De wenteltrap

Jonathan grinnikte "Inderdaad, heel toevallig." zei hij naar waarheid. Ja hij had haar wel eens zien lopen door de gangen. Hij had haar aan haar haren al van ver af gekend, maar het was nou niet echt een ontmoetigng te noemen. Hij rolde de oortjes van zijn mp3 speler om het apparaat heen om hem even later in zijn broekzak te stoppen.

Ook Amber had hem een paar keer door de gang zien lopen, een vreemde tinteling had haar dan verrast. Toch had ze nooit de moed gehad om naar hem toe te gaan. Ze glimlachte kort naar hem. Om een of andere onverklaarbare reden had ze zin om te kijken waar deze trap uit zou komen. Ze stond op en keek hem glimlachend aan. 'Zin om mee naar boven te lopen?' vroeg ze hem toen met een glimlach.

Ook janotahn stond op, "Jahoor." hoewel hij al wist wat er boven te vinden was. Niet echt iets heel bijzonders, zeker niet met dit weer. Veel door het open raam heen kon je niet zien met de regen die naar beneden kwam. Hij glimlachte eventjes kort naar haar waarna hij haar de trap op volgde.

Met een vrolijke pas liep Amber de trap op. Gewoon omdat ze vond dat Jonathan iets door moest lopen had ze zijn hand vast gepakt. Iets wat nog heel kinderlijk aan haar was, was dat ze altijd nieuwschierig was. Alleen was ze meestal te verlegen om er iets mee te doen. Amber was erg vrolijk, zeker voor dit tijdstip.

Jonathan liet zich zonder enig protest door Amber meetrekken. Haar hand voelde fijn aan in de zijne, merkte hij tot zijn eigen verbazing op. Hij wist wel dat wat het betekende, maar dacht er nog niet aan, veels te verwarrend altijd.

Toen ze na een tijdje eenmaal boven kwamen bleef Amber staan, ze hield haar hand in de zijne. Was zich niet echt bewust van het feit dat ze zijn hand vasthield. Natuurlijk merkte ze de warmte, de prikkelend tintelingen die door haar arm heen trok en in haar buik verzamelde. Alleen was ze zich er niet volledig bewust van. Ze keek eventjes kort naar buiten, daarna draaide ze zich weer om naar Jonathan en keek hem recht in zijn ogen, hij was onverwachts dichtbij en dat benam haar de adem.

Jonathan keek haar een kort aan. "En wat vind je ervan?" zei hij terwijl hij voelde dat zijn hoofd iets roder werd dan normaal was als je een paar trappen op gelopen had. Gelukkig was het donker, geen mogelijkheid dat Amber het kon zien.

Amber had een klein stapje naar achter gedaan. Ze hunkerde eigenlijk vrijwel direct naar zijn warmte. Alleen wist ze dat dat niet kon. 'Het is een beetje donker, en heel eerlijk gezegd. Door de regen wordt het uitzicht niet zo schitterend,' zei ze met een glimlach. Ze had haar hoofd heel eventjes naar het raam gedraaid waar de regendruppels vanaf stroomde. 'Maar het gezelschap is in elk geval gezellig,' zei ze toen met een grote glimlach terwijl ze hem recht aankeek. Ze meende dit, ze meende dit met alles wat ze bezat.

ahw nu wil ik jonathan amber laten kussen xD Maar dat is niet iets wat hij direct zo doet :c
-
Jonathan lachte om haar eerlijkheid. "Je hebt gelijk, het is leuker als de maan en de sterren er zijn, of het gewoon dag is." glimlachte hij naar haar. Ookzijn glimlach was iets breder dan normaal. "Inderdaad." grijnsde hij naar haar. Het gezelschap van haar was inderdaad heel erg gezellig.

whaha, als hij het wel zou doen gaat Amber heel erg schrikken, ondanks dat ze het zelf ook wilt.
______
Amber glimlachte een beetje, ze was blij dat hij het gezelschap ook leuk vond. Dat deed haar zelfvertrouwen goed. 'Misschien moeten we maar gewoon een keertje terug komen als het niet regent,' zei ze met een glimlach.

Jonathan knikte, "Dat klinkt als een goed plan." zei hij hij tegen haar. Zijn blik ging weer even kort naar de ruit waar de regendruppels triets van afrolde en het smerige weer buiten nog eens extra benadrukte.

Amber wilde weer een pas richting de trap zetten om terug naar beneden te lopen. Alleen struikelde ze op een of andere vage manier over haar eigen voet waardoor ze ongeveer tegen Jona aanviel. Ze probeerde haar evenwicht moeizaam te houden, natuurlijk lukte dat niet. Ze was altijd al onhandig.

Jonathan wist Amber opte vangen voor ze helemaal op de grond zou raken. Hij hield haar misschien iets langer vast dan nodig geweest zou zijn, "Gaat het?" vroeg hij iet wat bezorgd. Hij had niet gezien wat er gebeurt was, dus ze had net zo goed half het bewustzijn kunnen verliezen.

Amber knipperde een paar keer met haar ogen. Ze was weer recht gaan staan en daarbij had ze haar hand eventjes op zijn borst laten liggen, langer dan dat eigenlijk gehoeven had. De plekken waar zijn armen of zijn lichaam haar raakte tintelde haar huid. 'Ja het gaat wel,' zei ze daarna zachtjes. Ze voelde zich een beetje dom dat ze zo onhandig was geweest.

Adam zat op een van de treden zijn gigantische schuldgevoel te verwerken, wat niet echt werkte want hoe langer hij nadacht hoe grotere zak hij zichzelf vond, hoe had hij ooit vreemd kunnen gaan van de liefde van zijn leven? Hoe kon hij voor een kind zorgen, als hij niet eens voor zichzelf kon zorgen?

Flavio liep onhandig de trap af met ren houten plaat die bijna groter was dan hijzelf. Hij had het net uit de opslag gehaald, maar het paste niet in de lift. Dus het was sjouwen geblazen. Hij zuchtte en struikelde bijna over Adam heen. "Oh, sorry." Zei hij verschrikt.

Adam schrok wel, hij had eerst niet gemerkt dat het Flavio was die over hem struikelde, hij was nou eenmaal te ver in gedachten verzonken. 'Maakt niet uit...' was zijn eerste standaard antwoord, maar toen hij Flavio herkende hield hij het daar niet bij. 'Moet ik je helpen sjouwen?'

Flavio glimlachte opgelucht, alfa je dat zou willen, graag" zei hij vrolijk. Hij zette de plank tegen de muur. Dat kut ding is gewoon groter dan ik." Zei hij lachend tegen zijn ex ex ex.

Niet overdrijve he- ex ex
-
dam grinnikte, 'Velukkig dan dat ik langer ben...' zei hij met een knipoog en hij greep de plank aan één kant vast, 'Pak jij de andere kant? Dan ga ik wel achteruit de trap op.' zei hij met een glimlach die alleen Flavio bij hem kon opwekken.

Flavio lachte en deed wat de langere jongen hem opdroeg. "maar wat was jij aan het doen op deze mooie dag?" Vroeg hij opgewekt.

Adam liep voorzichtig achteruit de trap op, 'Niet veel, een beetje nadenken over wat ik allemaal beter had moeten doen... Jij?' dat laatste kwam er een stuk enthousiaster en duidelijker uit, om de aandacht bij het eerste weg te lokken.

Flavio zuchtte. "Dammeke..." zei hij zacht, voor hij zelf andwoorde. "Ik was deze plank aan het halen, omdat ik hierop ga werken. Wát iki ga maken moet nog een geheim blijven, maar je zult het vanzelf wel zien." zei hij met een grote glimlach.

Adam lachte, 'Je kent me, ik ben laat van begrip. Voor hetzelfde geld haal je een plank om iemand mee te vermoorden, weet ik veel.' zei hij nog wat na grinnikend, soms was hij echt heel dom, maar dat maakte hem dan wel weer Adam.

Flavio lachtte zachtjes. "Ach, jij probeerd geen plank die groter is dan jijzelf de trap op te sjouwen." Hij glimalchtte. Bpvenaan zette hij de plank tegen de muur. Anyway, dankje." zei hij met een lieve glimalch.

Adam kon er niets aan doen, hij smolt gewoon haast bij die glimlach. 'Kleine moeite...' zei hij afwezig en hij tikte even met zijn vingers op de plank voor hij deze losliet. 'Ik mis je...' zei hij zacht, omdat hij het al zo vaak gezegd had en hij bang was Flavio te irriteren, maar hij miste hem zo vreselijk erg.