De grote keuken

Dennis bekeek de jongen en overwoog of hij met hem op de vuist zou gaan. Maar hij dacht dat het misschien niet zo handig was, als hij Lauren wilde houden. En nouja, Lauren verliezen? Nee dan liet hij deze pipo er liever ongeschonden vanafkomen. Als hij nou maar wist wat hier aan de hand was. Zijn hand lag nu als bevroren op Laurens schouder. Hij was bang, bang dat ze hem af zou wijzen, bang dat ze die andere jongen toch leuker vond.

--------------
trouwes lauren is bij bos.

Lauren deed een paar stappen naar voren en stond toen stil. Ze wist echt niet meer wat ze moest doen. Het was echt heel gemeen om nu bij Dennis te gaan staan, maar ook raar om naar Adam toe te lopen. "Nee Adam" zei ze, bijna smekend. "HIj is heel aardig en lief en.." zei bedacht dat dit ook totaal geen zin had, en stond een beetje doelloos in het midden.

Dennis zat nog waar hij zat. Lauren was onder zijn hand vandaan gelopen. Hij wist niet hoe hij dit op moest vatten. De angst stond in zijn ogen toen hij Lauren toeknikte dat ze moest doen wat ze dacht wat het beste was en hij hoopte dat de boodschap overkwam, de boodschap (per ogentaxi) was 'Lauren, laat me alstjeblieft niet alleen...'

"Laat maar, wie ben ik om deze zogenaamde verliefdheid te verpesten met die van mezelf." zuchtte Adam verwoed en hij keerde zich uiteindelijk toch naar Dennis. "Hoe stom ik je ook mag vinden, Lauren lijkt je wel te mogen... Zorg goed voor haar en breek vooral haar hart niet, zoals je dat bij mij gedaan hebt." zei hij, draaide zich om en beende weg. Niet wachtend op een antwoord en zich er niet van bewust dat hij Dennis onterecht beschuldigd had.
-
stiekem mag ik dennis ook niet, ookal is hij een onschuldige puppy in dit geval, soorryyyy xD

Lauren rende achter Adam aan. Ze kon hem niet zo laten gaan. "Wacht" riep ze, alleen ze kwam niet verder en de tranen stroomden over haar wangen. "NU heb je mijn hart al gebroken, of nou ja, ikzelf" zei ze met zachte stem tegen hem. "Ik wil wel vrienden zijn en zo, en alles ging zo snel. Maar ik wil je niet uit mijn leven hebben" zei ze terwijl ze probeerde te stoppen met huilen, alleen het lukte niet.

Dennis keek Lauren beteuterd na. Daar ging zijn meisje, achter een andere jongen aan. Huilend omdat ze HEM niet kwijt wilde. Er kwam een brok in zijn keel. Angst, woede en verdriet. Maar hij bleef zitten. Dit moest en zou uitgepraat worden. Hij hoorde haar huilen en zijn hart brak. Wat wilde hij haar graag troosten. Maar ze huilde niet om hem...

Adam draaide zich na wat aarzelen toch hoofdschuddend om naar lauren "Ik denk niet dat ik dat aankan..." zei hij en hij veegde de tranen van zijn gezicht. "Als ik eroverheen ben, bel ik je. Ik heb je nummer van zaterdag nog, als ik mezelf maar tegen kan houden het niet te wissen..." sprak hij de waarheid en hij keek Lauren aan, nog steeds hoofdschuddend. "Tot ziens, Lauren..." zei hij en hij liep weer weg van haar, hij had het niet door dat hij de andere kant op moest, het boeide hem oom niets meer.

Dennis wachtte af... Zou lauren terugkomen of niet? Zou hij uitleg krijgen of niet?

Ian had het naar zijn zin, tijdens een middernachtelijk uur in de keuken rondhangen was leuk. Eten van Levi er snoep maakte het leuker. Hij keek met een glimalchje naar de schaal voedsel voor hem. Hij had geen zin gehad om de lamp aan te doen, en had kaarsen aangestoken. Het eten in de schaal wRen oog al vormige chocolaatjes (wit was witte chocolade, melk de Iris en puur de pupil.) maar ook wingums in de vorm van miniatuur versies van de organen en een beker eetbaar nepbloed waren van de partij. De eerst volgende die binnenkwam zou zich gegarandeerd doorschrikken

Lauren liep zachtjes naar beneden, in een jogginbroek en hemdje. De laatste tijd deed ze die niet meer aan, omdat ze er zo dun uitzag. Ze was hier om een vreselijke reden, al zei ze het zelf. Ze kreeg elke middag eten wat ze op moest eten, alleen ze kreeg het niet naar binnen, dus gooide ze het weg. Maar als ze dat deed op haar eigen kamer vonden haar kamergenootjes het, en dwongen haar het op te eten, dus ze gooide het 's nachts weg in de keuken. Ze liep de keuken binnen, en zag tot haar schrik dat daar al iemand was. "Oh, sorry" stamelde ze, terwijl ze met haar hand haar ogen beschermde tegen het felle licht.

Ian lachtte zachtjes en stak een van de chocolade oogballen in zijn mond. "I don't mind" zei hij vrolijk tegen haar. Hij sabbelde een beetje op de chocolade en spoelde het uiteindelijk weg met een slok van het nep-bloed mengsel. Als kashier/magazijn/klusjes/advies jongen in een halloween/fop/horror/kostuum winkel wist hij erg goed hoe je nep bloed, gewoon en eetbaar, moest maken,

Lauren staarde hem even aan, what the hell was he doing? Vroeg ze zichzelf af. Toen liep ze voorzichtig naar de prullenbak, en gooide het eten, dat ze in een plastic zak gedaan had, in de afvalbak. "Mag ik vragen wat je aan het eten bent?" vroeg ze de jongen toen toch maar, met een vragende blik in haar ogen, die toch ook wel een beetje lachend stonden.

Ian glimlachte knowingly. "Natuurlijk. Het is een chocolade oogbol." Zei hij met een grijs. "En een glas bloed om eht weg te spoelen natuurlijk." Dat hetgeen echt bloed was liet hij maar achterwege. Hij nam nog een grote slok en likte de rode vloeistof daarna van zijn lippen. "It's delicious." zei hij met een evil-grin.

Lauren schoot in de lach. "Fucking vet" zei ze en ze klom op het aanrecht, waar ze haar benen een beetje heen en weer liet schommelen. "En is dat nou lekker, vampire boy?" vroeg ze hem met een glimlachje, ze ging er van uit dat het bloed nep was, wie dronk er nou weer echt bloed?

Ian lachtte. He liked her, she wasn't scared of him, but liked it. "Offcourse, Ik heb er genoeg aardbeienlimonade doorheengeflikkerd om het lekker te maken, normaal is drinkbaar nep-bloed niet aan te raden als drankje." Hij gaf haar een knipoog. "Maar kan ik u wat aanbieden?" Hij stak de schaal met snoep naar haar uit. Het was allemaal nogal Halloween themed, de chocolade en lollieoogbollen warne in de meerderheid, maar ook de orgaan en insect vormige wainegums waren van de partij. Hij was haar voor en plukte een kever uit de schaal. De wine-gum insecten waren bedekt emt een harder suikerlaagje, waardoor ze kraakten als je ze doorbeet. Hij onthoofde de kever in kwesie met zijn tanden. Blijkbaar waren die gevuld met een groen gekleurde stroperige vloeistof. "Niiiice...." zei hij met een grijns toen de kop opgegeten was en de rest verdween in zijn mond. Toen de hele kever weggewert was glimalchtte hij naar haar. "Ik heb geen idee hoe sommigen gevuld zijn, aangezien dit het nieuwe assortiment is, en ik het mag testen, voor ijn baas het in de winkel zet." hij gaf naar een knipoog.
----
Roelien, je bent vrij zelf horrorsnoep te bedenken.

Lauren keek even naar de schaal. Het maakte haar misselijk, niet de snoepjes die er echt cool uit zagen -insecten, doodshoofden en allerlei ander Halloween spul- maar omdat alleen het idee aan eten haar al misselijk maakte. "Nee, ik hoef niet" zei ze. Haar blik ging kort even naar de prullenbak, in de hoop dat hij niet gezien had dat ze daarnet haar ontbijt, lunch en avondeten weggegooid had.

Ian volgde Haar blik. Hij trok automatisch een conclusie. Die at niet. Ach, hij mocht er niets over zeggen, zelf al hij ook weinig meer dan snoep, snoep en nog eens snoep. "Als je dit al vet vind, moet je een keer naar Horrorween komen. Ik werk Daan, maar het assortiment is geniaal. Naast snoep hebben ze ook nepbloed, dat per liter word verkocht, awesome kostuums en dat soort zooi." hij glimalchtte naar haar.

Lauren beet even op de binnenkant van haar wang. Als ze omringd was door snoep en nepbloed -wat waarschijnlijk ook wel eet/drinkbaar zou zijn- zou ze echt over haar nek gaan. "Ik denk het niet" zei ze dus maar. Haar blik ging nog een keer naar de bak met snoep, wat zou ze daar graag een hapje van willen nemen, alleen maar om te weten dat ze weer normaal kon eten.

Enzio haalde zijn schouders op. "Dan niet, ik gaf alleen de suggestie gezien de aankomende Halloween. Als je nog een kostuum zoekt of zo kan je daar langskomen. Daar is een Halloween winkel voor." hij glimlachte naar haar. Hij zag haar blik en liet de bak tussen hen in staan. "Pak gerust wat als je je bedenkt. In iedergeval, wil jij ook een glaasje nep-bloed met aardbeiensmaak?" Hij keek haar met een glimalchje aan.

Lauren glimlachte, en twijfelde even. Ach, drinken kon toch geen kwaad? "Ja hoor" zei ze, en ze pakte een glaasje aan. Haar blik stond een beetje glazig terwijl ze aan het glas rook en met alle kracht hoopte dat het niet weer uit haar slokdarm terug zou komen. Deze hoop was tevergeefs. Toen ze een slok had genomen ging het wel goed, maar na ongeveer tien seconde kwam de drank weer omhoog. Bliksemsnel rende ze naar de wasbak, net op tijd om de gehele inhoud van haar maag -wat al niet veel was- uit te spugen. Het was vooral gal, met een raar rood kleurtje van het nepbloed.

Ian ging bezorgd naar haar staan. "Je hebt niet echt veel gegeten he?" Hij schonk haar een begrijpelijk glimlachje. (Inge gaat diepte toevoegen aan Ian You'll notice) Hij legde een arm om haar schouders. "I know how it feels, you know? Not eating I mean." Hij keek haar aan. Voor zijn huidige periode was zijn oplossing voor de narigheid tussen zijn ouders gewoon alles negeren en zich in zijn kamer opsluiten. Datr gebeurde zo vaak dat maaltijden overslaan een gewoonte werd. Het duurde veel te lang voor iemand hem erop aansprak.

Lauren ging langzaam weer recht op staan. De tranen stroomden over haar wangen en ze pakte een stuk keukenrol, waarna ze ermee over haar mond ging. "Echt" vroeg ze hem met rode, opgezwollen betraande ogen.

Ian knikte. "Mijn ouders hebben een erg lastige periode gehad voor ze gingen scheiden. Mijn oplossing voor dat probleem was mezelf opsluiten in mijn kamer en mijn stereo keihard zetten. Daardoor heb ik nogal wat maaltijden gemist, ik vond het een goed escuus." Hij haalde zijn schouders op. "Het duurde erg lang voor iemand het doorhad, en toen is mijn obsessie met halloween snoep begonnen." Hij glimalchtte naar haar. "Niet eten is geen oplossing, meisje-waarvan-ik-de-naam-niet-eens-weet, geloof me maar."

Lauren knikte. "Nou ja, het is niet dat ik helemaal niet meer eet. Nou ja, daar komt het nu wel op neer, maar eerst at ik alleen veel te gezond. Ik ben al naar het ziekenhuis geweest, en mocht naar huis, maar ik krijg mijn eten gewoon niet naar binnen. Vandaar dat" zei ze en ze knikte naar de prullenbak. "En ik ben Lauren trouwens" zei ze, waarna ze op het aanrecht klom, en hem een beetje droevig aankeek.

Ian luisterde aandachtig naar haar verhaal. Zijn hoofd maalde al over het beschreven probleem. "Ik ben Ian." zei hij met een knikje. Zijn ene hand ging door zijn obviously geverfde ponny. "Is het dan geen goed idee om op eigen initiatief weer wat te eten of drinken, al zijn het maar droge crackers." Hij keek haar aan. "Wat je ook doet, niet in een keer weer heel veel gaan eten, dan komt het er allemaal uit. Dat zie je ook altijd met uitgehongerde mensen,. als ze in een keer te veel eten dan worden ze ziek en komt het er allemaal weer uit."