje op adem kwam. Misschien was hij wel meer geschrokken als zij zelf.

Ynary schudde met een lichte glimlach haar hoofd, om de een of andere reden voelde het goed dat hij bezorgd om haar was en dus om haar gaf. "Misschien een blauwe plek, maar dat is ook maar de vraag," dat laatste voegde ze er gehaast aan toe zodat hij zich niet schuldig kon gaan voelen. "Geeft niet hoor, echt niet. Het was best leuk, ik kan gewoon niet schaatsen," ze probeerde hem weer een beetje op te beuren. Eigenlijk was dat raar, zij die iemand vrolijker probeerde te maken. Maar daar dacht ze verder niet overna, Collin was sowieso een uitzondering. "Het is wel fijn even te zitten," zei ze en ze leunde licht tegen hem aan. Het was voor haar de beste kerst sinds een hele lange tijd.

Collin haalde opgelucht adem toen ze zei dat er niets was. Hij vond het eigenlijk ook wel even prettig om te zitten. Hij keek om zich heen. Ze zaten echt in een hoekje gedrukt, de tafeltjes om hen heen waren bezet en iedereen was vrolijk. Ook Collin was blij met de dag, ondanks haar val van net. Hij keek omhoog en zag een misletoe (?) hangen. Hij zei niets, bang dat zij niet zou willen, maar hij wilde wel. Hij was bang om er iets over te zeggen, ookal was het traditie en bracht het ongeluk als je er niet aan toegaf.

Ynary volgde de blik van Collin omhoog en voelde hoe ze begon te blozen bij het zien van de mistletoe. Snel schoot haar blik naar hem toe, maar net zo snel keek ze ook weer weg. Ze voelde zich opeens heel wat minder op haar gemak, ze was bang dat hij zou zien dat er iets was en er naar zou vragen. Ze wist al zeker dat ze niet de waarheid zou zeggen, maar ze was iets te nerveus om een goed excuus te bedenken. Opeens vond ze haar schaatsen heel interessant en hield haar blik op de grond gericht. Ze boog haar hoofd iets zodat haar haren naast haar gezicht vielen en ze hoopte dat hij haar gezicht zo niet kon zien.

Collin keek haar ook niet aan. Hij kende de traditie, en ergens wilde hij het heel graag wel doen, maar hij wist niet hoe Ynary daar over dacht. Ze had in niets laten blijken dat ze hem ook leuk vond. Er kwam een ober naar hen toe hij stapte van het ijs af en kwam voor hen staan. "mag ik uw bestelling opnemen?" vroeg hij netjes. Toen hij de gezichten van de twee zag keek hij omhoog. De misletoe. "het spijt me, maar ik weet zeker dat bepaalde mensen het niet op prijs zullen stellen als u de eeuwenoude traditie geen eer aan doet". Hij had nog steeds een nette stem, maar collin hoorde de dwingende ondertoon. Hij keek op naar Ynary en er schoot een gevoel door hem heen dat hij niet kon benoemen.

Ynary voelde hoe ze nog roder werd dan dat ze al was. Aan de ene kant wilde ze het liefst verdwijnen, maar een ander deel van haar wilde Collin aankijken. Heel voorzichtig draaide ze hoofd iets naar hem toe, alleen voordat ze hem aan kon kijken draaide ze het al snel weer terug. Ze durfde gewoon niet. Ze was bang dat hij niet wilde, of misschien nog wel erger, haar alleen zou kussen om de traditie. Nu wist ze al heel zeker dat ze hem daarna niet meer normaal aan zou kunnen kijken en hem dan ook zou moeten ontlopen. Die gedachte deed haar pijn en bijna stond ze al op om weg te lopen voordat dat zou gebeuren. Maar ze wilde niet weg, niet echt al dacht ze dat het wel beter voor haar zou zijn.

Collin zag haar twijfeling maar stapte eroverheen, de ober stond ongeduldig te wachten. Hij keek haar aan en de blik in zijn ogen vertelde alles. Toen kwam hij voorzichtig, heel voorzichtig dichterbij en drukte zijn lippen op de van haar. Een vreemd soort vlinders sprong door zijn buik, dit was wat hij wilde. Wat hij al lang wilde. Hij hoopte dat ze terug zou kussen. Wilde dit zo graag. Maar er waren ook twijfels. Wat als hij nu hun vriendschap verpest had, wat als ze nu niets meer van hem wilde weten, dat zou veel erger voor hem zijn dan dat gevoel ergens heel ver weg wegstoppen.

Ynary sloot instinctief haar ogen toen ze Collins lippen op de hare voelde. Maar verder had ze geen idee van wat ze moest doen. De stemmetjes in haar hoofd die dingen riepen als: hij kust je! Eerste kus! En, wat als hij het alleen om die ober doet? Hielpen haar niet echt met bedenken wat te doen. Heel voorzichtig probeerde ze Collin na te doen, maar ze was als de dood dat ze iets verkeerds zou doen. De gedachte dat hij haar daarom stom zou vinden zorgde ervoor dat ze niet kon genieten van hou fijn het was om zo dichtbij hem te zijn en dat het hoewel nieuw, ook goed voelde.

Collin voelde het geluk in hem opvlammen en hij pakte voorzichtig haar handen vast. Zijn ogen waren gesloten en langzaam ging hij steeds dichter naar haar toe zitten. Hij merkte niet dat het voor Ynary ongemakkelijk was, toen hij dan ook uiteindelijk de kus verbrak keek hij haar even aan, hij keek haar aan zoals hij Arianne aangekeken had, maar dan anders. Hij streek zachtjes een haar uit haar gezicht achter haar oor. Niet wetend wat hij moest zeggen keek hij haar even alleen maar aan.

Ynary had het fijn gevonden maar durfde niet aanzichzelf toe te geven hoe fijn wel niet. Bang dat het geluk afgepakt zou kunnen worden. Maar bij de blik in Collins ogen kon ze het bijna niet meer ontkennen. Een kleine, maar gelukkige glimlach verscheen op haar gezicht toen ze wat meer van het geluk toeliet. De blosjes op haar wangen waren er nog steeds, net als de angst dat ze iets fout had gedaan. Maar die zaten voor de verandering eens op de achtergrond.

Einde meet? ik weet nix meeer :S
~~~
Collin was blij met haar reactie, dat ze glimlachte, met haar enorm lieve glimlach. Hij was anders als van alle meisjes waarvan hij de glimlach gezien had. Hij was van Ynary.

NEW
~~
Collin liep met Ynary's hand nog steeds in die van hem het halletje binnen. "We eten hier wel iets." Toen hij hun jassen uitgedaan had en opgehangen in de verborgen garderobekast liep hij door naar de woonkamer. Het was donker in het huis en je zag dat er al even niet meer echt in geleefd was. Hij klapte in zijn handen om de lampen aan te doen, eerst alleen de sfeerlampen, als hij nog een keer zou klappen ook de grote lamp. Maar dat deed hij niet. Hij drukte op een knopje van de afstandsbediening en de open haard vlamde aan. De laatste keer dat ze samen hier waren geweest hadden ze kerst gevierd en beneden geslapen bij de kerstboom. Ynary op een matras, Collin op de bank. Collin drukte een kort kusje op haar neus voor hij naar de keuken verdween. Hij moest echt even iets eten.

Ynary keek geinteresseerd naar de lampen die aangingen bij het geklap van Collin. Ze was hier nu al een keer geweest maar ze dacht niet dat ze ooit gewend zou raken aan alle luxe. Haar oom en tante waren niet arm maar dit soort dingen waren haar onbekend. Nog steeds vond ze het huis ook te groot, ze dacht dat ze er zou kunnen verdwalen, maar zolang Collin er was vond ze alles goed. Snel liep ze Collin achterna naar de keuken waar ook weer een heleboel apparaten stonden die ze niet kende. Al was ze best slim en niet echt onhandig dacht ze niet dat het moeilijk zou zijn die apparaten per ongeluk kapot te maken. Daarom bleef ze ook maar dicht bij Collin en zorgde ervoor dat ze niets aanraakte waarvan ze niet wist wat het was .

Collin smeerde wat boterhammen. "lust je ook?" hij verwachtte een ontkennend antwoord en haalde dus maar een appel uit de appelkoeler (geen idee of het bestaat) die hij haar aangaf. Zijn boterhammen nam hij mee naar de sfeervol verlichte huiskamer en hij ging gemakkelijk op de bank zitten met zijn boterhammen. "Oh, ik heb weer geen manieren" zei hij met een glimlach. "lust je iets te drinken? iets warms of iets kouds?" hij was alweer opgesprongen en had zijn brood op de tafel neergezet. Als hij naar Ynary keek werd hij telkens opnieuw overspoeld met geluk, blijdschap, liefde. Wat was het eigenlijk wat hij voelde? Hij wist het niet, maar het voelde goed.

Ynary nam dankbaar de appel aan, ze dacht dat ze nu zo ongeveer op appels leefde. Al maakte het haar niet echt uit. Ze was net naast Collin gaan zitten toen hij alweer opsprong. "Euh... wat jij ook neemt..." In principe had ze geen drinken nodig, een appel was immers ook vocht. Maar ze vond het lief dat hij zo aan haar dacht en protesteerde dus niet. Bovendien zou hij waarschijnlijk wel wat willen drinken. Ze hield haar blik op hem gericht en beet in de appel. Eten was gemakkelijker als hij er ook was, dan was het namelijk niet moeilijk haar aandacht ergens anders op te richten.

Collin vloog zo ongeveer naar de keuken en kwam terug met twee koppen heet water en wat theezakjes. "kies maar" zei hij met een glimlach terwijl hij zich weer naast Ynary neer liet vallen en aan zijn volgende boterham begon. Zijn ogen keken twinkelend naar die van Ynary. Toen hij uitgegeten was trok hij haar naar zich toe, met haar hoofd op zijn borst en hij gaf kleine kusjes in haar haren terwijl hij haar reactie pijlde.

Ynary koos een willekeurig theezakje uit de doos en hing die in haar glas. Langzaam at ze ook van haar appel, zolang ze haar aandacht op Collin richtte ging het goed maar als ze dat even niet deed was het moeilijk om iets door te slikken. Even schrok hij toen ze ineens naar hem toegetrokken werd maar er verscheen een glimlachje op haar gezicht terwijl ze zich tegen hem aan nestelde.

Collin hield haar vast en drukte zijn lippen zachtjes op die van haar. Als hij dit gevoel in een potje kon stoppen zou dat het medicijn zijn op alle chronische of ernstige ziekten. Dacht hij bij zichzelf. De kriebels verspreidden zich door zijn maag en hij voelde zich thuis. Voor het eerst in een lange tijd voelde hij zich thuis in zijn eigen huis. Ariannes spullen waren allemaal weg en als Ynary er was viel het redelijk op zijn plaats, toch bleef het huis altijd meer van zijn vader als van hem omdat die toch het huis uitgekozen had en laten richten.

Ynary legde een hand in zijn nek en glimlachte bij het kriebelende gevoel van zijn haren tegen haar hand. De rest van de wereld leek even weg te vallen, ze hadden voor haar part ergens buiten of op het dak van de school kunnen zitten en ze had er niets van gemerkt. Als er iemand binnen zou komen of er zou worden aangebeld zou ze dat niet doorhebben. Voorzichtig ging ze met haar hand door zijn haren.

Collin trok haar zo mogelijk nog dichter naar zich toe. Was benieuwd of ze wel durfde nu. Maar hij durfde niet zijn lippen zachtjes van elkaar te doen. Hij voelde zich prettig, alsof het hoorde zo. Ze zat op zijn schoot nu en hij ging er helemaal inop. Zijn ogen waren gesloten en hij streelde met zijn handen over haar rug.

Ynary trok zich een stukje terug, maar haar gezicht was amper een centimeter van het zijne verwijderd. Maar heel even bleef ze zo zitten voordat ze haar lippen weer zachtjes op die van hem drukte. Even had ze een moment nodig gehad om zichzelf ervan te verzekeren dat het allemaal echt was, en geen uit de hand gelopen dagdroom. Ze sloeg nu allebei haar armen om zijn nek.

Collin legde zijn handen om haar middel en zoende haar vol passie terug. Zachtjes en voorzichtig duwde hij zijn lippen van elkaar. Hij had helemaal niet door dat hij het deed, het ging een soort van automatisch. Dat maakte niet dat hij er minder van genoot. Het voelde 'alsof er een brandstapel in hem ontstoken was' (oke faal).

hahaha met zijn verwijfde fyrgische puntmuts (of was dat Paris :S)
------------
Ynary wist weer niet wat ze moest doen toen hij zijn mond iets opende. Even dacht ze erover gewoon te doen alsof ze het wel wist of niets gemerkt had maar dat lukte niet en dus trok ze zich beschaamd weer terug. "Sorry... ik... ik weet... niet..." Zei ze met haar blik naar beneden gericht. Hij vond haar nu vast raar. Maar hij was haar eerste vriendje en had haar met Kerstmis haar eerste kus gegeven.

Even keek Collin verstoord, licht gekwetst, maar toen merkte hij wat er aan de hand was. Hij pakte voorzichtig haar handen vast en dwong haar bijna hem aan te kijken. "het geeft niet" zei hij zachtjes. "wil je het wel proberen?" vroeg hij na een korte stilte. "ik weet zeker dat je het niet fout doet" ze kon het helemaal niet fout doen in zijn ogen. Ze was al geweldig, en het kon haar alleen nog geweldiger maken.