De wenteltrap

Jake bleef heel eventjes stilstaan. Schudde zijn hoofd en keek haar recht aan. 'Je bent vast besloten mij te achtervolgen?' zei hij, het was meer een vaststelling dan een vraag. 'Dat is gevaarlijk,' zei hij toen. Daarna draaide hij zich weer om, hij zou zich niet door haar laten helpen. Door dat soort dingen toe te laten zou hij haar teveel naar zich toe trekken. Hij mocht niet zo egoïstisch zijn om haar bij zich te houden. Dat kon hij niet want at was voor haar te gevaarlijk.

"Jake blijf verdomme stilstaan nu" Ally werd langzaam boos. "Wees niet zo koppig en laat je gewoon verbinden, daarna hoef je me ook niet meer te zien, maar laat me op z'n minst even die wond desinfecteren" ze kon de gedachte niet uitstaan dat hij straks misschien zijn arm (in het ergste geval) moest laten amputeren en zij niet op z'n minst geprobeerd had dat te voorkomen. "Anders loop ik nog minstens de hele dag achter je aan" waarschuwde ze. Niet iets dat ze zelf wilde, maar ze kon zich ook niet voorstellen dat hij dat zou willen.

Jake zuchtte maar liep wel gewoon door. Hij dacht niet dat zij dat wilde, dus hij verwachtte ook niet dat ze dat daadwerkelijk zou doen. 'Ik ga wel naar de verpleging,' zei hij tegen haar terwijl hij nog steeds doorliep. Hij had haar hulp niet nodig, of nou misschien wel nodig maar hij zou het niet aannemen. OMdat hij een keer in zijn leven het goede wilde doen. Omdat hij een keer in zijn leven een leven wilde sparen.

Allyshia zag geen andere mogelijkheid en pakte zijn arm vast, liet haar hand in die van hem glijden. "alsof je dat zou doen, laat me nu, alsjeblieft, heel alsjeblieft, die wond verbinden" zei ze vermoeid terwijl ze hem hulpeloos aankeek. Ze zou het niet toelaten dat hij aan zijn lot overgelaten werd. "wat maakt het nou uit voor jou en mij of je die wond laat verbinden door mij, of dat je daarmee nog een week rondloopt en dan uiteindelijk toch naar een andere dokter gaat?" vroeg ze. Haar hand voelde raar aan in zijn hand, maar wel alsof die daar hoorde. "toe..." ze smeekte hem bijna. "ik wil dat je je arm nog langer kan gebruiken..." fluisterde ze erachteraan.

Zijn hand en arm begonnen te tintelen toen ze zijn hand vastpakte. Hij kon het niet laten en drukte zijn lippen weer op dit van haar. Hopend dat ze zo die wond zou vergeten. Maar hij deed het meer voor het gevoel wat het in zijn lichaam veroorzaakte, het gevoel van liefde, het gevoel van veiligheid. Alsof ze in een luchtbel leefde en de rest niet meer uitmaakte. Na ongeveer een minuut liet hij haar weer los. 'Dat is erg omdat je dan nog meer gevaar loop,' fluisterde hij zachtjes tegen haar. 'Laat me alsjeblieft naar de schoolverpleging gaan, je mag meelopen als je wilt maar daarna moet je verdwijnen. Of in elk geval niet meer zoveel met mij omgaan.' zei hij. Daarna liet hij haar hand los. Hoeveel moeite hem dat ook koste, het was beter.

Ally verloor zichzelf even en sloeg haar arm om zijn nek, het was maar goed dat ze zo hoog waren anders had iemand anders hen allang gezien. "Goed, ik loop mee en kijk toe hoe je verbonden word" zei ze streng, maar met een lieve en zachte stem door de kus waardoor ze net in slaap gewiegd was. Het leven leek een harde nachtmerrie, die hen telkens weer opnieuw omlaag trok, door die kus van net was de zon opgekomen. Zijn lippen maakten dat er iets in haar kriebelde. Ze trok wel haar wenkbrauw op bij zijn woorden. "Loop ik gevaar dan?" vroeg ze terwijl ze hem vaagjes aankeek. "Nadat ik met mijn eigen ogen gezien heb dat alles met jou weer goed gaat komen zal ik verdwijnen." zei ze vastbesloten, ookal wist ze heel goed dat ze die belofte niet kon houden.

Jake negeerde haar vraag, hij ging het haar niet uitleggen. Als ze het echt graag wilde weten moest ze het zelf maar uitzoeken. Hij liep verder de trap af richting de ziekenzaal. Hij zou zich laten helpen, hij zou wel een verhaaltje ophangen over dat hij was gevallen met een mes ofzo, dat er daardoor een wond was ontstaan die nu was gaan ontsteken. In elk geval niet de waarheid, die was niet leuk om te horen en hij wilde niet dat Ally die waarheid kende.

Allyshia volgde hem en luisterde naar zijn verhaaltje, ze geloofde er helemaal niets van, wie kon er nou vallen en dan ook nog in een mes, met zijn arm. Maar ze besloot hem niet tegen te spreken. Ze keek toe hoe de verpleegster de nietjes uit Jake's arm viste en kromp elke keer ineen als ze dacht dat het pijn zou doen, voorzichtig pakte ze zijn hand vast, gewoon omdat ze verwachtte dat het pijn zou doen, ookal zou hij dat niet toegeven. Het voelde fijn zijn hand vast te houden, een raar soort fijn. Voorzichtig glimlachte ze naar hem terwijl ze nauwlettend de handelingen van de verpleegster in de gaten hield.

Jake vond het ergens prettig dat ze zijn hand vasthield maar hij trok zijn hand ook snel weer uit die van haar en keek haar recht aan. Zijn blik zei duizend woorden. Blijf uit de buurt of het wordt je dood, was de algemene strekking. Hij kromp niet ineen toen de verpleegster hem pijn deed. Hij zat daar gewoon met een uitgestreken gezicht te wachten tot het over was.

Zijn blik deed haar pijn, zo verschrikkelijk veel pijn en ze keek naar haar handen. Ze deed moeite haar tranen binnen te houden en niet te gaan huilen. Iets wat haar aardig lukte, ze knipperde de tranen die opkwamen weg. Hij wilde haar er helemaal niet bijhebben, ze voelde zich zo enorm en verschrikkelijk nutteloos. Maar ze bleef wel zitten, hoe veel pijn hij haar daarnet gedaan had, ze moest en zou met eigen ogen zien dat hij goed verbonden werd. Ookal wilde hij haar er niet bij hebben, ookal betekende ze hem blijkbaar niet genoeg daarvoor.

Jake keek Ally niet meer aan, hij had gezien dat hij haar kwetste met de blik die hij haar toewierp. Hij hoopte dat ze het later zou begrijpen, dat ze zou begrijpen dat hij van haar hield maar dat ze niet veilig was bij hem. Dat hij haar nu gewoon niet in gevaar wilde brengen. Dat hij haar gewoon in haar luxe leventje wilde laten.

Ally's ogen werden getrokken naar de klok die aan de muur hing. Shit. Ze sprong op. Ze was nog nooit zoveel te laat geweest, ze had al een uur bij het bejaardenhuis moeten zijn. "Shit" vloekte ze toen haar hak ook nog afbrak. "Ik moet gaan, ik ben al een uur te laat" mompelde ze terwijl ze richting de deur beende. "Ik zie je nog wel..." het was als een soort vraag uitgesproken, maar ze wachtte het antwoord niet af, pakte haar schoenen in haar handen en liep op blote voeten de kamer uit.
~~
nieuwe meet?

Is goed. Waar?

ergens op straat ofzo?

Ehmm is goed
zal ik iets zoeken dat jij begint?

of buiten? laten we ze egt iets krijgen? want dan meot het ergens alleen, oh zolder of is die bezet?

zal ik gewoon beginnen op zolder?

volgens mij was de zolder bezt, maar begin maar gewoon we zien wel...
En ik denk dat ze eerst Lauren en Jake moet betrappen

waar moet ik betrappen?

begonnen

Nieuw
--
Courtney zat ineengedoken ergens midden in de trap, ze zag het allemaal niet meer zitten. Haar dode kind, Flynn die weg was. Het enige wat ze nog als herinnering had was zijn oude joggngbroek die hij voor haar had achtergelaten in zijn appartement en de twee hangertjes om haar nek. Het hartje van zijn ouders en het ankertje voor de hoop die ze langzaam aan het verliezen was. Hij was nog geen twee weken weg maar voor haar voelden het als eeuwen.

Stefan liep de trap op. Hij dacht na over Jacky, hij hoopte haar binnenkort weer te zien, al wist hij dat hij zou moeten wachten toch wilde hij haar niet missen. Al snel zag hij iemand op de trap zitten. Hij hurkte naast het meisje neer. 'Gaat het wel?' vroeg hij. Ze zag er nou niet echt goed uit, dacht hijzelf.

Courtney keek op bij de stem, haar ogen zagen een jongen die haar ergens vaag bekend voorkwam. Ze had hem ooit wel eens gesproken, maar hoe hij heette? Ze zou het niet weten. Ze zuchtte even diep terwijl ze wat rechterop ging zitten, om iets minder slecht over te komen. Hoewel het haar niet echt veel kon schelen. "Niet echt." mompelde ze, de kracht om wat voor te liegen had ze niet.

Stefan ging naast haar zitten. Hij keek haar eventjes kort aan. 'Wil je het erover hebben?' vroeg hij haar toen. Weer keek hij haar aan, hij was nu leraar en hij wilde er graag voor leerlingen zijn. Alleen had hij geen idee hoe hij dat moest doen. Hij had geen idee hoe hij leerlingen moest steunen als ze het moeilijk hadden. Maar hij probeerde het.

Courtney schudde haar hoofd en bekeek de jongen. "Ik ken jouw niet waar?" het was een opmerking die eigenlijk nergens op sloeg, misschien verbeelde ze het zich allemaal. Begon haar verdriet haar hoofd op hol te brengen. Ze wist het niet, dus vragen was het enige wat er bij hielp om antwoorden te krijgen.