De grote keuken

Irina glimlachte bij de gestoorde actie van het meisje. Ze keek in de schaal. 'Ja het zal wel goed zijn. En het maakt me niet zoveel uit als je zo doet, ik ben ook zwaar gestoord' zei ze met een grijns en ze begon het door elkaar te mixen. 'Je moet even zoeken naar iets van poedersuiker en kleurstoffen' commandeerde ze, maar haar stem klonk vriendelijk waardoor het niet gemeen klonk.

New
~~
Nick stond bij het aanrecht en dronk een glas melk, eigenlijk was het veel te laat om nog beneden te zijn, het was iets over twaalven, maar hij kon niet slapen en hij was altijd al een glas melk gaan drinken als het niet lukte. Dan ging hij daarna weer terug en dan viel hij meteen in slaap. Geen probleem dus. Hij dacht aan... Dat is niet zo moeilijk te verzinnen, Maud natuurlijk. De gedachte aan haar zorgde er nog steeds voor dat hij slecht sliep. Niet dat hij dat een probleem vond, oh nee, maar hij kon avonden lang aan alles denken wat haar zo geweldig maken en het was lastig dan in slaap te vallen.

Maud liep in een klein hempje en een short door de school en uiteindelijk liep ze de grote keuken binnen. Ze had niet kunnen slapen, te veel stress. Ook weer een symptoom. En ze hoopte dat ze hier nog even wat kon snoepen want ze miste het idee van chocola eten of een muffin ofzo. Natuurlijk ging het er toch wel weer allemaal uit maar ze wilde het wel weer een kans geven. Ze verlangde gewoon naar een muffin kunnen eten zonder gelijk over te geven.

"Hee" zei Nick, met een zachte glimlach toen hij zag wie er de keuken in gelopen kwam. "Kon je niet slapen?" vroeg hij terwijl hij het lege glas achter zich neerzette. Hij volgde haar bewegingen en keek lachend naar haar. Alhoewel, waarom sliep ze zo laat nog niet. Hij zette het van zich af en liep in haar richting. Hij had niet verwacht haar hier tegen te komen, maar vond het alles behalve erg. De echte Maud was beter als die uit zijn fantasie, de echte Maud was nog mooier.

Toen ze Nick zag brak ze een beetje en rende naar hem toe. Ze liet haar hoofd tegen zijn borst aan en begon zachtjes te snikken.' Ik heb het Micheal verteld.' Zei ze tijdens het gesnik. Het deed haar echt pijn dat hij had gezegd dat ze moest oprotten en dat hij haar haatte. Ze had echt geprobeerd duidelijk te maken dat ze hem ook leuk vond.

Hij nam haar in haar armen. Hij schrok een beetje van haar reactie. Maar trooste haar eerst. Hij had door dat dat niet zo goed gegaan was. Zachtjes wreef hij over haar rug en zijn armen lagen beschermend om haar heen. Hij fluisterde sussende woordjes in haar oor. "Wat was er dan?" vroeg hij zachtjes, terwijl hij haar dicht tegen zich aan hield. Hij wilde niet dat Maud zoveel verdriet had, hij kon het niet aanzien als iemand haar dit aangedaan had, maar bedacht zich dat het niet zo handig zou zijn om met Michael te gaan praten, aangezien dat de vorige keer niet zo goed afgelopen was.

Maud haar snikken hielden langzaam op en ze haalde even diep adem waar nog een paar haperingen in zaten maar ze herstelde goed.' Hij..hij zei dat hij me haatte en dat ik op moest rotten. Ik kan het gewoon niet geloven, ik heb hem alles verteld, hem verteld dat als ik het nog een keer over zou kunnen doen ik hem deze pijn niet zou aandoen en hij zegt, nee schreeuwt zelfs naar me dat hij me haat. Wat heb ik verkeerd gedaan?'

Hij wreef over haar bovenarmen terwijl hij zachtjes zei: "Ik weet het niet Maud, maar als hij jou net zo leuk vond als jij hem en hij had dat tegen jou gezegd zou je hem toch ook in de eerste instantie niet willen zien?" Hij steelde zachtjes door haar haren. "zou je alles menen wat je zei? WAnt ik denk dat hij veel gezegd heeft, waar hij meteen weer spijt van had." Nick keek haar aan, met ogen die zeiden dat het weer goed zou komen.

Maud begon te vloeken, zachtjes dat wel, en beet op haar lip,' Je hebt gelijk. Ik heb hem door hel laten gaan. Ohh ik heb zo'n spijt dat ik hem zoiets aan heb gedaan.' Mompelde ze zachtjes en keek naar Nick. Het voelde wel goed om hem te zien maar ze was eigenlijk niet van plan zo in te storten bij hem.' Het spijt me dat ik zo dramatisch doe.' Fluisterde ze zachtjes niet helemaal haar stemgeluid vertrouwend.

"Zo bedoelde ik het niet, je kon er niets aan doen, ik had gewoon naar Ana moeten luisteren" Nick sloeg zijn ogen neer. "Dan had jij het eerder geweten en dan was dit allemaal niet gebeurd." voegde hij eraan toe. "En ik ben blij dat je ermee bij mij komt Maud, je moet het niet allemaal in jezelf opkroppen. Ik vind het helemaal niet erg om naar je te luisteren en je mag zo dramatisch doen als je wilt, ookal vind ik dit nog best meevallen" hij wreef een vergeten traan uit haar gezicht, had zijn armen nog steeds om haar heen liggen.

Maud zuchtte en maakte zich uit zijn armen los. Ze liep naar de kast en pakte een muffin. Daar nam ze een hap van en gelijk sloot ze haar ogen en genoot even van de smaak. Snel nam ze nog een hap en kon een kleine kreun niet onderdrukken,' Dit is nou goed spul.' zei ze vrolijk en ging op het aanrecht zitten. Ze nam nog een hap en gebaarde dat Nick bij haar moest komen.' Ik wil erover ophouden het maakt me depressief en ik heb daar geen zin in.'

Nick glimlachte toen hij haar zag genieten. Hij ging naast haar zitten en keek naar hoe ze at. Hij grijnsde. Hij wist wel meer 'goed spul' zoals ze het noemde. Maar hij zei er niets over. hIj vond het best leuk om te kijken hoe ze at. Hij vond het altijd leuk om naar haar te kijken. "waarom kon je niet slapen?" wilde hij weten, hij kon zich wel voor de kop slaan, waarschijnlijk precies ehtzelfde als waar ze net haar hart over uitgestort had.

Maud slikte even wat moeilijk en mompelde zachtjes,' Euhmm één van de symptomen.' En keek naar haar voeten. Ze had geen schoenen of sokken aan omdat ze daar gewoon te lui voor was. Ze nam nog een laatste hap van de muffin en gooide het lege muffinverpakkinkje weg in de prullebak die ze vanaf het aanrecht open en dicht kon doen zodat ze helemaal niet van haar plaats af hoefde te gaan.

Nick knikte, maar zei er verder niets over. "Ik lig alleen op mijn kamer nu, dus als je zin hebt..." vroeg hij half, met een schuin oog naar haar. Ze hoefden niets te doen, alleen het zou prettig zijn met haar in zijn armen in slaap te vallen. Dan hoefde hij niet te fantaseren, dan was ze er gewoon. Hijwilde haar warmte voelen, en misschien hielp het haar ook wel om in slaap te komen op die manier, wie weet?

Maud haar wangen werden een beetje rood door zijn woorden maar knikte wel,' Dat lijkt me een leuk idee maar ik ga wel nog even naar de wc eerst. Zelfs een muffin lukt me niet.' Ze sprong van het aanrecht af, iets dat ze beter niet had kunnen doen want ze greep naar haar hoofd die opeens enorme pijn deed en waar ze duizelig van werd en haar andere hand greep naar het aanrecht maar ze greep mis en voelde dat ze haar evenwicht niet meer had en tegen de vlakte zou gaan.

Nick greep haar vast, terwijl hij zelf van het aanrecht sprong, geschrokken keek hij haar aan. Hij was een stuk omlaag gegaan en ze had de grond net niet geraakt. Hij ging op de grond zitten met haar hoofd op zijn schoot. "gaat ie?" vroeg hij, en hij deed zijn best zijn gezicht niet te bezorgd te laten staan, iets wat niet helemaal lukte. Hij wreef over haar hoofd met zijn koude handen en hoopte dat het verlichtte. Hij maakte zich enorme zorgen en was blij dat ze donderdag mee ging naar de dokter. Ze kon nu in elk geval niet meer omlaag vallen dat zou al wat uitmaken.

Maud knikte maar loog eigenlijk. Ze was hevig aan het trillen, voelde ijskoud aan en haar zenuwtrekje kwam terug toen ze met haar vingers met haar haren begon te spelen. Ook kwam haar maag weer omhoog. Snel stond ze op en net op tijd wist ze te kunnen overgeven in de wasbak. Daarna begon ze geluidloos te huilen. Dit was niet wat ze wilde. Deze symptomen werden met de dag erger en het vreet aan haar van binnen uit. Toch wilde ze eigenlijk nog steeds niet naar de dokter. Ze zou hier zelf wel overheen komen had ze in de hoofd. Natuurlijk loog ze zichzelf voor.

Nick bemerkte de leugen maar zei er niets over. Toen ze overgaf was hij ook opgestaan en hield haar haren, zoals altijd eigenlijk, vast, zodat die niet in de weg zaten. Hij ritste een stukje keukenpapier af en gaf het aan haar om haar mond te poetsen. Ze huilde, alweer, hij kon het niet aanzien. "Kom hier Maud" fluisterde hij, terwijl hij zijn armen opende en haar erin trok. Hij wreef over haar rug en haren. "het komt wel weer goed" fluisterde hij. Hij zei niets over dokter omdat ze daardoor alleen meer zou gaan stressen. "hier" zei hij terwijl hij haar een glaasje water aanbood, hij kon zich niet voorstellen dat ze nu een prettige smaak in haar mond had, en eigenlijk werkte melk daar het beste tegen, maar als je maag voortdurend omhoog kwam leek het hem niet slim melk te drinken. Zijn handelingen werden bijna automatisch, hij voerde ze te vaak uit.

Maud wilde izjn armen niet om haar heen voelen. Ze wilde niet getroost worden. Dit was allemaal haar eigen schuld. Dit was iets dat ze niemand aan wilde doen. Iets waar Nick eigenlijk niet eens van moest weten. Ze maakte zich los uit zijn armen veegde de meeste tranen weg en pakte het glas van hem aan. Ze spoelde even haar mond maar keek Nick niet meer aan.' Sorry dit was niet iets dat je had moeten zien. De symptomen worden erger.' zei ze alsof het niks was. Alsof ze over het weer praatte. Ze was afstandig en wilde Nick eigenlijk niet meer aankijken. Ze schaamde zich eigenlijk voor haar stoornis en alle symptomen die daarbij hoorde.

Nick wist niet zo goed meer wat hij moest doen nu. Ze was afstandelijk en daar kon hij niet tegen. "Stoot me niet van je weg Maud, alsjeblieft niet..." zei hij zachtjes. Dit maakte het alleen maar erger. Die symptomen konden hem even niets schelen, het was niet alleen dat ze ziek was, dat wist hij al, ze moest zich laten helpen, ze moest zich niet ook nog terug gaan trekken van de enige persoon, hij, die er iets vanaf wist. "het geeft niet dat ik zoiets zie, zolang ik maar weet dat er verbetering in komt, en die komt er Maud, dat weet ik zeker" hij keek haar dwingend aan. "Dit stoornis is maar tijdelijk, en je komt er wel weer van af" hij zei het alsof hij het heel zeker wist, maar dat wist hij niet. Hij betwijfelde het. Maar het was nog steeds zijn Maud, met of zonder stoornis.

Maud reageerde feller dan ze had willen reageren,' Snap je dan echt niet dat die stoornis niet meer weg gaat? Dat er geen verbetering in zal komen. Dat het alleen maar erger word. Ik zal uiteindelijk broodmager zijn, ik zal niet normaal meer op mijn benen kunnen staan. Zo iemand wil je niet liefhebben.' Ze snauwde het en deed een stap van hem vandaan. Ze keek hem nog steeds niet aan en sloeg haar armen over elkaar.

Nick wist dat ze zo reageerde uit een soort angst, dus hij besloot rustig terug te praten. "Maud, ik hou van jou en daar kan geen stoornis op de hele wereld verandering in brengen." Hij probeerde haar blik te vangen, maar ze keek omlaag. "Ik zal jou altijd lief willen hebben, want je bent het mooiste, liefste, aardigste, bijzonderste, speciaalste, meisje dat ik ken" hij dacht aan Jacky's vergelijking met een godin. "als je me nu van je wegstoot zal dat ook niets veranderen alleen dat ik je dan van een afstandje moet bewonderen." zei nick (omg wat is hij weer klef bezig, sorry). Hij stak zijn hand naar haar uit. "alsjeblieft Maud" fluisterde hij, terwijl zijn ogen verwoed naar de haren begonnen te zoeken. Haar stem maakte geen indruk op hem. Ze was gedreven door, ja door wat eigenlijk? Nee hij wilde niet dat ze hier alleen voor kwam te staan, nooit niet

Maud klampte haar armen wat steviger om haar heen en deed een stap van hem af.' Ga alsjeblieft weg.' Piepte ze zachtjes,' Ik ben mezelf niet en jij hoort die stoornis niet te zien. Jij hoort de echte mij te zien en niet deze ziekte.' Het deed haar pijn. Het maakte haar onzeker en het zorgde ervoor dat ze niet van zichzelf hield. Ze keek van de hand naar Nick en weer terug naar zijn hand.' Dit is iets wat ik niemand wil aandoen en jou al helemaal niet. Alsjeblieft Nick ga weg.' Ze walgde van zichzelf en hoe die stoornis haad gemaakt had.

Nick keek haar gekwetst aan. Ze wilde hem weg hebben. Hij wist niet of hij nu moest gaan en bleef dus besluiteloos staan, opende zijn mond om iets te zeggen en sloot hem weer. "Laat die ziekte niet je leven verzieken" mompelde Nick, voor hij zich omdraaide. "als je je bedacht hebt, de deur van mijn kamer is open" het klonk hoopvol, maar hij verwachtte niet dat ze zou komen. Hij zou zoiezo niet meer slapen vannacht. Hij vond niet dat Maud alleen maar haar ziekte was, helemaal niet. Wat ze hem nu aandeed was veel pijnlijker. Ze stootte hem weg en brak hem daardoor. Maar hij zei er verder niets van, keek nog een keer kort achterom en liep toen de keuken uit.

Toen Nick iets zei over dat de ziekte haar leven niet mocht verzieken kon ze wel in huilen uitbarsten maar ze hield zich groot. Ze wachtte rustig toen Nick was verdwenen. Toen hij eindelijk weg ging zakte ze tegen de keuken kastjes aan en begon met lange halen te snikken. Die ziekte had er al voor gezorgd dat zij zichzelf neit meer was. Dat dit haar leven niet meer was. Maar ze was wel vastberaden er vanaf te komen. Ze zou, hoe erg ze het ook haatte, toch naar de dokter gaan. Al was het alleen maar om Nick te bewijzen dat ze het wel aankon. Dat ze zich over haar ziekte kon zetten. Maar ze wilde het gewoon niet. Nu wilde ze gewoon alleen maar huilen en medeleiden met zichzelf hebben.
~~

Ik laat Maud nog wel verschijnen bij Nick's kamer. Ohh en ik ga haar echt naar de dokter sturen maar ik wil haar laten opnemen want gewoon in therapie vind ik saai. XD