De wenteltrap

Nyeri keek hem vragend aan. Maakte hij nou een grapje. Nee daar leek het niet op. Maar hem uitlachen mocht ze niet van zichzelf.' zou jij mij dan kunnen helpen?' het klonk waarschijnlijk raar maar zij had het idee dat haar ziel al dood was. Dat de geest die normaal haar lichaam bezitte er niet meer was. Dat zij gewoon een leeg omhulsel was.

Dwight haalde zijn schouders op. "Ligt eraan, waar heb je me voor nodig?" vroeg hij half glimlachend, hij had deze reactie nooit verwacht maar hij wilde graag mensen helpen als het om het paranormale ging, hij was het nog steeds niet met Cece eens ove het feit dat er goede bovennatuurlike wezens waren, je moest ze elk vrezen.

Nyeri beet op haar lip en schude uit eindelijk haar hoofd.' nee mijn vraag gaat te raar klinken zelfs voor iemand die in geesten gelooft. Ik ben Nyeri wat is jou naam?' vroeg ze zachtjes terwijl ze weer ging zitten en de jongen een beetje verlegen aankeek.

Dwight lachte kort en vreugdeloos "Geloof me, geen raag is te vreem voor de freak van de school." zei hij met een knipoog en hij ging naast haar op d trap zitten "Dwight." stelde hij zichzelf kort voor, hij gebruikte niet de naam Thomas, dat deed hij eigenlijk zelden tot nooit.

Nyeri kon niet anders dan even vreugdeloos mee lachen.' mooie naam heeft het een betekenis? Wat voor talent heb je?' wow ze was ook nog werkelijk aan het proberen een gesprek te voeren hetmoest niet gekker gaan worden.

Dwight schudde zijn hoofd " Voor zove ik weet niet, mijn broertje heeft het verzonnen. Eigenlijk heet ik Thomas, maar alleen mijn familie noemt me zo, al noemde mijn broertje me altijd Dwight, natuurlijk." legd hij uit, hij vroeg zich af waarom hij dit zei, hij had et Cece nog niet eens verteld... "Ik speel viool, maar niet voor publiek." zei hij iets zachter, hij wild niet dat ze em vroeg om iets te spelen.

Nyeri glimlachtte maar voelde zich best treurig.' Ik had ook niet gevraagd of je voor me wilde spelen. Ik was alleen geïnteresseerd in wat je deed. En ik vind Dwight beter bij je passen ik ben het met je broertje eens.' Ze staarde voor zich uit. Ze had het idee dat dit gesprek redelijk stroef ging. Het irriteerde haar.

Dwight glimlachte "Mooizo." was zijn reactie op de opmerking over de viool. Hij slikte bij de gedahte aan Alan. "Alan was zo'n verstandig en wijs kind..." sprak hij met gebroken stem tegen de plek boven het hoofd van Nyeri. De aanwezigheid van zijn broertke was op dezen momenten duidelijk te voelen.

Nyeri stond op en pakte haar tas.' Ik denk dat ik toch maar even naar de EHBO ga. Hij steekt wel een beetje.' Ze legde haar hand op de wond en knijpt even haar ogen dicht van de pijn.' Wil je anders meekomen? Of moet je ergens heen?'

Courtney lag bijna boven aan de trap, net niet helemaal. Het begon al donker te worden zodat de bleke stralen maanlicht over haar heen vielen en de ruimte verlichten. Ze nam een hele traptreden en in beslag terwijl ze op haar mobiel aan het klooien was, zoals gewoonlijk. Het waren sms'jes die totaal onbelangrijk leken voor andere, maar bij haar een lach op haar gezicht overde.

Stefan liep rustig de trap op, de marmeren tredes lieten zijn voetstappen door de ruimte heen weergalmen. Heel eventjes bleef hij stilstaan bij een raam en liep daarna weer verder. Nog net op tijd zag hij een meisje zitten, anders was hij boven op haar been gaan staan, wat zeker niet prettig zou moeten zijn. Hij stapte net op tijd tussen haar benen. Hij keek eventjes naar het meisje en glimlachte scheef.

Courtney keek op van haar mobieltje toen er een schaduw over haar heen viel. Een jongen, een erg knappe jongen zelfs, stond voor haar. Tussen haar benen die ze nogal pontificaal over de hele treden gelegd had. Op haar rode lippen verscheen nu een echte glimlach, "Oh sorry, ik lig een beetje in de weg niet waar?" ze trok een van haar benen iets in terwijl ze wat rechterop ging zitten.

'Mm een heel klein beetje maar hoor.' zei hij grinnikend. Hij stak zijn hand uit. 'Ik ben Stefan, voor als je het wilde weten. Anders kun je het meteen weer vergeten. En jij bent?' vroeg hij haar toen. Hij was erg vrolijk vandaag, dat kwam mede doordat hij Jake net weer terug had gebracht, hij was altijd heel vrolijk na de bezoeken van Jake.

Courtney lachtte nogmaals en trok ditmaal haar benen helemaal n, zodat hij als hij wilde ook op de treden kon gaan zitten, "Courtney, aangenaam." noemde ze haar naam met het standaard vervolgwoordje erop. Met haar hand woelde ze even door haar haren heen om het lichtjes in model te krijgen. Een dag eerder had men het gestijld voor een of andere shoot en nog steeds wilde de volume niet echt terug komen zoals ze het gewend was.

Stefan ging op een trede hoger zitten dan Courtney. 'En wat doe je hier op dit moment van de dag?' vroeg hij aan haar. Het leek hem geen meisje die veel stil zat en aangezien het zaterdagavond was en eigenlijk iedereen uit ging van Franklin was hij ook verbaast geweest dat hij hier nog iemand tegen kwam. Hij was moe geweest, maar dat was niet echt aan hem te merkten, van de lange dag met Jake daarom was hij hier gebleven.

Courtney drukte op de zijkant van haar telefoon waar een knopje zat zodat haar mobieltje zwart werd. Ze liet het apparaat wel op haar schoot liggen. "Eigenlijk niet zoveel." zei ze naar waarheid. Haar blauwe ogen die opvielen door haar rode haren keken Stefan even aan. Haar vriendin was ziek geworden met wie ze richting een club zou gaan, zei bezat een motor en dat was het vervoer waarmee ze zouden gaan. Helaas ging dat dus niet door. Jammer, maar helaas, want de rest was al vertrokken, en om nou alleen met de bus te gaan had ze geen zin in. "En jij, hier komen nou niet vaak mensen voor zover ik weet?" zoals gewoonlijk keek ze even flirtend vanonder haar wimpers.

Stefan merkte de flirterige blik op. Maar hij reageerde er niet op zoals hij gewoonlijk wel zou doen. 'Heb een drukke dag gehad, dus ik zocht nu de rust eventjes op.' zei hij met een kleine scheve glimlach. Hij deed het niet eens om te flirten, het gebeurde gewoon. Hij had heel eventjes zijn ogen gesloten en ademde rustig uit. Hij dacht na over vandaag, het was heerlijk geweest maar toch ook heel erg vermoeiend.

oeh ik denk dat ik Courtney Stefan echt leuk ga laten vinden xD Dan denkt ze echt van wtf o.o?
-
"Oh dan zit ik dus weer in de weg." Courtney keek hem lichtjes verontschuldigend aan, "Of vind je het niet reg dat ik hier zit?" informeerde ze, anders zou ze waarschijnlijk wel weggaan. Ze draaide haar hoofd wat schuin omhoog zodat ze hem nogmaals aan kon kijken, "Op zaterdag nog wel een zware dag?" vroeg ze na enkele seconde, bij haar was zaterdag de nietsdoen dag van de week. Hooguit dat ze ging shoppen, maar dat was voor haar een vorm van ontspanning.

Whaha doe maar... hij vind Jacky trouwens echt heel leuk. Lees de fontein voor meer informatie XD
__________________
Stefan schudde snel zijn hoofd. 'Nee, blijf zitten. Je zit niet in de weg. Eigenlijk is gezelschap ook wel leuk. Zolang je niet zo druk wordt als Jake is er niets aan de hand.' zei hij met een halve glimlach. Het was bijna onmogelijk voor een volwassene om net zo druk te zijn als de kleine jochie. Stefan was blij dat Jake nog neit echt alleen kon lopen, anders was hij hem waarschijnlijk telkens kwijt geweest.

haha oehw drama :d
-
Courtney trok vragend een wnkbrauw op, "Jake?" herhaalde ze de naam vragend, "Maar vast niet." stelde ze hem een soort van gerust. Ze hees sizhczelf nog wat overeind omdat ze nog steeds half lag op de trap. Nu nam ze plaats zegen de rand van de trap, iest wat eigenlijk een stuk beter zat dan haar rug.

' Jake is mijn zoontje, ik had vandaag het maandelijkse uitje, hij wordt door twee adoptie ouders opgevoed zodat ik op een normale manier mijn school kan afmaken.' vertelde hij haar rustig. Dit vertelde hij, zoals gewoonlijk, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, en dat was het voor hem ook. hij keek Courtney kort aan om haar reactie te pijlen.

Courtney wist haar mond dicht te houden toen hij vertelde wie Jake was, uiteindelijk fronste ze alleen haar wenkbrauwen, "Je zoontje?" herhaalde ze wat dommig, dat was wel het laatste wat ze verwacht had. Uiteindelijk wist ze haar verbazing van zich af te schope, "Echt waar! Hoe oud is ie?" Courtney was niet het soort persoon dat er direct over zou bekritiseren, nee je hoorde vaak genoeg het sorot verhalen. En hij leek er nog een sorot van verstandig mee om te gaan, al vroeg ze zich af wie de moeder was.

Stefan glimlachte eventjes bij haar reactie. Het was prettig dat ze hem niet meteen erover bekritiseerde. 'Hij is anderhalf nu.' zei hij toen rustig. 'Het is af en toe best vermoeiend, maar hij is echt een schat van een kind.' zei hij daarna tegen hem. Zijn gezicht stond vrolijk en je kon duidelijk zien dat hij van Jake hield. Over een jaar zou Jake bij hem komen wonen als hij zijn school had afgerond en zelf een baan en een goed thuis voor hem had.

Courtney kon ondanks haar oppervlakkige manier van doen wel zien dat hij van zijn kind hield. Dat hij er alles aan zou doen om het een goed leven te geven, "Ahw wat schattig, kan die al enkele woordjjes?" vroeg ze terwijl ze zoals gewoonlijk met haar handen even door haar lokken ging. (kort, soory)

Stefan glimlachte. 'Niet echt, hooguit wat gebrabbel.' zei hij met een kleine glimlach. Er waren eigenlijk maar drie of vier mensen die van zijn "woorden" iets konden maken. Gelukkig was hij er een van. Ergens hoopte Stefan dat Courtney hierna zou ophouden met vragen, als ze doorging zou het uiteindelijk altijd komen op de moeder van Jake. En Stefan wist niet of hij dat vandaag aankon.