het rokers pleintje

Lauren keek hem aan en glimlachte een halve glimlach naar hem. 'Sorry, sweettie' zei ze en ze gaf hem een klopje op zijn wang. Toen boog ze naar hem toe en fluisterde in zijn oor. 'Doe maar alsof dit gesprek er nooit geweest is, ga terug naar Flavio, en lekker homo-seks hebben of zo. Ik ben dood, oké?' ze wachtte niet of hij haar woorden begrepen had en stapte al langs hem heen, van plan terug naar school te gaan, hier had ze dus echt geen zin in.

Adam stond nog een paar seconden als versteend over haar woorden na te denken, voor hij het begreep. "Het spijt me!" dat was er uit "Het spijt me dat ik onze vriendschap verwaarloosd heb door mijn liefdesleven..." zei hij net zou luisld als het eerste toen hij zich had omgedraaid naar Lauren. "Maar dat is geen rede om jezelf langzaam weg te laten glijden zonder dat ik je mag helpen te overleven."

-
Ik bwn heel goed in slaaprpgen, soort slaapwandelen, maar leuker.

Lauren stond met een schok stil. Hij kende haar nog beter dan ze verwacht had, want dit was precies hoe ze zich voelde. Ze draaide zich om en keek hem met een compleet andere blik aan dan daarnet. Een mengeling van spijt om haar woorden, verdriet om het feit dat Adam blijkbaar minder om haar gaf dan om Flavio en nog steeds een heel klein beetje woede. 'Wat wil je gaan doen dan?' vroeg ze, haar stem klonk hetzelfde als vroeger, die kon ze natuurlijk niet veranderen, maar de klank was anders. Ouder.

Adam slike, hier had hij niet over nagedacht, wat wílde hij down. "Ik... Ik wil je helpen jezelf te vinden, je hoeft niet terugte gaan als je denkt dat dat niet is wie je bent, maar dit... Is niet hoe ik je ken, en dat gaat niet alleen om uiterlijk, helemaal niet zelfs." legde hij tustig uit. "Ik zal je helen, Lauren, dat beloof ik. Als het moet... Leg ik het grootste deel van de tijd die ik met Flavio doorbreng in het helpen van jou." dit was een zin die er wat moeilijker uitkwam, maar hij was bereid het te doen, voor Lauren.

Lauren knikte langzaam. 'Het is lief aangeboden, maar het hoeft niet. Dit is wie ik ben, en ik zal niet weer veranderen' zei ze, en ze keek vastberaden. Ze zou niet teruggaan, maar ook niet weer veranderen. Zoals ze nu was, was het goed. Ze zou niet meer zijn wie iedereen van haar verwachtte te zijn, haar leven was van haar, en ze was opgelucht dat ze nu door de dood van haar ouders wist wie ze was.

Adam schudde zijn hoofd "Dit ben jij niet, Lauren... Dot ia het verdroet dat je over heeft genomen, we... Flavio en ik... Hebben hetzelfde probleem gehad, weet je nog? En jij hielp ons naar onszelf, ik moet dat terugdoen, want het was het mooiste wat me ooit is overkomen, en misschien kandat voor jpu ook gelden..." hij sprak gewoon maar uit wat er in hem opkwam, maar het was allemaal waar.

Lauren had nog wel een beetje interesse getoond in wat hij te zeggen had., maar dit was ronduit belachelijk. 'Adam, hoe oud ben je? Je klinkt net als een kleuter' zei ze en er verscheen een traan in haar ooghoek. Dit had geen zin, het had geen zin om haarzelf en hem te martelen met ideeën van hou het zou kunnen zijn. Want zo was het niet meer.

Adam zuchtte "Ik heb het geprobeerd, maar als je al mijn pogingen je te helpen afwijst, kan ik je ook niet helpen, dag Lauren." zei hij een tikkeltje teleurgesteld in zichzelf, en ook ergens in Lauren. Hij liep zonder verder nog wat te zeggen of aan te kijken langs haar heen, hopend op nog een antwoord, voor hetzelfde geld wilde ze nu wel geholpen worden.

Lauren liet de tranen nu stromen. Waarom kon niemand accepteren wie ze was? Ergens diep van binnen wist ze het wel. Iederen hield meer van het domme naïeve blonde meisje dan van haar. Ze pakte de tas die naast haar gestaan had, sloeg hem om haar schouder en liep snel weg, voordat iemand haar zou zien. Ze begon te rennen, en botste tegen Adam op, maar het kon haar niks schelen, snel rende ze weg richting de school. Een hele prestatie op hoge hakken.

Het regende buiten, maar dat weerhield Dawn er niet van hier te komen, ze wist dat het stom was, ze wist dat het bar slecht voor haar conditie en gezondheid was, maar het voor even voelde ze zich dan gelukkig, ze was blij dat iemand haar die dag een trekje had aangeboden.. Ze trok haar capuchon wat verder over haar hoofd en stak rillend een sigaret op. Ze boog voorover zodat haar bruine lokken voor haar gezicht vielen, ze wilde liever niet herkend worden. Door haar trainer niet, door haar teamgenoten niet,, door Dennis niet.. Eigenlijk door niemand, zo erg schaamde ze zichzelf ervoor. Ze inhaleerde diep en blies de rook in kringentjes weer uit. Ineengedoken stond ze tegen de muur, hoopte dat ze niet opviel voor wie dan ook...

Dennis kwam terug van het hardlopen toen hij een ineengedoken figuurtje tegen de muur geleund zag staan. Hij rende naar het figuurtje toe en zag toen dat het Dawn was, Dawn die rookte. Hij schrok een beetje en zijn ogen werden groter. Hij stopte vlak voor haar. "hoi" zei hij toen met een kleine glimlach. Dawn was boos op hem, en dat zat hem enorm dwars. "kunnenw e praten" hij was niet iemand van het praten.

Geschrokken keek ze op van die stem, die stem die zo bekend, vertrouwd en geliefd was... Nog steeds. "Uh hoi.." stamelde ze geschrokken terug. Haar ogen trokken naar de sigaret in haar trillerige hand, ze wist niet of het van de kou kwam of van de nicotine. Ze begon te blozen snel gooide ze de sigaret op de grond. "Uhm..." zei ze haast onverstaanbaar, ze wist niet goed wat ze moest zeggen. De laatste keer dat ze Dennis gezien had was het met Lauren, had zij gezorgd dat ze ruzie kregen zonder dat het haar bedoeling was, ze wist niet meer precies alles, alleen dat ze Dennis daarna niet meer gesproken had en dat het niet bepaald goed meer tussen ze zat. Ze wist dus ook niet of het nog aan was, of dat het nu uit was... "Ja..." zei ze, een zachte fluistering die niet van haar afkomstig leek te zijn.

Dennis zag haar ogen en voelde zijn hart, opnieuw, een slag overslaan. Ze was zo enorm mooi, ook als ze trilde van de kou, iets waarom hij haar enorm graag in zijn armen wilde nemen. "Dawn, hoor eens. Lauren en ik zijn echt alleen goede vrienden, ik ken Lauren al lang en we hebben ooit iets gehad, maar daar houd het ook op. Dawn, ik wil met jou zijn, en niet met iemand anders" hoe graag had hij die drie woorden tegen haar gezegd, maar hij kon het nog steeds niet. Nog steeds was hij niet in staat die drie simpele woordjes over zijn lippen te krijgen, naar degene bijwie hij ze het meest meende.

Ze kreeg tranen in haar ogen toen ze weer dacht aan die afgrijselijke dag, en ze wist heus wel dat er mensen waren die veel ergere dingen hadden meegemaakt, maar voor haar was het het eind van de wereld geweest. Snel knipperde ze met haar ogen om de tranen weg te houden, ze zou niet willen dat Dennis dacht dat ze zwak was... Met een ongelovige blik keek ze Dennis aan, met haar zijn? Hoe moest ze dat nou geloven las ze de prachtige, godelijke Lauren gezien had, met zwart haar inplaats van blond wat ze eerst had dat wel, maar ook dat stond haar geweldig. Ze schudde ongelovig haar hoofd. "Maar.. Dennis.." ze wist niet of ze het hem kon zeggen. "Lauren... ze.. ze" ze beet op haar lip, ze durfde niet goed te zeggen wat ze dacht.. Maar ze moest wel, Dennis meost het begrijpen. "Lauren is zo knap.. En geweldig.. hoe..." ze brak haar zin af toen er weer tranen in haar ogen stroomden, ze veegde ze weg en knipperde weer als een malloot. Ze keek naar de grond, kon Dennis niet aankijken, hoe graag ze zijn prachtige gezicht ook wilde zien.

Dennis tilde haar hoofd met zijn vinger op. "maar jij bent veel knapper, en geweldiger, en ik kan het weten" zei hij zacht terwijl hij haar in haar ogen probeerde te kijken. Het deed hem pijn dat ze hem van zich afduwde. Hij wilde haar zo enorm graag knuffelen, zoenen, het verlangen schoot door zijn lijf en hij dacht dat hij gek werd als ze niet binnen nu en tien minuten lichamelijk contact maakten.

Ze keek hem aan, kon zijn ogen nu niet meer reageren evenals zijn nabijheid die ze overal door haar heen voelde alsof er kleine bliksemschichtjes op haar afkwamen. Haar ogen, niet geheel zonder twijfel boorden zich in de zijne, probeerde hem te ondergronden. Ze opende haar mond, maar sloot hem weer, ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Een nieuwe poging, ook die mislukte er kwam alleen een klein rottig piepgeluidje uit. Ze voelde zijn vinger nog steeds onder haar kin, het voelde ze fijn, zo vertrouwd maar tegelijk was het anders.. Aarzelend ging ze met haar vinger naar zijn gezicht, streelde zacht langs de zijkant van zijn gezicht, over zijn kaaklijn naar zijn wangen, naar de ruimte onderzijn ogen en naar zijn fraai gevormde lippen. Ze moest zich bedwingen hem neit gelijk te zoenen, niet wetend of hij het zou willen, misschien was hij daar nog wel te boos voor....

Hij duwde zijn gezicht in haar hand, wilde meer contact, wilde haar helemaal voelen, zijn handen op haar rug kunnen leggen en met zijn lippen die van haar verkennen. Maar hij deed nog niets, hij was degene die haar boos gemaakt had, en hij was bang afgewezen te worden. Zijn vaag gekleurde ogen keken terug en zijn pupillen werden groot van verlangen. Als van een verslaafde. Was dat wat hij was? Verslaafd in Dawn? Terwijl hij de vraag aan zichzelf stelde wist hij het antwoord al. Hij was hardstikke verslaafd aan haar...

Ze sloot haar hand naar de vorm van zijn gezicht. Ze keek hem aan met ogen gevuld met twijfel en liefde, heel veel liefde voor F Dennis die nog steeds haar hart had. "Dennis... Ik het spijt me" zei ze zacht, keek naar de grond. "ik had, ik had.. Niet zo stom moeten ewageren.." Vervolgde ze haar zin. Ze wist niet of het genoeg was, wist niet of woorden wel genoeg zouden zeggen... "ik hou van je Dennis, heel veel, echt" ze keek hem smekenf aan, zou hij get zo genoeg begrijpen? Begtijpen dat ze nog nooit zoveel van iemand anders gehouden had, dat hij alles was wat ze nodig had om gelukkih te kunnen zijn. Ze boog haar gezicht wat naar voren, aarzelend om te zien hoe ze ontvangen werd, maar ze bedacht zich en drukte zacht haar lippen op zijn wanflg. Keek in zijn ogen, hoopte iets te zien waardoor ze zou weten dat hij ook nog van haar hield, dat hij haar net zo graag wilde als zij hem...

zijn pupillen werden nog groter dan ze al waren toen ze een kus op zijn wang drukte. Zijn hart schreeuwde "zeg het dan, zeg het dan stomme klojo!" maar hij kon het niet, was niet in staat die drie woorden uit te spreken. "Ik ook van jou" wilde hij schreeuwen, maar nog steeds kon hij het niet. Hij begreep het niet. Zijn mond ging open en weer dicht. Hij beet op zijn lip en bukte toen een stukje naar voren, hij keek Dawn diep in haar ogen aan, die oh zo mooie lieve ogen. "Dawn, ik wil je niet kwijt" fluisterde hij toen zachtjes vlak voor hij zijn lippen op het topje van haar neus plantte.

Ze voelde zijn lippen op haar neus, hoorde zijn woorden, ze drongen tot haar door als stroomschokjes. Het was niet alleen blijdschap die ze daardoor voelde, ze voelde ook een vlaag van verdriet om het feit dat Dennis alweer niet gezegd had dat hij ook van haar hield, hoe moest ze nou zeker weten dat hij het meende als hij het niet eens kon uiten... Ze wist niet hoe het kwam, ze had er nooit naar gevraagd en Dennis had het nooit verteld. Ze drukte haar hoofd tegen zijn borst, snoof zijn verukkelijke en vertrouwde geur op. Ze had zijn geur gemist, ze had zijn ogen gemist, zijn grapjes, ze had hém gemist. Ze begroef zich in zijn jas die openhing en voelde een traan over haar wang lopen, niet wetend waarom, misschien om de opluchting dat hij haar niet kwijt wilde, misschien omdat hij niet kon zeggen dat hij van haar hield omdat het misschien wel niet zo was. Maar dat deed er allemaal eventjes niet toe, hij was er nu.

Dennis glimlachte toen ze tegen hem aan ging staan en hij zette zijn voeten een stapje dichter naar de haren toe en de neuzen van de schoenen tikten elkaar aan. Hij sloeg zijn armen om haar heen, stevig, zo stevig dat als ze het al koud had, ze daar nu geen last meer van kon hebben. Hij legde zijn kin op haar hoofd en gaf een kort kusje op haar haren. "Dawnie, nooit meer gaan" fluisterde hij.

"beloof ik" fluisterde ze tegen zijn borst, ze huiverde maar wist nu zeker dat het van genot was niet van de kou. Ze keek omhoog naar zijn gezicht en ze voelde een warme gloed door zich heen stromen, ze glimlachte naar Dennis en voelde zich weer wat blijer. Stiekem wilde ze hem heel graag zoenen, maar nu ze neit meer bang was dat hij het niet zou willen was ze bang dat hij de sigaretten die ze rookte zou proeven en dat wilde ze toch liever niet. Daarom ging ze op haar tenen staan en gaf hem alleen een klein zacht kusje op zijn lippen en trok ze ze gauw weer weg, verlegen keek ze hem aan en glimlachtte licht maar liefdevol.

Toen ze weer plat op haar voeten stond pakte Dennis haar hoofd lief vast en drukte zijn lippen op die van haar, voor een lange zoen, de kus was enorm hongerig, hij wilde haar! Hij had haar veel te lang moeten missen. maar hij genoot ervan. Hij proefde de sigarettensmaak in haar mond, hij had het zelf ook gedaan, ooit, sigaretten gerookt, nu was het enige waar hij aan verslaafd was soep en Dawn. Hij glimlachte in de zoen, voor zover dat mogelijk was.

Ze gooide alles in de zoen, alles waar ze ooit maar aan gedacht had, alles wat ze ooit maar gevoeld had. Dit was wat ze wilde, hier , nu en altijd. Ze greep met haar vingers zijn haar vast om hem dichter naar zich toe te trekken. Ze had hem zo gemist, ze wist ook wel dat er mensen waren die elkaar al jaren niet gezien hadden maar die dagen dat ze niet bij Dennis was geweest leken wel een eeuwigheid. Ze voelde Dennis glimlachen wat haar ook liet glimlachen, ze opende haar ogen en keek in Dennis' speelse blauw/groene ogen die haar hart sneller, nog sneller, lieten kloppen.

Dennis keek terug en voelde hoe de vlinders weer wakker werden en de stof van hun vleugels afgooiden. Hij keek terug in haar geweldige ogen, nam haar oh zo verschrikkelijk mooie gestalte in zich op en kon het toen zeggen. "Dawnie...... Ikk........" zijn stem beefde een beetje, maar dat maakte het alleen nog maar overtuigender. "Dawn ik hou van jou" hij was opeens heel verlegen en sloeg zijn ogen neer, maar keek haar toen heel snel vluchtig aan om haar reactie te pijlen. Haar handen lagen in die van hem.