Nickolas thuis

"Maudje ze heeft flink met je staan flirten, ik hoop toch dat dat je wel opgevallen is..." Nick keek haar met grote ogen aan. Zijn jaloezie was totaal niet ongegrond geweest, tenminste niet naar Stevy toe, en Maud had haar er duidelijk niet op gewezen, want anders had ze nu heel anders gereageerd. "Wat je dacht dat Stevy mij...." Nick's ogen werden zo mogelijk nog groter. Maud was jaloers geweest toen ze Stevy mee naar buiten getrokken had, dat was niet zomaar geweest. "En Maud je bent echt een te mooi meisje om zomaar los buiten rond te lopen" mompelde hij, hij keek haar lief aan en omvatte met zijn hand even de zijkant van haar hoofd, om een zacht kusje op haar lippen te drukken. "ik dacht bijna dat het haar ging lukken toen je haar letterlijk in je bed uitnodigde" voegde hij er zachtjes aantoe.

Maud begon te lachen en schudde haar hoofd," Ik heb het niet door gehad, echt niet. Ik let niet op dat soort dingen." Ze beet op haar lip maar kon toch moeilijk haar lach inhouden. Ze was blijkbaar echt heel blind geweest." Ik wilde gewoon aardig zijn en ik vond het zo dom om haar geen slaapplaats uit te nodigen. Ohh dat is zo erg van me. Sorry schat. Als ik het geweten had dan had ik haar alsnog een slaapplaats aangeboden maar misschien wat minder euhmm flirterig. Ik wist het echt niet." Ze lachtte vrolijk en legde haar hoofd op zijn schouder. Daarna zag ze hoe Stevy voor hun kwam zitten en met een vrolijke lach hun toelachtte. Nu pas zag ze ook een beetje jaloezie erin en zelfs een klein beetje pijn. Was ze echt zo blind geweest dan?

Stevy bleef nog eten en nam daarna een taxi naar huis. Nick, Maud en Emma bleven over. Emma had zo'n tien pannekoeken op en stond nu letterlijk op ontploffen. "Em misschien moet je even gaan wandelen met de hond, dan zakt het tenminste een beetje" met een benauwd gezicht knikte emma en ze ging op zoek naar spike (ik weet zijn naam niet meer) om hem mee uit te nemen. Nick en Maud ruimden op, en de rest van de dag verliep rustig, alleen Nick was op zoek naar een beter cadeau, en uiteindelijk wist hij het. Hij had een klein pakje, het was eigenlijk niet voor haar verjaardag, maar gewoon een kleinigheidje, voor op een dag als ze een bepaalde tijd samen waren ofzo. Het was een fotolijstje, van donker hout, met een foto van hen tweeën erin, een van de eersten met hun als stelletje. Maud zat bij Nick op schoot en ze keek in de camera, maar Nick keek in plaats van lachend naar de camera, lachend naar Mauds gezicht. "Hier is alsnog een kleinigheidje, aangezien mijn andere cadeautje nogal mislukte" zei Nick. Het was ingepakt met donkerrood inpakpapier en een zilveren lintje.

Maud schoot in de lach," Hij was niet mislukt. Het was een leuk cadeau. Ik kon hem alleen niet aannemen." Ze was op de bank gaan zitten en had Nick bij zich getrokken. Nu lagen haar benen over die van Nick heen en had ze haar hoofd op zijn schouder gelegd. Vrolijk nam ze het cadeautje aan en haalde het lintje ervanaf en gooide dat over het hoofd van Nick heen. Er was een stralende glimlach op haar gezicht gekomen en ze scheurde het rode pakpapier ervanaf. Toen ze de foto zag begon ze nog meer te stralen." Ohh die is schitterend. Ik kan me helemaal niet meer herinnerne wanneer die foto is genomen! Bedankt." Ze drukte haar lippen op die van hem en streek door zijn haren. Maud zuchtte ook zachtjes tegen zijn lippen aan toen ze haar telefoon hoorde afgaan. Ze bleef hem even kussen terwijl ze met haar hand haar mobiel uit haar zak haalde. Uiteindelijk na toch eigenlijk al opgenomen te hebben haalde ze haar lippen van die van Nick af," Met Maud?" Zei ze nog steeds met een vrolijke glimlach en verliefde ogen op Nick. Tot ze de stem herkende," Ohh my beauty, ik heb het verkloot, laat het me goed maken. Het is je verjaardag en ik heb een cadeautje voor je. Kunnen we afspreken?" Haar ogen waren geschokt en de glimlach verdween. Ze hing snel op en schudde haar hoofd," Verkeerd verbonden." Er kwam weer een stralende glimlach op haar gezicht en ze drukte weer haar lippen op die van Nick.

Nick bleef erbij dat zijn cadeautje mislukt was. En de verassing zoiezo. Hij streelde door haar haren en speelde met de krullen. Hij was blij te zien dat haar ogen schitterden bij het opentrekken van het papier. "Die mag wel boven ons bed toch?' vroeg hij toen lachend. De plek boven hun bed was nog verbazend leeg als je bedacht hoe vaak hij al gedreigd had met foto's op hangen. Hij nam haar kussen vol overgave in ontvangst en sloot zijn armen om haar heen, was blij dat ze snel weer ophing, maar merkte wel dat dat vast niet iemand was die verkeerd verbonden was, daarvoor was haar reactie te heftig, maar hij ging er niet op in, waarschijnlijk wilde ze er gewoon niet over praten. Hij liet zich gewillig zoenen. Tot hij opeens een verschrikkelijke steek in zijn hoofd voelde en hij naar adem moest happen van de pijn. Zijn handen lieten haar los en schoten naar zijn voorhoofd en hij perste zijn oogleden op elkaar. Het ging zo wel weer over. Maar zo erg was het nog niet geweest.

Maud schrok van de plotselinge stop en Clive schoot even een seconde doro haar hoofd. Natuurlijk was dat niet zo. Toch voelde het zo." Gaat het schat? Wat is er? Kan ik helpen?" Ze drukte een kusje op zijn wang en streek erover terwijl ze zijn blik zocht, wat natuurlijk niet kon omdat hij zijn ogen dicht had geknepen. Ze beet op haar lip en stond op. Ze liep de keuken in en vulde een glas met water en pakte een pakje aspirinetjes. Die legde ze op de bijzet tafel voor Nick neer en ze wreef over zijn schouder heen.

Nick schudde zijn hoofd, de hoofpijn bleef maar doorzeuren. Hij voelde hoe zijn maag zich omdraaide van de pijn. Maar gelukkig hield hij alles binnen. Voelde hoe ze hem probeerde te helpen, maar al het geluid leek het erger te maken, uiteindelijk pakte hij voorzichtig haar hand en legde die op zijn voorhoofd. Haar hand was zacht, en het voelde fijn tegen zijn pijnlijke hoofd. Na vijf minuten durfde hij voorzichtig zijn ogen open te maken en keek haar verontschuldigend aan. Even knipperde hij met zijn ogen. Zo veel last had hij nog niet van de hoofdpijn gehad, Hij draaide Mauds hand en pakte hem vast, "sorry schat, dat ik het moment weer moest verpesten" mompelde hij. De hoofdpijn was er nog, maar dan vele malen minder erg. Dankbaar nam hij een asprintje en slikte het met het water, daarna nog een. Hij keek haar aan. Verontschuldigend.

Maud schudde haar hoofd," Nee het maakt echt niet uit joh. Jij kan er niks aan doen. En ik ben allang blij als ik een beetje kan helpen." Ze drukte een kusje op zijn lippen en wilde dicht tegen hem aan kruipen maar toen ging haar mobiel weer." Wacht even ik moet deze even opnemen." Zei ze terwijl ze naar het nummer keek. Het was Clive weer. Ze stond op en glimlachtte lief naar Nick waarna ze de telefoon opnam en uiteindelijk maar in de tuin ging staan met de deur dicht zodat Nick het gesprek niet hoefde te volgen. Het kwam erop neer dat Clive haar wilde en alles ervoor zou doen om haar weer terug te krijgen. Maud was er boos om geworden en had naar hem lopen schreeuwen dat hij het niet eens had moeten verpesten. Dat hij niet eens had moeten proberen een actie te maken. Hij wist dat ze nu bij Nick was en daar moest hij zich maar bij neerleggen. Maar hij ging maar door en het maakte Maud woedend. Ze hing uiteindelijk op en haalde diep adem om weer tot zichzelf te komen.

Hij keek naar Maud, zag dat ze er niet blij mee was, en hij vond het nogal vreemd dat ze zelfs naar de tuin liep. Normaal had ze niet zo veel voor hem te verbergen, toch? Haar glimlach was lief geweest, maar hij had de blik gezien die daaraan vooraf ging. Er was iets aan de hand... Maar wat? Misschien wilde ze het er wel niet over hebben, hij besloot haar niet achterna te gaan, ookal was hij al opgestaan om achter haar aan de tuin in te lopen. Hij keek naar de deur, wachtend op dat ze weer binnen zou komen. Hij dacht dat hij een luide stem gehoord had, maar die was vast van de buurvrouw geweest, en hij dacht daar ook niet verder over na. En toen kwam die stekende pijn weer terug. Hij kreunde en ging heel voorzichtig weer zitten, trok zijn benen omhoog en duwde zijn hoofd tegen zijn knieën met zijn ogen stijf dichtgetrokken. Waarom ging het niet gewoon weg? Na een paar minuten was het weggetrokken en hij stond op om zijn pijnstillers boven te gaan halen, die had hij al een tijd niet meer nodig gehad, maar de zeurende hoofdpijn bleef, en hij had niet het gevoel dat die paracetamol ging helpen.

Maud wist zich weer bij elkaar te rapen en liep uiteindelijk naar binnen. Maar toen ze naar de bank keek waar Nick net nog had gezeten zag ze niemand. De bank was leeg. Het verbaasde Maud heel erg. Ze beet op haar lip. Zou het haar schuld zijn dat hij nu weg was? Met een twijfelend gevoel liep ze naar hun kamer toe. Ze had het lijstje van de bank gepakt en was van plan hem gelijk op te hangen. Het was een leuke foto en Maud wilde de lege muur vullen. Sowieso wilde ze aan iets anders denken dan aan Clive. Ze begon hem echt eng te vinden.

Nick had net de medicijnen uit het kastje gepakt toen ze binnenkwam. "Hee" zei hij zacht. "Wat was er? Je leek overstuur" ze leek nog steeds overstuur eigenlijk. Hij slikte het pilletje en liep naar haar toe. wreef zachtjes over haar bovenarm. "Sorry dat ik opeens weg was, maar ik neem tog even zo eentje" zei hij, wijzend op het pakje." Hij keek Maud bezorgd aan. "wie was dat aan de telefoon?" vroeg hij toen. Haar blik zoekend, met zijn ogen. Wat als er iets ergs was? Zou ze het hem durven zeggen? Hij dacht van niet... Misschien was ze bang dat hij het niet zou begrijpen...

Maud schrok zo erg van Nick dat ze bijna het fotolijstje uit haar handen had laten vallen. Ze keek met grote geschrokken ogen naar hem," Laat me nooit meer zo schrikken!" Er kwam een voorzichtige glimlach en ze liep uit de armen van Nick, zo was haar rug naar Nick toe toen ze vertelde," Gewoon dat was mijn moeder weer, zeikend over dat ik dit niet zomaar kon maken. Toen heb ik haar weer even de situatie uitgelegd en het voorstel dat ze me had gemaakt en welke keuze ik toen ahd gemaakt. Dat is het enige." Maud moest wel liegen, ze kon hem niet over clive vertellen. Dat wilde ze Nick neit aandoen, niet na Stevy. Ze pakte een spijkertje en sloeg hem met een perfecte slag in de muur. Daarna hing ze het lijstje op en knikte goedkeurend.

Nick lachte. "Ik wilde je niet laten schrikken, en nu snap ik ook waarom je zo overstuur was, ik dacht al dat er iets nieuws was..." zei Nick, die haar met zijn ogen volgde. Er was iets niet helemaal pluis maar hij kon er zijn vinger niet op leggen. Hij moest toegeven dat hij vol bewondering toekeek naar hoe Maud zo perfect recht en in een keer het spijkertje in de muur sloeg. Dat kon ze ook nog, ze had ook nog klus-tallent, hij wist even niet hoe hij moest kijken, maar het tikken van het spijkertje maakte wel weer een soort aardbeving los in zijn hoofd. Misschien moest hij er even naar laten kijken, gewoon even zeker weten dat er niets aan de hand was. maar hij had niet zo'n zin om nu weer naar het ziekenhuis te lopen vallen. Dus deed hij dat niet. Het zou wel overgaan, mischien moest hij zo gewoon even gaan liggen. Zijn wangen waren licht roodsich omdat hij er toch wel last van had.

Maud glimlachtte tevreden naar de spijker. Niet dat ze om de perfecte spijker glimlachtte, ze glimlachtte omdat hij haar leugen had aangenomen. Ze draaide zich om en zag dat Nick duidelijk even moest gaan liggen. Maud liet zich op het bed ploffen en klopte zachtjes naast haar om aan te geven dat Nick best bij haar in bed mocht komen. Zij ging dan wel niet slapen maar Nick in slaap helpen komen was wel het minste wat ze kon doen na hem te hebben voorgelogen. Ze voelde zich best schuldig maar wist dat het zo beter was. Hij hoefde niet te weten over Clive. Dat is haar probleem! En daar zou ze zelf ook een oplossing voor zoeken.

Nick glimlachte dankbaar naar haar en liet zich naast haar zakken. Hij was blij dat ze hem zo goed aan kon voelen de laatste tijd. Ze begon hem echt door en door te kennen, en dat was een veilig gevoel. Ze snapte hoe hij zich voelde en hij wist dat hij blind op haar kon verterouwen, en ze zou geen misbruik van dat vertrouwen maken. Hij krulde zich op op het bed en trok haar in zijn armen. Haar warme lichaam was een fijne afwisseling van zijn eigen ijsklontjes gevoel en hij kuste haar op haar slaap. "Dankje" fluisterde hij. Blij dat hij zelf niet aan hoefde te geven dat hij dit toch wel prettiger vond.

Maud voelde hoe zijn koude armen haar omsloten. Normaal zou ze het heerlijk vinden alleen het verontrustte haar dat Nick opeens zo koud aanvoelde terwijl hij meestal de warmte bron was en niet zij. Toch liet ze het achter zich en sloeg haar armen om Nick heen terwijl ze zachtjes door zijn haren streelde. Ze zat wat meer rechtop en het hoofd van Nick lag in haar schoot. Het voelde goed, gewoon zo zitten en even nergens aan denken. Toch spookte Clive door haar achterhoofd. Waarom moest die eikel alles verpesten. Hij was zo aardig voor haar geweest de afgelopen jaren. Clive was altijd diegene geweest waar ze op kon vertrouwen. Met wie ze over haar ouders praatte zoals ze altijd had willen doen en zoals ze net had gedaan. Clive was altijd haar steun en toeverlaat geweest. En nu was hij de eikel die Nick en haar uit elkaar probeerde te drijven. Diegene die ervoor zorgde dat ze moest liegen tegen diegene van wie ze het meest houd.

Nick voelde haar warmte en viel al snel in slaap. Hij besloot dat hij zich straks toch even na zou laten kijken in het ziekenhuis, want dit schoot niet op. De hoofdpijn bonkte nog door zijn slapen. Zijn ogen waren gesloten, maar hij sliep maar licht door de pijn die maar door bleef gaan, ondanks de pijnstillers. Hij had zijn handen op die van Maud gelegd, en voelde hoe haar warme lichaam het zijne verwarmde. Toen hij uiteindelijk toch helemaal wakker werd kwam hij kreunend overeind. Die pijn in zijn hoofd bleef. Hij deed zijn ogen halfopen, en het licht dat binnenstroomde leek hem te verblinden. Zijn handen grepen weer naar zijn hoofd, en omvatten het. Waarom deed dat zoveel pijn? Was dit wel een normale hoofdpijn? Het leek hem niet. Rechtopzittend met zijn ogen stijf dicht masseerde hij zijn slapen, maar niets wilde werken.

Maud had haar telefoon in haar handen en was aan het smsen met Clive die maar niet ophield over hoeveel hij van haar hield en dat hij haar terug wilde. Maar Maud wilde er niks over horen, hij moest ophouden, haar vergeten en een eigen leven creeëren. Toen Nick omhoog kwam en gelijk naar zijn hoofd greep schrok ze toch wel een beetje en legde het mobieltje snel weg en trok Nick naar zich toe en drukte haar lippen tegen zijn slaap aan en wiegde hem, zachtjes tegen haar aan, heen en weer. Ze zei niks, ze wist ook niet echt wat ze zou moeten zeggen. Haar hoofd was er ook niet echt bij, Clive wilde maar niet stoppen met smsen en haar mobiel gaf de hele tijd licht van dat er een nieuw berichtje binnen kwam.

Nick voelde haar armen weer om hem heen en haar zachte kussen op zijn slaap. Maar het ging níet over. Tranen van pijn blonken in zijn ooghoeken, maar ze kwamen niet tot rollen. Zijn handen bleven krampachtig om zijn hoofd gevouwen. De bewegingen die ze maakte om hem rustig te maken maakten het alleen erger. Dus hij probeerde haar te laten stoppen met hem op en neer wiegen. Voorzichtig opende hij zijn ogen een stukje en keek haar aan. "Maud, ik denk dat ik het even na moet laten kijken" Mompelde hij, met opelkaar geklemde kaken. Zijn handen masseerden zijn slapen nog steeds, en hij had echt pijn. Hij wist niet dat je zoveel hoofdpijn kon hebben. "Kan je me misschien nog een van die pijnstillers aangeven?" mompelde hij, terwijl hij overeind kwam. Het bonken van zijn hoofd werd alleen maar erger. Maar hij zou naar het ziekenhuis moeten.

Maud knikte en deed wat er van haar gevraagd werd. Maar zodra ze merkte dat het niet heel goed met hem ging zette ze hem weer terug op het bed en drukte nog een kus op zijn voorhoofd," Ik haal een pijnstiller voor je en een glaasje water daarna lopen we samen naar beneden en breng ik je naar het ziekenhuis." Ze keek even naar haar telefoon, weer een bericht van Clive. Na lang twijfelen deed ze hem uit en gooide hem naast Nick op het bed. Daarna vluchtte ze de badkamer in, pakte een glas water en het doosje pijnstillers. Ze vond het echt verschrikkelijk dat Nick zo veel in pijn was.

Nick volgde Mauds bewegingen met zijn ogen, zolang dat niet voor nog een extra pijnscheut zorgde. Hij zag dat ze haar telefoon nogal krampachtig vasthield en hem uiteindelijk uitdrukte. Nick twijfelde... Zou hij kijken? Hij besloot dat hij dat niet kon maken, ze had recht op haar privacy. Maar ze leek zo overstuur, dat merkte hij zelfs door de pijn heen. "Dank je schatje" zei hij zachtjes terwijl ze naar de badkamer verdween. Zou hij echt niet even kijken? Gewoon om even zeker te zijn... Hij wist haar wachtwoord. Er was iets wat Maud hem niet vertelde, en het leek haar nogal van streek te maken. Was het niet zijn taak, als haar jongen, om gewoon even snel te kijken, te checken of alles oké was? Nee dat kon hij niet, mocht hij niet en zou hij niet doen... Of wel? Te laat Maud zou zo uit die deur komen en als ze hem dan zag met haar telefoon zou dat niet heel veel goeds brengen, en hij wist dat hij zich er niet zo gemakkelijk uit zou kunnen lullen niet tegen Maud en niet in deze toestand.

Maud glimlachtte lief bij het zien van Nick ondanks dat ze wist dat hij in pijn was. Snel gaf ze het glas aan Nick en het doosje pijnstillers. Daarna keek ze nog een keer toch wat onzeker naar de telefoon. Nee ze moest nu niet aan Clive denken! Dat mocht niet. Dus schudde ze haar hoofd en liep naar de deur toe," Ik ga even de autosleutels zoeken en onze jassen, zo hoef jij maar zo min mogelijk te bewegen. Ik breng je naar het ziekenhuis. Ik weet niet wat het is, maar het is duidelijk iets." En ze had geen zin om hem de hele tijd door pijn te laten gaan gewoon omdat zij wilde dat hij bij haar was. Dat was een onredelijk iets. Kort beet ze op haar lip en keek nog een keer van Nick naar haar telefoon en bij de telefoon moest ze gelijk weer aan Clive denken. Wat deed die jongen zichzelf aan. Maud had echt niet het idee dat ze hem een verkeerde indruk had gegeven. Hoe kon hij toch verliefd op haar zijn geworden? Hoe kon hij het uberhaupt in zijn hoofd halen om haar te proberen te zoenen terwijl ze bij Nick was. Oké ze moest er echt over ophouden anders werd ze gek. Snel liep ze de trap af en zocht alles bij elkaar. Daarna liep ze weer naar boven.

Nick wist zo zeker dat er iets mis was dat hij toen Maud weer boven kwam met de huissleutels, even zijn handen uitstrekte om die van haar te pakken en haar op schoot te trekken, ondanks het nog steeds op en neer deinzen van zijn hoofdpijn. Hij nam haar even op schoot en streelde door haar haren. "Maudje je weet toch dat als er iets is je het me kan zeggen he?" vroeg hij zachtjes, maar hij wist al van te voren dat ze hem niets zou zeggen. Hij keek haar indringend aan, of tenminste probeerde hij dat, want de glans die over zijn ogen hing was overduidelijk vermoeidheid. Hij had twee pijnstillers geslikt in een keer dit keer en het glas leeggedronken en naast het bed gezet, maar het scheen niets te helpen, en hij wist dat, zeker in deze toestand, Maud hem niets zou vertellen over wat ze op haar hart had, maar hij wilde dat ze het wist. Kort leunde hij met zijn voorhoofd tegen haar schouder, en drukte er daarna een zacht kusje op. Ze wist dat hij van haar hield en altijd zou blijven houden, toch? Ook als hij allang weg was, zou hij op haar wachten, dat wist hij, ook waar hij hierna naartoe ging, de hemel hoopte hij...

Maud glimlachtte flauwtjes toen hij begon over dat ze bij hem kon praten als er iets mis was." Schat er is iets mis, maar niet met mij maar met jou. Ik zie wel dat die hoofdpijn veel van je vraagt. Maar ik ga helaas meer van je moeten vragen want je moet opstaan en je jas aandoen. Daarna help ik je wel mee de trap af en de auto in. Maar je jas daar kan ik niet echt mee helpen." Ze stond weer op, griste de sleutels van het bed en nam hierdoor ook haar mobiel mee. Die stopte ze snel in haar zak en voelde hem gewoon branden. Natuurlijk stond hij niet in brand maar zo'n gevoel had het. Een aanwezigheid die niet weg wilde. Ze beet op haar lip en streek nog een keer door de haren van Nick. Daarna drukte ze een kusje op zijn slaap en zei zachtjes," Het komt wel goed, dat weet ik zeker!" Daarna ging ze weer rechtop staan wachtte tot Nick zijn jas aan had en hielp hem toen mee naar buiten de auto in.

"Maud ik kan echt wel gewoon lopen" mompelde Nick, hij had alleen nogal veel hoofdpijn, hij zag de noodzaak van hem behandelen als een stokoude opa die zijn benen amper voor elkaar kreeg en volledig krom liep niet. Maar hij stapte gewillig in de auto en zag toe hoe ze naast hem kwam zitten en de spiegels controleerde, om daarna weg te rijden. Hij wist dat er iets niet pluis was, maar hij wist ook heel goed dat ze hem niets ging vertellen, dus liet hij haar hem meenemen, en stapte netjes uit, alleen, bij het ziekenhuis, om haar hand te pakken en er kort in te knijpen om te kennen te geven dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. De hoofdpijn dreunde als een soort voortdurend etterend broertje in zijn hoofd. Hij was nog steeds moe. Eenmaal binnen vroegen ze naar zijn arts en al snel kwam dokter Gregory (hoe heette hij?) aanlopen en gebood ze met hem naar binnen te komen. Ondertussen vragend of alles goed was. En natuurlijk waarom ze hier waren. Hij liet ze plaatsnemen in de stoelen tegenover hem en ging er goed voor zitten. Nick vertelde dat hij opeens heel veel hoofdpijn had, en het maar niet weg scheen te gaan, kort keek hij naar Maud om te zienwat haar reactie was, of ze niet zodadelijk compleet ging lopen stressen, en kneep nog zachtjes een keer in haar hand. Hij maakte zich zorgen om haar, meer dan om zichzelf. Want van zichzelf wist hij dat er een einde aan kwam, dat het toch niet zoveel uitmaakte, maar als er iets met Maud was en ze zou niet bij hem kunnen komen OMDAT er een einde aan kwam, zou hij het zichzelf nooit kunnen vergeven.