August's ouderlijke huis

Alex reageerde niet, ze zou niet eens weten hoe of wat. Ze voelde zich... verward. Nu wist ze niet waar de drugs wel of niet invloed op hadden gehad. "Hoe lang is een tijdje?" Vroeg ze zachtjes. Daarna schrok ze nog een keer, nog voor Franklin High. Dat moest dan wel een hele tijd geleden zijn. Haar blik viel even op de hand van August die ze los had gelaten. Aan de ene kant wilde ze hem weer vastpakken, maar ze wilde eerst het hele verhaal horen. Om verder niet in de verleiding te komen legde ze haar handen op tafel en staarde ernaar. Ze wist dan ze vervelend bezig was voor August, al had ze niet geweten dat hij zoiets ging vertellen wist ze wel dat hij zich er nerveus over was. Dit moest voor hem dan ook veel erger dan voor haar, toch kon ze het niet opbrengen zich er overheen te zetten. Ze was niet boos ofzo, maar voelde zich vrij leeg.

August bleef even stil bij Alex' vraag terwijl hij naar zijn handen keek. 'Ik denk... een maand geleden... misschien iets meer, nadat jij je been brak ongeveer.' Zoals hij het zo zei, leek het helemaal niet zo lang geleden en om eerlijk te zijn was hij ook nog wel steeds bang om terug te vallen. Soms waren er nog steeds van die periodes dat hij zich echt slecht voelde en hij niets liever wilde dan teruggaan naar zijn oude leventje, waar hij zich nergens zorgen over hoefde te maken. Nu het even stil bleef besloot hij dat het misschien beter was dat hij zich even terug zou trekken. Hij had nu geen zin in allerlei vragen en dacht ook niet dat hij dat zou trekken, zeker nu Alex zo deed. Ze deed niets verkeerds, maar hij wist niet goed wat ze nou precies over hem dacht en dat was een van de dingen die hem ongemakkelijk lieten voelen. Daarom schoof hij zijn stoel naar achter om op te staan. 'Als jullie me zoeken, ik ben boven.' Zei hij op een toon die wel duidelijk maakte dat ze hem de komende tijd maar beter niet konden zoeken. Hij liep met snelle passen de eetkamer uit en rende haast de trap op. Hij was blij toen hij zijn kamer bereikt had, waarbij hij zich opgelucht maar tegelijkertijd ook met een rotgevoel op zijn bed liet vallen.

Alex kreeg nog een rotter gevoel toen hij dus nog aan de drugs was geweest toen ze elkaar ontmoette. Maar nu toch niet meer, zei het stemmetje in zijn hoofd. Nu vond hij haar echt leuk, dat geloofde ze. Verward keek ze op toen hij zei dat hij naar zijn kamer ging. Ze begreep dat wel, hij had geen zin in ouders die moeilijk gingen doen. En... Geen zin in haar. Die gedachte stak en ze wilde het liefst naar hem toe. Maar de toon die in zijn stem had gelegen hield haar tegen. Nu August er niet meer was en ze aan tafel zat bij mensen die ze eigenlijk niet kende begon ze zich ongemakkelijk te voelen. Opgelaten prikte ze met haar vork wat in het eten en stak er wat van in haar mond, maar het smaakte haar niet meer. Er zat een vervelend gevoel in haar buik. "Ik... Ik denk dat ik naar hem toe ga," zei ze aarzeld waarna ze opstond en snel de trap opliep. Maar toen ze haar hand op de deurklink van August's kamer vasthad begon ze te twijfelen. Wat als hij haar helemaal niet wilde zien? Teneergeslagen liet ze zich langs de deur naar beneden zakken en bleef daar zitten.

Met zijn gezicht in het kussen gedrukt, probeerde hij stug de brandende tranen in zijn ogen tegen te houden. Hij had geen reden om te huilen, hij moest gewoon niet zo stom doen. Hij snapte zichzelf niet meer. Hij had het toch tegen zijn familie en Alex verteld, dan moest hij opgelucht zijn. Toch voelde hij zich op het moment zo ellendig dat hij de tranen haast niet tegen kon houden. Uiteindelijk sprong hij op en liep naar de aangrenzende kleine badkamer. Misschien zouden zijn gedachten wat ophelderen tijdens een douche. Hij deed hem aan en kleedde zich uit om onder de nog koude stralen te stappen.

Alex trok haar knieen op en legde haar hoofd op haar armen. Ze vond zichzelf laf omdat ze niet naar binnen durfde te gaan maar een ander deel van haar dacht dat het misschien wel goed was om August even alleen te laten. Bij het horen van het gekletter van water keek ze even op en ze maakte een afspraak met zichzelf. Als het gekletter ophield zou ze even wachten en dan zou ze aankloppen. Als August haar er dan toch niet bij zou willen hebben zou hij dat dan wel zeggen. Ze wilde hem weer zien lachen, echt lachen zonder zorgen. Zoals hij even was geweest nadat ze weer hadden gekust, als hij zo was kon ze ook alleen maar lachen en vrolijk zijn.

August boog zijn hoofd achterover zodat het water over zijn gezicht stroomde en de paar tranen die toch waren ontstaan wegspoelde. Zijn lichaam ontspande steeds meer naarmate het water warmer werd. Misschien had hij beter beneden kunnen blijven om het helemaal uit te praten, maarja nu was hij daar te laat mee en daar kwam later nog wel een kans voor. Wel voelde hij zich schuldig over het feit dat hij van Alex was weggelopen. Hij was bang geweest voor haar oordeel. Waar sloeg dat op? Als het alleen zijn familie was geweest was hij misschien helemaal niet zo zenuwachtig geweest, dus waarom was hij dan wel zo nerveus voor haar mening. Hij zuchtte en waste zich snel. Hij was nog steeds niet gewend aan al die gevoelens die liefde veroorzaakte, vooral de negatieve, want zijn vorige relaties waren veel te kort geweest om moeilijkheden te veroorzaken. Zodra hij zich weer had afgespoeld, stapte hij de douche uit en droogde zich af, waarna hij de handdoek om zijn middel sloeg. Zo liep hij de kamer weer in om in zijn kast wat kleren te gaan zoeken.

Alex voelde hoe ze toch wel wat nerveus werd toen de douche stopte, ze was bang dat August haar zou afwijzen. Dus misschien wachtte ze iets langer dan ze eerst van plan was geweest voor ze zichzelf dwong zachtjes op de deur te kloppen. "August? Kan ik binnen komen?" Vroeg ze voorzichtig. Ze wist zelf niet echt of ze hiermee bedoelde of hij zich nog aan het omkleden was of dat hij nog liever alleen was. Ze snapte het wel als hij haar niet wilde zien, ze was net niet heel erg aardig tegen hem geweest. Hij vond het moeilijk het te vertellen en dan ging zij ook nog moeilijk doen. Ze moest gewoon blij zijn dat hij gestopt was en het niet achterhield.

August keek verbaasd op toen hij Alex' stem hoorde. Hij had niet verwacht dat iemand het zou wagen om bij hem in de buurt te komen voor de komende tijd. Aan de ene kant was hij wel blij dat Alex het wel had gedaan, maar aan de andere kant irriteerde het hem ook. Toch schoot hij snel zijn kleren aan en liep naar de deur om die open te maken. Hij wierp even een blik op Alex, maar liep toen zonder iets te zeggen weer terug naar de badkamer om daar zijn haren vluchtig af te drogen en de handdoek terug te hangen. Wat zou hij moeten zeggen? Met één hand streek hij zijn vochtige haren wat platter voor de spiegel voor hij weer terug naar zijn kamer liep.

Alex wist niet goed wat ze moest doen of zeggen toen hij zijn mond hield. Ze stapte de kamer binnen en stak haar handen in haar zakken. In ieder geval voelde ze zich ongemakkelijk, iets wat ze erg vervelend vond aangezien ze zich bij August normaal altijd op haar gemak voelde. "Het... het spijt me," zei ze zachtjes. "Ik had niet zo moeten reageren." Ze had haar blik op haar schoenen gericht en staarde naar ze alsof het erg interessant was. "Ik wist gewoon niet... niet hoe..." Hoe wat? Vroeg ze zichzelf in gedachten. Hoe je moest reageren, hoe je ermee om moest gaan? Ze vond het klinken als een stom excuus en maakte daarom haar zin niet af. Er was niet echt een excuus, ze was gewoon stom geweest.

August luisterde vanuit de deuropening naar Alex met zijn blik op haar gericht. Hij wist niet zo goed wat hij nu moest doen. Moest hij het maar gewoon vergeten en vergeven? Maar het was niet haar schuld, dus er was niks om haar te vergeven. De douche had dan wel zijn hoofd wat opgehelderd, maar het hielp niet als er nieuwe problemen om over te denken bijkwamen. Stilletjes liep hij naar haar toe. 'Ik zou sorry moeten zeggen voor het niet eerder vertellen. Ik was net denk ik wat teleurgesteld door jouw reactie, niet dat het onterecht was, maar... nouja.' Zei hij aarzelend zodra hij voor haar stond.

Alex pakte aarzelend zijn hand en glimlachte naar hem. Natuurlijk had ze het liever eerder geweten, maar ze was al blij dat ze het uberhaubt wist. Bovendien, als hij het eerder had verteld had ze hem misschien wel helemaal niet meer vertrouwd. "Ik had niet zo moeten doen, ik had je moeten steunen," zei ze verontschuldigend. "En dat zal ik vanaf nu ook doen," zei ze met een zekere toon in haar stem. Ze wist natuurlijk niet hoe zijn ouders waren, maar ze wist dat haar ouders door het lint zouden gaan. Dan schatte ze Augusts ouders heel wat minder extreem in, maar dan zou hij nog steeds niet zomaar van ze af zijn.

August gezicht klaarde op en hij keek haar met een brede glimlach en glinsterende ogen aan. Opluchting stroomde door zijn lichaam en hij liet haar hand los, alleen maar om zijn armen helemaal om haar heen te slaan. Hij drukte haar tegen zich aan en gaf een kus op haar kruin. 'Je kunt je waarschijnlijk niet voorstellen hoeveel dat voor me betekent.' Fluisterde hij. Hij was dolblij dat ze hem niet veroordeelde hierop.

Alex kon ook alleen maar breed glimlachen toen ze hem weer vrolijk zag. ze legde haar hoofd op zijn borstkas en sloot haar ogen. "Je bent nog steeds dezelfde persoon als voor het eten, en toen hield ik van je," zei ze met nog steeds een gelukkige glimlach op haar gezicht. Het was stom om ook maar een seconde te hebben getwijfeld, hij was nog steeds August. Ze opende haar ogen weer en keek omhoog zodat ze hem aan kon kijken en glimlachte naar hem. Alleen hij kon ervoor zorgen dat ze zich het ene moment nog ongemakkelijk voelde en het andere vrolijk.

Grijnzend keek hij Alex aan en liet zijn armen wat afzakken, zodat hij haar weer een stukje van de grond kon tillen. Deze keer niet om met haar rond te draaien, maar om zijn lippen op de hare te drukken en haar hartstochtelijk te kussen. Het liefst wilde hij haar hier en nu, maar hij duwde dat naar de achtergrond. Bij Alex had hij geen sex nodig om zich in zijn behoeftes te voldoen, bij haar mogen zijn en haar mogen kussen was al meer dan voldoende. Hij vroeg zich af of dit was hoe de gelukkigste man op de aarde zich voelde.

Alex sloeg haar armen om zijn nek en kuste hem net zo hartstochtelijk terug. Ze kon alleen maar denken hoe ongelofelijk blij ze was dat hij niet kwaad was en haar om de een of andere reden toch leuk vond. Want elke keer als hij haar kuste, naar haar glimlachte of haar zelfs maar aankeek maakte haar hart een sprongetje. Daar hoefde hij niet eens iets bijzonders voor te doen, gewoon het feit dat hij het was, was al genoeg.
-------------------
ff kort moet gaan