De binnentuin

Dawn liep door de school, met een voetbal onder haar arm. Die had ze meestal bij, als ze even tijd had kon ze dan oefenen met hooghouden of something like that. Ze was hier nog maar pas, en had geen idee waar ze uit zou komen. Toen ze een door een soort poort liep, kwam ze in een prachtig tuintje uit. Midden in de school. Het was hier prachtig. Alles bloeide en groeide vollop. Hier kon ze zich wel even vermaken. Ze nam haar bal op haar voet, en begon te tellen. 1, 2, 3 4, ...

Courtney zat met haar smarthphone op een van de bankjes. Ze was druk bezig met het berichtjes sturen naar enkele vriendinnen die nu in de les zaten. Die hadden wel wat beters te doen dan te luisteren naar een verhaal over Julius Ceasar in Rome. Volkomen begrijpelijk. Met haar rode nagels ging ze razendsnel over het schermpje terwijl ze ondertussen ook nog eens naar muziek luisterde. Haar blik ging pas van het schermpje af toen er een meisje met een bal binnen kwam, nog iemand uit het voetbal team ofzo?

Dawn had niet door dat er een meisje op het bankje zat. Tot de bal van haar voet afwipte tegen het meisje aan. Geschrokken draaide ze zich om "Sorry!" riep ze verschrikt "Dat was niet de bedoeling." Snel liep ze naar het meisje toe, en raapte haar voetbal op. "Gaat het?" vroeg ze bezorgd. Heel slim van haar, net haar 2e dag op deze school en ze schoot al gelijk iemand voor z'n hoofd. Wat een goed begin.. Maar nu wist ze wel dat ze nóg beter moest oefenen op haar balcontrole.

Courtney had haar aandacht al snel van het meisje verloren en was weer druk bezig met het mobieltje in haar hand. Net toen ze op het knopje verzenden drukte voor het volgende berichtje voelde ze hoe een bal tegen haar hoofd knalde. "Godver (ahum)" vloekte ze terwijl haar blauwe ogen direct kwaad richting het meisje gingen. Ja bij vele zou je het kunnen maken, maar bij Courtney niet. "Kun je niet uit je doppen kijken?" Ze negeerde de vraag of het ging, ja het ging, anders lag ze nu wel bewusteloos op de grond. Met haar vingers wreef ze langs de pijnlijke plek op haar hoofd.

Dawn's mond viel open. Dat had ze niet verwacht.. Ze begon te blozen toen ze het meisje hoorde vloeken tegen haar.. "Ik.. uh Ik het spijt me.." stamelde ze geschrokken. Dit was typisch zo'n soort meisje dat Dawn altijd uit de weg ging.. Een meisje dat populair was, en zichzelf HE-LE-MAAl geweldig vond. En haar altijd walgend aankeken omdat ze voetbalde.. Ze sloeg haar ogen neer. Ze wist niet goed wat ze met het meisje aanmoest.. Misschien vriendinnen worden? Zodat ze ook bij de populaire mensjes kon horen? Nee, dat leek haar geen geschikt plan, ten eerste omdat het meisje een hekel aan haar leek te hebben, alleen omdat ze perongeluk de bal tegen haar hoofd schoot. En ten tweede, ze niets met dit soort mensen te maken wilde hebben..

Courtney knikte instemmend, ja het zou haar inderdaad flink moeten spijten. Met haar hand bleef ze nog even langs de pijnlijke plek op haar hoofd wrijven. Zo'n bal kon best wat schade aanrichten. "Het voetbal veld is ergens anders, ga dan daar heen als je zo nodig achter een bal moet aanhollen." Haar stem was nog net zo onaardig als eerst. Maar Courtney was ok gewoon niet zo aardig, nee ze had haar reputatie hoog te houden.

"Nou eigenlijk weet ik nog niet goed de weg hier, en ik wist dus ook niet dat je op de velden mocht als je geen training had.." zei ze aarzelend. Ze gaf te veel informatie. Straks werd ze nog uitgescholden voor het "nieuwe meisjee". Heel fijn Dawn. Goed gedaan meid... "Maar als je het niet erg vind, ik vind dit een geweldige plek om te oefenen. Dus blijf ik hier" zei ze. Dat ze dat durfde.. Ze was verlegen en haar stem haperde wel een beetje toen ze dit tegen het meisje zei. Ze keerde het meisje de rug om en liep naar de andere kant van het tuintje. Ze begon de bal tegen de muur te schieten.

niet persoonlijk hoor, courtney is gewoon niet aardig xD
-
Courtney keek haar minachtend, "En dan trap je dus maar ballen tegen het hoofd van andere?" ze keek haar met een sarcastische blik aan. Ze streek met haar hand een onzichtbare kreukel uit haar zwarte rokje toen ze iets ging verzitten. In haar ene hand hield ze nog steeds de smartphone vast terwijl ze geïrriteerd naar het meisje keek, kort maakte het een bliebje om een inkomend bericht, maar aandacht er aan schenken deed ze niet. "Dat voetbal veld is ook fijn om te oefenen, dus ga daar maar snel heen met je balletje." ze keek haar nog steeds geïrriteerd aan terwijl haar stem op een soort kinderjuffen toontje leek.

"Het was niet expres!" riep ze uit. Hoevaak moest ze dat meisje nog vertellen dat het perongeluk was? Dat het haar speet... Als ze zo doorging zou ze nog een bal tegen haar hoofd aan schieten, maar dan expres.. Ze wist dat ze dat toch niet zou durven maargoed.. Boos keek ze naar het meisje. Ze had toch ook gewoon aardig kunnen doen.. Oké ze snapte dat ze pissed was omdat ze die bal tegen haar hoofd aan schoot. Maar daarna had ze haar excuses aangeboden, dus een beetje meer vriendelijkheid was toch niet té veel gevraagd??

~~
weet ikxdxd Ik las haar beschrijvingxd

Jamie zat rustig op één van de banken. Hij had een paar proeven voor zich en hij probeerde er wijs van te worden. De jongens van wie hij de proeven op zijn schoot had. Hadden bij de proef in alle twee de uiteinden van de klas gezeten maar toch hadden ze exact dezelfde fouten gemaakt en ook dezelfde goed. Alles leek een exacte kopie. Maar hij snapte niet hoe het kon want ze hadden alle twee neit op gestaan tot dat ze hem moesten inleveren.

Julia liep de binnenplaats op en keek om zich heen, alle bankjes waren bezet. Opeens kwam er een leerling naar haar toe lopen. "Mevrouw? Heeft u de toets van vrijdag al nagekeken?". Julia glimlachte verontschuldigend. "Nee sorry" zei ze en ze beloofde dat ze het snel zou doen. Ze ging toen maar op een bankje zitten, naast een andere leraar, dat dacht ze in ieder geval. Hij zat twee proefwerken te vergelijken met een moeilijk gezicht. "Lukt het?" vroeg ze hem behulpzaam.

Jamie kende Julia wel. Van gezicht maar ook van verhalen van andere leraren en leraresen maar echt zelf had hij nooit met haar gepraat.' Nou niet echt. Twee proeven. Precies hetzelfde alleen de jongens zaten alle twee aan een andere kant van de klas. Zelfs de kleine schrijffouten zijn hetzelfde ze kunnen hem niet alle twee hetelfde hebben gemaakt. Niet dit hoofdstuk daar is het veel te moeilijk voor. Er zijn veel te veel stappen waar je de fout in kan gaan.' Hij beet op zijn lip en keek nog een keer naar de proeven maar daarna naar Julia. Met een vriendelijk gezicht.

Julia ging met haar hand door haar lange rode haar. "O, dat is moeilijk" zei ze met een glimlach. "Misschien met hun mobiel, of internet? Twitter kan echt vreselijk handig zijn". Ze keek hem aan en lachte een beetje. "Ik heb een keer zo'n zelfde geval gehad, wat bleek. Hadden ze op msn met hun telefoon elkaar de antwoorden zitten geven" toen ze het zei schudde ze haar hoofd, maar lachte ook een beetje. Het was zo obvious geweest, ze hadden allebei precies dezelfde fouten gemaakt.

Jamie schudde zijn hoofd.' Kan niet. De jongens hadden in het begin van de les het wel geprobeerd maar toen had ik voor de proef hun mobiel afgepakt. Dus dat zal niet mogelijk zijn. Ehmm.' Hij keek nog een keer naar de toets. Toen pas begon het kwartje te vallen.' Maar één van hun heeft de proef gemaakt. Ik weet dat het handschrift van Danny veel slordiger is dan dat van Josh en toch zijn ze alle twee keurig en duidelijk leesbaar. Josh heeft gewoon twee proeven lopen maken en er vervolgens tijdens het inleveren één aan Danny gegeven. Echt als ze nou net zo slim waren op papier dan scheelde het een hoop.' Zei Jamie vrolijk.

Julia lachte. "Die kinderen zijn echt slim" zei ze. "En ja, als ze die tijd om dat te bedenken nou gewoon gebruikt hadden om te leren...". Haar ogen fonkelde een beetje, ze had de laatste tijd niet meer zoveel momentjes, ze was te veel alleen. Allemaal sinds... Nee, daar mioest ze niet aan denken, maar de lach was wel opeens van haar gezicht verdwenen.

Jamie zag geli8jk dat er iets mis was. Maar hij besloot niet erop in te gaan. Nee hij besloot zelfs iets vrolijks te doen. Zachtjes trommelde hij op de bank en begon een deuntje te neuriën.' Heb je hier ook op school gezeten? Ik bedoel ik wel dus misschien jij ook?'

Julia forceerde een glimlach op haar gezicht, hij zag er alleen nogal nep uit. "Ja, ik heb hier ook gezeten. Toen heb ik gestudeerd en nu geef ik hier weer les" vertelde ze en haar glimlach werd iets echter? "En, wat is jou talent?" vroeg ze en ze ging iets lekkerder zitten, dit gesprek zou nog wel even duren.

Jamie grinnikte,' Ik dans maar mijn talent is wiskunde. Dat is ook wat ik geef hierzo. Ik geef geen dansen ik geef wiskunde. Maar dans als er een invaller nodig is doe ik dat ook. Gaat het weer wat beter? Ik zag duidelijk wel je gezicht vertrekking maar als je het er niet over wil hebben moet je het zeggen dan switch ik weer van onderwerp.'

"Leuk, wiskunde is weer is iets anders" zei ze en haar gezicht betrok weer. "Ach, het is gewoon moeilijk soms, ik moet er gewoon niet teveel aan denken" zei ze, er een beetje omheen draaiend. Maar het duurde lang om een gebroken hart te helen, en zeker als de liefde zo echt was geweest, en als je wist dat het nooit meer terug zou komen. Ze zuchtte en staarde naar de lucht, met tranen in haar ogen, maar ze veegde ze weg.

Jamie glimlachtte treurig en legde zijn hand heel even op haar schouder.' Het komt wel goed. En zo niet dan moet je maar gewoon een keer met mij praten. Geloof me na mijn verhaal voelt iedereen zich beter. Maar goed. Wat doe jij hier? Ik bedoel wat is jou talent en waar geef je les in?'

Julia zette zich over haar verdriet heen, ze wou andere er niet mee lastig vallen. "Ik geef zang en muziek lessen" zei ze met een kleine glimlach. "En ik hou ook van fotografie, alleen ik kan het niet zo heel erg goed, alleen het is een leuke hobby" legde ze uit en ze werd alweer iets vrolijker, ze moest zichzelf gewoon afleiden.

Evy zat op een van de bankjes in de binnentuin, en haalde een boek uit haar tas, en sloeg dat open. Ze zette haar tas afwezig naast zich neer. Het was stil, er was niemand afgezien van haar, en terwijl die stilte echt tot haar door drong, gleden haar ogen over de bladzijde. Het enige geluid kwam van het geritsel van de bladeren of van de pagina's van haar boek die ze rustig om sloeg om de zoveel tijd. Ze richtte haar hoofd even op, en keek om zich heen, maar keek na een tijdje weer naar het boek in haar handen en las verder.

Dennis liep met zijn volgekliederde voorhoofd de binnentuin in. Hij hoopte niet AL te veel opmerkzaamheid te trekken. Op een van de bankjes zat een meisje, voor de rest was de binnentuin leeg. Dennis ging op een ander bankje zitten en begon het meisje te schetsen, zoals ze daar zat te lezen. Er waren niet veel mensen die hem ooit hadden zien tekenen. Hij deed het meestal in het geheim. Maar dit meisje zag er niet uit alsof ze snel op zou kijken en Dennis had geen zin haar op zich opmerkzaam te maken.

Evy hoorde wel zachte voetstappen, maar keek niet meteen op. Ze las rustig het hoofdstuk uit, wat nog maar anderhalve bladzijde was, en streek toen het haar uit haar gezicht, waarna ze haar hoofd oprichtte en keek wie er was bijgekomen. Er zat nu een jongen op het bankje tegenover haar, en er leek iets op zijn gezicht te zijn getekend. Hij was aan het tekenen, al wist ze niet wat. Ze kende niet veel mensen die tekenden. Ze bekeek hem een tijdje, met haar lichte ogen.

-
Wat is er nou op zijn gezicht getekend? XD Niet geinformeerd hier.