het rokers pleintje

James keek de jongen met een opgetrokken wenkbrauw aan. "O, dat. Verveelde me een beetje" zei hij met een engelachtige glimlach. Hij acteerde niet voor niks op deze school. Van binnen was hij woedend op deze jongen, wie dacht hij wel niet dat hij was? Gelukkig kon je de woede niet op zijn gezicht zien. Hij zag er kalm en rustig uit.

'Ja hoor, en je geloofd het zelf ook nog zo te zien.' zei Stefan grinnikend. 'Nee ik ken het en ik snap het. En je doet je best maar.' zei hij toen. Het maakte hem verder niets uit wat de jongen zou doen. Stefan stak een nieuwe sigaret op omdat die vorige op was. De rook inhaleerde hij diep en blies het daarna rustig uit.

James lachte zachtjes. "Eigenlijk niet. Maar ik ga jou iet vertellen waarom." zei hij en hij zette zijn flesje neer, hij had eigenlijk niet zo'n zin meer. "Maar eigenlijk, ben je best raar bezig, want je rookt zelf ook, dus eigenlijk mag je niet zeiken". Hij speelde een beetje met zijn sigaret en nam toen een trekje.

Stefan boog zich heel eventjes iets naar voren om de jongen met dichtgeknepen ogen aan te kijken. 'Ik haat mezelf erom en dat mag je best weten.' zei hij toen rustig. 'Je vergooit je leven op deze manier. En ik kan het weten, ben er zelf ook zo geweest.' zei hij toen. Hij ging weer recht zitten en rookte de sigaret verder rustig op.

James schrok even van de woorden. Hij wist wel dat hij hiermee zijn leven vergooide, misschien was dat ook wel de reden waarom hij het deed. Maar hij wilde niet zoals zijn moeder worden. Met een zwaai gooide hij het flesje bier in de prullenbak die naast het bankje stond. Met een boel kabaal sprong het kapot en iedereen keek zijn kant op, maar hij zat rustig op het bankje zijn sigaret op te roken.

Stefan trok zijn wenkbrauwen op. 'Je laat je wel snel omlullen moet ik zeggen.' zei hij toen met een grijns. Zijn sigaret was nu op, voorlopig had hij wel weer eventjes genoeg gehad, tegen de zijkant van het bankje drukte hij de sigaret uit en glimlachte kort naar de jongen. Hij stond op. 'Ik ga maar weer eens.' zei hij toen rustig. Misschien zou de jongen hem tegen houden, en dat zou hij ook best mogen doen als zag Stefan niet in waarom.

"Ach ja, maakt het jou wat uit? Je hebt toch je zin gekregen" zei hij op pesterige toon. Hij drukte zijn sigaret uit en gooide hem op de grond. Hij pakte zijn Ipod en deed zijn oortjes in, maar bleef de jongen wel aankijken.

Stefan draaide zich een keer om. 'Het maakt mij niet veel uit, maar het toont wel dat je niet veel wilskracht hebt, wat dan weer aantoont dat je helemaal niet zo zeker over jezelf bent als je zelf denkt te zijn.' zei hij tegen de jongen.

James lachte, maar het klonk hol, zonder emotie. "We zien elkaar waarschijnlijk nooit meer. Hou maar lekker in je hoofd dat je een goede daad hebt gedaan en een vijftienjarige jongen van de alcohol af hebt geholpen. Want dat is niet zo, daar is echt wel wat meer voor nodig" zei hij met een vernietigende toon in zijn stem, die hij vaker gebruikte.

'Nee dat ga ik niet in mijn hoofd houden. Je bent daar helaas voor jou niet belangrijk genoeg voor.' zei Stefan. Hij was wel belangrijkere dingen om zich zorgen over te gaan maken. Stefan draaide zich om en liep met een zelfverzekerde pas weg. HIj had een hekel aan dat soort jongens, ze dacht dat ze alles waren. En ja hij was ooit ook zo geweest. Toen hij het verlies van Daisy niet kon dragen, maar nooit zou hij weer zo worden.
Nu zou hij een goede vader voor Jake worden.

Adam leunde met een sigaret tussen zijn vingers en een eselijk bleek, ingevallen gzicht tegen de muur aan. sSinds dat hij en Flavio uit elkaar waren rookte hij als een ketter en at hij veel te weinig, hij vatte nog steeds niet wat hij nou verkeerd had gedaan. Nouja, als Flavio hier gelukkig van werd, dan zou hij dat ook moeten zijn. Al lukte et voor geen meter.

Opal was weer eens gezellig gekleed. zwarte laarzen tot over haar knieen, zwarte shorts met een neon gele netpanty eronder. Als top droeg ze een felpaars shirt met een middelvinger erop en een mororjack. Ze kwam hier wel vaker om interesannte mensen te zoeken. Nu werd haar aandacht getrokken door een jongen die ze hier nog nooit eerder had gezien. Ze ging naast hem staan. "Oi." zei ze als begroeting. Ze haalde een hand door haar licht paarse haar.

Ada keek opzij en wilde glimlachen, maar kon het niet. In plaats daarvan knikte hij, woorden over zijn lippen krijgen kon hij ook niet. Hij nam nog een trekje van zijn sigaret en liet de rook door zijn neus wegvloeien, niet in de richting van het meisje natuurlijk. Toen de rook verdwenen was keekde hij zich terug naa haar. Ze zag er... Opvallend uit, dat was een punt.

Opal zette een hand in haar zij en een wenkbrauw ging omhoog. "Dude, wat is er? Girl problems?" Haar hele leven met de vriendne van haar broer, en diens broertjes, rondhangen had haar een zesde zintuid voor depri-jongens gegeven. Het niet hebben van vrouwelijke vrienden had zo zijn voordelen. Ze kon natuurlijk neit verwachten dat het eigenlijk guy-problems waren.

Adam schudde zijn hoofd. "Boy problems..." zei hij toch maar na een korte stilte en hij staarde naar d wolken boven hem. Ze zagen er zo kalm uit, kon het in zijn hoofd maar zo kalm zijn. No way dus, alles gedachten wareneen rommeltje, alles wat hij had gedach over Flavio was opeens niet meer zeker...

Opal knikte met een verbaarde uitdrukking. "Weer eens wat anders." Ze viste een schedel vormige plectrum uit haar broekzak en speelde ermee in haar hand. "Dus wie heeft het uit gemaakt, jij of de andere dude?" Tact was niet haar beste kant.

Adam zuchtte en er onstond weer een brok in zijn keel. Haar taalgebruik maakte het er niet veel eter op. "Hij..." zei hij met een klein en nouwelijks verstaanbaar stemmetje en hij nam nog een trek van zijn sigaret, al kwamde rook dit keer niet terug in de lucht. Dan taste roken zijn longen maar aan, hij had toch niets meer om voor te leven.

Opal zuchtte. "Dat had ik kunnen raden." mompelde ze. Feit: van rondhangen met mensen met liefdesverdriet werd ze zelf ongelukkig. Ze streek emt haar vingers langs de littekens in haar nek en hals. De roze streepjes waren daar zoals altijd present. "Weet je waarom?"

Adam schudde zijn hoofd, de tranen begonen zich weer te vormen in zijn ogen, fijn. "Dat is nog wel het ergste..." zei hij met gebroken stem en hij beet hard op zijn lip. "Misschien.. Ging het allemaal te snel, was ik t opdringerig... Wat dan ook..." zei hij en de tranen begonen weer te stromen. Hij probeerde ze weg de vegen voor de ook maar zijn wang konden bereiken, maar dat werd te ingewikkeld na een tijdje en hij gaf he op.

Opal knikte. Darn it. Als dat neit bekent was dan was een plan van aanpak onmogelijk. Ze had net besloten dat het haar missie was om deze jongen op te vrolijken. Ze had toch niets beters te doen. Als reactie op de tranen gaf ze hem een onhandige knuffel. Ze was niet goed in knuffelen. "Als hij ej te opdringerig zou vinden dan zou hij dat hebben gezegd, in plaats van je zomaar te dumpen. Ik weet bijna zeker dat dat het niet is." zei ze nadenkend. Ze glimalchtte naar Adam. "Wie is het?"

Adam knikte lichtjes, ze jad een punt. Hij ha het niet echt in zich om haar terug te knuffelen. "Flavio Rosetti..." zei hij met een stem die je bijna geen stem meer kon noemen, zijn naam uitspreken was hem flataal geweorden, hij begon nog hevive te snikken en liet de.sigater op de grond vallen.

Opal wist niet echt wat ze met hem aan moest. Bij het horen van die naam fronste ze. "Die kleine italiaan?"Vroeg ze nadenkend. Die Flavio was toch nogal... jong vergeleken met Adam. Dat maakte het opdringerig gedeelte wat logischer. Als dat joch zoveel jonger was dan zouden hun eisen aan die relatie iets anders kunnen zijn. Maar aan de andere kant liefde was ondoorgrondelijk en deze jongen leek echt van die ander gehouden te hebben. "Ik ben Opal, Ophalinde Woods om presies te zijn. jij?"

Adam knikte. Dat was de enige vorm van bevsteging di hij gaf, de beschrijving van de jongen die hij zo miste was al erg genoeg om aan te horen. "Adam... Adam Gallagher." zei hij zacht, zijn eigen naam kwam veel gemakkelijker dandie van Flavio, logisch ergens.

Opal keek hem aan "Adam, dude, we moeten je gaan afleiden. En met we bedoel ik dat ik waarschijnlijk naar afleiding meot zoeken die je niet meteen aan ht huilen maakt terwijl jij de zombie bent met een gebroken hart." Ze dacht na. "Houd je van videogames?" vroeg ze vriendelijk.

Adam haalde zijn schouders op "Niet echt..." begon hij "Maar Fff- ook niet dus ik denk dat het een goede keuze is..." Flavio's naam kwam niet over zijn lippen, maar hij dacht dat Opal het wel zo begrijpen. Hij kocht haar, echt.