De vijver

Flynn vergat alles nu hij zo dicht bij haar stond, alles. Hij was niet meer Fylemon wirth, hij was weer gewoon even Tim. Ooit zou hij het haar vast uit kunnen leggen, hoopte hij, maar nu drukte hij zijn lippen op die van haar en hoopte alleen maar dat het moment nooit voorbij ging. Hij ging met zijn handen naar haar rug en omhelsde haar terwijl hij haar uitbundig zoende, zij wilde hem ook. Hij glimlachte in de zoen. Geluk overspelde hem.

Courtney voelde hoe Flynn glimlachte om de uitbundige zoen die hij haar gaf, daardoor begon ze automatisch ook mee te glimlachen. Dit was zoveel anders dan de duizenden zoenen die ze al aan honderden verschillende jongens had gegeven. Dit was zoveel beter en niet alleen omdat er die gevoelens waren, maar omdat die gevoelens door Flynn veroorzaakt waren. Met haar hand ging ze even kort ldoor zijn haren, teder, liefdevol.

Flynn was blij, voelde zich licht in zijn hoofd worden. Het leek een soort drug. Alsof hij even alles kon vergeten, en dat was wat hij deed. Hij trok haar dichter tegen zich aan. Elk deel van hun lichaam raakte elkaar nu en ze hing een beetje tegen hem aan omdat hij haar zo dichtbij trok. Hij voelde even alleen geluk, en voor de rest niets, geen schaamte, geen onbegrip.

Het hele moment leek perfect te zijn toen ze zo dicht tegen Flynn aan stond. Er lag een enorme glimlach op haar lippen die geluk uitstraalde, liefde. Tot er ineens een raar gevoel in haar buik te voelen was, geschrokken sprong ze naar achteren. Het leek wel alsof ze de baby had gevoeld, alsof de baby had willen zeggen dat hij, of zj, er ook nog bijhoorden.

Geschrokken keek Flynn hoe ze naar achteren sprong. Hij legde bijna meteen zijn hand op haar schouder om haar aan te kijken. "Gaat het?" vroeg hij met angst in zijn stem, dadelijk was er iets aan de hand. "wat gebeurde er?" zijn ogen waren groot van schrik en hij hield zijn adem in.

haha ik moest hun geluk even verbreken :3
=-
Courtney schudde har hoofd om zijn angst weg te nemen. "Ik weet niet..." zei ze toch wat geschrokken, "Ik dacht dat ik wat voelde bewegen." zei ze met duidelijke onzekerheid in haar stem terwijl ze wat omlaag knikte naar haar buik zodat hij het zou begrijpen. Haar blauwe ogen hadden zich wat vergroot terwijl ze Flynn aankeek, alsof hij het antwoord had.

goed plaan ik was net aan het denken ; ze zijn te gelukkig (ik haat het als het goed gaat met mijn mensjes)
~~
Flynn durfde weer een beetje adem te halen. Ze had de baby voelen bewegen, alleen maar bewegen. Aarzelend stak hij zijn hand uit en keek haar vragend aan. Alsof hij wilde vragen of hij zijn hand op haar buik mocht leggen. Hij wilde weten hoe het voelde. Hij had nog niet veel geluk meegemaakt, en vond toch dat een kindje een enorm groot geluk was. Hij had al vaker bij meisjes op school gezeten die zwanger waren, maar geen enkel meisje was zoals courtney.

Courtney merkte wat hij bedoelde met de uitgestoken hand en trok haar shirtje iets op, nadat ze zich ervan had verzekerd dat er niemand in de buurt was, en knikte dat hij mocht voelen. Al verwachte ze niet dat hij iets zou voelen, het was een zacht stootje geweest die ze nauwelijks had gevoeld als Flynn haar zintuigen niet had verscherpt. Vragend keek hij naar Flynn.

Flynn kwam dichterbij en drukte voorzichtig zijn hand op haar buik. Hij voelde helemaal niets. Niets nada noppes. Een beetje teleurgesteld keek hij haar aan maar sloeg zijn ogen snel neer, toen pas merkte hij dat zijn hand een plekje aanraakte dat het nog niet aangeraakt had, het kriebelde door zijn lichaam heen, en dat was zo'n fijn gevoel. Het maakte dat hij glimlachte en haar met een gelukkige glimlach aankeek. Toen haalde hij zijn hand toch maar weg en trok haar shirtje zachthandig weer omlaag, alsof ze van porselein was. Hij drukte nog een kort kusje op haar lippen en begon toen te zingen. Een mooi liedje, zacht, een liefdesliedje. Je kon horen dat hij goed kon zingen, maar het was niet zijn talent. Niet dat je daar iets van merkte, er waren scholen geweest waar zangles verplicht was, zoals hier en daar had hij nooit een probleem mee gehad.

Courtney merkte zijn teleurgestelde blik, maar ze kon er niks aan doen. Zelf voelde ze hem ook niet meer. Het was kort geweest, maar het had een grote impact op haar, er zat gewoon iets levend in haar. Ze glimlachte terug naar hem toen hij haar shirtje omlaag getrokken had. "Volgende keer misschien." zei ze opbeurend. Hoewel het van haar nog wel even mocht duren. Op degene die ze het verteld had wist niemand het, en dat moest nog even zo blijven. Zelfs haar ouders had ze het niet kunnen vertellen. Ze begon te glimlachen toe hij begon te zingen, maar mee doen deed ze niet. Dat kon ze zijn oren maar niet aan doen. Er waren weinig dingen waar ze slecht in was, zang was een an die weinige dingen.

wat moet er gebeuren? ik weet nix op gelukkige momenten.
~~
Flynn keek gelukkig naar haar. Ze was van hem, tot een bepaalde hoogte dan. Toen hij dat besefte gaf hij haar spontaan nog een knuffel. Hij wilde meer, hij wilde haar vast kunnen houden tot diep in de nacht. (leuk idee ^^ ik ga zn appartement aanmaken ) Dus hij drukte zijn lippen op haar voorhoofd. Hij kon zich niet herinneren ooit zo voor iemand gevoeld te hebben...

haha ehm volgende meet xd? Gaat courtney geirriteerd zijn dat ie niks kan vertellen
-
Courtney sloeg haar armen om die van Flynn heen en legde haar hoofd tegen zijn borst aan. e voelde zich veilig in zijn armen. Zelfs haar vragen waren even verdwenen, die zouden wel een ander moment komen. Het was voor het eerst dat ze deze gevoelens had en die wilde ze niet kwijt raken.

isgoed, kunnen ze misschien naar zijn appartement gaan en dan worden ze de hele tijd bekeken

maar eerst meeten in het gebouw ergens?

Is goed, start jij?

isgoed

balkon, ik ben begonnen.

Aurora hing haar voeten in het water, en zette haar schoenen op de kant. Water. Heerlijk. Het was koel, en als je een beetje goed kon zwemmen was het al helemaal mooi. Aurora besloot hier te gaan genieten. In haar kamer was dat een beetje onmogelijk. Hoe kon je binnen nou meer plezier hebben dan buiten? Ze had nooit mensen begrepen die de hele dag binnen waren. Huismussen, of hoe ze dan ook mochten heten.

NEW
~~

Dash draaide zijn pet om, zodat de klep aan de achterkant zat, en zette zijn zonnebril op. Hij keek omhoog naar de lucht en glimlachte tegen de dapper schijnende zon. Eindelijk was er weer een beetje zonneschijn in zijn leven, al was het maar een beetje. Hij had de zon gemist, hij hield van de zon, deze zomer had het bijna alleen maar geregend, de zon was pas in de herfst wat doorgekomen, de herfst verlaat, begon in de winter. En eindelijk na al die regen was het zonnetje er weer, maar zo te zien maar voor even, deze kans moest Dash pakken om eens buiten te komen. Hij ging op de schommel zitten en begon met schommelen, ook hij mocht zich weleens vrij voelen, al was het dan op een schommel.

Sahirah kwam aangeslenterd, zonder echt wat te zien, ze had zelfs niet eens door dat er iemand op de schommel zat. Sahirah nam plaats op een bankje dat ongeveer vijf meter van de vijver stond en trok haar knieën op. zoals ze op elke plek deed dacht ze aan de momenten die ze hier met Matt doorgebracht had. Of ze al over zijn dood heen was? Nee. Het verdriet was alleen te verzachten met een joint of ander soort drugs. Haar handen gingen licht trillend naar haar jaszak waar ze een wit sticky uit haalde. Dat zou zometeen weer even verdoving geven. Geen hond die op dit tijdstip hier zou komen, toch? Dat er iemand nog geen tien meter achter haar zat te schommelen had ze gewoon niet door.

Dash's blik viel op een somber uitzient meisje dat naar het bankje slenterde. Hij minderde vaart om scherper te kunnen zien, ze was ongelukkig dat kon hij vanaf hier zien. Hij zag haar een sticky pakken, hij zuchtte hij had op dit moment echt geen behoefte aan een ongelukkige junkie die zijn bui kwam verstoren. Hij spuugde in het gras naast hem en mopperde wat. Boos keek hij naar het meisje, tuurlijk heel erg dat ze zo ongelukkig was en verslaafd maar ze moest hier niet komen terwijl hij eens een goede bui had, die nu alweer over was door de verschrikkelijke weeïge lucht die van de joint af kwam.

Sahirah schrok op van zacht gemompel achter zich, iets wat haar niet eerder opgevallen was. Uit reflex gooide ze het kostbare jointje in het water, wannaar ze haar blik op de jongen wierp. Kut. Dit had zij weer, haar hoofd leek direct een stukje helderder. Lag aan haar verslaving als ze haar psychologe moest geloven.

Nieuw
-
Sahirah had voor het eerst in tijden een wat betere dag, wat inhield dat ze de wereld omzich heen meer opmerkte dan normaal. In hetg ras voor de vijver nam ze plaats en stopte de oortjes van haar muziekspeler in haar oren. Ditmaal sloot ze haar ogen niet, maar was het enige wat ze deed een joint op haar schoot neerleggen, die zou ze straks wel aansteken.

New
--

Lauren liep met een glimlach op haar gezicht richting de vijver. Ze was niet meer zo blij geweest in maanden, en iedereen vroeg haar wat er aan de hand was maar ze vertelde niemand dat Ryan de reden was. Vanochtend had ze een sms'je gekregen dat ze naar de vijver moest komen, dus ze had haar leukste jurkje aangetrokken, met haar all stars gympen en haar haren hingen los over haar schouders.

Ryan zat op een steen aan de vijver te wachten en hij keek stralend op toen hij Lauren hoorde aankomen. Hij liep naar haar toe en pakte haar hand voorzichtig vast, hij had een gitaar om zijn nek hangen, hij speelde helemaal geen gitaar maar voor deze gelegenheid had hij dat nodig. Hij begroette Lauren niet eerst met woorden, dat vond hij niet nodig, hij begon meteen de snaren aan te slaan.

'You're insecure
Don't know what for
You're turning heads
When you walk through the do-o-or
Don't need make up
To cover up
Being the way that you are is en-o-ough
Everyone else in the room can see it
Everyone else but you...'

Lauren keek hem aan en glimlachte. Dit was waarschijnlijk... No scratch that, dit was het liefste wat een jongen ooit voor haar gedaan had. Zijn stem klonk mooi, ze had nog nooit zo iets puurs gehoord, en vond het jammer dat hij niet vaker zong. Toen hij klaar was klapte ze zachtjes en keek hem vol bewondering aan. 'Dat was echt mooi' zei ze zachtjes.