Gemengde zangles van Raf en Dana

Lizz knikte enthousiast en pakte de map aan om hem open te slaan. Misschien ging dat ook iets te enthousiast, want heel wat blaadjes vielen opeens uit de map en dwarrelden door de lucht naar de grond. ' Oh sorry. ' Zei ze snel voor ze op haar knieen ging zitten en de map naast haar neerlegde om de blaadjes weer bij elkaar te rapen. Ze maakte er een zo net mogelijk stapeltje van tot haar oog viel op een van de nog overige blaadjes. Ze pakte hem op en liet haar ogen over de titel gaan. ' Sun and moon' en eronder stond in kleinere letters ' Miss Saigon'. 'Oh kan je me een liedje uit Miss Saigon leren?' vroeg ze terwijl ze haar blik op Raf richtte.

Aurora's ogen waren al snel weer tot spleetjes geknepen. "Kom maar op." Haar waardering voor het meisje met de zwarte haren zakte weer met vijftig procent. Iedereen op deze school leek hetzelfde ze zijn - terwijl ze nog maar met drie mensen gesproken had. Ze schoof de I-pod weer terug en gooide de bladmuziek die ze eerder uit de kast gerukt had op de grond.

Lauren glimlachte en zette het intro in, haar vingers gingen over de toetsen, speelden geen noten fout. Maar dat kwam door de vele vrije tijd waar ze in oefende. 'Jij mag beginnen' mompelde ze terwijl haar blik op de toetsen gericht was, en eigenlijk was ze Aurora al bijna vergeten.

Aurora ademde even diep in en diep uit, zoals altijd als ze begon met zingen. Ook greep ze haar linkerschouder met haar rechterhand vast, op de een of andere rare manier hielp haar dat concentreren, ook al zag het eruit alsof ze het koud had of zo."Excuse me can I please talk to you for a minute?"

Raf ging op zijn hurken zitten en hielp Lizz even met het bij elkaar rapen van de blaadjes. Dat was iets waar hij verrassend goed in was geworden. Hij keek op naar Lizz met een zowel bedenkelijke als tevreden blik. Hij vond het leuk als eimand interesse toonde in 'zijn' musical. "Weet je het zeker? Het is heel hoog geschreven." Daarom had hij ook zo'n bewondering voor Na-Young. Haar stem bleef zuiver en puur klinken, hoe hoog ze ook zong. Toch zou het voor hem heel fijn zijn als Lizz het zou kunnen, hij hoefde het liedje nie te oefenen en hij kende de het met gemak uit zijn hoofd. Hij moest alleen uitkijken dat hij niet te veel ging acteren, bedacht hij zich. '

ik denk dat iemand met een opleiding ervoor het wel kan zingen als ik het kan zingen zonder vals te klinken, toch? :p
~~
Lizz dacht er even over na, maar knikte toen nadat ze haar schouders ophaalde. ' Ach we kunnen het toch altijd proberen.' Zei ze vrolijk voor de de blaadjes weer in de map stopte behalve die van sun and moon. Ze had dan misschien geen echt getrainde musicalstem, maar voor in dit klaslokaal was het niet nodig. Ze keek even naar de noten en zag dat op de piano het niet heel moeilijk was. Ze speelde niet echt goed piano ofzo, maar ze kon dit nummer moeilijk drummen, laat staan dat ze daarbij ook nog kon zingen. Ze kon in ieder geval goed genoeg noten lezen en ze wist waar ze die moest vinden op de piano, dus dat moest wel lukken. ' Ik weet niet wat handiger is, eerst op de piano oefenen of eerst proberen te zingen? Trouwens ik denk dat eerst zingen handiger is, als ik nou slecht klink, heb ik voor niets dat hele pianostuk zitten leren.' Zei ze met een grijns.

Lauren glimlachte duivels en knikte. 'Uh huh sure you know you look kinda familiar.' zei of zong ze half, je wist niet precies wat het was. Maar haar stem klonk zacht en verleidelijk. De meeste jongens in het lokaal draaide zich even om, maar toen ze zagen dat het Lauren was besteedden ze er geen aandacht meer aan. Lauren was verleden tijd dat wist iedereen.

Aurora leunde tegen de piano. "Yeah you do to, but I just wanted to know do you know somebody named? Oh you know his name." Het had wel wat weg van rappen. Haar stem klonk ook anders dan normaal. Ze had het een stuk lager genomen, en haar stem klonk ook melodieuzer dan als ze praatte. Haar praatstem was schel, monotoon, en snerpte flink. Dit was niet echt erg haar ding, dus haar stem klonk soms wat onvast of weifelend.

Zo klonken hun stemmen tot het refrein kwam en ze moesten zingen. Stiekem was Lauren benieuwd naar Aurora's stem, maar ze moest zelf ook zingen. Gek genoeg klonk het wel goed, al waren hun stemmen totaal verschillend.
'You need to give it up
Had about enough
It's not hard to see
The boy is mine' zongen ze.

"You need to give it up... had about enough... it's not hard to see... The boy is mine." Nu ze eindelijk echt kon zingen, schoot haar stem een octaaf omhoog. Haar stem klonk zacht, als mat zilver, niet langer snerpend en scherp. Tijdens het zingen keek ze het meisje aan, met een lichte spot in haar ogen. Was het te moeilijk voor haar? Dat moesten ze nou net nog even zien. "I'm sorry that you... seem to be confused...He belongs to me...The boy is mine."

haha, ik denk het wel ik heb op youtube een intervieuw gezien (weet niet meer met wie) en die zij dat hij er aan twijfelde of hij wel een tenoor was omdat hij sommige noten echt amper kon halen en dat alles heel hoog was geschreven
----------
Raf grinnikte terwijl hij even door zijn haren onder de muts ging. "Ik ben blij dat jij een instrument bespeelt, ik denk niet dat er iets heel blijft als ik op die piano probeer te spelen," zei hij licht glimlachend. Hij keek even naar de tekst en het pianospel, het was vrij lang geleden dat hij dit voor zich had gehad. Maar toen had hij ook constant met dit, of een ander lied, in zijn hand gelopen. Het was zo ongelofelijk geweest dat hij gecast was voor de rol van Chris dat hij alles perfect wilde doen. Dana was er een beetje gek van geworden dat hij constant liep te zingen en haar dan vroeg te helpen. Soms als Kim, maar ook als Ellen. "En het is denk ik inderdaad makkelijker om eerst het zingen te oefenen." Hij dacht wel dat ze het kon, maar hij dacht dat het gemakkelijker was om het eerst te kunnen zingen voordat je er muziek onder zette. "Je hebt geluk, ik ken dit liedje al erg goed dus ik kan je goed helpen."

Lizz haalde haar schouders weer op en zei:' ik bespeel het niet echt hoor, maar alleen als het echt nodig is.' Ze keek weer even naar het blad om te zien hoe het lied precies ging. Haar lippen vormden de woorden zonder dat er geluid uit kwam en ze keek na een tijdje weer op. ' Weet ik, waarom denk je anders dat ik dit liedje wilde?' Zei ze waarna ze haar tong uitstak. Even woelde ze door zijn haar net als de avond dat ze elkaar hadden ontmoet, maar deze keer wipte ze de muts die erop stond er snel af. Ze stapte uit zijn bereik en plantte het ding op haar hoofd zonder er rekening mee te houden dat het wel eens te groot kon zijn waardoor de ver tot over haar oren zakte en bijna haar zicht wegnam.

Raf grijnsde, al veranderde toen hij voelde hoe zijn muts van zijn hoofd werd getrokken. Tevergeefs probeerde hij hem nog uit de lucht te grissen, maar meer dan lucht ving hij niet. Opgelaten ging hij met een hand door zijn haar, dat al heel erg door de war stond en nu alleen maar erger werd. Wel grinnikte hij zachtjes toen hij zag dat de muts Lizz veel te groot was. Dat deed hem denken aan Dana, die had er een gewoonte van gemaakt zijn muts op te zetten. Niet dat hij het erg vond, ze zag er dan erg schattig uit en hij kon zowiezo geen nee tegen haar zeggen. "Ik wens je veel succes het liedje zo te zingen en je moet weten dat er niet zo'n fris verhaal bij die muts hoort." Zijn gezicht vertrok even bij die opmerking, veel mensen vonden het niet prettig iets aan te hebben van iemand die nu dood was. Hij was niet van plan haar over Seth te vertellen maar hij vond wel dat ze in ieder geval een idee moest hebben.

Lizz schoof de muts iets naar achteren zodat ze Raf beter kon zien. Ze kon nou niet bepalen of hij er nou wel zo blij mee was dat ze zijn muts opzette. Ze glimlachte wat ongemakkelijk en schoof hem helemaal van haar hoofd af. ' Hij staat jou sowieso toch beter.' Zei ze waarna ze naar hem toestapte om de muts weer goed over zijn haren te trekken, waarbij ze toch wat naar voren moest leunen. Even bleef ze hem glimlachend aankijken voor ze weer normaal ging staan en zei:' Zullen we dan maar beginnen?'

Raf grijnsde en trok zijn muts goed over zijn hoofd. Het voelde nog steeds raar hem niet op te hebben. Al had hij als Chris eigenlijk geen muts op. "Dat lijkt me een goed idee," zei hij terwijl hij weer een was serieuzer gezicht op probeerde te zetten en wat rechter ging staan. In de musical zat hij eigenlijk terwijl hij dit liedje zong dus nu hij de kans had er goed voor te gaan staan nam hij die ook aan. Hij wierp niet eens een blik op het blaadje voordat hij een knikje naar Lizz gaf als teken dat hij er klaar voor was.

Lizz schraapte haar keel en keek nog even goed naar het blaadje. Nu ze besefte dat ze toch echt moest gaan zingen in het lokaal dat vol zat met mensen, voelde ze zich weer nerveuzer worden. Ze haalde even diep adem en wierp nog een blik op Raf voor ze van het blaadje zacht begon te zingen. You are sunlight and I moon, Joined by.... Even stopte ze. Dat klopte niet. Ze beet op haar lip en bestudeerde de regel nog een keer tot ze hem doorkreeg. ' Sorry, ik begin even overnieuw.' Zei ze blozend. Ze voelde zich stom, zeker omdat ze wist dat Raf waarschijnlijk helemaal geen moeite had om dit lied te zingen. You are sunlight and I moon, Joined by the gods of fortune, Midnight and high noon, Sharing the sky, We have been blessed, you and I.
Dat gingg beter, misschien gaf ze een beetje haar eigen twist eraan, maar het klonk in ieder geval niet slecht en ze dacht dat ze wel ongeveer op de goede toonhoogte zat.

Raf zag de kleine verandering in Lizz' gedrag net voordat ze begon met zingen. De diepe ademhaling, haar blik die nog even het lokaal rond schoot, het betekende dat ze nerveus werd. Even trok hij een wenkbrauw op, maar hij glimlachte licht en knikte toen Lizz zelf ook doorhad dat het niet helemaal klopte. "Geeft niet, het is een les hier mag je fouten maken." Hij kende het gevoel dat je alles meteen goed wilde doen en jezelf geen ruimte voor fouten gaf, dat had hij nu nog steeds een beetje. Veel minder dan eerst maar hij dacht niet dat hij er ooit echt vanaf zou komen. "You are here like a mystery, I'm from a world that's so different from all that you are. How in the light of one night did we come so far?" Bijna had hij zijn hand op haar wang gelegd zoals hij in de show deed. Maar terwijl hij zijn hand al optilde bedacht hij zich dat hij in een les zat en alleen maar hoefde te zingen, niet acteren en al helemaal niet zo.

Lizz had zich bijgedraaid zodat ze Raf kon aankijken. Met een brede glimlach op haar gezicht luisterde ze naar hem. Misschien wist ze het verhaal van de musical niet, maar ze snapte genoeg van het liedje om te weten wat voor gevoelens er bij hoorden. Outside day starts to dawn Haar stem klonk al wat zekerder en ze nam alvast de volgende regels in zich op zodat ze niet telkens op het blaadje hoefde te kijken en naar Raf kon kijken. Ze voelde ogen in haar rug prikken, al wist ze niet of ze het zich verbeeldde omdat ze zo nerveus was of dat het echt was.

Raf bleef zichzelf in zijn hoofd vertellen dat hij gewoon Raf was en geen Chris. Hij moest zich niet mee laten slepen. "Your moon still floats on high" Het was maar goed dat hij het zo goed kende anders had hij vast iets fout gezongen. Wel bleef hij Lizz aankijken en hoe hard hij ook probeerde, het lukte hem niet zijn ogen normaal te laten staan. De geacteerde liefde die hij in het stuk voor Kim voelde kon hij niet helemaal onderdrukken. Hij merkte het zelf amper, hij zorgde er alleen voor dat hij gewoon stil stond en niet meer deed dan zingen.

Lizz' glimlach werd alleen maar breder en ze voelde haar hart in haar keel kloppen, al was dat vooral van de nervositeit. Ze kon het niet laten om een stpaje, hoe minusicuul die ook was, dichterbij te zetten. The birds awake Ze kon maar met moeite de drang onderdrukken om zijn vast te pakken of iets in die richting. Maar ze hield in gedachten dat Dana nog steeds in het lokaal was en ze wilde niet haar woede over zich heen halen.

Raf merkte het stapje op, natuurlijk. Hij was zich heel erg bewust van elke beweging die hij en Lizz maakten. Hij wist alleen niet wat hij ervan moest denken. Uiteindelijk besloot hij het maar gewoon te laten gebeuren, het was vast niks. "The stars shine too" De woorden kwamen gemakkelijk over zijn lippen, dat was ook de bedoeling. Als het zingen vanzelf ging kon je meer aandacht aan het zingen besteden. Nu hij niet hoefde, en van zichzelf niet mocht, acteren had hij tijd om te denken wat hij helemaal niet zo prettig vond.

Lizz verbrak even het oogcontact om op het blaadje te kijken terwijl hij zijn regel zong. 'My hands still shake' Ze vond het leuk om zo met Raf te zingen, zelfs als je er niet bij dacht dat ze dit alleen deed om te flirten. Even gleed haar blik weer kort door het lokaal, deze keer niet om te zien of er mensen naar hen keken, al hoopte ze wel dat het voor Raf zo leek, maar haar ogen zochten die van Dana even op, waarna ze zich al snel weer naar Raf wendde. Ze dacht wel dat die blik genoeg duidelijk maakte.

Raf was eigenlijk wel blij dat ze wegkeek, dat gaf hem de kans om weer even tot zichzelf te komen. Het irriteerde hem dat hij dit niet als zichzelf kon zingen, zijn lichaam en gedachten leken automatisch naar Chris te gaan. "I reach for you" Toch bleef hij gewoon door zingen zonder dat er iets anders klonk aan zijn stem. Zo 'professioneel' was hij dan nog net wel. Hij ging even met zijn hand naar zijn muts, die muts was een teken van hem en niet van Chris. Daarom hoopte hij dat het hem ook wat zou helpen.

Dana stond in de hoek van het lokaal en beet met veel woede op haar lip. Ze had een tijdje naar Lizz en Raf staan kijken en het deed haar zo'n pijn. Gewoon haar de muts af zien pakken. Dat was iets wat Dana altijd deed dat mocht Lizz niet doen. En ook die verliefde ogen van Raf en het kleine stapje van Lizz het deed haar echt pijn. Ze liep naar voren en pakte haar tas. Snel raapte ze alles bij elkaar en daarna tikte ze Raf aan,' Ik ga, ik voel me niet lekker.' Zonder hem aan te kijken kwamen de woorden uit haar mond en daarna beende ze nog steeds woedend naar de deur. Haar handen waren tot vuisten gebald.

Aurora keek grijnzend naar de lerares die de kamer uit ging. Ze vond het eigenlijk wel grappig, ergens. Het spatte er gewoon vanaf dat ze woest was. En ergens was Aurora benieuwd waarom. Niet omdat ze nou zo verschrikkelijk meelevend was, maar omdat ze op zulke momenten gewoon kon lachen om andermans leed.