Central Park

Lysandra zat op een bankje in haar schiftje met muziekstukken te schrijven. Naast haar lag haar vioolkoffer open met daarin haar viool. Als ze niet zeker wist hoe ze verder moest gaan haalde ze die er even uit om er een stukje op te spelen. Dan keken er soms wat mensen om, maar daar trok ze zich niet zo veel van aan. Ze had het stuk bijna af, er zouden later alleen nog wat aanpassingen worden gedaan. Om te horen hoe het klonk haalde ze haar viool uit de koffer en speelde het hele stuk. Het ging niet zo soepel en foutloos als ze meestal speelde, maar behalve zij zelf en andere mensen die goed viool speelden zou bijna niemand het opvallen.

Matthew's zijn aandacht ging naar een roodharig meisje dat bezig was met de vool, wat hem betreft klonk het erg goed. Hij speelde dan zelf ook geen viool, dus het was ook niet heel raar dat hij het helemaal net hoorde. Met een glimlachje bleef hij staan, hij had het gevoel dat hij het meisje vaag kende, misschien van de school? Aan het spel te horen zou dat best wel eens kunnen.

Lysandra had de jongen nog niet opgemerkt aangezien ze altijd haar ogen sloot als ze viool speelde. Toen ze klaar was opende ze haar ogen en zag ze hem wel staan. Even glimlachte ze naar hem terwijl ze hem in zich opnam. Hij zag er goed uit, dat kon ze niet ontkennen maar aan zijn houding dacht ze te zien dat hij zichzelf heel wat vond, iets waardoor ze al wat op haar hoede was.

Matthew glimlachte nogmaals, "Wauw." zei hij terwijl hij even met zijn hand door zijn haren ging, "Dat was goed." hij grinnikte even om zijn eigen simpele woorden. Hij keek even naar de viool van het meisje, en de bladmuziek die zo te zien zelf geschreven leek te zijn, iets wat het nog knapper maakte.

Lysandra glimlachte dankbaar, het was niet helemaal een echte glimlach maar kwam er genoeg in de buurt. "Bedankt," zei ze terwijl ze haar viool weer in de koffer legde. Ze was erg voorzichtig met haar viool, het was haar dierbaarste bezit. Na even geaarzeld te hebben stelde ze de jongen toch de vraag die ze in haar hoofd had. "Ken ik jou misschien ergens van," vroeg ze met een al wat verontschuldigende toon in haar stem mocht het niet het geval zijn. Ze had een goed geheugen en onthield dit soort dingen meestal, maar ze kon er natuurlijk ook naast zitten.

Matthew knite, "Misschien." antwoordde hij, "Jij komt mij tenminste bekend voor." het klonk waarschijnlijk best apart, "Misschien van Franklin High?" vroeg hij op zijn beurt voorzichtig, je zou net zien dat het niet het geval was. Dat het meisje een wildvreemde voor hem was, een meisje dat misschien op iemand die hij kende leek. Zijn donkere ogen namen het meisje nogmaals in zich op, nee awarschijlijk kende hij haar wel.

Er verscheen even een trotse glimlach op Lysandra's gezicht. Ze vond het leuk als ze gelijk had. Maar de glimlach was binnen een seconde ook weer van haar gezicht verdwenen, ze hield haar gevoelens en gedachten tot zichzelf. "Dat moet het dan zijn," zei ze rustig. "Met wat zit je daar dan?" Dit soort dingen vond ze altijd interessant, waar andere mensen goed in waren.

Matthew glimlachte weer even kort, tevreden, hij had het bij het rechte eind gehad. Dat gaf toch een goed gevoel. "Ik zing, en speel gitaar."noemde hij zijn reden. Hij was misschien niet de beste van Franklin High en meer door het geld dan door zijn talent aangenomen, maar dat was iets waar hij niets van afwist. Dat was misschien ook maar beter ook.

Lysandra glimlachte, op zich paste het wel bij hem. "Ik speel viool, maar dat had je denk ik wel door." Zei ze terwijl ze automatisch een hand op de hals van haar viool legde. Het voelde vertrouwd aan, ze speelde al viool sinds ze een klein meisje was. "Ik ben trouwens Lysandra," zei ze met een vriendelijke glimlach. Als je zo naar haar keek zou je er geen idee van hebben dat ze elke beweging die je maakte in de gaten hield en elke uitdrukking op haar gezicht onder controle werd gehouden.

Matthew keek naar de viool en knikte, "Had ik nou niet verwacht." doelde hij op het spelen van de viool. "Matthew." noemde hij zijn eigen naam, vriendelijk stak hij zijn hand uit naar het meisje. Zoals het hoorde.
=
sorry erg inspiloos vanavond :C

Lysandra grinnikte en schudde zijn hand. Beleefd, sloeg ze op in haar hoofd. Waarschijnlijk goed opgevoed, ze probeerde al een hele beschrijving van hem in haar hoofd te maken, zodat ze zijn handelen zou snappen en misschien wel kunnen voorspellen. De meeste mensen waren vrij voorspelbaar als je ze eenmaal doorhad, dat probeerde zij dus me iedereen te bereiken.

Matthew was blij dat ze zijn hand schudde, sommige vonden het onzin en dan stond hij behoorlijk voor gek met zijn hand naar voren gestoken. "Speel je vaker in het park?" croeg hjij lichtelijk nieuwsgierig, hij probeerde zjn flirterige trekjes een beetje onder controle te houden. Hij zou het met Mai proberen, en hoewel het al twee dagen lukte was dat een record voor hem.

Lysandra knikte met haar hoofd iets schuin, een gewoonte van haar. "Het is een mooie plek voor inspiratie," er waren nog veel meer redenen dat ze hier kwam, maar die hoefde de jongen niet te weten. Het antwoord zei ook niet zoveel, er waren veel mensen die in Central Park inspiratie kwamen opdoen. Het had alles, je kon er de drukte opzoeken of juist de rust. Aangezien de jongen nog steeds stond schoof ze een stukje op en glimlachte uitnodigend. Ze vond het iets gemakkelijker praten als ze allebei zaten.

Matthew knikte, dat had hij van wel meerdere mensen gehoord, hoewel hij zelf die ervaring had gehad. Niet zo raar, hij was niet van het liedjes schrijven, of iets in die richting. Hij ging met een glimlachje op zijn lippen naast Lyssandra zitten op het bankje. "Hoe lang speel je al viool?" vroeg hj ditmaal.

Lysandra speelde een beetje met de snaren van haar viool, hoewel haar blik op Matthew bleef gericht. Ze moest aan zichzelf toegeven dat hij nog erg aardig was, en oprecht aardig. Dat had ze niet helemaal verwacht. "Lang," zei ze glimlachend. In haar hoofd dacht ze even na. "Ik denk dat ik ben begonnen toen ik zeven was ofzo." De reden dat ze viool spelen zo leuk had gevonden was omdat het haar moeite had gekost. Op school was alles haar altijd zo makkelijk afgegaan dat het saai was geworden, viool was moeilijker wat het leuk had gemaakt.

Matthew lachde even vriendeijk, "Dat is inderdaad lang." hij zou niet weten wanneer hij begon met zingen. Waarschijnlijk gewoon onder de douche, zoals elk ander? En brabbelend met de radio mee, omdat hij te klein was om de tekst echt te kunnen verstaan, laat staan te begrijpen. Maar dat was toch anders dan het vasthouden van een viool.

Lysandra knikte instemmend. "Ja, maar ik heb wel eens verhalen gehoord van mensen van wie de eerste herinneringen zijn dat ze dansen of een voorstelling geven voor hun ouders ofzo." Daarbij stelde dat van haar niet zo heel veel voor. "Wanneer denk je dat jij bent begonnen," vroeg ze oprecht geintresseerd. Ze luisterde liever naar de verhalen van iemand anders dan dat ze zelf dingen vertelde.

Matthew knikte op zijn beurt instemmend, daar had ze gelijk in, "Goede vraag." zei hij nadenkend, "Ehm volgens mij is het gewoon geleidelijk gegaan? Meezingen met de radio en onder de douche, je weet wel." En toen vonden zijn ouders het goed genoeg om direct een zangleraar in te schakelen, maar dat vertelde hij er maarniet direct bij.

Lysandra had zoiets nog niet eerder gehoord, maar goed iedereen zijn eigen verhaal. 'Natuurtalent dan,' zei ze grappend. Als je erg goed zou kijken zou je kunnen zien dat haar ogen net wat later lachend gingen staan dan de rest van haar gezicht. Dat kwam omdat ze met haar ogen meer moeite had.

Matthew schudde zijn hoofd, "Nee, helaas niet." grinnikte hij, dat mocht ie willen. Zelf hadhij niet door dat haar ogen later meelachte dan met de rest van haar gezicht. Iemand anders zou het waarshijnlijk opmerken, maar Matthew, tja... Die was gewoon Matthew.

New
________
Amber had haar skates aan en reed rustig door het park heen. Ze was opzoek naar een goed plekje waar ze rustig kon gaan zitten. Om haar heen hing een schoudertas waarin haar laptop en fotocamera zaten. Ze wilde gaan schrijven en aangezien het een mooie dag was, misschien een beetje koud, wilde ze buiten gaan schrijven. Daarvan werd ze altijd rustig.

Emma wiebelde op en neer op het randje van het bankje en bekeek de eentjes die achter hun moeder aanzwomen, het was veel te laat of te vroeg voor jonge eendjes, ze zouden het waarschijnlijk niet overleven... Waarom dacht ze dat nu? Kon ze niet gewoon denken; oh wat leuk, jonge eendjes! Emma zat nog steeds met een slecht gevoel in haar maag over Daniël en Enzio, en natuurlijk haar moeder. De blauwe plek was alweer weg gelukkig en ze kon morgen weer beginnen met dansen.

Courtney liep haastig door het park, het was rond een uur of zeven 's ochtends, wat betekende dat het grote deel van de bezoekers nog niet aanwezig waren. Had zij even geluk. Ze had net een vroege shoot achter de rug, waar ze nu al commentaar op haar buik gekregen had, die was niet plat genoeg geweest. Gelukkig bestond er zoiets als fotoshop. Ze had zich er vanaf gedaan met een smoesje dat ze iets teveel gegeten had de laatste tijd en ze het er snel weer af zou sporten. Iets wat een leugentje om bestwil was. Maar nu ze klaar was voelde ze een golf misselijkheid door zich heen trekken toen er twee mannen in pak met een beker heette koffie langs kwamen lopen. Shit. Haastig rende ze op haar high heels richting de eerste de beste bosjes om haar ontbijt van twee crackertjes kwijit te raken.

Flynn schrok op van zijn mobiel toen het meisje voor hem opeens uitgebreid over ging geven in de planten naast hen. "ho" zei hij geschokt en hij stopte zijn mobiel snel in zijn zak. "Gaat het?" Hij pakte haar rode haren vast in een staart omdat ze er telkens voor leken te hangen. Ze leek helemaal leeg te lopen en Flynn hield met een hand haar haren vast terwijl hij haar ogen zocht met de zijne en met zijn andere hand grabbelde hij in zijn rugzak op zoek naar een flesje water. Hij had net een bericht ontvangen met zijn nieuwe naam, die was op het laatste moment veranderd. Hij had echt een rotnaam, waarom kon hij niet gewoon Tim blijven heten? Zoals zijn ouders hem genoemd hadden, zoals minstens duizend mensen op deze wereld heetten. Maar hij legde zich er bij neer en wist dat hij zich eerst een paar keer ging verspreken. Geen probleem, vonden de mensen van de CSA want hij zou toch nergens te vinden zijn. Zijn foto's werden er met een speciaal programma al afgehaald voor de website publiek was en zo ook zijn naam.

Courtney had die persoon niet zien zitten toen ze de bosjes in gerend was. De trannen prikte in haar ogen door het kokhalsen, in stat om wat te zeggen was ze niet. Niet heel raar als je ontbijt bezig was naar buiten te komen. Met een vies gezicht keek ze naar het resultaat ervan. "Shit." mompelde ze beschaamd terwijl ze wat overeind ging staan. "Sorry ik had je niet gezien." zei ze tegen de jongen die haar haren had gered, nadat ze bijna over hem heen gekotst had. Ze had een hekel aan overgeen, maar het was haast smeriger om het te zien en te horen, van dat geluid alleen al ging je over je nek. Beschaamd keek ze even naar de jongen. Waarom moest het nou ineens nu gebeuren? Hier midden in central park?