De wenteltrap

Een trap die zo ver doorgaat dat je eigenlijk niet weet waar je heen loopt. De traptrees zijn aan de rechterkant breed en makkelijk op te lopen. Maar zodra je naar de linkerkant van de trap loopt begint het smaller te worden tot je op een gegeven moment niet meer normaal kan staan en echt op je tenen moet gaan lopen wil je nog op de trap blijven staan en er niet vanaf vallen. Als je hier aangekomen bent in het gebouw dan kan je meestal wel mensen verwachten. Op de trap zit altijd wel iemand. Of het nou een heel groepje is die nog wat na bespreken of dat het nou een klein verlegen meisje is dat in een hoekje zit haar boek te lezen en af en toe omkijkt naar mensen omdat ze een gesprek voeren dat ze toevallig oppikt. Door de grote ramen die om de zoveel treden te voorschijn komen is het er altijd licht. Ook ’s avonds is het er licht. Want helemaal boven in het plafond is er een raam gemaakt waardoor de maan zijn licht kan laten vallen op de trap wanneer de zon dat niet meer doet. De mooie echt eiken wandleuning zorgt ervoor dat er wat meer sfeer aan de trap word toegevoegd ondanks de marmeren traptreden.

Regels: niet expres iemand van de trap af duwen
personen: Mag met velen maar mag ook met weinig.

Jenna liep zonder enig teken van haast de traptreden op. Ze was eigenlijklijk nooit helemaal bovenaan gekomen. Altijd werd ze wel door iemand anders afgeleid die op de trap zat en waar ze mee in gesprek raakte, of kreeg ze een smsje van iemand dat ze zo snel mogelijk moest komen omdat er een of andere ramp plaatsgevonden had. Vaak stelde het niet voor, maar dat maakte niet uit. Nu was ze van plan de hele trap af te lopen. Soms bleef ze even stil staan bij het raam om naar buiten te kijken, het was nog geen avond dus alles baadde buiten in het warme goudgele zonlicht.

Ergens, bijna helemaal bovenaan zat hij op een dunne treden. De oortjes van zijn Ipod zaten in zijn oren en hij keek doelloos naar beneden. Liam hoorde geluid op de trap, zelfs door zijn muziek heen en wist dat er iemand naar boven kwam. Het maakte hem niet uit, hij bleef toch wel zitten. Hij vroeg zich af wie of wat er aan zou komen. Hij wist nog wel dat er toen een keer het hele football team naar boven was gestormd en hij had geweigerd aan de kant te gaan. Dat had gezorgd voor een aantal blauwe plekken.

Jenna merkte dat de treden wat smaller werden naar matte ze hoger kwam. Met haar hand gleed ze over del euning terwijl ze de veilige weg koos en aan de rechterkant van de trap bleef lopen. Het zou typisch iets voor haar zijn om direct weer op de eerste dag van de trap te glijden. Kort gingen haar zachte bruine ogen even omhoog waar ze enkele voeten in zicht kreeg. Duidelijk van een jongen an de schoenen te zien. Terwijl ze verder liep viel haar blik op Liam, ergens vaag kende ze hem van gezicht van voorgaande jaren. Dus glimlachte ze vriendelijk, "hey." zei ze, ook al zou hij haar niet horen door de muziek.

Liam keek naar het meisje dat nu in beeld kwam. Hij herkende haar, misschien, heel vaag. Hij zag wel dat ze haar lippen bewoog dus zette hij zonder dat hij dat echt wou zijn volume iets lager en haalde het oortje uit zijn linkeroor. 'Hallo. Zei je iets?' Vroeg hij rustig aan haar. Er stond een klein glimlachje rond zijn lippen, maar zijn ogen lachte niet mee. Hij nam het meisje eventjes in zich op. Het was moeilijk om elk gezicht te onthouden omdat hij al vijf jaar lang verschillende gezichten zag, maar af en toe zag hij een puntje van herkenning. Haar herkende hij ook wel een beetje.

Jenna grinnikte onbewust, gewoon omdat ze al snel lachte, "Niet echt, ik zei hey." herhaalde ze wat ze gezegd had. Het was op een bepaalde manier raar om een begroeting te moeten herhalen. Het was dan geen begroeting meer. Ze keek hem even kort aan en probeerde te herinerren of ze toevallig van deze jongen zijn naam wist. Maar het wilde niet in haar hoofd opkomen, al zou het haar niet verbazen als ze in hetzelfde jaar zaten.

'Oh.' Zei Liam en lachte even zacht om iets dat nu omging in zijn hoofd. Zijn hoofd was een grote rare massa met gedachtes die niet klopte. 'Opweg naar boven?' Vroeg hij, hoewel het hem best logisch leek dat ze naar boven ging en niet naar beneden. Maar sommige gingen tot de laatste treden, sommige gingen niet zo ver, die hadden ook niet zoveel lef naar zijn spreken. Hij legde zijn handen op zijn schoot en keek naar haar.

Jenna knikte eventjes, het leek haar logisch, maar ja zei was degene die nog nooit bovenaan gekomen was. Ook al zat ze over een jaar in haar eindexamen jaar. Iets wat ze aan de ene kant geweldig vond, aan de andere kant betekende het ook dat ze dan echt aan de slag moest gaan, ja en wie weet mislukte het dan. "Ik ben er nog nooit geweest, dus ik heb geen idee wat ik er van kan verwachten." weer grinnikte ze even kort. Het klonk ook zo stom in haar hoofd.

Liam had een grijns rond zijn lippen staan. 'Nog niet in al die jaren? Ik wed dat je hier al een paar jaar zit.' Zei hij tegen haar en zijn grijns verflauwde een beetje. 'Zo heel bijzonder is het niet, soms wel in de avond of nacht als je de maan en alles kan zien.' Zei hij tegen haar en wierp even een blik naar boven. Hij ging even verzitten en deed voorzichtig. Hij wou niet naar beneden vallen zoals hem wel eens bijna was overkomen. Hij had zichzelf toen echt vierkant uitgelachen, ook omdat hij zo geschrokken was. Hij lachte weer.

Jenna knikte ten teken dat hij gelijk had. "Tja, maar als ik hier was werd ik afgeleid en kwam het er weer niet van, maar ik heb dus niet gemist." maakte ze op uit zijn woorden. Er klonk haast een soort van teleurstelling door in haar stem. Alsof ze al die jaren had verwacht iest heel bijzonders te vinden er boven. Nouja, dan zou ze 's avonds wel eens terug komen. Nam ze zichzelf voor, of 's nahts, iets wat ze nog wel zou gaan beslissen.

Liam haalde zijn schouders op en gebaarde naar boven. 'Ik wil je niet tegenhouden om naar boven te gaan hoor.' Zei hij tegen haar en er was geen glimlach meer op zijn gezicht te vinden. Hij zelf dacht nu wel dat hij bijna alles van de school gezien had. Hij had ook wel eens gespijbeld en in dat soort tijden zocht hij altijd de veiligste plekken op zodat hij niet gesnapt zou worden door een leraar. Hij ging wat meer onderuit gezakt op de trap zitten.

Jenna grinnikte alweer en schudde haar hoofd, "Nee ik ga wel een keer als het nachtis." dacht ze hardop. Dat zou gaver zijn leek haar. Zonder te vragen of het goed was, nam ze enkele tredens onder hem plaats. "Ik ben trouwens Jenna." bedacht ze zich ineens, niet dat ze zo heette, maar dat ze zich helemaal niet voorgesteld had. En aangezien hij waarschijnlijk rond haar leeftijd was moesten ze in bijna hetzelfde jaar zitten. En zouden ze vaker met elkaar te maken moeten hebben/

Liam knikte dus naar haar en vond het niet erg dat ze ergens onder hem ging zitten. 'Aangenaam kennis te maken.' Zei hij met enige spot in zijn stem omdat hij dat eigenlijk nooit tegen iemand zei. 'Ik ben Liam.' Stelde hij zichzelf toen aan het meisje voor dat zich daarnet als Jenna had voorgesteld. Jenna was weer iets nieuwer, hij was wel al vaker een Jenny of Jennifer of iets als dat tegen gekomen. Hij trok zijn benen voor de beleefdheid wat meer in.

Jenna begreep de spot in zijn stem volkomen, het klonk haar altijd veel te formeel alsof ze allemaal al een stel volwassenen waren en het allemaal volgens de ettiquette moesten doen. "Ook leuk om jouw te ontmoeten." zei ze op vrolijke toon teen Liam. Met haar hand ging ze kort even door haar bruine haren die los over haar schouders hingen. Ze zag dat hij zijn voeten wat introk, niet dat ze er last van gehad had. "Waarom zit jij hier?" vroeg ze uit nieuwsgierigheid, en dan bedoelde ze niet waarom hij op de trap zat, maar op de school met welk talent.

'Ik zing.' Zei Liam op een droge toon tegen haar. Het klonk meestal niet erg bijzonder. Weer een of ander stom zangertje dat dacht dat hij iets kon bereiken met zijn stem. Toch ging hij ervoor. Omdat hij heel erg veel van muziek hield en het zingen hem bevrijdde uit zijn stomme werkelijkheid. Hij geloofde de teksten die hij zong en met zijn zang wou hij uiteindelijk de mensheid laten zien wat hij werkelijk voelde en hoeveel pijn hij had vanbinnen. Hij keek naar haar. 'En jij?' Vroeg hij aan haar.

Jenna grinnikte om de droge toon van de jongen. Zijzelf kon wel een beetje zingen, maar in verhouding met de mensen hier op de school was het niks. Maar in de douche klonk het nog wel okay. "Ik acteer.' ze keek schuin omhoog om zijn reactie te zien, vaak dachten mensen dat degene die acteerde dat ook in het dagelijks deeden en zo een onwerkelijke versie van hunzelf ten tonele bracht. Maar dat deed Jenna niet, tenminste niet voor zover ze wist.

Liam knikte kort, dat kon tegenwoordig ook nog natuurlijk. 'Wat doe je? Gewoon acteren of toneel of wat?' Vroeg hij aan haar en probeerde zijn stem enigszins geintresseerd te laten klinken. Zonder veel succes. Hij vond het wel leuk om te horen en alles, maar hij wist zijn stem nooit leuk vrolijk te laten klinken. Misschien paste dat gewoon niet zo bij hem. Hij keek naar Jenna en glimlachte even een kort glimlachje, zonder dat zijn ogen mee lachte.

Jenna hoorde wel dat hij het niet heel interresant leek te vinden, maar ze besloot het maar gewoon te vertellen. Sommige mensen warewn gewoon niet erg makkelijk enthousiast te maken voor dingen, "Beide, ik kan niet kiezen." grinnikte ze. Daarom had ze een lastig rooster, ze kreeg toneelles en acteer les voor voor de camera. Maar beide vond ze geweldig. "Dus gewoon acteren." ze glimlachte weer even kort naar hem.

'Dat is leuk.' Zei Liam met enige overtuiging in zijn stem. Hij vond het meestal wel leuk als mensen meerdere dingen leuk vonden en ook meerdere dingen deden. Ook hijzelf speelde nog piano en gitaar. Zo had je meerdere dingen waar je je op kon focussen. Want de vaste vakken zoals wiskunde en alles waren nou niet bepaald leuk. Hij had een zware hekel aan wiskunde.

Nyeri zat in elkaar gedoken op de trap. Ze had haar engels boek voor zich maar eigenlijk lukte het haar gewoon niet om het te begrijpen. Waarom was engels praten voor haar zo moeilijk? Konden ze haar niet gewoon naar Indonesië terug sturen dan kon ze weer gewoon normaal praten dan had ze het probleem niet dat mensen haar niet begrepen.

Dwight liep achterwaarts de trap op, een spoor van zout achterlatend, wat hield hij van zijn zout, het beschermde hek voor alles waar hij bang voor wasen bang voor zou moeten zijn. Toen gebeurden er een hoop dingen egelijk: zijn zakje zoit was leeg, hij vloekte luid en viel tegen een smeisje dat op.de trap zat aan, waardoor hij nogmaals in een vreemd taal die niet vandeze wereld kwam vloekte.

Nyeri vloekte zachtjes en riep toen opeens best hard in het indonesisch,' Menonton langkah Anda.(kijk uit waar je loopt.)' Natuurlijk verwachtte ze niet dat de jognen haar zou snappen. Ze voelde hoe haar maag opeens hele erge pijn begon te doen en keek ernaar. Ze had zich opengehaald aan een leuning en er kwam nu bloed de zijkant van haar buik. Nog steeds woedend keek ze van de jongen naar haar wond.

Dwigjt vloekte een derde maal "dat was zinloos..." zei hij zuhtend en hij keek in het lege zakje waar ooit zout in had gezeten, wat nu over de trap verplaatst lag, maar niet ve genoeg om zijn werk te doen. "Sorry... Ik zag je niet..." duidde hij het overduidelijke nogmaals aan. Toen hij de wond opmerkte ademde hij sissend door zijn tanden in(alsjebegrijptwatikbedoelxd) "Ouch. Het spijt me, is er iets dat ik kan doen?"

Nyeri keek de jongen vuil aan. Ze was nog steeds woedend op de jongen. Wie gaat er dan ook omgekeerd op een trap lopen om wat te doen? Met zout strooien hoe gestoord was dat.' Meninggalkan aku sendiri. Ikke bedoel laten mij met rust.' Het kwam er weer niet soepel uit maar volgens haar had ze haar punt gemaakt. Snel pakte ze een doekje die ze standaard in haar tas had zitten en depte de plek af. Daarna keek ze nog een keer nar de jongen.' Watte jij doen eigenlijk?' Haar accent was weer heel duidelijk aanwezig.

dwight moest even moeite doen om het meisje te verstaan maar toen hij dat deed kreeg hij een angstige blik in zijn ogen, hij was er vrij zeker van dat dit meisje hem niet serieus zal nemen. "De school geestvrij maken..." was alles wat hij zei, het meisje niet echt aankijkend, in plaats daarvan keek hij naar een trede vlak boven haar hoofd.