De wenteltrap

New.
-

Evy zat met haar rug tegen de muur, op een hoog deel van de wenteltrap. Haar knieën waren deels opgetrokken, en ze liet haar boek ertegen aan leunen. Alles was hier stil, en dat vond ze fijn. Ze had even totaal geen zin in alle drukte van de school nu, alle luidruchtige stemmen. Hier was alleen het geluid van haar ademhaling, de kleine tikken op de ruiten van de regen buiten en af en toe het geritsel van de omgeslagen bladzijdes.

Sahirah liep de trap op, het ging niet snel, maar ze kwam langzaam hoger. Eigenlijk had ze geen doel om omhoog te komen, maar het werkte wel om haar gedachte even ergens anders te houden: Stap, stap, stap. Ze hoopte dat ze ergens alleen zou zijn, ergens waar mensen geen last van haar zouden helpen. Haar handen trilde lichtjes en ze was misselijk. Ze verlangde naar een fles drank, een joint of een beetje witpoeder. Maar geen enkel middel was in de buurt. Haar donkere ogen gingen iets omhoog om te kijken waar ze was, daardoorr viel haar blik op een meisje dat verdiept leek te zijn in een boek.

Evy keek niet meteen op toen ze voetstappen de wenteltrap op hoorde komen, maar las haar bladzijde rustig af, en richtte haar hoofd toen op, tot ze het meisje zag dat langzaam, stapje voor stapje, de trap op klom. Ze bekeek haar een tijdje, met een onderzoekende, doordringende maar niet vooroordelende blik. Het meisje leek een beetje verward, ze trilde, en zag eruit of ze elk moment flauw kon vallen, en hoewel Evy eigenlijk geen zin in gezelschap had, verzachtte haar blik meteen toen ze haar zag. Ze hield haar blik een tijdje vast, maar zei nog niets.

Sahirah wilde zich het liefst omdraaien, maar het was niet mogelijk door de blik die zich in haar ogen boordde. Met haar hand op de leuning bekeek ze het meisje even, ze had donkere haren, opvallend lichtte ogen en ze had waarschijnlijk een fijne plek gevonden om te lezen. Het was hier warm, ondanks dat het een trap was. Ze draaide zich iets om zodat ze naar de tredens keek die omlaag zouden leiden, maar uiteindelijk zei ze niks. Keek ze gewoon naar het meisje.

Hoe meer Evy het meisje bekeek hoe slechter ze eruit leek te zien. Even kreeg ze geen woord uit haar droge keel, toen slikte ze, hoeste en keer, en vroeg: 'Gaat het wel?' Haar stem was kalm, zacht maar nog steeds helder. Dit kwam nog meer uit door de stilte van de wenteltrap, zonder het geluid dat gewoonlijk door de gangen klonk. Haar blik was nog steeds op het meisje gericht, zonder hem te willen afwendden, zocht ze in haar ogen, de lichte in de donkere.

Sahirah knikte, het was een leugen, maar dat maakte niet uit. Met haarogen probeerde ze de licht blauwe ogen van Evy te ontwijken, maar dat leek onmogelijk te zijn. Haar hand ontklemde stevig de leuning van de wentelltrap, zo stevig dat haar knokkels er wit van werden. Het enige geluid dat er te horen was, waren de regendruppels op de ramen di e een ritmischt getik ten gehore gaf. "Ik heb je toch niet gestoord?" vroeg ze na een tijdje stilte, om iest te zeggen.

Evy geloofde het meisje niet helemaal, toen die zei dat alles goed met haar was, maar zei er verder niets over, aangezien het meisje er niet over leek te willen praten. 'Nee hoor,' zei ze, met een kleine, maar zker niet onvriendelijke glimlach. 'hetis meer dat het hier... Een stuk rustiger is dan in de restvan de school, zonder al het geluid en alle drukte.' Ze keek even naar haar boek, dat nog steeds op haar schoot voor haar lag, maar toen schoot haar blik naar de hand van het meisje, die de leuning krampachtig vasthield. 'Kom je ook even zitten?' Vroeg Evy na een tijdje, met haar hoofd een beetje schuingehouden.

Sahirah knikte, dat was ook de reden dat ze hier gekomen was. Geen constant geschreeuw van leerlingen et cetera. Haar blik ging even naar het boek in de schoot van het meisje. Zelf had ze in jaren geen echt boek meer in haar hand gehouden, op de schoolboeken van dit jaar na. Ze schudde haar hoofd toen het meisje vroeg of ze kwam zitten, "Ik was eigenlijk van plan om te kijken wat er boven aan de trap is." verklaarde ze haar komst op de trap.

Evy glimlachte begrijpend. 'Ah.' Zei ze. 'Dan houdt ik jou eigenlijk op, niet?' Ze zei het op een vriendelijke toon, niet op een toon die eigenlijk zei dat het andere meisje weg moest gaan. 'Ik ben trouwens Evy.' Ze stak haar hand naar het meisje uit. Ergens, ver in de verte, hoorde ze het geluid van stemmen, maar ook die stierven weer weg, al galmden ze nog even na in de stilte van het trappenhuis. Evy bekeek het meisje tegenover haar wat langer, al was ze niet kritisch.

Sahirah ontkende het niet, maar ook beaamen deed ze niet. Ze wist alleen van zichzelf dat zijzelf niet het meest geweldige gezelschap zou zijn. Een boek zou meer plezier opleveren. Haar smalle hand, eigenlijk niet meer dan een stukje bot met een laagje huid, schudde de hand van Evy. Zoals het hoordde. "Sahirah." stelde ze zich voor. Ze durfde het meisje op een bepaalde manier niet echt aan te kijken. De houding van Evy verraadde geen enkel oordeel, daarom verwachte ze dat dit wel in haar ogen af te lezen zou zijn.

Evy schrok een beetje van de koude, dunne hand die haar werd aangereikt, al liet ze dat niet merken in de uitdrukking die op haar gezicht stond. Het meisje leek haar blik te ontwijken, al begreep Evy niet waarom. Had ze iets verkeerds gezegd, of gedaan? Meteen begon ze zich zorgen te maken, al probeerde ze haar gezicht kalm, en vriendelijk te houden, zoals gewoonlijk. Ze slikte. 'Aangenaam.' Zei ze, met haar droge keel. Ze was even stil, keek toen naar haar boek, en sloeg dat dicht. 'Zou je het erg vinden als ik met je mee loop?' Vroeg, ze met een aarzelende ondertoon in haar stem.

Sahirah kee knaar het boek dat dichtgeklapt werd, ze vroeg zich af waar het over ging, maar vroeg er niet naar. Ze schudde haar hoofd. "Nee hoor, al weet ik niet wat daarboven is>" ditmal durfde ze haar wel eventjes kort aan te kijken. Het meisje had een vriendelijke rustige blik in haar ogen. Eentje die maar zelden voorkwam bij mensen, vond ze.

Evy stond op, en met het boek in haar ene hand, keek ze Sahirah aan. Ze leek nog steeds een beetje voorzichtig, aarzelend, maar nu ving Evy haar blik, en ze glimlachte flauwtjes. 'Ik heb zelf ook geen flauw idee, so, let's find out.' Ze streek de donkere haren uit haar gezicht, en deed twee stappen omhoog, de trap op, waarna ze naar beneden keek, en Sahirah aan keek, met die vriendelijke blik in haar ogen, en dat kleine lachje om haar mond.

Sahirah knikte en volgde ze haar de trap op, het werd smaller nu ze hoger waren. Niet heel gek, maar het was dus niet mogelijk om naast Evy te kunnen lopen. Ze zou het niet toegeven, maar eigenlijk wilde ze best wel weten wat re boven aan de trap te vinden was. Ergens vaag geloofde ze nog in sprookjes, dat er misschien een deur zou zijn na een wereld waar alles geweldig zou zijn. Maar zelfs Sahirah wist ook wel dat dat net mogelijk was.

Evy was een tijdje stil, terwijl ze haar gedachten de vrije loop liet. Haar voeten zetten automatisch de stappen voor zich uit, steeds iets meer om hoog, en af en toe keek ze even uit de kleine raampjes aan de zijkant. Ze vond het bijna sprookjesachtig zoals ze zo liep, alsof ze midden in een sprookjesboek liep. Evy hield van mythes, legendes, en sprookjes, omdat ze je helemaal lieten verdwijnen van de wereld waar je werkelijk was.

Sahirah keek af en toe naar buiten, de ramen waren allemaal bedekt met regendruppels, maar daarachter lag het schoolterrein. Je had nog een verrassend mooi uitzicht over deze plek. Uiteindelijk leken ze de bovenkant van de trap te bereieken, het was niet veel bijzonders, behalven dan dat het dak van glas was en je dus omhoog kon kijken zonder nat te worden.

Evy keek omhoog, naar de vele waterdruppeltjes die bovenop hen vielen zonder hen echt te raken. Ook al was het voor sommige mensen niet zo bijzonder, het voelde vreemd genoeg heel speciaal voor Evy, terwijl ze daar zo stond. Het was niet koud en niet warm, maar toch kreeg ze een beetje kippenvel. Ze waren hier zo ver weg van alles, zo dichtbij de frisse lucht zonder die echt aan te raken, dat ze bijna een soort magisch gevoel kreeg.

Sahirah keek de ruimte door, ze had nog nooit door een open dak gekeken, nouja wel een open dak maar dat was koud, hier lag nog een laag glas over heen. Met haar hand ging ze even door haar haren terwijl ze eventjes naar Evy keek. Het meisje leek het prachtig te vinden. Het was het ook wel op een bepaalde manier.

nieuww
-
Gregory stormde van de trap af. Hij was er net uitgestuurd en had dus een lesuur vrij spel. Hij had een excuusbriefje dat hij geschreven had bij de concierge in zijn zak, maar had besloten dat hij zijn terugkeer naar het lokaal maar even uit zou stellen en ging op de trap zitten. Hij keek naar boven. Hij vond dit een van de mooiste plekjes van de school. De marmeren trap en het glazen plafond zorgden voor een vreemd soort van rust. De enige betere plek was het footballveld.

Lysandra liep worstelend met haar haren richting de wenteltrap. Ze probeerde het in een simpele paardenstaart te krijgen, maar het lukte niet en dat frustreerde haar. Elke keer dat ze het elastiekje er omheen deed vielen er weer haren buiten of zakte het uit haar haren. Dit gebeurde altijd als ze haar haten iets anders wilde laten doen dan gewoon hangen. Hierdoor lette ze niet o haar omgevong en zag dus niet dat ze niet meer alleen was. Zuchtend ging ze op de trap zitten en gaf het op. Verslagen speelde ze met het elastiekje.

Gregory keek naar het meisje dat net aan was komen lopen. 'Haarproblemen?' Zei hij met een brede grijns. Hij streek door zijn korte haar dat hij iedere ochtend snel even met wat gel deed en keek het meisje aan. 'Daar heb ik nou nooit last van.' Zei hij vrolijk. Hij tikte met de neus van zijn schoen tegen de marmeren treden van de trap. Hij trok zijn footballjack recht en nam het tengere meisje snel even in zich op.

Lysandra schrok toen ze opeens een stem achter zich hoorde, al zorgde ze ervoor dat ze daar niets van liet blijken. Ze nam het zichzelf al erg kwalijk dat ze niet op had gelet. Licht glimlachend draaide ze zich om naar de jongen die ze voor ze antwoorde in zich opnam. Een footballer, waarschijnlijk dus populair, al leek hij wel aardig. 'Mijn haar lijkt een eigen wiiletje te hebben,' zei ze terwijl ze er een hand doorheen haalde. 'En het wil alleen maar hangen.'

'Aah, arm meidje.' Zei Greg met een brede grijns. 'Misschien moet je het dan maar afknippen?' Zei hij grappend. Hij ging nog een keer met zijn hand door zijn korte haar. Zijn jeans waren erg versleten bij de onderkant van de pijpen, omdat hij er op gelopen had. Hij liet ze niet repareren, dat vond hij niet nodig. Hij gooide ze ook niet weg, want ze zaten veel te lekker. Er zat een vlek van balpen op zijn witte v-hals shirt dat hij onder zijn jack aanhad. Matt had weer eens gezellig op hem gekleurd.

Lysandra grijnsde, ze moest aan zichzelf toegeven dat hij wel grappig was. Ze deed het elastiekje om haar pols, het zou toch geen zin hebben het weer te gaan proberen. "Ik denk dat ik mijn bijnaam iets te leuk vind," al zij ze het spottend, het was wel waar. Al zei ze het niet, ze vond het eigenlijk wel leuk om 'vos' genoemd te worden. Het betekende dat ze sluw en slim was, iets wat vaak nog beter klopte dat degene die haar zo noemde wist. Misschien was het juist daarom dat ze het zo leuk vond.

Gregory keek Lysandra even aan. 'Wacht, niets zeggen.' Zei hij snel. Hij deed zijn ogen dicht en hield zijn wijs en middelvinger op zijn ene oog, en zijn duim op de andere. 'Jij was... Vos, toch?' Vroeg hij twijfelend. Hij kende haar ergens van. Ze zaten tenslotte op dezelfde school. Haar echte naam kon hij zich niet meer herinneren, maar hij nam aan dat ze het geen probleem zou vinden dat hij haar Vos noemde, aangezien ze net gezegd had dat ze haar bijnaam wel leuk vond.