Gemengde zangles van Raf en Dana

Lizz probeerde zich nu even serieus te concentreren, anders was de volgende regel al gedoemd om te falen. Ze haalde diep adem en was even bang dat ze het niet zo redden. 'And we me..' Ze stopte midden in de regel toen Dana Raf aantikte en zei dat ze ging. Lizz keek Dana even na en daarna naar Raf. Ze wist niet echt wat ze moest doen, ze wilde wel verder oefenen, blij dat Dana weg was, maar ze dacht niet dat Raf dat van plan was. Zacht pakte ze hem even bij de pols om zijn aandacht te trekken. 'Moet ik zeggen dat ze gewoon door moeten gaan?' Ze bedoelde de klas, al wilde ze niet dat Raf wegging voor geen goud, maar ze dacht niet dat ze daar iets in te brengen had, al hoopte ze dat hij zou zeggen dat het niet hoefde.

Lauren die net klaar was met zingen keek naar de blik van Aurora, en toen naar Dana. O nee, dit was niet goed. Snel stond ze op en liep achter Dana het lokaal uit. 'Hé, alles goed?' riep ze naar de lerares die al een stuk verder in de gang liep. Lauren had respect voor de lerares, en hoopte dat ze iets kon doen. Achter de woedende blik was ook pijn te zien, en Lauren vroeg zich af waar die nou zo snel vandaan was gekomen.

Raf stopte meteen met zingen en keek bezorgd maar ook met een schuldgevoel naar Dana. Dankbaar keek hij Lizz aan en knikte. Hij kende Dana langer dan vandaag en dacht dat hij wel een idee had van wat er aan de hand was. Snel rende hij achter haar aan de gang op waar hij zag dat Lauren al bij haar was. "Dana, ik weet wat je denkt. Ik kan er niets aan doen, echt niet. Zodra ik dat liedje begin te zingen is het alsof ik Chris word." Dat Dana ook, en misschien wel vooral, boos op Lizz was had hij niet door. Nu probeerde hij vooral Dana te kalmeren voordat ze wegging, anders zou ze straks nog steed kwaad zijn.

Dana bleef staan toen ze de stem van Lauren hoorde,' Euhm ja hoor.' Zei ze nog net verstaanbaar en ze veegde snel de tranen uit haar gezicht. Daarna draaide ze zich om,' Ik voel me gewoon niet zo lekker en moet echt even in bed gaan liggen en een paracetamol innemen dat is alles.' Ze glimlachtte vriendelijk maar draaide zich al snel weer om omdat de tranen weer opkwamen. Het deed haar zo'n pijn dat Raf echt niet doorhad dat Lizz met hem aan het flirten was en dat hij het ook gewoon allemaal toeliet. Toen ze daarna ook nog eens de stem van Raf hoorde werd ze verscheurd van woede en pijn.' Agh Raf het boeit mij niet dat jij in die musical speelt. Daar ben ik blij om voor je maar dat je gewoon zo blind bent voor al die versier pogingen van Lizz en dat je haar ook gewoon nog toelaat.' Meer wilde ze niet zeggen. Dus liep ze woedend verder,

Aurora keek met een snelle blik naar het zwartharige meisje, en schoof toen snel achter de piano. Ze keek naar de bladmuziek. Voorzichtig drukte ze een paar toetsen in, zoals er stond. Het was nog niet snel genoeg, en af en toe was er een twijfeling in het spel. Even pauzeerde ze, staarde weer naar het meisje met de zwarte haren. Ze keek niet, dus ze kon weer verder. Nog een paar toetsen. Langzaam aan, en met heel veel slome noten of twijfelingen, hoorde ze The Boy Is Mine in haar pianospel terug. Het ging wel heel, heel langzaam en twijfelend.

Lizz' gezicht vertrok toen Raff ook naar de gang verdween. Ach ze had het kunnen weten. Nu ze hier zo alleen in het lokaal stond, of in ieder geval voor haar gevoel, voelde ze een gevoel van schuld haar bekruipen. Ze was misschien een bitch, maar wilde ze nou echt Raf's liefde gaan verprutsen, omdat het haar goed uitkwam. Dana maakte haar niet veel uit, maar ze vond Raf echt aardig. Nadat ze snel tegen de leerlingen waarvan de meeste waren stilgevallen, had gezegd dat ze door moesten gaan, schoot ze ook de gang op. Ze bleef echter wel een stuk achter hen staan, maar nog wel dat ze hen kon horen.

Aurora speelde het deuntje overnieuw. Steeds het refrein. Met haar voet tikte ze mee, en zachtjes zong ze ook. Een paar tonen lukten al aardig achter elkaar aan. Zachtjes bleef ze zingen, en telkens keek ze achterom of iemand op haar lette. Even drukte ze verkeerd. "Godver..." vloekte ze zacht. Nogmaals speelde ze het stukje, maar bij één noot bleef ze telkens wijfelen.

Raf wilde zichzelf eigenlijk voor zijn kop slaan, hij had het weer verpest en het weer niet doorgehad. Het scheen niet uit te maken dat het vaker gebeurde, hij had het gewoon niet door als een meisje met hem flirtte. En hij had een ander liedje moeten kiezen, het liefst geen liefdesliedje en al helemaal niet uit Miss Saigon. Snel liep hij Dana weer achterna en pakte haar pols vast. "Het spijt me Dana, ik weet dat ik het niet doorheb en je moet weten dat ik het nooit toe zou laten als ik het wel doorhad." Er klonk een zekere hopeloosheid in zijn stem. Hij wist dat hij ook dingen fout had gedaan en daarom werd het alleen maar moeilijker met Dana te praten. Even wendde hij zich tot Lauren. "Wil jij zeggen dat ik zo weer terugkom en dat ze gewoon door moeten gaan waarmee ze bezig zijn?" Vroeg hij snel waarnaar hij zich meteen weer tot Dana wendde.

Lauren keek de leraren verbaasd aan en strompelde toen achteruit. 'O ehh.. ja natuurlijk' mompelde ze en ze liep de klas weer binnen. 'Gewoon doorgaan met wat je deed' zei ze hard genoeg en de mensen die verbaasd naar de deur hadden zitten staren wendde zich weer tot hun instrument of partner. 'En lukt het?' vroeg ze met een glimlachje aan Aurora.

Dana trok haar pols los en keek naar haar handen,' Ik weet dat jij het gewoon niet merkt maar het doet mij gewoon pijn om te zien. Je weet dat ik enorm jaloers ben en jou zo met andere meiden zien doet me gewoon pijn. Ik wil diegene dan zo verschrikkelijk veel pijn doen maar ik weet dat ik jou daar ook niet echt door win. Lizz met jou muts op zien, dat voelde verschrikkelijk en ik weet dat jij daar niks aan kan doen. Ik begrijp die meiden ook wel, je bent echt super leuk en ik verdien jou ook niet. Maar toch is het hartverscheurend om keer op keer te moeten toekijken hoe meiden zich voor jou voeten gooien en jij ziet het niet eens. Jij laat ze toe, jij ziet geen kwaad in ze.' Dana schudde haar hoofd en veegde hard en ruw de tranen van haar wangen af.' Ik moet me gewoon niet aanstellen maar ik kan vandaag dus gewoon niet naar de les toe. Ik heb net enorme ruzie gehad met zo'n dom en arrogant kind daarbinnen en dan Lizz met jou zien, nee dat doet me te veel pijn. Ik ga naar huis.'

Aurora schrok zich rot van de stem die ze achter zich hoorde, dat ze van haar kruk afvloog en tegen de grond knalde. Ze lag nu plat op haar rug op de grond. "Ja." mompelde Aurora, terwijl ze weer opstond. Fijn. Het plannetje om iedereen te laten denken dat niets haar kon schelen en dat ze zich nergens aan aan wilde passen was blijkbaar nogal mislukt. Ze kon moeilijk inschatten of het glimlachje van haar partner echt was, of sarcastisch.

Lauren lachte om het meisje die van haar kruk viel, maar haar ogen stonden nog steeds koel. 'Je bent echt niet zo geweldig als je zelf bent' mompelde ze en ze ging weer op de kruk zitten. 'Maar ik heb een vraagje, waarom heb je een hekel aan gitaren? Je kunt er zoveel moois mee doen, wat je waarschijnlijk nog nooit gehoord hebt, als je wilt kan ik wel een voorbeeldje geven' zei ze, op iets aardigere toon.

Aurora bleef even verward op de grond liggen. Je bent niet zo geweldig als je zelf bent? Heh? Toch krabbelde ze maar overeind. "Ik haat gitaren niet. Ik ken alleen geen lied dat op een gitaar gespeeld wordt én waar ik op kan zingen." Langzamerhand kreeg haar stem weer zijn sarcastische en snijdende toon terug. Aurora wist ook wel dat gitaren mooie instrumenten waren, maar ze was niet van plan haar houding nu ineens los te laten.

Lauren dacht even na, 'Ik weet wel wat, het is aan de hoge kant maar dat is beter voor jou denk ik' zei ze tegen Aurora terwijl ze de dichtsbijzijnde gitaar pakte. Hij was mooi, mat zwart en even liet ze haar hand over de klankkast gaan en begon te spelen en zingen, Aurora moest in het refrein maar invallen.
'Skies are crying, I am watching
Catching tear drops in my hands
Only silence, as it's ending
Like we never had a chance'

Lizz keek vanaf een afstandje naar Dana en Raf. Ze zou nu eigenlijk naar hen toe willen lopen, boos worden op Dana, Raf meetrekken, maar dat deed ze niet, omdat het schuldgevoel alleen maar erger werd. Wat als ze nu inderdaad zijn liefde had verpest? Nee, dat zou toch niet zo zijn. Ze zag heus wel dat Raf veel te veel van Dana hield om haar te laten gaan, ook al zou Lizz het nog zo erg hopen. Ze zuchtte en liep nog wat dichterbij zodat ze de twee beter kon horen.

Raf wist dat hij eigenlijk terug moest naar de les, maar dat deed hij niet. Hij zag het niet eens als een optie. Nu moest hij bij Dana blijven en haar rustig krijgen. "Ik snap niet waarom je maar blijft denken dat ik te goed voor jou ben. Volgens mij is het eerder omgedraaid. Een straatkind dat de kans krijgt samen met jou te zijn, hoe kom je erbij dat ik te goed voor je ben." Raf had er geen idee van dat Lizz hen kon horen, dan had hij dit waarschijnlijk nooit gezegd. Maar hij was helemaal geconcentreerd op Dana, het deed hem pijn haar zo te zien. Teder streek hij een vergeten traan van haar wang. "Ik zal je niet tegenhouden als je echt naar huis wil, maar als je je daardoor beter voelt zal ik Lizz bij iemand anders zetten. En als je het toch nog eens ziet, van wie dan ook, zeg het me gewoon." Er zat een smekende ondertoon in zijn stem, hij wilde niet dat Dana zich door hem slecht voelde.

Dana begon weer voor haar tranen te vechten en schudde haar hoofd,' Nee ik ga dit niet verpesten, ik wil niet kinderlijk doen. Jij blijft gewoon bij Lizz qua duet. Ik geef jou ook gewoon nergens de schuld van, Lizz eigenlijk ook niet. Ondanks dat ik haar verschrikkelijk arrogant vind en ze jouw probeerde te versieren ben ik toch weer diegene die de fout in was gegaan. Ik heb me weer eens mee laten slepen terwijl ik gewoon jou moest vertrouwen. Ik weet dat jij het niet zo bedoeld.' Ze legde haar hoofd tegen zijn borst aan en haalde even diep adem.' We moeten ze de les weer in. Het spijt me dat ik van streek raakte.'

"Ik heb juist een probleem met lage liedjes." Maar midden in haar zin ging Aurora zachter praten, om naar het lied van Lauren te luisteren. Klonk best oké. Ze kende het lied niet, dus, ze staarde even naar Lauren, met een vragende blik in haar ogen.

Raf schudde zijn hoofd, het was niet haar schuld. "Het is niet jouw schuld, het is mijn schuld en waarschijnlijk ook die van Lizz, maar niet die van jouw," zei hij terwijl hij een aantal haren achter haar oor streek. Hij sloeg zijn armen om haar heen toen ze haar hoofd tegen zijn borst aan legde en streelde over haar haren. Hij was blij dat ze weer rustig was, wat er voor de rest gebeurde maakte hem niet uit. "Het is al goed," zei hij zachtjes. Eigenlijk was het gewoon nog steeds goed, hij was niet boos op haar en was ook niet boos op haar geweest.

Lizz bleef nog evne staan luisteren, maar toen ze hoorde dat ze zo weer terug de les in zouden moeten, draaide ze zich vlug om. Ze liep het lokaal weer in, naar de stoel waar ze eerst had gezeten. Haar gevoel had misschien toch goed geweest voor dat deze les begon, ze had helemaal niet moeten komen. Terwijl ze eerst er zo zeker van was geweest dat ze Dana een lesje wilde leren, was die drang nu helemaal weggezakt. Ook de gedachte dat ze perse Raf moest hebben, was grotendeels vervlogen. Ze pakte haar tas op om daarna weer naar de deur te lopen. Ze dacht niet dat ze nu nog geconcentreerd kon zingen, laat staan dat ze het wilde.

Lauren keek het meisje aan en stopte opeens midden in een zin. 'Wacht, ken je dit liedje niet?' vroeg ze verbaasd. 'Nou ja, het refrein is hoog, daarom wilde ik het je laten horen, maar het heeft totaal geen zin want we moeten een duet doen' zei ze half tegen zichzelf, half tegen Aurora.

"Oh." Aurora keek naar haar legerkistjes, en propte de veters erin terug. "Ik ken het niet, sorry." Nu was vrijwel alle verwarring van eerst uit haar stem gelekt, en klonk hij weer volkomen sarcastisch, snerpend, schel, en snijdend. Ze knikte half, en frutte aan de vlecht die losjes op haar schouder lag.

Lauren keek het meisje schattend aan en stond toen op om naar Lizz te lopen. 'Heb je nog een partner nodig?' vroeg ze waarna ze naar Aurora keek. Het meisje was vreselijk, en er viel echt niet mee te werken. Zo vreselijk kinderachtig.

"Oh, geweldig. Dat wordt alweer mijn vierde partner. Je zou toch denken dat ik iets beter te verdragen was." Aurora rolde kwaad haar ogen. Ze pakte haar tas mee, en stormde met grote passen het lokaal uit. Onderweg trapte ze een instrument omver, en de deur smeet ze met een harde knal achter zich dicht. "Wat een slappelingen. Kunnen míj niet eens verdragen. Jezus." mompelde Aurora kwaad. Ergens zou het haar verbazen als er ook maar iemand was die het wat kon schelen dat ze niet meer in de les zat.

Dana zuchtte en ademde diep in en uit.' Het spijt me schat ik moet niet steeds zo gevoelig zijn. Maar nu gaan we terug naar de klas voordat er te veel vragen worden gesteld.' Ze haalde haar hoofd van de borst van Raf en drukte een kort kusje op zijn lippen daarna pakte ze zijn hand en liep naar de deur. Daar botste ze bijna tegen Lizz aan. Hierdoor liet ze Raf zijn hand los en keek Lizz verrast aan,' Waar ga je heen? Je kan niet nu weggaan! Niet nu ik me erover heen heb gezet dat jij samen met Raf zingt.' Ze glimlachtte maar ze meende haar woorden wel.