De binnentuin

Zijn mobiele telefoon nummer staat op zijn voorhoofd, op zijn wang staat 'bel me' en op zijn arm staat -xxx- Alex
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dennis merkte niet dat het meisje opkeek, hij ging helemaal op in zijn werk. Hij perfectioneerde haar krullen, die waren echt heel mooi. Het meisje straalde rust uit. Dat was ook wel eens fijn. Hij zelf was niet zo'n rustig persoon.

Evy hield haar hoofd een tijdje schuin, zodat haar krullen langs haar gezicht vielen, en ze ze weer weg moest strijken met haar lange, bleke, spitste vingers. Ze nam de jongen in zich op. Hij leek helemaal op te gaan in het werk wat hij deed, in de tekening dat hij maakte, en nu werd ze nieuwsgierig. Wat tekende hij? Ze kon het net niet zien, hij hield de tekening net iets te scheef, net iets teveel weg van haar. Haar ogen stonden nieuwsgierig, maar ook rustig, zoals zo vaak.

Dennis keek op van zijn tekening. Het meisje tegenover hem nam hem onderzoekend op. "hoi!" riep hij. En daarna ging hij weer verder met het tekenen van het meisje; haar ogen moesten toch anders; er zat een soort glinstering in.

Evy glimlachte als antwoord op zijn begroeting. Haar kleine, mysterieuze glimlachje speelde om haar lippen, terwijl ze de jongen aan bleef kijken. Er leek een nummer op zijn gezicht gekliederd te zijn, maar daar lette Evy niet echt op. Daar had hij vast wel een rede voor, en aangezien zij het niet fijn vond om aangestaard te worden, bedacht ze dat hij het vast ook niet al te fijn zou vinden. Hij wist het wel, en ach, daar had zij verder niets mee te maken. Dus boog ze zich weer weer over haar boek, zodat haar haar langs haar gezicht viel.

Dennis bekeek het meisje nog even en besloot toen, ondanks zijn bekladde voorhoofd langs haar te gaan zitten. Hij liep naar haar toe en liet zich naast haar neer zakken. "hoi, heb je behoefte aan gezelschap?" vroeg hij met een zacht glimlach om zijn lippen. Geduldig wachtte hij op een antwoord. Als ze niet wilde zou hij weer weg gaan, eens kijken of hij die inkt van zijn voorhoofd kreeg...

Evy aarzelde even. Ze had niet speciaal behoefte aan gezelschap, maar vond het ook niet erg dat de jongen bij haar kwam zitten, zolang hij maar niet te druk was. 'Ach, blijf gerust zitten.' Ze was even stil, en vroeg toen nieuwsgierig: 'Wat tekende je daarnet?' Vroeg ze. Nu wilde ze het nog weten ook. Ze keek hem met een klein, vriendelijk glimlachje schuin aan. Ze richtte haar blik niet op het nummer op zijn voorhoofd, maar op zijn ogen, die ze een tijdje lang vast hield.

Dennis glimlachte terug. Hij vond het fijn dat ze zich er meer voor interesseerde wat hij deed als wat hij gedaan had waarom er op zijn hoofd gekladderd was. "Wil je het echt weten?" vroeg hij, een beetje verlegen. De tekening was eigenlijk nog niet helemaal klaar, en hij wist niet of ze het wel leuk zou vinden dat hij haar ongevraagd getekend had. Eigenlijk was dat best onbeschoft vond hij zelf, maar hij had niet kunnen raden dat ze de tekening had willen zien.

Evy keek hem even een beetje vreemd aan, maar glimlachte toen, met een nieuwsgierig twinkelinkje in haar ogen. 'Ja.' Zei ze, en ze keek hem een tijdje aan. Hij leek een beetje bezorgd, en onzeker, maar ze glimlachte opnieuw, iets meer bemoedigend. 'Als je het niet wil laten zien, dan hoeft het niet.' Voegde ze er vlug aan toe. 'Ik ben te nieuwsgierig.' Ze keek een beetje verontschuldigend, en ze glimlachte opnieuw eventjes.

Dennis lachte naar haar. Onzeker was hij niet, maar wel voor haar reactie. "Neehoor, je mag het wel zien!" zei hij. En hij opende het schetsboek voor haar. Eens kijken of ze al kon zien dat zij het was. "hij is nog niet af hoor!" zei hij er snel achteraan. En hij keek gespannen naar haar gezicht.

Evy keek een beetje verwonderd naar de tekening voor haar. Ze hield haar hoofd een beetje schuin, en even werkte haar gedachten niet goed, maar toen besefte ze wie het was. 'Dat...' Ze keek hem even aan, maar richtte zich toen weer op de tekening. 'Dat ben ik.' De verwondering klonk duidelijk door in haar stem. Het was een mooie tekening, al was hij nog niet helemaal af. Ze keek even naar hem op, en glimlachtte, maar richtte zich toen weer naar de tekening. 'Mag ik erdoor heen kijken?' Vroeg ze Dennis aarzelend. Misschien was het onbeleefd om te vragen, dat wist ze niet zeker, maar ze keek hem een beetje vragend aan.

"Tuurlijk!" zei Dennis "Als jij me vertelt wat jou talent is" hij zei het met een geïnteresseerde glimlach. Bij dit meisje doelde hij op ofwel tekenen ofwel schrijven. Hij zou eens kijken of hij goed lag. Hij was wel benieuwd wat ze van zijn tekeningen vond. Ze waren niet altijd even mooi voor iedereen, hij had ook Christus aan het kruis getekend bijvoorbeeld of rare vormen die hij 'the spirits' noemde.

Evy glimlachte even mysterieus naar de jongen voor ze echt antwoord gaf. Met haar blik op de tekening gericht, terwijl ze door het blok bladerde, antwoordde ze hem: 'Ik schrijf verhalen.' Het kwam er kalm en helder uit, maar haar meeste aandacht was nu op de tekeningen gericht. Ze waren mooi, sommige mooier dan andere, of anders dan gewone tekeningen, maar aangezien Evy ook wat anders was dan normale mensen, maakte dat haar niet veel uit. 'Ze zijn erg mooi.' Vertelde ze hem, met een glimlach, terwijl ze het tekenblok voorzichtig weer dichtsloeg, en het aan de jongen terug gaf.

Dennis lachte nu een beetje verlegen naar Evy, hij was eigenlijk nooit verlegen. "Bedankt!"grijnsde hij. En hij pakte het schrift aan. "Cool! " gaf hij als reactie "Mag ik er eens eentje lezen? Ik ben Dennis trouwens, jij?" Vroeg hij en hij terwijl hij een pakje kauwgom uit zijn jaszak pakte en er haar een voorhield. Hij vond het fijn dat het meisje rust uitstraalde, hijzelf was nou niet bepaald een rustfactor...

Evy schudde haar hoofd bij het pakje kauwgom, maar keek hem toen met een klein glimlachje aan. 'Evy.' Stelde ze zich met een knikje voor. 'En,' voegde ze eraan toe. 'Ik zal even voor je kijken.' Ze had twee schriften in haar tas zitten, een met haar échte, grote verhaal, een ander met kleine one shots. Ze bladerde er een tijdje doorheen, tot ze er een vond die ze pasgeleden had geschreven, buiten, in het zonlicht. Haar one shots waren vaak een beetje vaag, maar daar hield ze zelf meer van, het hele ingewikkelde zette ze pas in in haar grote verhalen. 'Hier.' Zei ze, en ze gaf hem het schrift. Het verhaaltje was niet erg lang, twee bladzijdes, maar ze was er best trots op. Ze probeerde altijd veel emoties in een one shot te zetten, en hier was dat volgens haar best goed gelukt.

waar moet het verhaal over gaan (ik verzin het zelf wel even als je het niet erg vindt)
-----------------------------------------------
Dennis glimlachte naar haar en pakte het schriftje aan. Hij bekeek het even voor hij begon met lezen. Het schriftje was in een zachte blauwachtige kleur. Ze had een netjes rond handschrift. Dennis las het verhaal rustig. Het was makkelijk door te lezen ookal was het vrij ingewikkeld voor twee bladzijden. Het ging over een jongen die nog niet helemaal dealde met zijn verleden, tenminste dat dacht Dennis. De jongen leek een beetje verloren, maar ook weer niet. Het was een verdrietig verhaal. Toen hij klaar was met lezen gaf hij het schriftje terug aan Evy. Met een glimlach zei hij "Je bent goed!" ook al was dat tamelijk obvious als je op Franklin zat.

Het is goed zo hoor!
-

Evy glimlachte terug. 'Bedankt.' Zei ze, met een aardige toon in haar kalme stem. Het was aardig van hem om haar dat complimentje te geven. Ze kreeg niet zo vaak complimenten, voornamelijk omdat ze bijna nooit haar werk liet lezen aan anderen. Ze pakte het schriftje van Dennis aan, en stopte het heel zorgvuldig weer terug in haar tas, waarna ze die laatste naast zich op de grond zette. Haar vingers streken door haar donkere haren, terwijl ze die weg streek, weg uit haar gezicht.

Evy had een mooi gezicht en heel mooi haar, zag dennis. Maar hij besloot dat ze niet een meisje was waarmee hij flirtte, hij wist niet zeker of ze dat goed op zou pakken. Bovendien had Dennis nu niet zoveel behoefte om met iemand te flirten. Hij vond het knap dat ze nog steeds niet naar zijn voorhoofd gevraagd had. "Als je mijn nummer wilt, weet je het te vinden hè?" knipoogde hij. Benieuwd hoe ze daarop zou reageren.

Evy's glimlach verdween een beetje na zijn volgende uitspraak, maar ze besloot te doen alsof het niets betekende, en glimlachte weer flauwtjes. 'Zeker,' zei ze. 'maar ik denk dat we elkaar heus wel weer zien. Zo groot is de school ook weer niet.' Ze was nog steeds kalm, maar ze liet in haar stem doorschemeren dat hij niets moest gaan proberen. Dat wilde ze niet, en ze hield niet echt van de soort mensen die zomaar met anderen flirten, en Dennis moest het zeker niet gaan doen, anders was ze hier zo weg.

Dennis begreep, ookal was dat niet zijn sterkste kant, dat hij niet moest flirten. Dat wilde hij ook niet. Evy was niet bepaald zijn type om het zo maar uit te drukken, maar het zou wel een geweldig meisje zijn om mee bevriend te raken. Zijn opmerking was ook meer uitleggend bedoeld dan flirtend. En hij glimlachte verontschuldigend naar Evy. "Ik had het wel verdiend" grijnsde hij terwijl hij naar zijn voorhoofd wees.

Evy glimlachte toen ze merkte dat Dennis niet echt met haar aan het flirten was. 'Hoezo?' Vroeg ze, nu toch wel een beetje nieuwsgierig geworden. Het klonk niet opdringerig, eerder gewoon nieuwsgierig, maar als hij het niet wilde vertellen zou ze er zeker niet op aandringen, zo iemand was ze dan ook weer niet. Ze keek hem even aan, maar wendde toen haar blik een tijdje van hem af, terwijl ze voor zich uit keek.

"Haha, ik ben gevaarlijker als ik er uitzie!" grinnikte Dennis. Natuurlijk bedoelde hij dat niet slecht. Hij had alleen iemand per ongeluk op een verkeerde plek laten schrikken. Maar hij vond dat hij zich er niet voor kon verontschuldigen en had ook niet zo'n behoefte om het hele verhaal te gaan vertellen. "Maar hé volgens mij houd ik je van je werk af, sorry voor dat." zei Dennis. Met een verontschuldigend gezicht.

'Oh, nee hoor.' Zei Evy met een kleine glimlach. Nu kon ze niet helemaal geloven dat Dennis gevaarlijk kon zijn, maar aan de andere kant, ze kende hem nog maar net, dus eigenlijk kon ze daar helemaal niets over zeggen. 'Ik was gewoon wat aan het lezen.' Vertelde ze, met een klopje op het boek dat naast haar lag. 'Maar ik vind het heus niet erg om even gestoord te worden.'

ik weet nix meer
-----
"Oh, oké dat is fijn om te horen." zei Dennis en hij keek in gedachten verzonken voor zich uit. Hij dacht aan thuis. Er waren veel mensen die wel een beetje op een van zijn broertjes of zusjes leken, maar Evy leek op geen enkele manier op een van hen. Ze was rustig, wat zijn hele familie zoiezo al niet was. Zelfs zijn oma was niet bepaald rustig te noemen. Even keek hij haar weer aan, nee ook qua uiterlijk leek ze op niemand die hij kende.

Me neither... Ik denk dat ik Evy een beetje ga laten weggaan... Dan kunnen ze misschien een andere keer nog wel meeten of zo.
-

Evy glimlachte even, en raadpleegde toen even haar mobieltje, voor de tijd. 'Dennis,' zei ze, niet te hard, om hem niet te hard uit zijn gedachten te halen. 'ik moet weg, sorry.' Ze zei het gemeend, terwijl ze opstond, en haar tas pakte. 'Maar we zien elkaar heus snel weer, toch? De school is toch niet zo groot.' Herhaalde ze haar eerdere woorden, en met een kleine glimlach zwaaide ze nog een keer terwijl ze verder liep, weg van de binnentuin.

Dennis schrok ondanks Evy's zachte stem op uit zijn gedachten. "Oh, oké, en anders weet je mijn nummer te vinden" knipoogde hij lachend terwijl hij nog even naar haar rug zwaaide. Het was een hele aparte ontmoeting.