Kamer 200 - Ynary, Angeline, Courtney en Evy.

Treed binnen in kamer 200. De standaard kamer, met vier bedden, waarvan ze nu alle vier bezet zijn. Veel van het licht komt vanaf het grote raam, waarvandaan je uitzicht hebt op het schoolterrein. Iets naast het raam staat een houten bureau, met veel laatjes. Elk bed heeft een klein nachtkastje ernaast, met een laatje, dat je dicht kan doen met een kleine sleutel en een lampje erboven op. Over de lichtbruine, houten vloerbedekking ligt een groot, zacht, gebroken wit kleed, dat eigenlijk een groot deel van de vloer bedekt. Vier kasten staan naast elkaar, voor elke bewoner een. De kamer kan op slot met een ouderwetse sleutel, voor elke bewoner een. Op de vrije plekken van de witte muur zijn bruine houten planken gehangen, waar je persoonlijke spullen, maar ook boeken kan neerzetten. Aan de kamer grenst een badkamer, misschien net groot genoeg voor drie bewoners, maar als je ruimte wil, zal je even moeten wachten.

Regels: Even kloppen als dit niet echt jouw kamer is.

Ynary zat voor de verandering eens een keer op haar kamer te tekenen. Eigenlijk had ze helemaal niet het gevoel dat dit haar kamer was, aangezien ze hier eigenlijk alleen maar kwam om te slapen. Dit deed ze erg jaar, maar dit jaar was het bijzonder goed gegaan. Verder dan 'hey' en 'hoi' was ze niet gekomen met haar kamergenoten. Ze betwijfelde zelfs of ze haar naam wistten, zelf had ze in ieder geval geen moeite gedaan die van hun te onthouden. Wat ze aan het tekenen was ongelofelijk willekeurig. Er stonden muzieknoten, bellen, vlinders, vogels en nog veel meer willekeurige dingen op haar tekening.

Courtney was zoals gewoonlijk druk in de weer met het mobieltje in haar hand. Haar vingers veegde als een razende over het schermpje terwijl ze met haar andere hand in het haar zat. Alsof ze midden in het strijken van een lok was blijven hangen. Ja, dat was het inderdaad, het berichtje wat ze las was veel interresanter. Zonder dat ze het dor had, liep ze de kamer in waar al iemand zat. Terwijl ze op haar hooggehakte pumps verder liep gooide ze haar tas op het bed.

Ynary schrok toen er ineens iemand binnen kwam. Het meisje kwam haar wel bekend voor en ze zou haar waarschijnlijk uit een groep mensen kunnen halen en zeggen dat het haar kamergenoot was maar wat nou precies haar naam was... Snel boog ze zich weer over haar tekening, hopend dat het meisje haar niet zou opmerken. Ze dacht niet dat het onopgemerkt was gebleven dat ze nooit in de kamer was. Toch kon ze haar niet meer goed op haar tekening concentreren en merkte ze dat ze steeds uit haar ooghoek naar het meisje keek.

Courtney merkte pas het meisje op toen ze zich omdraaide om op haar bed te ploffen. Hoewel ze eigenlijk eerst even een stapel kleding aan de kant zou moeten schuiven. Ze liet haar mobiel zakken terwijl ze het meisje probeerde te plaatsen. Ze kende haar niet, niet van de gangen, niet van de les, laat staan als kamergenootje.... Toch moest het het laatste wel zijn, ze zat niet voor niets op deze slaapkamer te tekenen? Ze keek nog eens goed, inderdaad , ze had het goed gezien. Dit meisje zat te tekenen. "Hi..." groette ze haar afwachtend.

Ynary keek alsof ze het meisje nog niet had gezien opzij. "Heey," groette ze voorzichtig. Ze wist dat ze geen vooroordelen zou moeten hebben, maar ze kon het niet laten dat zij en dit meisje het niet erg goed zouden kunnen vinden. Niet dat er iemand was die ze haar vriend kon noemen, maar dit was anders. Niet wetend of ze zich moest voorstellen of dat dat raar over zou komen omdat ze al sinds het begin van het schooljaar kamergenootjes waren streek ze een haar achter haar oor. Ze had het idee dat ze iets moest doen, maar wat wist ze dan toe.

Courtney was wel iemand van vooroordelen, al zij ze zelf van niet. Maar met een blik op het meisje had ze besloten dat het geen vriendin zou kunnen worden. Ze was er een veel te grijs muisje voor. "Courtney." noemde ze uiteindelijk haar naam, toen het meisje zich niet voorstelde. Ondertussen had ze plaats genoemen om het bed. Ze bedacht zich niet eens dat het raar was dat ze elkaar nu pas ontmoeten. Of dat courtney het meisje op merkte. Wie weet hoe vaak ze al in deze slaapkamer was geweest.

Ynary nam het haarzelf kwalijk dat ze niet een andere plek had gezocht om te gaan tekenen, maar ze wist wel dat dit op een gegeven moment moest komen. Ze kon haar kamergenootjes niet het hele schooljaar blijven onlopen. Hoewel... ze schudde de gedachte snel uit haar hoofd. "Ynary," zei ze met een knikje. Met een zachte zucht sloeg ze haar schetsblok dicht, het zou toch niet meer lukken om te tekenen. Misschien zou ze wat kunnen slapen of rusten, de afgelopen tijd had ze weer slecht geslapen. De nachtmerries bleven maar terugkomen. Het was wel een geluk dat ze niet rondwoelde en schreeuwde in haar slaap, als dat het geval was geweest had het meisje haar waarschijnlijk wel herkend.

Courtney herhaalde de naam in haar hoofd. Waarschijnlijk zou het meisje het nog wel enkele keren moeten herhalen. Hoewel... Er hing een naamplaatje op de deur, dus wie weet zou het in haar hoofd blijven hangen. Courtney had de irritante eigenschap om ook nog eens dingen makkelijk te begrijpen en te onthouden, waardoor ze vaak nog goede cijfers haalde in de lessen ook. Iets waardoor sommige groen van jaloezie konden worden. Nog een reden waarom Courtney door de meeste niet écht aardig gevonden werd. Niet dat zji er mee zat.

Ynary zat in het midden van de kamer op het witte kleed. Je kon duidelijk zien dat er wat mis was, ze trilde over haar hele lichaam en over haar wangen liepen traansporen. Naast haar lagen een opengeslagen roddeltijdschrift en haar schetsblok. Het schetsblok was opengeslagen op een pagina met twee bomen die met elkaar verstrengeld waren, de ruimte tussen de bomen vormde een silhouet dat licht op Collin leek. Daaronder stond in een krullerig handschrift geschreven: "Collin, ik houd van je en het spijt me, maar ik hoor niet in jou wereld."
In haar handen had ze een mes dat ze die middag uit de keuken had meegenomen. Niemand had haar tegengehouden of gevraagd wat ze van plan was, ergens had ze dat wel gehoopt. Gehoopt dat iemand haar zou stoppen voor het te laat was. Met trillende hand zette ze het mes op haar pols maar haalde nog niet door. Ze moest dit doen, vertelde ze zichzelf, het was beter voor iedereen. Ze wierp nog een blik op de deur, haar kamergenootjes waren er niet. Zouden ze zo binnenkomen? Zouden ze nu door de gang lopen richting de kamer? Of zouden ze heel ergens anders zijn, geen benul hebbend van wat er op hun kamer gebeurde? Ook keek ze nog naar het tijdschrift en het schetsblok, alles lag goed. Strak kneep ze haar ogen dicht en drukte ze het mes krachtig naar beneden. Na een felle pijnscheut werd alles al snel zwart.

Collin klopte verwoed op haar deur, hij had haar op geen enkele manier kunnen bereiken en hij had een vreemd gevoel in zijn maag, er was iets goed mis. Bovendien stonden hij en Ynary op de voorpagina. Met Ynary's verhaal er helemaal bij. Vanaf dat ze geboren was, tot nu. Het had Collin enorm geschokt. Ze had de moord op haar ouders gezien. En Collin had een vage flash back gekregen. De angst werd groter en zijn hart ging het bloed sneller door zijn aderen pompen. "Ynary?!" riep hij redelijk wanhopig. "ynary, doe open, ik maak me zorgen" er was iets waardoor hij wist dat er iets niet klopte, de deur was op slot, van binnen uit. De angst zorgde dat hij oppervlakkiger ging ademen, wat als er iets gebeurd was, nee Collin, onzin. Hij bedacht het allemaal alleen, maakte alles erger als het was. Ynary kon toch overal zijn? Maar ze was hier, hij wist het zeker. "ynary, ik weet dat je daar bent, doe de deur open" hij klonk enorm hulpeloos nu. Uiteindelijk duwde hij zijn shirt omlaag over zijn elleboog en ramde de elleboog met volle kracht door de deur heen, die duidelijk niet heel stevig was. De adrenaline spoot door zijn lijf. Hij was echt bang dat er iets gebeurd was. Toen hij het slot gevonden had en de sleutel omgedraaid duwde hij de deur niet al te zachtaardig open. En daar lag ze midden in een plas bloed. En het bloed bleef lopen. Even werd het wazig voor Collins ogen, maar toen kwamen zijn benen in beweging. Het witte kleed was doordrenkt met bloed, haar bloed. Hij greep haar vast en schudde haar door elkaar "YNARY!!" Gilde hij "help, iemand, help me!!" Hij ritste een stuk van zijn blouse af, met zijn bloedende handen van het de deur inslaan en bond het stevig om de wond. "Ynary" De tranen biggelden in stroompjes over zijn wangen terwijl hij dat fluisterde. Toen hij het stevig vast gebonden had pakte hij haar voorzichtig op en toen wist hij niet hoe snel hij weg moest komen. Hij haalde ondertussen, met Ynary over een schouder zijn telefoon uit zijn zak en belde 911. "Ynary, blijf bij me, waag het niet me te verlaten" bleef hij maar elke keer herhalen. "Ynary..."

aww mijn vorige meet met nina
~~
Tim had haar hand nog steeds vast toen ze voor haar kamerdeur stonden. Hij was haar gewillig gevolgd en met haar meegelopen tot boven. Vragend keek hij Courtney aan, door een plotselinge beweging met zijn arm ging er een pijnscheut door zijn schouder, hij beet kort op zijn tanden en ademde diep tot de pijn wegdreef. Hij hoopte maar dat ze het niet gezien had. Eerst het een, dan het ander. Hij vroeg zich wel af of ze zijn vorige brief gehad had. Of dat die gewoon nooit aangekomen was. Al zijn spullen lagen in zijn appartement, zo ook de kopieen van de brieven.

D:
-
Courtney voelde zich steeds slechter naarmate ze dichter bij haar slaapkamer kwamen. Courtney was bezig met het openen van de deur dus had ze de pijnscheut in zijn arm niet gezien. Eenmaal binnen gebaarde ze dat Tim op haar bed moest gaan zitten. Op haar nachtkastje lag nog de laatste brief van Tim, ze had nog geen tijd gehad om die te vernietigen. Op haar hoofdkussen lag de oude joggingbroek van Tim, vol met gaten, maar met zorg opgevouwen. Met haar hand ging ze even langs het kettinkje om haar nek. "Het spijt me zo..." zei ze nog een keer, niet weten wat ze anders moest zeggen.

"Het geeft niet Courtney, ik heb je geschreven dat je verder moest en dat is ook wat je gedaan hebt, ik had alleen niet verwacht dat je het voor me verborgen zou houden" zei Tim zachtjes, terwijl hij op het bed ging zitten en naast zich klopte. Hij was blij de joggingbroek nog op haar hoofdkussen te zien liggen. Het gaf niet dat ze verder ging, maaar ze had hem wel heel erg pijn gedaan, en dat was ook te zien. Eigenlijk wilde hij alles wat net gebeurd was vergeten en haar alsnog in zijn armen nemen, haar kussen en zeggen dat het goed was, goed kwam. "wie was hij?" vroeg hij toch uit nieuwsgierigheid

Courtney ging op het bed tegenover Tim zitten, het was het bed van een van haar kamergenootjes maar dat kon haar op het moment even niets schelen. "Ik deed het niet om verder te gaan." zei ze zacht terwijl ze naar haar roodgelakte nagels keek, precies zo felrood als vroeger. "En het is een jongen die bij mij zit met bio, ik ken hem verder niet..." ze voelde zich nog schuldiger dan eerst, "het was de eerste keer, ik voel totaal niks voor hem... maar ik dacht dat het misschien de pijn zou verzachten..." mompelde ze bijna geluidloos.

"En?" Vroeg Tim, terwijl hij zijn hand op haar knie legde. "werkte het?" Hij geloofde haar op haar woord en had haar al lang vergeven. Hij keek haar vragend aan. Ging uiteindelijk bij haar op het bed zitten en sloeg zijn armen twijfelend om haar heen, wat als zij hem niet wilde. Hij durfde niets te zeggen, bang dat ze hem dan van zich af zou schudden. Dat ze hem niet meer aan zich durfde te laten.

Courtney schudde haar hoofd, "Het werd alleen maar erger." zei ze terwijl ze hem nu echt aankeek. Courtney vond het fijn hoe hij zijn arm om haar heen sloeg, het was een gebaar dat ze gemist had. "Je had het niet mogen zien." zei ze zacht. "Dat had ik jen iet aan moeten doen." zei ze zacht. Niet omdat ze het verborgen hadwillen houden, maar om hem die pijn te besparen. Met haar blauwe ogen keek ze opzij om naar Tim te kijken, naar wat zijn reactie was.

Tim schudde zijn hoofd. "had je het me dan wel verteld?" vroeg hij zachtjes, met zijn bruine ogen in die van haar borend. Hij had zijn hoedje afgezet. En door dat hij zijn arm zo ver omhoog getild had stak de wond, maar hij zou haar niet los laten. "Als je niets voor hem voelde zullen we dit alles dan vergeten?" vroeg hij terwijl hij zijn arm van haar schouder haalde omdat die toch wel heel onprettig begon te kloppen. Hij wist dat hij de wond weer open gemaakt had, maar gelukkig was er nog niets door zijn blouse heen te zien, het verband zou zo vol zijn en dan zou hij even een nieuwe om moeten doen voor het door zijn blouse heen begon te sijpelen.

Courtney knikte, "Dat zou minder pijnlijk geweest zijn voor jouw." Courtney knikte nogmaals bij zijn voorstel of ze het zouden kunnen vergeten. Ze wilde zich dieper in zijn armen nestelen maar hij trok zijn arm van haar schouders af. Vragend keek ze hem aan. "Is alles goed met je?" vroeg ze toen. Nu pas durfde ze het zich tot haar door te laten dringen dat hij terug was. Dat het wel goed moest zijn, want ze waren dood!

Hij knikte, "alles prima, maar ik wil me eerst even voorstellen" zei hij lachend, hij pakte haar hand en schudde deze. "Tim Brown, aangenaam" zei hij met een glimlach. Maar door de op en neer beweging merkte hij weer dat zijn schouder pijn deed, hij bracht zijn andere hand er kort naartoe en zag dat het toch weer door zijn blouse heen ging. Shit. Op zijn hand zat nu een bloedvlek en het sijpelde snel door zijn blouse. "oeps, sorry" zei hij terwijl hij opstond en naar de badkamer liep.

Courtney keek geschokken op naar het bloed dat door zijn blouse sijpelde. Bezorgd liep ze achter hem aan naar de badkamer. "Gaat het wel?" vroeg ze gbezorgdn met haar blik op al het bloed gericht. Dat kon niet goed gaan, ze wilde niet eens weten hoe veel pijn het zou moeten doen. En hoeveel pijn het heeft gekost om zo'n wond te krijgen.

"Jahoor, hij wil alleen maar niet dicht" kreunde Tim zachtjes terwijl hij zijn blouse zo goed en zo kwaad het ging uit trok met zijn vrije hand. "heb je misschien een handdoek?" vroeg hij, terwijl hij het verband probeerde los te peuteren. Hij was niet zo handig met dit soort dingen. Het brandde een beetje omdat de pijnstillers waarschijnlijk uitgewerkt waren.

~~
ik ga ff met mijn moeder boodschappen doen, ben over n paar uurtjes terug

Ik ben bezig met de muizenkooi dus ben ook even weg
-
Courtney kon eigenlijk totaal niet tegen bloed, maar ze vermande zich tegen het gevoel om weg te willen rennen en trok een handdoek van het rekje af en gaf hem deze aan. Waarna ze met haar vingers begon te helpen om het verband los te wikkelen, dat ging toch een stuk makkelijker als je er gewoon bij kon, haastig drukte ze de handdoek weer op de wond. "Moet ik iemand halen?" vroeg ze toen toch licht in paniek.

"Nee hoor, het houdt zo wel weer op" zei Tim rustig, terwijl hij de handdoek op de wond drukte. "Ik moet alleen oppassen met bewegingen met mijn arm maken, maar dat was ik even vergeten, sorry" zei hij rustig. Hij keek haar aan, in haar paniekerige ogen en begon te lachen. "we zijn wel een mooi stelletje" lachte hij. "Jij staat met iemand anders te zoenen en ik kan nog niet eens mijn arm om je heen slaan zonder dat ik ga bloeden" het was niet gemeen bedoeld ofzo, maar het was gewoon de spanning die er even op deze manier uitkwam.

Courtney merkte dat de handdoek het rode bloed in zich opnam. Het was een luguber gezicht om de witte handdoek zien doordrenkt te worden met bloed. Toen Tim begon te lachen wist Courtney zich wat te ontspannen, opgelucht dat het waarschijnlijk niet zo veel pijn meer deed als eerst. "Dat bloeden ziet er niet echt gezond uit..." merkte Courtney op, ze was nog niet echt in staat om te lachen, gewoon door hem zo bloedend te zien. "Hoe is het gebeurt?" vroeg ze terwijl ze de doek tegen hem aangeduwd hield.