het rokers pleintje

Liam keek op, naar een voorstelling die zich vlakbij hem afspeelde. Een van die losers van het football team had de aansteker van een meisje afgepakt. Hoe laag en kinderachtig. Hij trok zijn wenkbrauwen op. Ze waren altijd aan het klieren, altijd aan het pesten. Liam kon hier maar slecht teken, ook omdat hij zelf veel door hun gepest werd. Hij stond op en zette een paar stappen die richting op. 'Doe normaal man.' Zei hij tegen hun en keek hun met op elkaar geperste lippen aan. Hij snoof.

Nyeri keek op van de jongen uit het football team naar een jognen die blijkbaar echt probeerde haar te helpen. Ze stond snel op en pakte haar aansteker terug.' Ga weg. Tetap pergi(blijf uit de buurt).' Zei ze met een iets hardere stem. De jongen had duidelijk door dat hij in zijn eentje niet gemeen kon zijn dus droop hijweg daarna richtte Nyeri zich op de jongen die haar had geholpen.' Bedankt, Terima kasih. Betekent dank u in indonesisch.' Je kon duidelijk haar accent horen en ook haar onzekerheid. Ook drufde ze de jongen niet aan te kijken die haar geholpen had. Ze stak snel haar sigaret op en liet kort even wat as op haar arm vallen. Haar gezicht vertrok maar ze deed er niets tegen.

Liam knikte kort naar haar en blies wat rook uit. 'Geen dank.' Zei hij en glimlachte kort door haar accent. Hij vond het, hij kon niet meteen op het juiste woord komen, maar op een of andere manier erg schattig. Het was leuk om naar te luisteren, zo'n accentje. Hij was al vaker een Brits accent of iets in die richting tegen gekomen, maar dit eigenlijk nog niet echt. Iemand had zijn plek op het bankje ingenomen en dus leunde hij nu tegen het muurtje aan terwijl hij het meisje eventjes bekeek.

Nyeri voelde zich erg ongemakkelijk door zijn blik. Met een wat onhandige beweging ging ze weer zitten en haalde ze haar arm open. Even keek ze gefasineerd door haar eigen bloed ernaar maar daarna depte ze het toch even met haar zwarte shirt.' Kom e elbij sitten?' Vroeg ze aan hem in gebrekkig engels. Wat haatte ze het als ze niet uit haar woorden kon komen. Nee ze durfde nog steeds de jongen niet aan te kijken maar ze keek wel naar zijn schoenen en van zijn schoenen naar haar eigen afgetrapte schoenen. Er zaten gaten in en het was een soort allstar stof dus die was ook helemaal vaal.

Liam moest even met het zinnetje puzzelen voordat hij echt begreep wat het meisje zei. Hij knikte kort naar haar en ging zitten. Hij wou zijn mond open trekken om te zeggen dat ze Engels moest leren, of dat had hij normaal gesproken gezegd, maar op dit moment leek hem dat zo lullig. Hij keek naar waar ze net haar arm had open gehaald. 'Gaat het?' Vroeg hij aan haar en knikte naar de plek, zodat ze begreep wat hij bedoelde. Hij inhaleerde en blies weer uit.

Nyeri schraapte haar keel en begon toen wat beter engels te praten,' Ik snap je wel het spreken is moeilijk. Maar gaat beter. Ikke nog maar een paar maanden les in engels. Nu derde jaar denken ik.' Ze ging niet op de vraag of het goed ging in. Met de hoop dat hij het zou laten rusten. Ze vond pijn fijn, het maakte de wereld in haar ogen realistischer. Het hele leven was een leugen als je nooit pijn voelde.

Liam knikte langzaam. 'Ja, opzich spreek je wel goed Engels, op een aantal dingetjes na. En je accent natuurlijk, maar daar stoor ik me niet aan.' Zei hij tegen haar en haalde zijn schouders op. In tegendeel, hij vond het wel leuk eigenlijk. Hij keek naar zijn sigaret en blies nog wat rook uit. Hij doofde zijn sigaret en gooide deze daarna een eindje verderop. 'Waar kom je precies vandaan?' Vroeg hij aan haar en keek haar weer kort aan.

Nyeri had eindelijk de moed gevonden de jongen aan te kijken. Helaas voor haar keek die ook net naar haar gelijk werd ze rood en draaide ze haar hoofd weg.' Indonesië, waar precies ik niet weten.' Ze beet op haar lip en nam snel nog een trek van haar sigaret om vervolgens weer even wat brandende as op haar onderarm te laten vallen. Aan haar onderarm kon je duidelijk zien dat ze dat vaker deed. Hij was heel oneffen en er zaten allemaal littekens op. Deels ook van messen alleen dat waren dan kleine sneetjes en je zou het echt moeten herkennen en dat deden veel mensen niet. Laten we zeggen ieder mens niet.

Liam glimlachte kort toen hij zag dat ze een beetje rood werd en keek voor zich uit. 'Dat is leuk, ver weg.' Zei hij tegen haar en keek bedenkelijk weer naar haar toen ze dat as op haar arm liet vallen. Heel even trok hij zijn wenkbrauw op. 'Waarom doe je dat?' Vroeg hij aan haar en keek weer afwezig voor zich uit. Hij snapte best wel waarom iemand pijn zou willen hebben of iets in die richting. Zijn armen benen, maar ook zijn buik zat vol met littekens. Maar meestal was dat bij hem gewoon met een mes, of schaar. Hij beet zacht op zijn lip.

Nyeri had de jongen al gezien en zijn handen dus ook.' Om dezelfde reden als jij. Je handen verraden je.' Mompelde ze zachtjes terwijl ze de peuk rustig naast haar uitdrukte.' En jij bent?' Vroeg ze aan de jongen terwijl ze naar haar handen keek.' Ikke Nyeri. En Indonesië valt opzich wel mee hoor.' Ze vond het schitterend als je niet naar de arme dorpen keek. En zij kende de armen dorpen maar al te goed. Zij kwam zelf uit één.

Liam staarde een paar stille secondes naar zijn handen en knikte kort. Het had nooit zin voor hem op zijn handen te verbergen, daarom liet hij het maar zo, hij wilde de wereld laten weten wat ze hem aandeden. 'Ik ben Liam.' Stelde hij zichzelf voor toen hij zijn stem had hersteld. Hij keek haar kort aan, maar weigerde naar zichzelf toe om zijn hand naar haar uit te steken, dat deed hij nooit.

Ze keek de jongen wat verlegen aan.' nyeri betekent pijn in indonesisch. Maar vertel leraren maar niet. Anders ik naar psygoloog.' ze glimlachte voorzichtig en ging kort met haar hand door haar haren.' wat voor talent?' ze keek de jongen schattend aan. Ze vond piano wel iets voor hem. Maar goed veel mensen kennis had ze nou ook weer niet.

'Ik zal niets vertellen. Ik ben waarschijnlijk ook iemand die eens nagekeken moet worden.' Zei Liam, spottend met zichzelf en grinnikte eventjes kort en droog. 'Ik zing.' Zei hij tegen haar met nu een kleine trots in zijn stem. Ja, hier was hij wel trots op. Hij keek haar met een half glimlachje aan, zonder ogen die mee lachte. 'En jij dan?' Vroeg hij aan haar.

Nyeri ging rechtop zitten en keek de jongen genaamd liam verleidelijk glimlachend aan terwijl ze haar hand even over zijn schouder liet gaan.' wat leuk. Ik wou dat ik kon zingen. Ik ben hier vanwege mijn acteer kunsten.' iets wat ze nu ook deed. Ze acteerde een van die barbie poppen die je hier ioveral op school zag rondlopen. Hierdoor was haar engels vlekkeloos en haar persoonlijkheid een stuk opener. Maar zodra ze de rol van zich af zette trok ze verlegen haar hand weg. Keek ze snel weg en kreeg rode wangen.

Liam lachte zachtjes om Nyeri. 'Je kan het ook heel goed, ik was bijna voor je charmes gevallen.' Zei hij met een licht sarcasme in zijn stem. Het was grappig dat ze totaal verschillend kon zijn door dat acteren, maar eigenlijk een heel verlegen meisje was. ' Hij moest toegeven dat hij toch even gebloosd had bij haar lichte aanraking van daarnet, misschien omdat hij het nog nooit had gehad. Liefde leek hem iets bijzonders, hij had het nog niet gehad.

Nyeri kon het niet laten om even met haar ogen te rollen.' als jij op zulkemeiden valt bent ikke weg hier. Ik vinden dat zo verschrikkelijk. Niet mijn soort mensen.' ze grinnikte en keek even van onder haar wimpers naar liam. Ja hij was knap maar verliefd worden had ze zichzelf verboden. Het zou toch alleen maar pijn doen.

'Nee, ik houd daar niet echt van, meeste van die bevooroordeelde, tien lagen foundation, huppelkutjes.' Zei Liam terwijl hij terwijl hij naar achteren tegen het muurtje aan leunde met zijn hoofd. Hij meost een gaap onderdrukken, hij had vanacht weer niet erg goed geslapen. Hij keek naar Nyeri, nog zoals hij naar alle meisjes keek, maar ze was de eerste die hij ontmoette waar hij zich niet zo heel erg schaamde voor zichzelf, misschien omdat in sommige punten wel op hem leek.

Nyeri beet op haar lip en keek naar haar handen.' Snap jij dat nou? Waarom ze vooroordelen hebben? Natuurlijk ik heb ze ook maar dat is anders. Ik heb een reden waardoor ik mensen mag bevooroordelen. Oké dat klinkt raar maar ik ga het niet uitleggen.' Ze werd aangestoken door de gaap van Liam en moest zelf nu ook gapen. Ze sloeg snel haar hand voor haar mond. Natuurlijk sliep Nyeri haast niet maar ze had die slaap ook nooit echt nodig gehad. Zodra ze haar ogen dicht deed voelde ze de pijn weer. Herleefde ze de nachtmerrie dat zich haar leven noemde.

'We zijn anders voor ze. We passen niet in hun wereldje. Ze willen ons afstoten, iedereen die verschillend is en dat doen ze op deze manier.' Zei Liam tegen haar en beet op zijn lip. 'ik begrijp ze niet, gelukkig niet, anders was ik net als hun.'

- sorry, kort, moet gaan.

Nyeri keek hem aan terwijl hij praatte. Ze vond hem zo wijs klinken. Zo anders dan al die andere jongens die haar pestte of haar in bed probeerde te krijgen. Hij klonk haast net als haar. Iets wat heel raar aanvoelde omdat nog nooit iemand het lukte in de buurt van haar te klinken.' Dat ja.' Mompelde ze zachtjes een beetje verward. Haar wangen waren rood geworden maar ze probeerde zich te verschuilen achter haar zwarte haren.

Stefan zat tegen de muur aan. Hij had een sigaret tussen zijn lippen hangen en nam daarvan af en toe een hijs. Het rookte sinds hij hier op school zat veel minder, maar nog steeds wel veel. Hij had er nu alleen minder tijd voor om het te doen. Daarbij kwam dat hij ook begon te denken aan de tijd na deze school. Dan zou hij moeten stoppen met roken van zichzelf omdat hij dan helemaal voor Jake moest zorgen.

Eigenlijk had James nu les, maar daar had hij geen zin in. Hij zat dus op een bankje een beetje te roken. Mensen keken hem raar aan, omdat hij nog zo jong was en hier zat, met een sigaret en een flesje bier, om tien uur 's ochtends. Eigenlijk merkte hij niks van de werking. Hij dronk om het drinken en rookte om het roken.

Stefan, zat zoals meer mensen, naar de jongen met het bier en de sigaret te kijken. Het verbaasde hem dat de jongen nu al aan het drinken was. Maar ooit was hij zelf ook zo geweest, hij dronk de hele dag door. Tot hij door had dat dat het niet beter zou maken. Stefan vroeg zich af wat de reden was van de jongen om nu te drinken, maar hij nam niet de moeite op hem af te stappen en het te vragen.

James keek op naar de andere mensen. "Is er iets?" vroeg hij met een vriendelijke toon, waardoor zijn woorden dreigender klonken dan verwacht, maar toch ook weer niet. Niemand zei iets, de meeste wendde hun blik gegeneerd weg. "Dacht ik al" mompelde hij met een glimlach, en hij nam weer een slok van zijn bier.

'Ze zijn alleen benieuwd naar de reden achter je drank wat je naast je hebt staan. En waarschijnlijk verklaren ze je ondertussen voor gek dat je nu zit te drinken,' zei Stefan met een vrolijke, ietwat spottende toon tegen de jongen. Niet dat hij de jongen voor schut wilde zetten, want dat wilde hij niet. Maar gewoon omdat Stefan vond dat de jongen wel iets normaler mocht gaan doen.