Nickolas thuis

Toen de politie binnen was durfde Nick zijn ogen eindelijk van Clive af te halen, en hij pakte Mauds handen allebei stevig vast, zocht haar ogen. Hij was woedend, woedend op die jongen die zijn meisje aan had durven raken. De tranen die over haar wangen liepen veegde hij met een zachte hand weg. Wat moest ze bang geweest zijn. Met een zucht sloeg hij zijn beide armen om haar heen, trok haar dicht tegen zich aan in zijn beschermende armen. Had hij haar maar kunnen beschermen. Hij negeerde Mauds woorden tegen Clive even, en hoorde amper dat Clive iets terug zei. "sterk spul, ik heb gehoord dat het niet zo goed ging in combinatie met medicijnen" grijnsde deze, terwijl de politie hem in de boeien sloeg.Straks zouden ze vast uit moeten leggen wat er allemaal gebeurd was, maar voor nu vond Nick dat niet zo'n goed plan. Zowel om zichzelf gerust te stellen als Maud gerust te stellen drukte hij zijn meisje stevig tegen zich aan. Stef keek naar hen en knikte naar de politie dat hij wel als eerste mee zou gaan naar het bureau, hij wist dan wel niet zoveel, maar hij kon wel uitkomst geven over het einde. Toen de groep mensen hun slaapkamer uitwas haalde Nick een arm van Maud af, en pakte haar handen vast, haar rode polsen werden even licht gestreeld. Hoe kon die jongen?! Die Clive! Nick was er echt boos over. Hij zei niet zoveel. Moest eerst even bekomen van de schrik. En bovendien wist hij niet hoe ver Clive gegaan was. Je wist het maar nooit bij dit soort jongens. Was Maud... Hij zou het verschrikkelijk vinden, maar het was niet haar fout. Toch zou hij het fijner vinden als hij de gene mocht zijn om het te doen, net als dat zij dat voor hem zou zijn. Nick wist niet wat hij verwachtte, maar Mauds kalmte baarde hem zorgen. Zíj was degene met het stresstoornis, en hoe rustig ze nu bleef beangstigde hem.

Maud snapte nu pas waarom ze het pilletje in moest nemen van Clive. Zo zou zij niet helemaal stressen als hij haar zou aanraken. Ze bleef rustig, streste gewoon helemaal niet. Ze beet op haar lip en streek een pluk haar uit haar gezicht. Het was heerlijk om weer bij Nick te zijn. Vooral omdat de emoties hoog zaten bij haar. Ze ging op het bed zitten en trok Nick met zich mee. Ook trok ze haar benen op en sloeg haar armen om haar benen terwijl haar hoofd op de borst van Nick rustte." Ik voel me vies." Zei ze zachtjes. Het leek haast een briesje wind in plaats van echte woorden achter elkaar. Hij was dan niet all the way gegaan toch voelde ze zijn handen over haar lichaam heen gaan. Onder haar shirt en in haar pyjama broek. Er gleed een rilling over haar rug en de tranen kwamen weer. Hij was in niks meer de jongen die ze vroeger zo gezellig en aardig vond. Ze beet hard op haar lip en proefde het bloed." Hij heeft je vergiftigd! het was gepland! En ik was zo dom om hem te laten overnachten. Hij leek echt mijn hulp nodig te hebben!"

Nick's arm bleef om Maud heen liggen. Hij streek zachtjes over haar rug. Hij durfde het bijna niet te vragen. "heeft hij... Heeft hij je...?" vragend keek hij omlaag voor zover dat ging. Toen hij merkte dat er tranen begonnen te komen verstevigde hij zijn greep en trok haar nog wat dichter naar zich toe. "We hoeven er niet over te praten als je dat liever wilt..." fluisterde hij zachtjes. Hij wist niet zo goed wat hij moest doen, en hij had nog nooit zo'n zin gehad iemand eens flink in elkaar te slaan als nu bij die Clive. Hij moest moeite doen niet hardop te grommen. Toen hij hoorde over het vergifdigde gedeelte kon hij een korte grom, die nu meer als een soort knor klonk, niet onderdrukken. "Hij heeft wat? Maud, je bent te goed, na wat hij de vorige keer met je gedaan heeft durfde jij hem nu nog hulp te bieden, schatje ik zou zeggen dat ik trots ben om je moed, en dat ben ik ook wel, maar ik heb toch liever dat je er de volgende keer even met mij over praat, afgesproken?" vroeg hij zachtjes. Zijn armen nog steeds stevig om haar heen.

Maud schudde haar hoofd bij zijn vraag," Nee zo ver ging hij niet." Daarna beet ze weer hard op haar lip en keek naar haar handen die lichtelijk begonnen te trillen. Haar pilletje begon uit te werken." Jij kent Clive niet zoals ik hem kende. Ik dacht dat hij gewoon net als vroeger was en dat hij de vorige keer niet zichzelf in de hand had. Clive was er vroeger altijd voor mij. Toen had ik jou nog niet. Toen was hij er als een rots in de branding. Ik miste hem gewoon als vriend. Ik had moeten weten dat hij veranderd was. Of dat ik veranderd ben. Ik weet het niet. Maar ik wist dat als ik het jou vertelde je het niet goed zou vinden. Jij mocht Clive van het begin af aan al niet." Ze zuchtte stond op en liet haar handen in de zakken van haar colbertje glijden zodat Nick die niet kon pakken." Misschien moeten we maar naar het politiebureau gaan. Ik wil Clive voorgoed vergeten maar dat betekent dat ik dit af moet sluiten!"

Nick kwam ook omhoog en knikte. Maar ze stonden allebei in pyjama; het had hem niets uitgemaakt dat hij zo over straat gegaan was. Maar nu was het niet striktnoodzakelijk, dus dan deed hij het liever niet. "Wil je nog even douchen, of ga je zo mee?" wilde hij weten, terwijl hij zich uit begon te kleden en een spijkerbroek en shirt aanschoot. Het was heel normaal geworden dat ze zich niet voor elkaar schaamden. Hij kon gewoon alles doen, waar zij bij was. Ze was een deel van hem geworden, hoorde bij het gezin. Als ze er niet was was een deel van hem er niet. En dat voelde fout. Al snel was hij dus omgekleed en hij ging met een hand door izjn toch al hopeloze haar. "Zullen we dan maar?" vroeg hij, haaar hand willend pakken, maar omdat ze hem in haar zak stopte werd dat een beetje onmogelijk voor hem. Dus liet hij zijn arm maar langs zijn lichaam hangen, en ze liepen samen naar buiten.

Maud schudde zachtjes haar hoofd. Ze wilde zo snel mogelijk klaar zijn en weer in bed kunnen kruipen. Samen met Nick dan wel. Ze durfde nu echt niet meer alleen in bed te liggen. Des noods zou ze weer in het ziekenhuis bed gaan liggen. Maud had geen behoefte nu aan Nick. Ze vond het fijn dat hij haar gered had maar het zat haar echt niet lekker dat Clive verder gegaan zou zijn als niemand hem had tegengehouden en al helemaal niet dat hij iets in het drankje van Nick had gedaan. Ze kwamen bij het politie bureau aan. Na een kleine twee uur was dat ook weer afgerond. Clive ging voor een paar dagen de gevangenis in en kreeg een taakstraf en straatverbod. Toch vond Maud het moeilijk. Ze wilde gewoon dat dit helemaal nooit was gebeurd. Nu stond ze samen met Nick alweer buiten en staarde ze een beetje voor zich uit." Nick ik wil vanacht naast je liggen. Vooral na dit voorval." Ze ging wat dichter bij hem staan en legde haar hoofd op zijn borst.

Nick voelde hoe Maud's hoofd op zijn borst leunde en hij knikte. Kort keek hij Stef aan, en die knikte terug. "Ik denk dat het ziekenhuis wel een keer een uitzondering maakt" fluisterde Nick zachtjes, terwijl hij zijn armen nu weer om haar heen legde. Als ze niet meer wilde zou hij het vanzelf merken. "En aangezien er toch niet echt iets was, alleen iets met die bijwerkingen van de pillen, moet het zoiezo geen probleem zijn, we weten nu waaraan het lag." Hij pakte haar hand vast en stapte in de auto. "We gaan nu lekker naar huis, en dan gaan we allebei nu eens rustig slapen, ik heb amper een oog dicht gedaan." zei hij met een bemoedigende knipoog in haar richting. "Ik wil je dus ook voor geen goud missen vannacht." hij verwachtte niet dat ze het heel prettig zou vinden als ze het idee had dat hij het alleen maar voor haar deed, en dat was ook niet zo; hij deed het ook voor zichzelf. Hij drukte nog een kusje op haar neus voor hij de motor startte; Stef zou een taxi terug naar het ziekenhuis nemen, nadat Nick hem kort bedankend toegeknikt had, Nick was slecht met gevoelens, zo ook nu, en Stef wist dat, dus die accepteerde het dat Nick geen hele dankbetuigingen maakte. Eenmaal thuis aangekomen trok Nick Maud met zich mee naar boven.