De binnentuin

New
----

Starende blikken, ze achtervolgden hem overal. Hij deed alsof hij ze niet zag, maar hij zag ze wel degelijk. Hij had oortjes in zijn oor en zat op een bankje als een soort vergeten afgod voor coolheid (lang leven twilight voor die zin <3). Hij had vandaag een blije doos op. Hij voelde zich ook optimistisch vandaag, en het heerlijke weer hielp daar natuurlijk aan mee.

Met een glimlach op zijn gezicht die gewoon eng zo vrolijk was liep Adam over de binnentuin, een telefoon aan zijn oor en aan de andere kant van de lijn de enige persoon die hem zo vrolijk kon maken. Hij was niet echt bij de wereld toen hij op een van de bankjes ging zitten en zag de jongen naast hem niet eens, laatstaan de doos op diens hoofd. "Ja, doe ik. Ti Amo Tot zo dan."waren zijn laatste woorden voor hij de telefoon ophing en echt om zicht heen keek. De doos schrok hem even af, wat voor rare dagdroom was dit. "Kan je wel zien met dat ding?" vroeg hij nieuwsgierig, zOnder eerst een begroeting of wat dan ook.

Tyler keek op. 'Ja tuurlijk, waar zijn die gaten anders voor?' vroeg hij als retorische vraag, en hij ging weer normaal zitten. Sommige mensen waren echt heel dom, nou ja, die jongen kon er natuurlijk niks aan doen.

Adam trok een wenkbrauw op, hoezo brutaal? "Het spijt me dat ik niet de moeite nam om elk detail te bestuderen..." zei hij op sarcastische toon terug. Op de een of andere manier was zijn humeur nu al na dr knoppen, al had de doosjongen het vast nit zo bedoeld...

Tyler glimlachte even, en zijn stem klonk een stuk vriendelijker. 'Sorry, het wordt na een tijdje irritant dat iedereen zulke vragen stelt' zei hij naar waarheid, en de jongen had ook wel een beetje gelijk waar hij pluspunten mee scoorden.

Adam bleef vrij geïrriteerd, maar zijn gezicht ontspande zich. "Dat kan ik begrijpen... Ik ga er toch nog een stellen die je waarschijnlijk vaak krijgt: Waarom?" vroeg hij nieuwsgierig en met een gebaar naar de doos op het hoofd van de jongen, het zag er gestoord uit en voldeed zeker niet aan de kledingegels die Adam voor zichzelf (en anderen) had.

Tyler zuchtte. 'Die wordt inderdaad vaak gesteld.' zei Tyler, maar op de een of andere manier had hij geen zin om te liegen, of het ware antwoord te geven dus zei hij maar niks, hopend dat de jongen niet boos zou worden. Misschien kon hij wel doen alsof hij het niet gehoord had.

Mari huppelde door een van de bloemenperkjes, op een rare manier wist ze de bloemen niet te beschadigen, al kon het geod komen door haar lichvoetigeheid en kort contact met de ondergrond. Haar hoofd zat bij Ian, en hoe diens haar er nu uit zou zien.

Nu met een compleet andere haarkleur en rode lenzen liep Ian de binnentuin in. Hij had een stapel liedteksten in zijn handen die hij nog moest leren, iets was hij al een poos aan het uitstellen was. Hij wandelde een beetje op gevoel naar een bankje en ging zitten, zachtjes de japanse tekst voor zich uitzingend.

Ian viel Mari meteen op, en niet alleen door zijn opvallende haarkleur. Zei rende op hem af en sloeg via achteren haar armen om zijn schouders. "There's my candy vampire!" bergoette ze hem enthousiast. "Staat je goed, die haarkleuren."

Ian lachtte zachtjes en legde zijn hoofd naar achter, op haar schouder. "Hello bouncingball." Zei hij met een knipoog. "Dusss je vind mijn meerkleurige haartjes mooi? gooooood." zei hij teerwijl hij op haar bleef hangen. Hij was een beetje melig bezig.

Mari knikte enthousiast "Natuurlijk! Hoe zou jou iets niet kunnen staan, trouwens?" vroeg ze grappend, ze wilde naast hem gan zitten maar ze ko0n zich niet bewegen door het conflict in haar hoofd. 'Hij knipoogde weer, zag je dat?' 'Natuurlijk zag je dat, maar hij is toch niet in je geïnteresseerd.' 'Maar hij hangt nu wel aan je...'

Ian grinnikte. "Mooooi.... Ik ben nu wel dol op gel, dat heb ik nodig om eht in model te houden." hij glimalchtte. "Jouw haar is ook mooi, en zacht, en wel gel-loos." Zei hij, terwijl hij nog steeds aan haar hing. Hij gedroeg zich een beetje... dronken, aleen dan zonder alcohol.

Mari giechelde "Die gel boeit niet, het staat je geweldig!" zei ze en ze speelde even met een plukje rood, van gel voorzien haar. "Is mijn haar echt nog zacht? Na al die verfbeurten?" vreog ze aarzelend, ze haatte haar haar en de structuur hiervan, maar als Ian het mooi vond zou ze ermee kunnen leren leven.

Ian knikte. "Ik vind het zacht." zei hij simpel. Zacht genoeg in ieder geval, het was geen pluche, maar het was zeker zachter dan zijn voormalig gebleekte en nu weer geverfde haar.

Mari gichelde opnieuw, man wat deed ze dat veel als ze bij Ian was. "Dan is het zacht, meester." zei ze vastbesloten en ze speelde nog wat met Ians haar, van rood, naar blond, naar blauw. "Ergens is het net de Franse vlag..." merkte ze op, gewoon van die kleine dingen die haar opvielen.

Courtney had plaatsgenomen op een bankje, ze had zich in een warme jas gehezen was ook wel nodig was met deze temperaturen. Nouja, het was rond de tien graden met een flinke wind, dus dat maakte het voornamelijk dat het koud aanvoelde. Ze had Adam gesmst of hij wilde komen. Ze moest hem vertellen dat ze hun kindje niet had laten weghalen, hoewel ze liever totaal geen contact meer met hem had willen hebben, maar het was zijn recht om het te weten.

Adam keek onzeker de binnenplaats rond, hij was ergens blij weer iets van Courtney te horen, maar ook erg bang dat zijn dochter of zoon weggehaald was.... Toen hij Courtney ontdekt had rende hij haast naar haar toe, al herstelde hij ich de laatste meters tot gewoon wandelen. Zonder het echt door te hebben gleed zijn blik steeds naar haar buik, je zag wel iets, maar dat kon ook zijn verbeelding zijn. 'Uhm, hoi...' mompelde hij voorzichtig en hij keek haar aan, met willekeurige blikken naar beneden, die nooit lang duurden.

Courtney keek op naar Adam die niet echt onopvallend naar haar buik leek te kijken. "hoi." zei ze voor haar doen met een zachte stem. Ze wist niet precies hoe ze zo'n gesprek nou op gang zou moeten houden? Wie zou het wel weten? Ze had hem pas twee keer ontmoet, ze wist zijn hele achternaam niet eens. En dat was dus de vader van het kind in haar buik. Courtney stopte haar handen nog dieper in de zakken van haar jas. Door de jas kon je eigenlijk niets zien, niet dat er veel te zien was. Het zag er nu nog uit alsof ze wat teveel gegeten had, maar dan de hele dag door. "Hoe gaat het?"was haar afgezaagde vraag.

Adam haalde zijn schouders op, eit was nou wat je noemt ongemakkelijk. 'Redelijk...' was zijn niet heel informatieve antwoord, 'Met jou?' vroeg hij werkelijk geïnteresseerd, ookal kende hij haar amper, ze was wel de moeder van zijn kind.

Courtney beet even kort op haar lip en knikte toen langzaam. "ook wel okay..." zei ze zacht terwijl ze even langs hem heen keek. "Wil je het weten?" vroeg ze toen. Ze ging er van uit dat hij begreep wat ze bedoelde. Dat hi begreep dat ze doelde op de keuze die ze gemaakt had wat betreft het kind van hen samen.

Adam knikte, 'Natuurlijk wil ik het weten.' zei hij vrij nieuwsgierig, hij wilde weten of hij vader zou worden, zelfs al was het kind een vergissing, hij wilde gewoon dat het nog in leveb zou blijven. Hij vond abortus nog steeds moord en zijn humeur zou er niet beter op worden als ze hun kind weg had laten halen.

Courtney zoog kort haar bovenlip naar bimnen voor ze antwoord gaf, day ze de beslissing genomen had om het te houden betekende niet dst ze er direct zeker over was. Ondanks de voordelen die flynn genomen had. ' ik ben niet naar de kliniek gegaan.' Zei ze na een stilte, na die worden keek ze naar adam, om zijn reactie te pijlen.

Adam leek kort te stralen bij die woorden, 'Ik ben... Blij dat te horen.' zei hij met een korte payze op zoek naar het juiste woord, al vond hij " blij" ook niet passen. 'Wat ga je nu doen? Adoptie of wat? Ik begrijp het volkomen als je dat nog niet weet, maar toch...' zei hij eeen beetje haperend, dit was lastig.

Dit wsd inderdaad lastig, ook de altijd zo zekere courtney had er moeite mee. Ze haalde haar schouders haast onmerkbaar op, ' ik heb noh geen idee, maar ik kan hier op school niet mét een kind gaan rondsjouwen..' Zei ze mét een lichte zucht.