De wenteltrap

Lysnandra lachte even en knikte. "Vos, vossensnuit, vosmeisje noem maar op." Er waren wel meer variaties maar die onthield ze niet allemaal. Al was het wel altijd grappig iets nieuws en origineels te horen. Omdat ze eigenlijk al zolang ze zich kon herinneren zo genoemd was reageerde ze er, net als op haar eigen naam, ook autuomatisch op. Haar naam was vrij apart en werd daarom niet zo gemakkelijk onthouden, dit was een mooi alternatief.

'Ik ga niet alle variaties onthouden hoor.' Zei Gregory met een brede glimlach. 'Ik vind die ene al lastig genoeg, er lopen vrij veel mensen rond op deze school, en ik kan echt niet van iedereen een naam onthouden, laat staan 3.' Hij streek even met zijn hand door zijn haren en tikte met zijn voeten tegen de marmeren treden van de trap. Hij steunde nu met zijn handpalmen op het koele marmer. Hij keek Lysandra met een glimlachje aan.

Lysandra glimlachte, de jongen was erg eerlijk het leek bijna alsof hij gewoon alles dat in hem opkwam zei. Vrijwel het tegenovergestelde van haar. "Nu jij mijn 'naam' weet, mag ik die van jou?" Ze sprak het woord naam wat spottend uit. Vragend keek ze hem aan, terwijl ze even met een hand door haar loshangende haren. Ze bleef hem de hele tijd nieuwsgierig en een beetje mysterieus aankijken. Het was niet iets dat ze expres deed, het ging automatisch net als het zoveel mogelijk van zichzelf verborgen houden.

Gregory keek Vos even met een glimlachje aan. "Nouja, ik ben bijna beledigd.' Zei hij met een knipoog naar haar. 'Ben je nog nooit naar een van de footballwedstrijden van deze school geweest?' Vroeg hij aan haar. 'Ik ben die ene met die grote 4 op zijn rug. Weet je het nu?' Hij kon zich niet voorstellen dat hij de naam van dit meisje wel wist, maar zij die van hem niet. Iedereen kende hem, toch? Hij was de footballcaptain.

Lysandra keek even verbaasd, het wilde wel wat zeggen als je dat op haar gezicht kon aflezen. "Ik ben wel eens naar een foot..." Begon ze, haar stem werd steeds zachter terwijl ze dit zei. "Oh, wacht, natuurlijk." Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Natuurlijk maakte iedereen wel eens fouten, maar Lysandra probeerde dat bij zichzelf altijd of er geen te maken of als ze dat wel deed ze voor de rest van de wereld te verbergen. "Jij bent Gregory... toch..." Dat toch voegde ze er achteraan omdat het nu wel heel erg dom zou zijn als ze het fout had. En ze vond dat ze zich al wel genoeg belachelijk had gemaakt.

Gregory keek Vos aan. (Ik doe wel Vos want die andere spel ik wss niet goed xd) 'Goedzo, je weet wie ik ben.' Zei hij met een brede glimlach. 'Ik was al bezorgd. Ik moet mijn reputatie als footballcaptain wel behouden.' Zei hij met een brede grijns. Hij keek even naar zijn met eelt bedekte handpalmen die gewend waren een football vast te houden.

is goed hoor
----------
Lysandra begreep niet dat hij graag wilde dat ze hem kende, maar zei er niets over. Ze wist ook wel dat het niet gewoon was als je zoals haar het liefst vergeten werd. Of hij het doorhad wist ze niet, maar naar haar idee waren de populaire mensen niet heel aardig. Gregory leek haar daarin tegen dat juist wel. Of hij moest een reden hebben om aardig tegen haar te doen. Dat had ze wel eens meegemaakt, dat iemand aardig tegen haar deed omdat die wilde dat ze hem of haar hielp met iets van huiswerk of een toets. (ik spreek hier uit eigen ervaring XD)

Gregory keek Vos nog een keer aan. 'En, wat doe jij eigenlijk tijdens lestijden op de trap?' Vroeg hij haar. 'Ik zie jou er niet echt voor aan om te spijbelen. Of heb ik het compleet mis?' Vroeg hij geïnteresseerd aan haar. Zijn gympen waren niet echt meer zo goed als nieuw. Ze waren tot op de draad versleten, maar ze zaten zo goddelijk dat hij ze gewoon aanhield. Bovendien waren ze van het goede merk, dus wie zou ze bekritiseren?

Lysandra grinnikte even, ze spijbelde inderdaad niet maar meeste mensen konden haar verder niet inschatten. "Dat heb je dan goed gezien, ik heb een tussenuur." Dat laatste voegde ze er vrij normaal aan toe. Soms vroeg ze zichzelf wel een af waarom ze nog alle lessen volgde, ze snapte het toch wel daarvoor hoefde ze niet naar het verhaal van een leraar te luisteren.

'Gezellig. Ik werd weggestuurd met de opmerking niet meer terug te komen. Je had dat mens moeten zien. Ze werd echt he-le-maal rood. Ik dacht dat ze zou exploderen.' Zei Gregory met een brede grijns. Hij streek nogmaals door zijn haar. 'Maargoed, het was ook niet de eerste keer dat ik een leraar gek maak.' Zei hij met een schuldige blik.

Jamie zat op de trap en had een boek voor zich. Het was voor het eerst sinds een lange tijd dat hij niemand moest helpen of zelf huiswerk meost nakijken. En eigenlijk vond hij het ook wel weer tijd worden. Leraar was eigenlijk niet heel erg zijn beste baan. Hij hield ervan om met wiskunde bezig te zijn en met kinderen helpen maar echt verplicht aan iets zijn was nooit iets waar Jamie goed in was. En nu moest hij er continu op letten dat hij geen regels brak.

Sahirah was zoals de laatste tijd wel vaker, bezig met Matt te ontwijken. Iets waar ze afgelopen week opvallend goed in geworden was. Ze had hem na de wake up scene niet meer gezien. En hoewel ze beide een groot deel van de kleding nog aangehad hadden durfde ze hem niet meer onder ogen te komen. Wilde ze ook niet. Onder haar arm had ze een schoolboek geklemd, een boek dat ze moest lezen voor engels, geweldig... Ze zocht nu een plaatsje om deze rustig te kunnen lezen. Deze was niet zo rustig al gehoopt toen ze Jamie zag zitten.

Jamie zag haar natuurlijk wel en hij had gehoopt dat ze even naast hem kwam zitten. Misschien zelfs wel een beetje een normaal gepsrek met haar kon gaan voeren.' Heey...' Zijn boek maakte neit meer zo veel uit. Hij legde het zelfs een beetje aan de kant.' Kom je erbij zitten? Of wou je een rustig plekje dan ga ik wel weg hoor maakt niet uit. Ik moet vast nog wel wat huiswerk maken.'

Sahirah dacht even twijfelend na. Jamnie had de vorige keer behoorlijk serieus gesproken over dat hij naar de directie zou gaan als ze weer zou gebruiken. Maar dat was toch al een paar weken terug, dus knikte ze en nam ze naast hem plaats, "Hoe bedoel je? Hebben leraren huiswerk?" vroeg ze lichtverbaast toen hij iets over huiswerk had gezegd.

Jamie grijnsde en schudde zijn hoofd,' Ik ben waarschijnlijk de enige. Omdat ik in mijn schooltijd niet echt heb opgelet moet ik nu soms wat opgaven van hetzelfde boek als jullie maken wil ik weten waar ik les over geef. Het helpt mij een beetje om beter les te geven. Ik zie het als een hulpmiddel. En geloof me ik heb soms ook zo mijn hulpmiddelen nodig.' Hij glimlachtte vrolijk en keek haar even met een indringende blik aan.' En hoe gaat het met jou hulpmiddelen?'

Sahirah glimlachte, het klonk logisch wat hij zei. Nouja, niet dat ze veel verstand had van lesgeven. Zelfs lessen volgen was nog opvallend nieuw voor haar. Ze wende haar blik van Jaime af toen hij vroeg hoe het met haar 'hulpmiddelen' ging, kort slikte ze en knikte ze eventjes, "Goed." het was niet geheel gelogen, maar het was niet dat ze de laatste weken helemaal clean geweest. Zeker niet toen Matt haar de drank gegeven had. Iets waar ze oprecht spijt van gekregen had.

Nieuw
_________
Amber liep de trap langzaam op. Ze had oordopjes in haar oor en genoot van de langzame muziek. Ze was vrolijk, iets wat niet heel vaak gebeurde. Als ze het eerder had meegemaakt had ze geweten dat het kwam doordat ze verliefd was. Maar dat was ze niet, dus ze wist he niet. Ze glimlachte constant zonder enige reden, en trok zich wat minder van de rest van de wereld aan. Toch was ze nog steeds verlegen, eenzaam en bang om niet geaccepteerd te worden. Ze ging op een van de trede zitten en luisterde naar haar muziek. Alweer was het nacht, ze had niet kunnen slapen. Het was nog niet zo laat als toen bij de haardkamer, ongeveer rond een uur of elf.
Amber ging altijd vroeg naar bed, niet dat ze dan kon slapen. Ze deed het wel.

Jonathan liep met de oortjes in zijn oren de trap op. Zoals altijd gebruikte hij zijn eeuwenoude mp3-speler ervoor. Het ding hing met ducktape aan elkaaar, het zag er niet uit, maar het was gewoon zijn muziekspeler. Daar zou hij niet zomaar afstand van nemen. Eigelijk was het veel te laat, maar hij had honger gehad en nadat hij wat te eten had genomen had hij geen zin meer om naar bed te gaan. Terwijl hij de trap opliep keek hij af en toe naar buiten, het was donker, het regende. Toen hij weer terug keek zag hij Amber zitten. Het was een sereen beeld, een rustig beeld, waar hij enkele seconden naar bleef kijken voorh ij nog een treden op liep en haar met een vrolijke glimlach aankeek, "hey." groette hij haar, terwijl hij een oortje uit zijn linkeroor trok.

Als eerst zag Amber alleen een paar schoenen, daarna draaide ze haar hoofd omhoog om te zien wie het was. Toen ze jona's gezicht zag begon ze zowaar nog breder te glimlachen. Ze hoopte dat het niet al te veel viel. Ook Amber trok haar oortjes uit haar oor en keek glimlachend naar jonathan. Het leek wel alsof ze elkaar alleen maar in de avond of nacht tegen kwamen, iets wat ze wel grappig vond eigenlijk. uiteindelijk begroette zij hem ook met een vrolijke: 'Heey,'

Jonathan merkte de brede glimlach op haar gezicht op, "Waarom ben je zo vrolijk?" vroeg hij met een lach aan haar terwijl hij een treden lager op de trap ging zitten. Hij haalde nu ook het andere oortje uit zijn oren zodat hij alles wt ze zij goed kon horen. Dit was al de tweede keer dat ze elkaar 's nachts tegen kwamen, de eerste keer was niet echt een ontmoeting te noemen vond hij. Toch kon hij die ontmoeting nog opvallend goed herinneren.

Amber probeerde haar mondhoeken iets omlaag te krijgen. Hij hoefde niet te weten dat zij vrolijk werd van zijn aanwezigheid. 'Ik ben niet vrolijk,' zei ze met een halve grijns. 'Of nou, oke ik ben wel vrolijk. Alleen is er niet echt een rede voor,' zei ze met een glimlach. Amber kon zich wel voor haar kop slaan, waarom begon ze altijd zo te rebbelen als ze iemand leuk vond. Dan leek het net alsof ze geen controle meer had over haar lippen. Iets waar ze een ongelofelijke hekel aan had.

Jonathan moest lachen om haar uitleg, "Nouja, beter dan dat je verdrietig bent znder reden toch?" zei hij logisch, op zijn lipppen was ondertussen ook een vrolijke glimlach verschenen. "Kon je weer niet slapen?" vroeg hij terwijl hij iets omhoog naar Amber keek.

Amber glimlachte. 'Nog geen poging gewaagd,' zei ze met een glimlach. Hij hoefde niet te weten dat ze alweer niet had kunnen slapen, mensen hadden de vervelende eigenschap te gaan zeuren over wat voor problemen ze had. Iets wat ze wilde vermijden, ondanks dat ze Jonathan volledig vertrouwde wilde ze niet dat hij dat soort dingen wist. 'En jij?' vroeg ze hem met een glimlach.

Jonathan knikte, ja dat kon ook nog een reden zijn. "Ook nog niet echt een serieuse poging ondernomen." zei hij naar waarheid. Hij merkte dat hij er blij mee was, dat hij veel liever hier met Amber zat, dan dat hij nu lekker in z'n bedje gelegen had. Apart. Maar iets waar hij zeker geen problemen mee had.

Amber glimlachte. 'Het is wel heel toevallig, telkens als we elkaar ontmoeten is het nacht,' merkte Amber toen op, Ze had de vage eigenschap ze ze zo uit het niets dingen kon gaan vertellen die haar opvielen. Zeker nu met Jonathan, ze was meer op hem gesteld geraakt dan dat ze wilde toegeven. Natuurlijk wilde ze het niet toegeven, haar gevoelens stopte ze altijd diep weg.