Gemengde zangles van Raf en Dana

Dat het een gemengde les is betekend dat het niet uitmaakt in welk jaar of in welke klas je zit. Raf en Dana geven deze les samen, Dana geeft vooral beleiding op piano en Raf zingt vooral. Je mag hier naartoe komen als je personage zingt maar ook als hij of zij het eens uit wil proberen. Het is een vrij groot lokaal en in plaats er staan geen tafeltjes, de stoelen staan in een halve kring. Voor in de klas staat een piano en een whiteboard. Er staat ook een kast met lades waarin allemaal tabs met liedteksten zitten. Die mag je gebruiken zolang je ze maar weer teruglegt.
Let op: Dit is dus een algemene meet dus er wordt niet gewacht als je er even niet bent

regels: het is een les dus gedraag je een beetje
personen: ongeveer 30

Raf kwam de klas binnen lopen, er was nog niemand. Mooi, dacht hij met een grijns op zijn gezicht. Het gebeurde niet vaak dat hij ergens als eerste was, op tijd komen was niet zijn sterkste punt. Op zijn gemak zocht hij naar de bladmuziek die hij nodig had. Het was wel fijn om even rustig aan te doen. Hij viste een blauwe whiteboard stift uit zijn tas en schreef zo net mogelijk iets op het bord. Zoek een partner en kies een duet uit Ze zouden samenzang gaan oefenen en hoe kon dat beter dan met een duet.

Toch wat zenuwachtig voor les, stond Lizz voor de deur te treuzelen. Ze wilde deze kans niet missen, maar dat Dana er ook zou zijn trok haar niet zo aan. Zelfs nu ze had besloten dat ze beter aardig tegen haar kon zijn als Raf in de buurt was. Ze vertelde zichzelf dat ze heus wel tegen haar opkon en dat ze niet zo raar moest doen. Na diep in te ademen stapte ze het lokaal binnen en zette een glimlachje op haar gezicht. ' Hey Raf.' Zei ze zoals gewoonlijk vrolijk toen ze hem zag. Haar blik viel op de tekst die op het whiteboard stond en ze beet op haar lip. Zou er kans zijn dat als ze het vroeg aan Raf, hij haar partner wilde zijn?

Dana had zich verslapen. Iets dat normaal nooit voorkwam. Toen ze de klas binnenstormde haast keek ze op en zuchtte opgelucht.' Ik dacht dat ik te laat zou zijn. Ik verslaap me nooit.' Gelijk keek ze nog een keer ze had Raf wel gezien maar ook iemand anders. Haar blik gleed de ruimte weer door en ja hoor daar stond Lizz.' Ohh hoi Lizz.' Zei Dana zo luchtig mogelijk en liep naar de piano toe. Ze ging op de kruk zitten voor de piano en zocht in haar tas terwijl ze tegelijk haar haren probeerde te fatsoeneren want ze stonden door het gehaast van daarnet toch redelijk overeind. Uiteindelijk liet ze haar tas vallen en begon zich volledig op haar uiterlijk te richten. De bovenste knoopjes van haar blouse deed ze dicht omdat ze die vergeten was en daarna borstelde ze met haar vingers door haar haren om het wat beter in model te brengen. Terwijl ze dit deed volgde haar ogen iedere beweging van Raf en van Lizz.

Raf keek op van zijn tas, van buiten zag het er niet uit alsof het zo'n rotzooi zou zijn maar Raf was de enige die er iets in terug kon vinden. Meestal dan, nu zocht hij tevergeefs naar een klem waarmee hij bladmuziek op een standaard kon vastzetten. "Heey Lizz," zei hij glimlachend. Hij probeerde zo min mogelijk te denken aan de vorige keer dat ze elkaar gezien hadden, gelukkig had hij zowiezo maar weinig tijd omdat Dana binnenkwam. Breed glimlachend keek hij naar haar, hij moest zijn lachen inhouden. Dana was van hen twee meestal degene die alles op orde had, of nou ja... dacht hij terwijl hij naar zijn tas keek, en dat hij nu de eerste was vond hij wel leuk. Met een zucht schoof hij de tas aan de kant, dan maar niet.

Dana wilde iets naar Raf gooien gewoon omdat je duidelij kzag dat hij moeite deed zijn lach in te houden.' Als je het waagt te lachen schat. En wat zoek je? Waarschijnlijk heb ik het wel in mijn tas zitten. Ik zei toch, pak je tas in voordat je weggaat want dan weet je zeker dat je niks bent vergeten!' Ze grijnsde breed en liet haar haren voor wat het was. Ze legde haar handen weer op de piano en ze voelde ze gelijk alweer helemaal tintelen. Kort speelde ze het stuk dat ze zelf had geschreven en dat ze al een paar keer aan Raf had laten horen. Ook de eerste keer dat ze iets voor hem speelde was het dit nummer. Ze was er erg trots op en had in de loop der jaren nog een paar aanpassingen gemaakt, maar nu vond ze hem dan ook echt perfect. Iets dat ze eigenlijk nooit vind vna haar werk.

Raf grijnsde zijn tanden bloot bij die opmerking, als ze hem aan het lachen wilde maken moest ze dat vooral zeggen. Maar hij hield zich wel in, hij ging niet om Dana lachen, al was het dan niet vervelend bedoeld, tijdens de les als er andere mensen bij waren. Licht beschaamd wreef hij met zijn hand door zijn nek. "Ja..." Het was niet de eerste keer dat hij iets was vergeten, hij had nog geluk dat het niet echt iets belangrijks was. "Gewoon zo'n klem om de bladmuziek vast te zetten," zei hij terwijl hij naast haar ging staan. Er verscheen een gelukige glimlach op zijn gezicht toen hij het stuk herkende. Het maakte ook dat hij even vergat dat ze in een klaslokaal stonden en er al verschillende leerlingen binnen waren die ook even omkeken naar wat er gespeeld werd.

Lizz voelde zich al helemaal niet zo verzekerd meer toen Dana binnenstapte en durfde het nu ook zeker niet meer aan Raf te vragen. Ze begroette Dana even met een zachte ' Hey' voor ze op een van de stoelen ging zitten. Haar blik bleef bij Raf en Dana hangen die bij de piano waren en ze beet kort op haar lip. ' Zullen wij samen?' Hoorde ze opeens waardoor ze opkeek naar de jongen die naast haar stoel stond. Lizz keek even vlug de klas rond en gebaarde naar een ander meisje wat nogal alleen zat. ' Je kan denk ik beter met haar gaan.' Zei ze snel waarbij de jongen haar vervreemd aankeek, maar toen zijn schouders ophaalde en wegliep. Lizz zuchtte opgelucht. Om eerlijk te zijn, ze vond het niet zo'n goed idee om met iemand anders te zingen, niet omdat de oefening slecht was, maar ze wilde het liever niet voor een ander verprutsen. Alleen zingen oke, als niemand het maar zag, in een grote groep ging het nog, maar zelf of met iemand zingen terwijl er nog een hoop andere mensen om je heen zijn... liever niet.

Dana grijnsde breed om wat Raf zei maar speelde eerst haar nummer af. Daarna pakte ze haar tas en haalde de klem eruit.' Hoe kan je ook leven zonder mij, volgens mij vergeet je dan zelfs je broek aan te doen ofzo.' Ze stak haar tong even naar hem uit en richtte zich toen op de klas,' Welkom allemaal. Ik vind het gezellig dat er zo veel mensen zijn gekomen. Als het goed is heeft iedereen al een partner, zo niet steek dan even je hand op want dan kan je straks met één van ons oefenen.' Met ons duidend op haar en Raf. Ze stond op en gaf de leiding aan Raf verder terwijl zij naar de deur liep en die dicht deed. Iedereen die nu nog mee wilde doen was te laat. Daarna keerde ze weer terug naar de piano en keek met een vriendelijke glimlach naar de klas en naar Raf.

Raf grijnsde en volgde daarna haar voorbeeld en draaide zich om naar de leerlingen. De meeste kende hij wel van gezicht en bij sommigen had hij wel het idee dat hij hun naam wel wist. Raf was niet de beste in dit soort dingen... "Ik denk dat de meeste van jullie wel liedteksten bij hebben, zo niet dan kunnen jullie iets uit die kast uitzoeken," zij hij wijzend op de grijze kast achterin de klas. "En voordat jullie protesteren, als je met twee jongens of twee meisjes bent, er zijn genoeg duetten die geen liefdesliedjes zijn." Hij grijnsde bij die laatste opmerking, toen hij zelf hier op school had gezeten en zangles had gehad kwam deze vraag altijd terug.

Lizz keek even om zich heen en zag dat, zoals Dana het al zei, iedereen een partner had. Iedereen behalve zij. Aarzelend stak ze haar hand een stukje in de lucht. Ze zou het totaal niet erg vinden om met Raf te zingen, ze had het toch al eerder gedaan, maar het feit bleef nog steeds dat ze in een lokaal vol mensen zaten. Waarom kwam ze hier eigenlijk sowieso al ze niet durfde te zingen?

Dana wist nog net een zucht te onderdrukken,' Oké Lizz dan zing jij straks met één van ons, met wie zou je willen zingen?' Wat haatte ze het om dit te moeten zeggen maar ze wist dat ze nu profecioneel moest blijven. Even stond ze op en fluisterde in het oor van Raf,' Hmm moeten wij straks nog een voorbeeld laten zien of denk je dat ze het wel begrijpen dat ze een instrument erbij moeten hebben?' Daarna ging ze weer zitten en keek hem vragend aan.

Raf keek vanuit zijn ooghoeken naar Dana, hij vond het knap van haar dat ze zo rustig bleef. En hij wist net als Dana al dat ze hem zou kiezen, die twee hadden een hekel aan elkaar en het was voor ieders bestwil als ze niet samen hoefden te werken. Hij glimlachte licht toen hij hoorde wat Dana in zijn oor fluisterde. "We hebben dit toch zeker niet voor niets geoefend," zei hij terwijl hij de bladmuziek van Lucky die hij klaar had gelegd oppakte.

Dana grijnsde breed en klapte kort in haar handen.' Oké Lizz jij kan straks met Raf gaan oefenen maar voordat jullie allemaal beginnen willen wij even laten zien hoe het moet. Het zou fijn zin als één van jullie een instrument speelt want dan heb je een soort begeleiding. Nou weten jullie allemaal wel denk ik dat Raf een geweldige zanger is dus naast hem lijk ik hopeloos. Dus let alsjeblieft niet te veel op mijn stem het gaat om het idee.' Dana draaide zich naar de piano en legde haar handen elegant als altijd op de piano en keek naar Raf.' Zeg maar wanneer ik mag beginnen.'

Raf schudde zijn hoofd naar de klas toen Dana zich had omgedraaid. Haar stem was niet slecht, echt niet. Hij had haar dat al zo vaak verteld en nog steeds bleef ze koppig volhouden. Nu zei hij er dan ook maar niets van, de klas zou van zelf wel merken dat het niet waar was wat ze zei. Hij ging naast haar staan en legde voor het idee de bladmuziek neer. Zelf kende hij het liedje uit zijn hoofd en hij dacht dat Dana het ook uit haar hoofd kende. Hij gaf een knikje naar Dana met een kleine glimlach op zijn gezicht.

Dana moest zich inhouden het blad niet van de piano af te slaan. Ze had het niet nodig en Raf ook niet maar anders hadden de leerlingen misschien te hoge verwachtingen van zichzelf. Dus begon ze te spelen en wachtte tot Raf zijn stem weer naar buiten liet komen. Ze kon er altijd heel lang naar luisteren, gewoon alleen zijn stem. Toen ze nog vaak de tijd hadden en Raf bij haar sliep of zij bij hem dan vroeg ze soms nog wel eens of hij voor haar kon zingen. Dan viel ze lekkerder in slaap. Zijn stem zorgde voor een soort kalmte in Dana.

Raf keek Dana aan toen hij begon met zingen en liet de klas even voor wat het was. "Do you hear me? I'm talking to you. Across the water, across the deap blue ocean. Under the open sky, oh my, baby I'm trying." De woorden kwamen vanzelf, hij hoefde er geen moment over na te denken. Zelfs niet over de toon houden of het ritme. Hij kon gewoon Dana aankijken en de hele wereld weg laten vallen. Al merkte Raf het niet, het zachte geroezemoes dat altijd op de achtergrond aanwezig was in een klas, was weggestorven.

Dana kreeg onwillekeurig een glimlach op haar gezicht van zijn stem. Ze keek hem aan en lette gewoon niet meer op de tab of op haar piano spel, het ging net alsof het nooit anders was gegaan. Het leek allemaal vanzelf te gaan.'Boy I hear you in my dreams, I feel your whisper across the sea, I keep you with me in my heart, You make it easier when life gets hard.' Haar stem was alweer helemaal gewend en het klonk zelfs niet meer twijfelachtig, ze wist wanneer ze moest invallen en ze zorgde ervoor dat haar stem niet happerde zoals het soms nog wel eens wilde doen.

Lizz was blij dat ze niet antwoord hoefde te geven op de vraag en Dana voor haar koos. Dan hoefde ze haar ook niet nog bozer op haar te maken. Terwijl ze probeerde te verzinnen wat voor lied ze nou moest doen, luisterde ze naar de twee. Ze moest toegeven dat ze Dana goed vond, maar ze probeerde niet te veel op haar te letten, dat maakte het wat makkelijker. Het was niet echt moeilijk om haar aandacht om Raf te richten.

Raf kreeg de glimlach die op zijn gezicht lag nu hij met Dana aan het zingen was gewoon niet weg, zijn mondhoeken krulde gewoon vanzelf omhoog. Zeker het refrein kwam en ze samen zouden zingen. "I'm lucky I'm in love with my best friend. Lucky to have been where I have been. Lucky to be coming home again. Ooh ooh ooh." Hij wist of het kwam omdat hij bevooroordeeld was en het gewoon graag zo wilde horen of omdat het echt zo was maar hij vond hun stemmen mooi bij elkaar passen.

Dana wist waar hij aan dacht, of ze leek te weten waar hij aan dacht. Ze had hun stemmen een keer stiekem opgenomen en eigenlijk klonken ze wel leuk bij elkaar alleen irriteerde ze aan haar eigen stem.'They don't know how long it takes, waiting for a love like this, every time we say goodbye, I wish we had one more kiss, I'll wait for you I promise you, I will.' Ze bloosde een beetje door de tekst. Natuurlijk konden de leerlingen niet weten dat ze dit ook gewoon echt meende maar Raf wist het wel. Of ze hoopte gewoon dat hij het wist. En juist omdat ze zo vaak goodbye zeiden voelde het soms verschrikkelijk aan. Maar de momenten dat ze samen waren, waren dan wel echt geweldig.

Raf wilde eigenlijk haar hand vastpaken, haar diep in de ogen kijken en zeggen dat hij alles meende. Maar hij herinnerde zichzelf eraan dat ze in een les zaten en hij zich niet mee mocht laten slepen. Dus zong hij het liedje af terwijl hij goed oplette dat er niet meer op zijn gezicht stond dan die verliefde glimlach. Hij moest zijn blik lostrekken van Dana toen de laatste noten wegstierven en zich weer tot de klas richten. "Ik hoop dat jullie nu een beetje een idee hebben van wat de bedoeling is," zei hij de klasrondkijkend.

Dana had moeite om bniet gelijkl naar Raf toe te gaan en hem te kussen dus sloot ze even haar ogen en ademde diep in en uit. Daarna draaide ze glimlachend naar de klas en knikte bij de woorden van Raf.' Als er nog vragen zijn, Raf en ik willen je graag helpen. Maar kom alsjeblieft eerst naar mij want Raf gaat zijn handen vol hebben deze les met Lizz omdat die samen het duet doen omdat we met oneven aantallen zijn.' Er werd gelijk weer vollop gepraat en je merkte duidelijk dat het klassikale over was. Ze liep naar Raf toe en fluisterde in zijn oor,' Dit liedje begint steeds meer mening voor mij te krijgen. Ik mneende alles.' Ze liet haar hand even over zijn rug glijden maar liep daarna van hem vandaan. Ze werd gewenkt door iemand die wat ruzie had met zijn partner. In haar ooghoek hield ze Raf en Lizz nog wel in de gaten.

Aurora kwam binnengestormd. Te laat. Had ik het niet gezegd? Je had vroeger moeten vertrekken. Aurora was nog vrij nieuw op deze school, zeg maar gerust, nieuw als maar kan. 'Ik ben laat, ik weet het, ik weet alleen niet waar ik moet gaan zitten, wat ik moet doen, of wie wie is.' flapte Aurora eruit. Ze liet haar tas van haar schouder op de grond vallen en keek iedereen aan. Hoe kon ze nou weten wie hier de leraar was? Niemand zag er echt oud uit. Handig voor je eerste dag, handig zeg. Ach, wat maakt het ook uit. Eerst maar eens uitvinden wie de leraar is, dan misschien een paar namen leren kennen.

Dana had gelijk door dat er iemand binnen kwam gestoord. Ze glimlachtte vriendelijk en liep op het meisje af.' Heey, ik ben mevrouw Woodings, ook wel Dana. Je bnet wel een beetje laat maar daar komt ook nog iemand binnen. Jullie kunnen wel partners zijn. We zijn duets aan het oefenen. De volgende keer is het handig als je op tijd komt want dan kan je ook het voorbeeld zien dan weet je beter wat je moet doen. Maar het gaat er in principe om dat één van jullie een instrument gaat spelen en dan dat jullie een duet doen. Het instrument hoeft niet maar het houdt meestal de telling bij en is makkelijker als begeleiding.'