De grote keuken

Lauren knikte. "Ik weet niet, maar ja, ik kan het altijd proberen" zei ze, met een beetje een onzekere blik in haar ogen. Ze sprong van het aanrecht en begon in de laden te zoeken, totdat ze een pak crackers had gevonden. "Doen?" vroeg ze hem onzeker, terwijl ze er voorzichtig een cracker uithaalde.

Ian keek haar rustig aan. "Als je geloofd dat je het binnen kan houden. Als je van te voren al denkt van niet gaat het ZEKER niet lukken" Hij keek haar doordringend aan. "Vooruit met de geit"

Langzaam bracht Lauren de cracker naar haar mond. Het lukt wel, zei ze tegen zichzelf in gedachten. Ze nam een hap, kauwde en slikte het door. "Volgens mij lukt het wel" zei ze met een glimlach tegen Ian.

Ian glimalchtte naar haatr en knikte goedkeurend. "See? Nu heb je tenminste IETS gegeten. Als je op deze manier beetje bij beetje meer gaat eten komt het vanzelf weer goed.' De vriendelijke glimalch week niet. Nu gedroeg hij zich echt aardig, niet gespeeld, en niet om iemand zometeen voor de gek te houden. Dit was gemeend.

Lysandra kwam stilletjes de keuken binnen geslopen. Ze deed het niet expres maar ze maakte geen geluid en als je haar manier van lopen zou moeten beschrijven zou het toch echt sluipen zijn. Waarschijnlijk zou verder iedereen liggen te slapen, maar Lysandra had honger gekregen en was van plan een appel ofzo te pakken. Omdat het dus nacht waz liep ze in haar pyama. Een zwart wit geruite broek en een simpel zwart shirt. Haar rode haren hingen los op haar rug en lieten haar gezicht vrij.

Iam gaapte en stommelde de keuken in. Wat hield hij van deze keuken. Zo veel heerlijks dat hij 's avonds op kon snoepen. Hij besteede geen aandacht aan het meisje terwijl hij in een keukenkastje rommelde om vervolgens een fles tevoorschijn te toveren waar heel groot AFBLIJVEN DIT IS VAN MIJ EN JE VIND HET TOCH RANZIG erop geschreven was. Gevolgd door een zak vol halloween spekkies, met hetzelfde opschrift. Hij nam plaats aan de houten tafel en schonk een glas in met het dikke stroperige nepbloed-met-aarbeiensmaak en opende zijn zak met spekkies en begon te eten en driken, gedurende dit hele proces volledig geen aandacht aan Lysandra gevend.

Lysandra keek met een ruk om toen er iemand binnen kwam. Gek genoeg voelde ze zich betrapt, al was er waarschijnlijk niets verboden aan. Toen de jongen helemaal geen aandacht aan haar leek te besteden wist ze niet of ze opgelucht of voorzichtig moest zijn. Aan de ene kant hoefde ze geen vragen te beantwoorden maar aan de andere kant kon ze hem niet inschatten. Aan zijn haar te zien zou hij niet gewoon, verlegen of erg serieus zijn. Maar verder kon ze niet zoveel. Dat ze het verder niet wist irriteerde haar dus zei ze voorzichtig: 'Hoi,' het klonk aarzelend maar vooral op haar hoede.

Ian keek nu wel op. Zijn haar zat nu los, aangezien hij net uit bed kwam, dus zonder haarlak of gel bedekte het geen van zijn ogen, maar was het enkel bijna-schouderlang met rode punten aan het zijn. Zijn rode lenzen waren ook afwezig, dus Ian had niet echt de creepy uitstraling die hij normaal had, Hij keek haar wazig aan en doopte een pompoen lantaarn vormig spekkie in het glas nepbloed voor hij het in zijn mond stak. Pas tooen hij het ding ophad kreeg ze een vage "hoi" als andwoord.

Lysandra keek een fractie van een seconde van zijn haar naar wat hij at. Dit was niet op haar gezicht te zien en de verwarring duurde niet zo lang. Al wist ze niet precies wat ze van de jongen moest denken had ze wel een idee. Dat gaf haar een wat veiliger gevoel en ze ontspande iets. Al bleef ze wel op haar hoede, ze kon hem nog niet helemaal inschatten. 'Ook honger,' vroeg ze met een lichte glimlach. Het was een vrij overbodige vraag, maar ze had het gevoel dat ze iets moest zeggen.

Ian knikte. "Ik kon niet slapen, en besloot toen maar wat te gaan eten." Hij nam een flinke slok nepbloed. (Ik vraag me nog steeds af hoe hij dat drinkt zonder te gruwelen) "Je mag wat van mijn spekkies hebben als je wilt, ik krijg ze toch niet allemaal op." Hij stak de zak halloween snoep naar haar uit terwijl hij nog een slok van de dikke rode stroperige vloeistof nam.

Lysandra kreeg door wat hij precies aan het eten was, maar dat was niet eens de reden dat ze weigerde. Het liefst at ze gewoon wat ze zelf uitzocht en niet wat andere haar aamboden. Of dat nou halloween snoep was of iets simpels. 'Nee dankje,' zei ze met een glimlach. 'Ik heb mijn appel,' en ze liet die zien. Waarsvhijnlijk zou hij denken dat het snoep de reden was dat ze weigerde en eigenlijk hoopteze dat ook.

Ian haalde zijn schouders op. "Tsss. Wéér een veel te gezond persoon." Hij doopte nog een spekkie in het 'bloed' en stak hem in zijn mond. "Ik snap niet wat er lekker is aan appels. Ze zijn zo saai." Hij keek haar vragend aan, alsof zij hem kon zeggen waarom sommigen zo stom waren om appels te eten

New
~~

Owen liep de keuken binnen. Hij wist niet goed wat hij hier deed. Nou ja, als hij toch hier was kon hij net zo goed even iets te eten meenemen voor vanavond, hij was van plan film te gaan kijken. In de kastjes zocht hij, hij vond chocola, popcorn en chips. Dat leek hem genoeg.

Dennis stond nog iets te koken, een raar gerecht dat hij uit wilde proberen. Er kwam een jongen binnen die de kastjes onderzocht en alle lekkernijen meesleepte. "HOI!" zei Dennis enthousiast. Hij hield van lekker eten en chocolade en popcorn hoorden daar zeker bij.

Van schrik liet Owen zijn spullen vallen. 'Oh, ehh... Hoi' mompelde hij, en hij werd rood. Die stomme verlegenheid ook altijd. Snel en handig pakte hij zijn spullen weer op en draaide zich naar de jongen toe, waarna hij scheef glimlachte. Door die glimlach had hij bij de populaire mensen gehoord, het was een lach die alles goedmaakte.

Dennis glimlachte vrolijk, echt, zoals altijd. Hij was klaar met het koken van zijn gerecht. "proeven?" vroeg hij "en sorry als ik je liet schrikken" zijn toon was zorgeloos. Want dat was Dennis, zorgeloos. Zelf pikte hij een hapje uit de pan hij verslikte zich bijna in de hitte "wel warrum" voegde hij eraantoe terwijl hij met zijn hand voor zijn mond wapperde en haastig probeerde het hapje door te slikken.

Owen glimlachte opgelucht. 'Tuurlijk, wat is het?' vroeg hij voorzichtig en hij legde zijn spullen op het aanrecht en liep naar de vreemde jongen toe, hij leek aardig.

"Iets wat ik gezien heb op tv, met een eigen ingeving eraan, ik weet niet hoe het heet" het was heerlijk. Dat moest hij zichzelf nageven en het zag er ook lekker uit, wat lang niet altijd het geval was bij Dennis' creaties. Hij was benieuwd wat de jongen ervan zou vinden. Er waren weinig mensen die zijn eten niet lekker vinden, maar Dennis stond ervoor open.

Owen begon te lachen. 'Oké, weet je zeker dat ik niet vergiftigd word?' vroeg hij, en hij pakte een vork uit de lade, waarna hij voorzichtig een hap nam. 'W-jlekker' zei hij met volle mond, en hij keek de jongen vriendelijk aan.

"Goed, omdat jij mijn eerste proever bent, mag jij het een naam geven" Zijn grijns was breder geworden door de reactie van de jongen. "En maak je geen zorgen, ik leef ook nog steeds"

Owen trok een wenkbrauw op en dacht even na. 'Wat dacht je van 3-more-hours-to-live' bedacht hij met een glimlachje, en hij sprong op het aanrecht, waarna hij nog een hap nam.

"Okee dan, laten we deze bak met 3-more-hours-to-live snel opeten voor het te laat is!" grinnikte Dennis. "Ik ben Dennis by the way" voegdehij eraantoe.

Owen begon te lachen, hij had nooit verwacht dat deze jongen de naam serieus zou nemen. 'Ik ben Owen' zei hij simpel, en hij nam nog een hap uit de bak. 'Wat zit er eigenlijk in?' vroeg hij de jongen, geïnteresseerd naar dit spul.

"oh dat wil je niet weten" knipoogde Dennis naar hem. En toen begon hij een hele ingrediëntenlijst op te sommen, iets waar de meeste mensen niets mee konden, behalve als ze zelf ook kookten. Dennis nam ook nog een hap en kauwde tevreden.

Owen volgde er helemaal niks van, sommige ingrediënten kende hij wel, maar van de meeste kende hij de naam niet eens, dus hij nam maar een hap en deed alsof hij het snapte. 'Aha... Oké' mompelde hij en hij keek Dennis aan, zijn verlegenheid kwam weer naar voren.