Nickolas thuis

Maud was redelijk rustig, natuurlijk spookte de erge dingen door haar hoofd heen, maar die gingen niet over Nick, hoe ongevoelloos dat ook klonk. Maar dat ging over Clive. Waar zou hij zijn? Wat zou er in zijn smsjes staan. Ze vond het verschrikkelijk dat ze blijkbaar zo ontzettend veel met hem deed. Toen ze de blik van Nick op zich voelde werd ze weer naar de realiteit getrokken en keek ze even kort, met een geruststellende blik naar Nick. Waar hadden we het ook alweer over? Schoot er door haar hoofd heen en toen pas realiseerde ze zich dat ze in een kantoortje waren en dat ze al tegenover de dokter zaten. Ze keek even van de dokter weer terug naar Nick en beet peinzend op haar lip. Voor haar leek het net alsof ze een tijdsprong had gemaakt, geen grote maar toch. Voor haar gevoel zat ze nog geen minuut geleden nog in de auto. Nog geen seconde geleden. Ze moest beter opletten. Nick had haar hulp nodig! Nick was alles voor haar! Dus concentreerde ze zich weer op het gesprek. Of dat probeerde ze ten minste.

Nick had de korte vage verwarring in Mauds ogen gezien, maar besloot dat het wel mee zou vallen, waarschijnlijk een moeilijk woord dat de arts gebruikt had. Hij knikte braaf toen de arts zei dat het hoogstwaarschijnlijk aan de medicijnen lag. "Het spijt me meneer Jamm, maar u zult toch een nachtje hier moeten blijven op controle, want het kan altijd onverwachte neveneffecten hebben, of een andere reden, heeft u uw spullen meegenomen, of moet u hier een pyama lenen?" Nick was blij dat hij altijd een heel klein koffertje met het aller belangrijkste in zijn auto had. Maar hij keek wel even bezorgd naar Maud. "Wil je hier blijven?" vroeg hij zachtjes, maar de arts kapte hem af. "Ik zie geen reden voor mevrouw... om hier te blijven" hij keek Nick even aan, en Nick wist dat hij niets kon doen, normaal was Stef er nog, maar als hij eenmaal een arts nee had horen zeggen lukte het niet meer het om te gooien. "daarom wil ik u vragen om na het bezoekuur gewoon naar huis te gaan, het spijt me, maar onze patienten en ook ons personeel heeft rust nodig" vervolgde de arts. Nick wilde protesteren, maar dacht niet dat het iets op zou brengen, dus keek hij alleen vragend naar Maud, ook niet wetend wat ze erop moest zeggen.

Maud had haar aandacht er een beetje bij kunnen houden. Niet heel erg maar ze begreep dat Nick hier moest blijven slapen. En natuurlijk wilde ze bij hem blijven. Juist nu wilde ze bij hem blijven. Toch zou ze naar huis gaan. De dokter was daar wel erg duidelijk in. Haar blik vond die van Nick en ze glimlachtte twijfelachtig maar geruststellend." Ik ga wel naar huis. Ik moet Emma toch geruststellen dat alles goed is met haar broer!" Ze boog zich iets meer naar Nick toe en gaf hem een kus op zijn wang." Eén nachtje zonder jou lukt me nog wel. Zolang het er maar niet meer zijn dan één nacht. Red jij het zonder mij?" Ze had zonder dat ze het zelf door had gehad haar mobiel gepakt en keek nu naar het scherm dat aangaf dat Clive nog twee keer had gebeld en nog 4 keer had gesmsd. Ze begon peinzend op haar lip te bijten en klapte uiteindelijk snel het mobieltje dicht en stopte het in haar tas, inplaats van in haar zak zoals normaal. In haar tas zou ze het minder voelen en minder vaak erop kijken.

Nick knikte. "Doe dat maar, en ik beloof het, dat ik niet nog een nacht nodig zal hebben bedoel ik." Ik kijk haar lief aan. Ze was mijn meisje, en ik vond het moeilijk me voor te stellen dat we na al die nachten samen nu toch weer eentje zonder elkaar dor zouden moeten brengen. Maar ik zou het overleven. "Ik red me prima" zei ik met een knipoog. "genoeg zusters hier om me gezelschap te houden" zij wist ook wel dat dat een grapje was. Ik was niet zo'n type jongen. Dat deed ik gewoon niet. En bovendien, waarom? Maud hoorde bij mij, en dat bleef ook zo. "Hmm Maudje, ik wil wel een kusje voor je gaat" zei Nick, met een gemaakt verlegen gezicht terwijl hij haar dichterbij zich trok, in zijn armen. Hij drukte zijn lippen op die van haar en liet zich even gaan. Hij zou haar ten slotte een hele nacht moeten missen!

Maud schoot in de lach om zijn woorden over de zusters. Als hij het maar liet! Ze streek even kort door zijn haren en drukte toen ook haar lippen op die van hem. Het was raar om afscheid te moeten nemen. Want eigenlijk al vanaf het moment dat ze bij elkaar waren, was ze ook gewoon echt dag en nacht bij hem geweest. Het maakte haar rustig. Nu vroeg ze zich toch best wel af of ze ook nog rustig zou zijn als ze straks bij Nick thuis was. Alleen. Ze hoorde haar mobiel weer afgaan en verbrak beschamend de kus om haar mobiel uit te zetten. Ze wilde nu niks met Clive te maken hebben. Deze nacht zou al moeilijk genoeg worden ook zonder de herinnering aan Clive.

De dokter die naast hun stond kuchte een beetje ongemakkelijk. "Het spijt me, maar je zult nu echt moeten gaan" mompelde hij naar Maud. En Nick knikte begrijpend, kneep nog even zachjtes in haar hand om te kennen te geven dat alles goed kwam en liet haar toen los. "Doe Em de groetjes, en mam, zorg je ervoor dat ze zich niet te druk gaan lopen maken?" vroeg hij. "En je hoeft je nergens zorgen om te maken, pas goed op jezelf" hij keek haar nog even lief aan, terwijl de dokter haar nu toch zachtjes dwingend de deur uit probeerde te werken. "Dag Maudje" zei Nick nog, en toen viel de deur achter haar dicht. Hij zakte omlaag het bed in. Iets scheen er niet goed, maar hij maakte zich altijd zorgen als hij niet bij haar was, dus waarschijnlijk was het gewoon aanstelleritus.

Maud drukte nog snel een kusje op zijn lippen en werd toen echt haast de kamer uit gegooid. Ze snapte ook wel dat ze weg moest maar zo gemeen hoefde die dokter nou ook weer niet te zijn. Hmm... hoe ging ze nou weer het voor elkaar krijgen om Emma of Nick zijn moeder geen zorgen te laten maken. Zij was zelf enorm bezorgd. Nog steeds met een beetje ongemakkelijk gevoel liep ze het ziekenhuis uit. Ze wilde niet van Nick vandaan zijn. Ze wilde hem in haar armen kunnen houden en zijn hartslag horen. Het gemis was toch groter dan ze had verwacht en dan was dit maar het eerste halfuur. Zonder het zelf echt beseffen was ze thuis gekomen. Met nog steeds grote twijfeling stond ze voor de deur en wist niet zeker of ze nu rechts omkeerd moest maken en weer terug moest gaan naar het ziekenhuis of gewoon naar binnen moest lopen en net doen alsof alles in orde zou komen. Maud wist niet of alles in orde zou komen dus zich zo gedragen ging gewoon haast niet. Maud was niet echt iemand die heel geweldig kon acteren.

Emma maakte de deur open voor Maud de kans kreeg de deur open te maken. "Jah tuurlijk, maar ik moet nu gaan, Maud zal er zo wel aankomen!" riep ze, achterom, terwijl ze tegen Maud opbotste. "Oh sorry, er is iemand voor je binnen" glimlachte ze. Ze stapte de treden af voor het huis. "Ik ga naar Nathalie" ze knoopte haar jas dicht terwijl ze langs Maud heen liep. "Tot straks, waar is Nick by the way?" ze liep nog steeds, terwijl ze haar fiets uit het rek haalde en van de standaard duwde, kort op Maud kijkend. "Nouja, ik zie je straks wel, doei!" ze begon te trappen richting Nathalie, die een paar straten verderop woonde. Maud kon niet weten dat degene die binnen op haar wachtte Clive was.

Maud was nog niet voorbereid op de confrontatie met Emma. En was dus ook even in een korte shock toen die naar buiten kwam en tegen haar op botste. Zonder haar mond ook maar één keer te hebben open getrokken keek ze Emma na. Hoe die naar Nathalie ging. Ze zwaaide nog even kort maar verwachtte niet dat Emma dat nog zag omdat ze al de hoek om was. Toen pas drong het tot Maud door dat Emma had gezegd dat er iemand voor haar was. Ze beet even kort op haar lip en liep toen naar binnen toe. Rustig ging ze haar gewoonte af. Ze legde haar tas neer, haalde het knuffeltje eruit, hing haar jas op, stopte het knuffeltje in de zak van haar colbertje en deed als laatste haar schoenen uit. Het ging altijd in die volgorde. Het zorgde ervoor dat Maud rustig werd. Met een treurige glimlach op haar gezicht liep ze de keuken in en via de keuken naar de woonkamer. Eenmaal daar verdween zelfs die treurige glimlach en werd haar gezicht strak." Wat doe jij hier? En wie heeft je binnen gelaten!" Haar stem was zachtjes en beheerst toch was er duidelijk een soort woede in te horen.

Clive keek Maud met een verbaasde blik aan. "Maud, wat...?" hij keek haar aan, bezorgdheid in zijn ogen. Gemaakte, maar dat was niet aan hem te zien. "Wat is er aan de hand? Ik dacht dat je het wel leuk zou vinden mij weer een keer te zien?" zijn ogen waren groot, en leken onschuldig. Hij stak zijn hand uit om die op haar schouder te leggen. "Behandelt hij je wel goed? Je ziet er niet zo goed uit..." hij beet op zijn lip. "Nouja, je ziet er natuurlijk altijd goed uit, maar ik bedoel dat je eruitziet alsof er iets aan de hand is." zijn ogen namen haar onderzoekend op. Hij deed alsof hij niets gedaan had, alsof zij niets gedaan had, en stiekem hoopte hij dat ze erin zou trappen. Maar dat zou alleen werken tot die Nick thuiskwam, en dat kon niet zo lang duren, leek hem.

Maud deed een stap achteruit zodat hij zijn hand niet op haar schouder kon leggen." Clive hou op met waar je mee bezig bent. Ik weet niet wat er mis is met jou maar je moet niet zomaar voor de deur komen staan en denken dat alles gewoon weer was zoals het vroeger was. Ik ben veranderd, jij bent veranderd. Jij bent in mijn ogen enorm veel veranderd. Denk je nou echt dat ik het hele voorval van jij mij proberen te zoenen zomaar vergeet?" Ze draaide zich om en liep weer terug de keuken in. Daar zette ze water op en kreeg haar zenuwtrekje terug. Haar hand begon aan de verpakking van de cornflakes te frunniken en ze begon even peinzend op haar lip te bijten." dus wat was je echte reden om hierheen te komen?" Haar stem was niet meer kwaad zoals eerder. Hij was bedenkelijk. Zij was aan het denken over of ze het nou langs zich heen moest gaan of dat ze Nick moest inlichten. Maar dat laatste was uitgesloten. Hij maakte zich altijd al zorgen en vooral als het ging om Clive.

Clive trok een gezicht. "Oké, goed, ik zal het open spelen" hij ging met zijn handen door zijn haren. "Ik wist niet waar ik anders heen moest" zijn ogen stonden treurig. "Maud jij was altijd de plek waar ik heen kon, totdat... todat..." ze wisten allebei tot wanneer. Hulpeloos keek hij naar Maud, het meisje dat ooit een soort zusje geweest was en daarna zoveel meer voor hem. "Ik ik... Ik heb nergens om heen te gaan" zijn stem trilde en hij keek moeilijk. "Maud, kan ik vannacht hier op de bank blijven? Alsjeblieft?" zijn stem was nu slechts een fluistering. "De auto heb ik verkocht en ik wil niet weer onder de brug slapen" hij ahd nog nooit onder de brug geslapen en voor geen goud zou hij die auto verkopen, maa rhij was een heel goede leugenaar en acteur. Dus z ekon het niet doorhebben.

Maud haar hand begon nog erger te frunnikken aan het pak en uiteindelijk wist ze met veel moeite haar hand onder controle te houden en liet hem aan de knoop van haar colbertje frunniken inplaats van de doos anders was die straks ook weer kapot.Langzaam draaide ze naar Clive toe en vroeg hem:" Wat is er dan?" Ze beet een beetje twijfelend op haar lip. Clive was er wel altijd voor haar geweest en ze moest toch ook wel eens wat terug doen. En als hij echt in de problemen zat dan kon ze hem toch wel een beetje helpen? Uiteindelijk na toch wel een tijdje nadenken deed ze een stap naar Clive toe en sloeg haar armen om hem heen." Het is goed, je kan hier op de bank blijven. Ik moet het zo nog wel even vragen aan de moeder van Nick maar ik denk dat die het niet erg vind." Haar stem was een kleine fluistering. Toch kon je duidelijk horen dat ze Clive gewoon geloofde en vertrouwde. Maud zag geen kwaad in de zin. Maud was nooit argwanend geweest. Zo ook nu niet.

"Vind je het erg als ik er liever niet over praat?" mompelde hij op haar vraag. Hij sloeg zijn armen ook om haar heen, en grijnsde boosaardig in haar haren. "Dankje Maud" zei hij toen zachtjes, en weer met een gespeeld dikke stem. Hij haalde gespeeld zijn neus op en liet haar los. Hij glimlachte even naar haar. Hij vond het wel leuk dat ze hem net toch binnen gelaten had. "En nu mag je me vertellen wat er aan de hand is dat je zo beteuterd kijkt" zei hij, terwijl hij kort over haar wang streelde. "Je gaat me niet wijsmaken dat er niets is" hij keek bezorgd op haar neer. Hij was iets groter dan haar en zijn donkere ogen namen haar nog eens in zich op. Ja, dit was waarvoor hij wilde vechten, al was het maar voor één keer.

Maud knikte toen hij zei dat hij er niet over wilde praten. Dan niet. Ze zou er wel voor hem zijn. Maar toen hij vroeg naar waarom zij beteurt keek wist ze niet zo goed of ze gewoon de waarheid moest vertellen of moest liegen dat er niks aan de hand was. Uiteindelijk besloot ze dat ze Clive wel kon vertrouwen. Ze gebaarde naar de bank en pakte twee koppen voor de thee. Daarna liep ze met twee kopjes thee naar de bank en gaf er één aan Clive terwijl ze zelf op de bank ging zitten." Het gaat niet goed met Nick. Zijn tumor is weer terug. Ik ben gewoon zo bang dat het steeds slechter met hem gaat. En dat ik uiteindelijk zonder hem verder moet. Ik denk niet dat ik dat kan. Hij betekent alles voor mij. Nick ligt nu ook weer in het ziekenhuis. Hij moet er een nachtje blijven. Dit word de eerste nacht dat ik zonder hem ben, sinds we iets hebben." Ze beet op haar lip en keek naar haar trillende handen die het kopje vast hielden. Haar stressniveau werd hoger en ze kreeg meer symptomen.

Clive legde zijn hand over de hare en keek haar begrijpend aan. "Ik weet zeker dat hij wel weer beter word" oh wat hoopte hij van niet. "En één enkel nachtje zal vast geen kwaad kunnen, denk je wel?" probeerde hij haar te kalmeren. Maar wacht even... Dat zou betekenen dat ze vandaag alleen in bed was. Hij voelde hoe zijn hart sneller ging kloppen van de adrenaline. Dit kon nog leuk worden. Hij nam een slokje van zijn thee en keek haar bezorgd aan. 'Ik weet echt zeker dat het allemaal weer goed komt." nee wist hij niet, maar ze moest hem weer gaan vertrouwen. "Oh en Maud, je had toch dat stress ding, misschien moet je even een pilletje nemen." stelde hij voor, op een toon die zowel begrijpend als verzachtend klonk. "Kom, misschien moeten we het hier niet langer over hebben." zei Clive toen.

~~
misschien zo ff timeflash?

Jij mag de timeflash doen.
-

Maud knikte bij zijn woorden. Het verzwakte de stress. Clive wist altijd wat hij moest zeggen. Zo ook weeer deze keer. Ze zette haar kop thee op tafel en nam even snel een pilletje in. Daarna ging ze weer zitten en nam de thee weer in handen.' weet je nog die keer dat ik niet alleen wilde slapen. Ik was 13 en er was niemand thuis. Ik had jou opgebeld omdat ik niet kon slapen. Je trooste me omdat ik helemaal in tranen was en besloot toen dat je langs zou komen omdat ik niet in slaap te krijgen was.' het was erg grappig om erover terug te denken. Ze had Clive erg gemist in de tijd dat ze op franklin high zat.

Clive mocht inderdaad blijven slapen, en hij vestigde zich op de bank. Toen iedereen naar bed was sloop hij naar boven, naar de kamer die vna Maud en Nick moest zijn. Hij glipte naar binnen en ging op de lege plek liggen, waar Nick waarschijnlijk anders zou liggen. Maud had haar ogen gesloten en Clive legde zijn handen om haar middel om haar naar zich toe te trekken. Zijn hand gleed kort over haar kont, en daarna drukte hij zijn lippen op die van haar.

Heel even voor een paar seconde lang dacht Maud dat het nick was die haar naar zich toe trok omdat hij haar warmte miste zoals heel vaak. Toen pas realiseerde ze zich dat Nick in het ziekenhuis lag. Het moest dus Clive zijn. Met flink gespartel wist ze zich uit zijn kus los te maken en keek verbaasd maar ook gekwetst.' ik dacht dat we dit achter ons hadden gelaten! Laat me los, Clive!' ze probeerde zijn armen weg te duwen maar was te slap. Snel ging haar hand naar haar telefoon en toetste op 1. Daar stond nick onder sneltoets. Ze liet hem overgaan.

Nick had besloten dat de regels van het ziekenhuis hem de pot op konden. Hij wilde bereikbaar blijven voor Maud en had zijn telefoon gewoon aangezet. Hij lag in het ziekenhuisbed en sliep onrustig. Er was iets mis, toen hij wakker schrok hoorde hij zijn telefoon door de kamer schellen en in alle snelligheid tikte hij hem te snel aan waardoor hij van het plankje viel. Redelijk in paniek probeerde hij hem te pakken, maar hij kon er niet bij. Uiteindelijk trok hij zijn infuus eruit en dat ding op zijn wijsvinger ook. Het was Mauds beltoon; ja Maud had een eigen ringtone op zijn mobiel. En hij wist dat ze niet zou bellen tenzij er iets aan de hand was, zeker midden in de nacht om drie uur niet. Toen hij dan eindelijk de telefoon te pakken had kwam er een zuster binnen snellen, maar hij draaide zich van haar af en zei hijgend in de speaker; "Maud? Wat is er?" in zijn stem was duidelijk ongerustheid te horen.

Clive grijnsde. "Precies, jij dacht dat we dit achter ons hadden gelaten." Hij rolde op haar en zette zijn knieën aan weerszijden van haar, haar benen bij elkaar klemmend. Zijn handen lagen op haar polsen zodat ze er niets mee kon, en zodra hij de telefoon zag pakte hij hem af en drukte de rode hoorn in. Daarna gooide hij de telefoon op de grond, die met een hard gekletter uit elkaar viel. Niemand zou het horen, Emma bleef slapen bij Nathalie, en Melanie had nachtdienst, Ana woonde in de aanleunwoning. Clive grijnsde breed en drukte opnieuw zijn lippen op die van haar, opende zijn mond dwingend en speelde met haar tong, zelfs zijn mondspieren waren sterk. Hij liet zijn handen over haar borsten gaan, en ging onder haar shirtje. En even later ook in haar pyjamabroek.

Maud wilde schreeuwen en zich verzetten maar ze kon gewoon niks. Hij was ontzettend sterk en er was niemand thuis. Met moeite wist ze weer de kus te verbreken." Waarom Clive? Echt, ik dacht dat we weer zoals vroeger konden zijn." Toen ze zijn handen voelde begon haar hele lichaam te kronkelen. Dit wilde ze niet. Dit kon hij niet menen. Ze was nog maagd en ze ging zich echt niet door hem laten ontmaagden." Blijf van me af." Schreeuwde ze naar hem en probeerde met alle kracht die zij bezitte los te komen. Natuurlijk werkte het niet maar een beetje tijdrekken kon wel. Nou hoopte ze zo vurig dat Nick zijn telefoon had aanstaan. Hij was nu haar laatste hoop.

Clive lachte; hoog en schel. Vol vermaak. "Hmm dat wat je me de vorige keer hebt laten horen is wel even in strijd daarmee." zei hij, terwijl hij haar onder zich hield, ze was sterker dan hij gedacht had. "Maud je betekent echt iets voor me" of eigenlijk; haar lichaam. "Waarom wil je dit niet?" Hij drukte opnieuw zijn lippen op die van haar, deed moeite dat ze zichzelf niet weer terug kon trekken.

Nick raakte volledig in paniek, hij had alleen wat geritsel gehoord maar er was iets mis. De zuster achter hem keek hem afkeurend aan bij het zien van de mobiele telefoon. Nick keek haar niet eens verontschuldigend aan. "Ik moet weg" zei hij. "dat lijkt mij niet" zei de zuster meteen. "Meneer ik denk dat u nu in bed moet gaan liggen of ik bel de beveiliging!" zei ze redelijk boos, doordat Nick haar weg duwde, en de deur uit probeerde te lopen. "Alstublieft ik moet echt gaan er is iets aan de hand, en ik moet zo snel mogelijk naar haar toe!" er verschenen tranen in Nicks ogen. Hij zag er nogal laveloos uit, de plek waar het infuus vast gezeten had bloedde en hij knipperde boos met zijn ogen. Op dat moment kwam Stef binnen. Nick kon wel juichen. "Nick je weet toch wat ik gezegd heb over telefoons." hij knikte naar de zuster om te kennen te geven dat ze kon gaan. Vliegensvlug legde nick uit dat hij naar huis moest, er was iets met Maud. Eerst ontkende Stef, hij hoorde in het ziekenhuis. "Stef alsjeblieft, ik vraag je, als mijn beste vriend, wil je alsjeblieft mij naar huis brengen nu, ik hoef alleen te zien dat het goed met haar is." smekend keek hij hem aan, en uiteindelijk gaf Stef toe. "Vooruit, ik heb nu toch pauze." hij plakte nog snel een pleister op Nick's hand, wat met moeite ging omdat Nick helemaal trilde van ongerustheid. In de auto moest Stef sneller en sneller rijden. En eindelijk kwamen ze dan ook bij Nick thuis aan. Toen de auto nog neit helemaal stilstond rende Nick al naar de deur om hem open te doen. In zijn pyjama; maar dat maakte hem nu even helemaal niets uit. Hij rende de trap op, de slaapkamer in, en toen zag hij het...

Maud probeerde met alle macht Clive van haar af te krijgen. Zijn lippen smaakte voor haar gevoel naar verderf en alle mooie herinneringen van vroeger kwamen omhoog. Hoe kon hij zo veranderd zijn. Er was een duidelijk antwoord op zijn vraag waarom ze dit niet wilde. Haar hart lag bij Nick en Clive was zo erg veranderd dat ze hem niet eens meer als vriend kon zien. Ja vroeger had ze soms wel eens gedacht dat ze samen zouden zijn. Maar dat was voordat ze Nick leerde kennen. Nu was dat helemaal achter haar. Ze had het idee al lang geleden los gelaten. Ergens hoorde ze een auto stoppen en gelijk kreeg ze een beetje hoop. Liet het Nick zijn! Toen ze ook voetstappen op de trap hoorde werd de hoop alleen maar groter. Maud probeerde nog erger zich te verzetten tegen alles dat Clive deed en haar blik ging naar de deur. En ja hoor, daar was Nick. Ze wilde juichen. Hem om de hals vliegen maar het ging allemaal niet want ze had nog steeds de tientonner op zich liggen.

Clive had nog niets door. "Ik heb toch niet voor niets dat spul door zijn drankje gemengd" mompelde hij kwaadaardig tegen Maud, en op dat moment greep iets hem bij zijn kraag vast. Nick trok hem naar achteren, met veel geweld gooide hij Clive van het bed af. In zijn hoofd dacht hij vliegensvlug na. Hij kon niet slaan... "Stef bel de politie" mompelde Nick, terwijl hij naar Clive in de hoek keek, boos. Hij wist dat als ze nu zouden vechten, Nick zou winnen. Woede maakte dat hij geen beheersing had. Maar Nick wist ook dat als hij zou slaan, hij het zelf te horen zou krijgen bij de rechtzaak. Nu bleef hij dus gewoon voor Maud, die op het bed lag, staan, en keek onheilspellend naar Clive. Stef die net binnengekomen was knikte en had de politie gebeld waarna hij bij Maud achterop het bed ging zitten om haar te onderzoeken. "heeft hij je pijn gedaan?" vroeg Nick met trillende stem, zijn ogen nog op Clive gericht. Bang dat hij zo zonder verdiende loon zou verdwijnen.

Maud voelde hoe het zware lichaam van Clive eindelijk van haar af was en ze kromp gelijk in elkaar en trok de dekens over zich heen. Wat voelde zij zich vies zeg. Nog steeds leek ze de handen van Clive op haar lichaam te voelen. Maud schudde haar hoofd om de vraag van Nick maar toen bedacht ze zich dat hij dat niet kon zien." Nee geen pijn." Niet hele erge dan. Haar polsen waren een beetje pijnlijk en staken rood af maar dat was het enige. Ze had zich geprobeerd te verzetten maar Clive was sterk geweest. Echt pijn had hij haar niet gedaan, alleen tegen haar wil in. Ze was toch best blij ook om Stef te zien. Eigenlijk wilde ze nog iets zeggen maar er kwamen onbekende mensen de kamer binnen. Ze herkende het politie uniform en moest even opgelucht zuchten. Ze stond op zonder nog te luisteren naar Stef die zei dat hij nog niet klaar was met het onderzoek. Haar vingers vonden een weg naar de hand van Nick en verstrengelde zich met die van hem." Rustig maar schat." Er waren een paar tranen gekomen van opluchting en van gekwetste gevoelens die Clive bij haar had opgewekt. Ze kon het nog steeds niet geloven dat Clive zo veranderd was. En wat bedoelde hij met iets in het drankje van Nick doen. Haar blik gleed naar Clive en ze beet op haar lip om haar woede in te houden." Wat bedoel je? Wat heb je in zijn drankje gedaan!"