Het café ' Just around the corner'

Een vuurwerk aan gevoelens kwam vrij. Dit kende Dennis niet en hij was er doodsbang voor. Hij vond het fijn dat ze hem zoende, natuurlijk. Maar straks zou hun hele vriendschap verpest zijn, omdat hij zich weer eens niet in kon houden. 'Dennis doe normaal! Hou op jij, stomme sukkel!' bleef het stemmetje in zijn hoofd roepen. Dennis trok zich er niets van aan draaide zich naar haar toe en legde zijn armen om haar heen. Hij tilde haar een heel klein beetje op. Zijn zoenen was aarzelend, terwijl hij toch al veel meisjesmonden gezoend had. Geen van allen waren ze Dawn geweest. Shit, hij moest dit niet doen, vlug trok hij zich terug. Hij bleef als versteend staan.

Dit voelde fijn, dit voelde echt geweldig, dit was de hemel dat moest wel.. Maar toen trok hij zich terug. Wat had ze fout gedaan? Wilde hij dit niet? Wilde hij haar niet? "Wat.." vroeg ze hem met een verstikte stem. Ze keek hem met bange ogen aan. Wat voor stoms had ze gedaan? Had ze nou echt gedacht dat hij haar iets zou vinden... Ze keek naar haar handen en voelde de tranen weer opkomen.. Waarom altijd die stomme tranen? Waarom als ze zich verdrietig voelde moesten die stomme tranen komen? Ze snufte, ze snapte het echt niet meer.. "Wat is er nou Dennis... Ik snap het niet meer, het ene moment dan..dan.. dan.. lijkt het alsof je me meer dan alleen maar leuk vind en dan...lijk je iets te beseffen weet ik veel wat en trek je je terug en doe je weer normaal tegen me..." ze snufte nog eens, ze snapte het echt niet meer.

Dennis trok haar met een gepijnigd gezicht tegen zich aan. "Ik snap het ook niet Dawnie, ik ben bang..." fluisterde hij. "Ik wil je niet kwijtraken, het was stom van me je te zoenen, ik beloof ook dat ik het nooit meer zal doen, maar alsjeblieft, kunnen we nog gewoon zo vrienden blijven als we waren?" Ze werd nu bijna letterlijk tegen zijn borst geperst. Hij wilde haar weer zoenen, maar wat als ze hem anders zag, als dit helemaal niets voor haar betekende? Als hij haar dadelijk zou moeten laten gaan, voor altijd, als vriendin, als liefde als alles...
~~
poeh wat dramatisch...

Ze keek naar hem op. "Niet bang zijn..." fluisterde ze tegen hem. "En het was niet stom...Ik.. Ik vond het fijn..." zei ze blozend. Vrienden blijven, dat wilde ze graag maar ze voelde meer voor hem dan alleen dat "Wil je dan alleen maar vrienden zijn." zei ze verstikt. Ze besefte nu pas hoeveel ze eigenlijk van hem hield.. Het deed gewoon pijn, en ze wilde zo graag dat hij haar ook leuk vond. "Ik zal nooit weggaan.." mompelde ze tegen zijn borst. Ze klemde zich aan hem vast, ze wilde hem niet loslaten.Ze wilde bij hem blijven, weer hetzelfde voelen als net. "Ik wil alleen maar bij jou zijn hoor.." zei ze nauwelijksverstaanbaar. Ze was nog steeds bang dat Dennis toch niets voor haar voelde, maarzijn gevoelens waren zo oprecht, het moest wel zo zijn.. toch?

~
jha inddxd

Hij wilde meer dan dat, hij wilde Dawn helemaal en niet alleen als vriendin. "Dat zeg je nu Dawn, maar wat als het ooit uit gaat? Dan moet ik je missen en dan heb ik je liever als mijn beste vriendin, voor een heel lange tijd, dan je als mijn vriendin en ik je de rest van mijn leven moet missen." Hij wachtte haar antwoord neit af en drukte zijn lippen weer op die van haar. Kleuren explosie voor zijn ogen. Was dit hoe liefde voelde?

Voor ze hem gerust kon stellen had hij zijn lippen weer op die van haar gedrukt. Ze sloeg haar armen om zijn nek, verloor zichzelf in deze kus. Ze opende haar mond een stukje en ging zachtjes over Dennis' lippen heen. Dit was echt.. Dit was wat liefde was, dat moest wel. Dit wilde ze nooit meer missen, dit was wat ze wilde, waar ze al zolang naar verlangde en wat ze altijd zou willen... Ze drukte zichzelf dichter tegen Dennis aan, voelde zijn warmte en wist dat ze thuis was.. Hij moest niet bang zijn, ze zou hem niet verlaten. Ze haalde haar lippen van die van hem om op adem te komen, "Ik zal nooit weggaan Dennis.." zei ze nog eens. Drukte haar lippen zachtjes op die van hem.

Dennis knikte en zette een stapje van haar af, de mensen om hen heen keken hen allemaal vol verbazing aan. Een jongen met een tosti in zijn hand die een meisje stond te zoenen, wat was daar zo raar aan? Hij gaf Dawn nog even een kusje vlak onder haar oor en trok haar toen, de tosti menemend, met zich mee naar buiten. Hij had haar en zou haar niet meer laten gaan. Woorden waren niet nodig nu, alleen haar hand in de zijne was genoeg. Er ging een enorme kracht van hun handen uit en Dennis voelde zich zekerder van zichzelf als hij ooit gedaan had.

Toen Dennis naar achter stapte en haar mee naar buiten nam had ze pas door dat iedereen naar hun stond te staren. Ze boog haar hoofd en begon te blozen. Maar eigenlijk maakte het haar niet veel uit, Dennis vond haar ook leuk en daar ging het om.. Een brede glimlach stond op haar gezicht, haar ogen straalden zoveel liefde uit en haar hand stuurde stroomschokjes door naar Dennis' hand. Toen ze buiten stonden sloeg ze haar armen om Dennis middel, legde haar hoofd tegen zijn borst en hoorde zijn hard kloppen. "Ik ben echt zo blij..." zei ze zachtjes tegen zijn shirt. Ze keek op en glimlachte gelukkig naar hem.

"Ik ook..." fluisterde hij terug terwijl hij zijn hand op haar rug legde. Statische energie ratelde door zijn lijf, hij wist zeker dat als hij nu iemand anders als Dawn aan zou raken diegene een stroomschok zou krijgen.

Zijn hand op haar rug voelde zo fijn... Ze ging op haar tenen staan en gaf hem een voorzichtig kusje op zijn mond. Ze was nog steeds bang dat hij straks ineens zou zeggen dat het een grote grap was, dat hij haar niet leuk vond.. Dat hij maar een spelletje gespeeld had. Of dat hij toch banger was dat hij haar, als het uit zou zijn dan, nooit meer met haar kon omgaan en daarom toch liever gewoon alleen vrienden wilde blijven. Hoewel het daar nu ook wel te laat voor zou zijn.. Ze zou echt niet meer alleen gewoon vrienden met hem kunnen zijn. Niet na die kus...

Plotseling schrok Dennis wakker van een luide tik tegen het raam. En nog een. Toen heel snel achter elkaar. Hagel. Shit, het was allemaal alleen gedroomd. Niets van wat hij gezien had was waar. Hoe graag hij dat ook wilde. Gefrustreerd draaide hij zich om in bed. Allemaal nep.

~~
end

NEW
~~
Collin liep het café binnen en keek rond of hij Diane ergens zag. Hij zag haar niet en ging dus maar aan een tafeltje zitten. Hij vroeg zich af wat er zo belangrijk was dat Diane hem smste. Collin wist niet eens dat ze zijn nummer had. Maar hij dacht wel te weten hoe ze eraan kwam. Misschien was er iets met Arianne gebeurd? Een lichte angst bekroop hem ookal zou dat niet moeten.

Diane liep het cafe binnen. Zodra ze erachter was gekomen had ze hem meteen gesms't, hij moest dit weten. In haar tas had ze de zwangerschapstest zitten voor als hij het niet wilde geloven. Toen ze hem zag zitten liep ze naar hem toe. 'Heey, fijn dat je zo snel kon komen,' zei ze met een glimlach tegen hem terwijl ze aan de tafel ging zitten.

"natuurlijk, wat is er zo dringend?" vroeg Collin bezorgd. "is er iets met Arianne" shit, dat had hij niet willen vragen. Hij beet op zijn lip, maar zijn ogen werden niet minder bezorgd of vragend. Hij vond het vreemd dat Diane er was. Diane was een van de mensen van Arianne. Niet van hem. En Arianne en hij waren ook verleden tijd.

~~
hierna jij nog en dan slapen? (a)

Diane schudde haar hoofd. 'Niets ernstig,' zei ze met een glimlach. Ze vertelde er maar niet bij dat Arianne verschrikkelijk was de laatset paar dagen. Ze miste Collin, dat was duidelijk. 'Over die zwangerschap, ik ben erachter wat er mis is gegaan,' zei ze met een brede glimlach. 'Op de dag dat Arianne die test deed heb ik de test ook gedaan, we moeten de testen hebben verwisseld,' zei ze enthousiast. ze was ook enthousiast door het feit dat zij nu zwanger was, al wist Enriqué er nog nies over.

________
Ga nu slapen.. trusten.

Collins ogen werden eerst groot en toen klein. Misschien hoorde dit allemaal bij het plan? Nee, nu werd hij echt paranoïa. "je hebt wat?" Collins mond bleef open hangen. Hoe had ze dat gewoon kunnen laten gebeuren? Maar dan had Arianne misschien wel gelijk gehad. Misschien had ze hem wel helemaal niet zo bedrogen als hij dacht. Misschien had ze hem wel helemaal niet gespeeld.

'Het was allemaal toeval, op de dag dat Arianne die test deed, deed ik die test ook. Ze moeten verwisseld zijn tijdens het wachten. Het spijt me echt dat jullie door mijn fout ruzie hebben gekregen,' zei ze tegen hem. ze keek eventjes naar de tafel, het speet haar echt. Ze had dat niet willen doen, iedereen met ogen in zijn kop kon zien dat Arianne gelukkig werd van Collin. En dat was waar het haar om ging.

Collin moest dit even verwerken. Ergens wilde hij haar heel graag geloven, ergens was hij bang dat het er allemaal bij hoorde, van te voren allemaal al gepland was. Hij miste Arianne enorm, maar het was hem, met dank aan Enriqués crèmes niet aan te zien. Enriqué? "Weet Enriqué het al?" vroeg Collin. Collin wist dat Enriqué een huwelijksaanzoek plande, als Enriqué niet zoveel zou praten zou Collin het niet verwacht hebben omdat het allemaal zo snel ging. Maar Enriqué vond dat als je de vrouw van je dromen uiteindelijk gevonden had, je haar niet meer mocht laten gaan.

Diane schudde haar hoofd. 'Ik ga het hem vanmiddag vertellen,' zei ze met een glimlach. 'En jij houd je mond.' Zei ze toen gebiedend. Ze wilde het hem zelf vertellen, ze glimlachte een beetje. Ze hoopte dat hij het niet erg zou vinden, ondanks dat het heel snel was gegaan was Diane blij met haar zwangerschap. Ze hield van Enriqué, en dat maakte dat het geen enkel probleem was als ze zwanger was. Voor haar in elk geval, ze hoopte dat hij er net zo overdacht.

Collin glimlachte. Dat kwam mooit uit. "Natuurlijk ga ik hem niets zeggen" zei hij met een glimlach. Enriqué was van plan geweest vanmorgen de ring te gaan halen, en Collin kende Enriqué goed genoeg om te weten dat hij veel te ongeduldig was om dan nog te wachten. "Weet Arianne het?" vroeg Collin. Het zou best kunnen dat Diane er meteen mee naar hem gekomen was, omdat hij de boosdoener leek in dit verhaal.

Weer schudde Diane haar hoofd. Ze had het Arianne niet durven vertellen, ze was op dit moment niet in staat om daar de goede dingen van in te zien. Arianne was een wandelend wrak geworden, alweer. 'Denk je dat Enriqué het erg vind?' vroeg ze toen zachtjes. Ze was daar nog steeds bang voor, ondanks dat hij haar elke dag vertelde hoeveel hij van haar hield. Een kind maakte meestal alles anders. En ze was bang dat hij dat niet wilde.

Collin glimlachte geruststellend en legde zijn hand even op die van haar om haar gerust te stellen. "Ik weet zeker dat hij het niet erg vind." hij wist zeker dat Enriqué bijna uit elkaar zou barsten van geluk, maar dat zei hij er maar even niet bij. "Schrik niet als hij rondjes om je heen gaat rennen terwijl hij een gorilla nadoet" hij had Enriqué nog maar een keer zo blij gezien; en dat was toen hij een jurk mocht ontwerpen in opdracht van een van de grootste modedesigners in de wereld. En hij wist dat hij zo waarschijnlijk ook zou reageren als Diane ja zou zeggen, of hem zou vertellen dat ze een kindje kregen.

Diane schoot eventjes in de lach. Het beeld dat Enriqué zo om haar heen zou rennen was nu eenmaal lachwekkend. 'Gelukkig maar,' zei ze met een glimlach. Ze keek Collin recht aan. 'Weet je al wat jij gaat doen?' vroeg ze hem toen. Zij vond dat dit de hele zaak veranderde, zij vond dat Collin nu naar Arianne toe zou moeten gaan en het weer bijleggen. Ze wist zeker dat Arianne dat zou willen.

______
Moet Arianne nu zometeen nog binnen stormen? Of doen we dat straks in een andere meet?

laat haar maar binnenstormen; hebben de mensen om hun heen ook weer wat te zien
~~
"Ik weet het niet" fluisterde hij terwijl hij zijn ogen neersloeg. Het had hem allemaal enorm verward. Eerst was er een kind, toen niet meer, toen nooit geweest, en nu was er opeens een kind maar niet van hen. Eigenlijk wilde hij naar Arianne toe, zijn hart uitstorten in een kus en alles weer vergeten. Maar hij wist niet of hij dat kon. Of hij dat nu al kon. Natuurlijk wilde hij Arianne terug, dat had hij de hele tijd gewild. Maar hij had haar pijn gedaan, had haar niet geloofd toen ze het zo hard nodig had. Hij voelde zich enorm schuldig en dat weerhield hem.

Diane glimlachte eventjes kort. 'Ik weet zeker dat zij zou willen dat je naar haar toeging,' zei ze toen rustig. Dat dacht ze ook echt. Gezien het feit hoe Arianne zich de laatste paar dagen gedroeg. Toen vloog de deur van het cafe open. Arianne liep met vlugge stappen naar binnen, gericht op Diane. Niet op Collin. 'Diane hoe haal je het in je hoofd om achter mijn rug om naar hem toe te gaan?' siste ze haar toe. Toen ze hem zei priemde ze met een vinger in de richting van Collin. 'Je had het mij heus wel eerst mogen vertellen hoor!' zei ze toen. Ze had het hele verhaal van Cara gehoord. Toen draaide ze zich naar collin toe. 'En jij, ik zei toch dat ik er niets mee te maken had,' zei ze tegen hem. Er klonk verdriet door in haar stem, veel verdriet. Iets ondragelijks.