Kamer 101: Lyd, Chuck, Dennis, Lodewijkding

Dennis wist even niet hoe hij het had hij werd helemaal door elkaar geschud door zijn eigen lach, maar vergat even te lachen toen hij naar Dawns gezicht keek. Ze was echt mooi, vooral als ze zo lachte. Waarom dacht hij dat nou alweer? Je kon geen relatie krijgen met je beste vriendin herinnerde hij zichzelf. Hij kon het niet laten even met zijn hand de kuiltjes in haar wangen aan te raken. Toen schudde hij de gedachte van zich af en begon haar terug te kietelen.

Ze voelde de blosjes opkomen toen hij met zijn hand haar kuiltjes eventjes aanraakte.. Ja al was het maar eventjes, ze kreeg het er aardig warm van. Toen hij haar begon te kietelen begon ze keihard te lachen. Ze probeerde zijn handen weg te duwen. "Stoppeeen! DENNIHIISH" riep ze gierend van het lachen, met de gedachte; hij raakt me aan, hij raakt me aan, hij raakt me alweer aan. En; Kappen met dat denken Dawn.. Hij ziet je alleen als een vriendin.. De tranen begonnen over haar wangen te lopen en ze keek hem in de ogen. Ze gaf hem een brede grijns en de kuiltjes verschenen weer.

Opeens stopte Dennis met haar kietelen. Hij keek haar even vertederd aan. Zou hij het durven? Nee, hij schudde de gedachte van zich af. Hij liet zichzelf naast Dawn op het bed vallen. Hij zuchtte diep en keek omhoog. Hij zag de foto van zijn familie hangen en voor hij het wist had hij het gezegd. "Dawnie, wil je een keer mee naar mij thuis?" zijn stem klonk te serieus, ze zou vast nee zeggen. Dennis beet boos op zijn lip, waarom was hij ook zo onhandig. Hij beet harder tot hij de smaak van bloed in zijn mond voelde.

Verbaasd over wat Dennis vroeg keek ze hem aan. "Meen je dat?" vroeg ze hem nog steeds verbaasd. Er trok een brede glimlach over haar gezicht, als hij het nou maar meende. Ze bekeek Dennis' gezicht wat beter en zag hem op zijn lip bijten, wat er nogal vertederend uitzag. "Zou je me echt mee willen nemen?" vroeg ze hem nog eens. "Zo ja, heel graag" zei ze enthousiast. Ze sloeg haar ogen neer en voelde haar wangen weer warm worden. Ze keek hem tussen haar lokken door aan en gaf hem een verlegen glimlachje.

"Natuurlijk meen ik dat" wow, dat kwam er natuurlijk uit. "ik wil toch dat mijn zusjes eindelijk mijn beste vriendin kunnen ontmoeten, ze lopen al weken te zeuren" zei hij half lachend. Het was meer een smoesje, maar toch. "Oké leuk, laat je me weten wanneer je kan, en bereid je voor, mijn familie is een beetje.... Een beetje vreemd." Verlegen glimlachte hij. Zijn familie was een van de belangrijkste dingen in zijn leven. Even raakte hij het kruisje om zijn nek aan, dankbaar om haar antwoord.

Ze glimlachte breed naar Dennis. Hij meende het dus echt, hij wilde zijn beste vriendin voorstellen aan zijn zusjes... Natuurlijk, waarom anders? "Ik kan altijd, je zegt maar wanneer jij, en je familie tijd hebben" zei ze blij. Ze zou zelfs spijbelen om mee te kunnen naar zijn familie... "Dennis' het is jouw familie, en jij bent zelf ook een beetje vreemd, dus wees maar niet bang dat ik gillend weg ren" zei ze lachend tegen hem. Ze zou het niet erg vindend dat Dennis' familie een beetje vreemd was, en als ze net als Dennis zouden zijn, of er op leken, dan zou ze zich vast wel op haar gemak voelen. Verlegen dat zou ze wel zijn...

Dennis kneep in haar hand en stond op haar weer loslatend. Hij was helemaal de draad kwijt. "Nou dat is dan mooi" grijnsde Dennis. "morgen?" vroeg hij meteen. En hij hoorde zijn zusjes al met z'n allen schreeuwen. Alsof ze het voelde aankomen belde op dat moment zijn moeder. Tuurlijk, hij zou eigenlijk al twee uur geleden bellen. Hij haalde zijn BB tevoorschijn en keek Dawn even wijfelend aan, zou hij wel opnemen?

"Neem maar op" zei ze breed glimlachend tegen Dennis. Morgen al, eigenlijk was ze er wel blij om. Dan had ze minder lang de tijd om zenuwachtig te zijn. En minder lang de tijd om te bedenken wat ze aandeed... Ze bedacht nooit wat ze aandeed, maar voor morgen moest dat wel. Ze moest natuurlijk wel een goede indruk achterlaten. Misschien zou ze nog wel vaker komen? Misschien, uiteindelijk, wel als vriendinnetje van Dennis.. Nee, stop. Vast niet. Dat zal waarschijnlijk niet gebeuren. "Morgen is goed..." zei ze nog snel voordat Dennis de telefoon op nam. Ze keek glimlachend naar Dennis die aan het telefoneren was, en zo te horen was het zijn moeder..

"ja, ja, ja, Mam?" er was een brede glimlach op zijn gezicht verschenen bij haar antwoord. "nee, mama, alles is goed, maak je nou niet zo druk!" Zijn moeder bleef maar doorhameren op dat hij twee uur geleden al had moeten bellen en dat ze doodongerust was. "Mam?" vroeg hij toen ietsje zachter, en zijn moeder stopte met gillen en hysterisch doen. "Wat is er jongen" vroeg ze aan de andere kant van de lijn. "Is het goed als ik morgen iemand meeneem?" En wam, het was weer hysterisch, niet zijn moeder dit keer zijn zus had de telefoon uit zijn moeders handen gegrist. "Dennis wat hooor ik?" vroeg Cecilia nieuwsgierig "ja, ja ik heb haar zo ver dat ze meekomt, laten jullie haar wel heel?" grijnsde Dennis naar Dawn als die nog niet door had dat het over haar had dan nu wel. Volgende broer: "oeeeeh Dennis!!!!!" en meteen begon de hele tafel mee te joelen, hij had het kunnen weten. "Maak je niet druk Sean, alleen mijn beste vriendin" zei hij ietsje minder overtuigend. "Maar eigenlijk staat ze hier nog, dus eh..." Aan de andere kant begonnen op z'n minst zeven monden te joelen en te vragen of ze dan even met haar mochten praten. "Tot morgen!" riep Dennis om het lawaai te overstemmen en hij hing snel op. "Pfffft..." zuchtte hij en hij liet zich weer op het bed vallen waardoor Dawn omhoog hupte.

Dawn begon te lachen om al het enthousiasme. Ze begon een beetje te blozen om het gejoel, ze had niet door dat Dennis niet erg overtuigend klonk toen hij zei dat ze zijn bestevriendin was. "Wow, je hebt echt een enthousiaste familie zeg" zei ze lachend. "Dan weet ik dus waar je het van hebt" Eigenlijk was Dawn heel erg nieuwschierig naar Dennis' familie, ze kon stiekem niet wachten tot morgen. "Vertel alvast wat over je familie? Met hoevele zijn jullie?" vroeg ze Dennis' geïntresseerd. Met grote ogen keek ze Dennis nieuwschierig aan.

Dennis wees naar de foto boven het bed. " veertien" zei hij, en hij wist dat de reactie niet altijd positief was, maar bij Dawn was hij daar niet bang voor. "En nouja, wat zal ik zeggen mijn ouders zijn ook altijd al enthousiast geweest" grijnsde hij. "Ik ga echt niet alle namen opnoemen, want die vergeet je toch weer, mijn moeder heet Margrette en mijn vader Simon." voegde hij eraantoe terwijl hij ze aanwees. "Cecilia is mijn oudste zus" zei hij nog en toen keek hij haar aan. Hij was ook benieuwd naar die van haar.

Hij had dus nog zijn hele familie... Zij niet. "Dat lijkt me erg gezellig" zei ze glimlachend. Maar haar lach bereikte haar ogen niet. Nu zou ze over haar familie moeten vertellen, haar familie die niet meer compleet was. Somber keek ze voor zich uit, tranen kwamen inhaar ogen. Verwoed veegde ze ze weg. Niet dat het hielp, de tranen bleven toch wel zachtjes stromen. "wacht even..." zei ze zachtjes, ze liep de badkamer in en pakte een stuk wcpapier. Ze depte haar ogen en snoot haar neus. Liet wat water over haar polsen stromen en haalde diep adem. Ze kwam de kamer weer binnen en gaf Dennis een dappere glimlach.

Dennis was zo lomp dat de glimlach voor hem echt geleken zou hebben, alleen bij Dawn niet. Ze was zijn beste vriendin en hij had het gevoel dat hij dwarst door haar heen kon kijken. Hij keek haar bezorgd na toen ze naar de wc liep en liep haar tegenmoet toen ze terugkwam. Moes hij haar nou omhelzen? Hij wist het niet, maar deed het toch. Hij drukte zachtjes een kusje op haar voorhoofd. "je hoeft me niets te zeggen hoor." het klonk begrijpelijk, maar hij begreep het niet, natuurlijk niet.

"Ik vertel het je toch wel.." zei ze mompelend. Ze liet Dennis haar omhelzen, en het kusje op haar voorhoofd liet haar hard harder klloppen. Hij had het recht te weten wat haar dwarszat. "Het is gewoon... Alles was perfect en toen.. toen.." zei ze stamelend. Ze stapte een stukje achteruit om Dennis aan te kunnen kijken, zag het onbegrip in zijn ogen. "Het was allemaal perfect.. tot.. tot.. mijn oma stierf" ze voelde de tranen weer komen. Ze huilde echt te veel, ze moest stoppen met zo zwak zijn. Zo was ze niet. "dat oma stierf.. oké daar zou je mee moeten kunnen leven, en dat lukte me ook wel." zei ze zachtjes tegen hem. "Maar mijn moeder niet.." snikkend legde ze haar hoofd weer tegen zijn borst, en sloeg haar armen om zijn middel. Voor haar had dit meer betekenis dan voor hem, hij zou het zien als een gewone knuffel, van een vriendin die het moeilijk had..

Dennis knuffelde troostend terug. Zijn lippen tintelden nog door de korte aanraking van haar hoofd. Het was een knuffel van zijn beste vriendin, hij wilde dat het meer was als alleen maar een knuffel van zijn beste vriendin. Shit, dat mocht hij niet denken. In zijn gedachten sloot hij de koffer af. Dawn als zijn vriendin was dicht, Dawn als zijn beste vriendin open. "je hoeft het me niet te vertellen..." fluisterde hij zachtjes, nadat hij dat koffertjesgedoe klaar had. "maar ik ben blij dat je het toch probeert."

Ze schudde haar hoofd.. Ze zou het hem vertellen, daar had hij recht op. En ergens wilde ze het graag met iemand delen, dan hoefde ze er niet alleen mee te zitten. Ze trok hem mee naar zijn bed en trok haar knieën op en keek hem met betraande ogen aan. "Ik zal het je vertellen.. Toen mijn oma doodging, ik was een jaar of 8, kon mijn moeder er niet mee omgaan." zei ze fluisterend. "Later bleek dat ze in een depressie zat, eigenlijk ging het steeds slechter met haar en volgens mij heeft ze zelfmoordpogingen gehad.." ze kon het woord amper over haar lippen krijgen. " Maar die heeft ze nooit doorgezet, gelukkig." zei ze snel. "Ze bleef waarschijnlijk voor mij en mijn vader, alleen toen.. toen..." de tranen kwamen sneller over haar wangen, ze begon te sniffen en te snikken. "Kreeg ze een ongeluk.." zei ze nauwelijks verstaanbaar.

Dennis legde zachtjes zijn hand over de haren. Hij moest moeite doen niet mee te huilen. Dawn was de belangrijkste persoon in zijn leven en ze leek wel in een voortdurende stroom van verdriet. Hij beet op zijn lip. Hij wist niet wat te zeggen. Hij wilde alle pijn die ze had weghalen, al haar verdriet op zich nemen. Boem koffer open. Shit.

Dennis was zo schattig als hij op zijn lip beet, schoot door haar hoofd terwijl ze tegelijk aan haar meoder dacht. En aan hoe haar moeder Dennis zou vinden. Ze glimlachte een waterige glimlach naar Dennis. "Sorry dat ik je hiermee opzadel" zei ze spijtig.. Ze wilde hem niet met haar problemen of verdriet laten zitten. Maar het luchtte haar ook op, door Dennis te vertellen hoe haar leven gegaan was. Zo vaak praatten ze niet over hun gevoelens. Ze kwam wat dichter bij Dennis zitten. Ze gaf hem een voorzichtig kusje op zijn wang. "Bedankt dat je luisterde.." zei ze zachtjes. Blozend ging ze weer rechtop zitten. Ze sloeg haar ogen neer en bekeek haar benen in Dennis' jogging broek.

Dennis hoofd werd rood. Heel rood. Alsof er nog nooit een meisje een kus op zijn wang gegeven had. Dat was zoo niet waar, maar Dawn had het nog niet gedaan. "Natuurlijk luister ik" zei Dennis lief. Hij keek de andere kant uit in de hoop dat ze zijn gezicht niet gezien had. Met veel moeite gesjor en nadat hij erop was gaan zitten kreeg hij zijn koffer weer dicht en verdween de rode kleur. "hé nog zin in een dropje?" vroeg hij. Hij kon altijd wel eten. En hij had altijd eten. Ze hadden al een zak chips leeg en twee blikjes cola, de film stond heel zielig nog op pauze en het was donker geworden, maar dennis vond het niet erg.

"Ik hou niet zo van dropjes" zei ze lachend. "Heb je lolly's?" vroeg ze hem toen. Lolly's haar verslaving, vooral die met aardbijen smaak. Lang geleden dat ze er een op had, waarschijnlijk kwam dat door Dennis. Ze veegde haar ogen af en pakte een stuk wcpapier in de badkamer. Ze snoot haar neus en gooide het papiertje in de wc. Ze had helemaal neit doorgehad dat het al donker was geworden, dat betekende dus dat ze hier al aardig lang was. Voor haar was het nog lang niet lang genoeg. Ze glimlachte naar Dennis. "Ik zal neit meer in huilen uitbarsten" stelde ze hem gerust.

"Tuurlijk" glimlachte Dennis en hij trok de la van zijn kastje open. Er zaten twee zakken lolly's in. Hij gooide er een naar haar toe. "goed?" vroeg hij met een glimlach. "En je mag zo vaak bij me huilen als je wilt hoor" voegde hij er iets zachter aantoe. Nee hij was slegt in praten over gevoelens. Hij was er verschrikkelijk in als het over Dawn ging. Maar hij had liever dat ze naar hem kwam dan dat ze naar iemand anders ging, of het in zich vrat. Hij keek even schichtig naar haar gezicht. Mooi. Rotkoffer!

Ze ving de zak lolly's "Ik denk dat dit er meer dan genoeg zijn" zei ze grinnekend. Ze kon alweer lachen. "Ik zal het onthouden... Er zal toch niemand anders zijn om naar toe te gaan." zei ze schouderophalend. "Jij mag ook bij mij komen als je problemen hebt hè" zei ze zachtjes tegen hem. Ze probeerde zijn blik te vangen en schonk hem een glimlach. Ze zou alles wat Dennis maar dwarszat willen aanhoren, alles, en ze zou ook alles voor hem over hebben... Voor hem zou ze door het vuur gaan. Was dat normaal? Als je gewoon vrienden was? Vast niet..

whaha cliché wat zijn ze tog schattig saampjes ^.^
~~
"Dat zie ik wel als ik problemen heb" grijnsde dennis. "ik hoop dat dat nog ff duurt.." Hij zette de film weer aan en ging languit liggen. (ik denk dat ik die film is ga kijke)

Ze zijn zo liefjesss...<3
~~
Ze ging naast Dennis zitten die naar de film aan het kijken was. Ze keek niet naar de film, zat niet eens naar de film toe gedraaid, het enige waar ze oog voor had was Dennis. Ze legde haar kin op haar knieën en kon een glimlach niet onderdrukken. Hij was gewoon zo schattig als hij naar die film keek.. Ze moest echt stoppen, stoppen met aan Dennis denken, op die manier dan... Ze schudde gefronst haar hoofd hoe kon ze nou doen alsof ze niets voor hem voelde, hoe kon ze nou vergeten dat ze niets voor hem voelde? Dawn staarde voor zich uit, denkend aan van alles, waarschijnlijk had je een kanon af kunnen schieten en dan zou ze het nog niet gemerkt hebben.

Dennis merkte niet dat Dawn hem bekeek. Dennis dacht even alleen aan de film. Het gaf hem welkome afleiding. Zijn hand legde hij per ongeluk op Dawns schoot, hij voelde het maar durfde niet te kijken, hij hoopte dat ze hem niet weg zou slaan. Dit stuk was het spannendst in de film, ookal had hij de film al minstens acht keer gezien hij hield toch zijn adem in.