het rokers pleintje

Opal glimalchtte. "Dan ga ik u introduceren in de gewldige wereld van de videogames." Ze pakte zijn hand en begon hem mee te sleuren. "Wat vind jij leuker, shooters, platformers of band spellen?" ze keek vragend over haar schouder.

Adam liep gewillig mee en dacht evn na "Ik heb een muzikaal gevoel van niets... En ik heb al wel vaker een platformer gespeeld... Dus dat wordt het denk ik. Tenzij jij een voorkeur hebt. Weetje, ik ga voor een bandspel, dan moet ik me daar op concentreren en dat is het beste, denk ik." sprak hij zijn gedahten hardop.uit, nou ja, de gedachten di niet nog steeds over Flavio gingen.

Opal lachtte zachtjes. "Doe die platformer maar, niemand heeft mij ooit verslagen met guitar hero." Ze glimalchtte vrolijk naar hem.
----

verder op haar kamer ik eerst

Nieuw
-
Gregory keek om zich heen. Hij wist niet eens dat dit pleintje bestond. Hij wist wel dat er een verschrikkelijke rookwalm hing van alle mensen die er zaten te roken. Mensen die hij wel eens geïrriteerd had. In groepen. Hij was niet echt bang, maar wel zeer op zijn hoede. Hoe was hij hier ookalweer terecht gekomen. Hij keek om zich heen en probeerde de blikken van mensen met haar in alle kleuren van de regenboog te ontwijken.

nieuw
-
Courtney stond te praten met iemand die ze eigenlijk maar vaag kende. Was niet zo heel raar voor haar. Er waren maar een paar meiden met wie ze echt dagelijks optrok en ze dus ook goed kende. Met een glimlach keek ze even om zich heen terwijl zeluisterde naar een roddel over iemand die het gedaan zou hebben met weer iemand anders die ene relatie had met de ex van, etc. Niet waar, maar altijd leuk om te weten.

Collin slenterde over het pleintje en schoof een sigaret uit zijn pakje. Een per dag, nog steeds. Hij stak hem op en blies de rook langzaam uit. Dromerig staarde hij voor zich uit.

Courtneys aandacht werd van het meisje afgeleid toen ze Collin het pleintje op zag komen lopen, ze zei nog een paar woorden tegen haar voor ze naar hem toe liep, "Heey." zei ze vrolijk tegen hem.
-
kan courtney eigenlijk weten dat ze iets samen hebben?

uit de bladen
~~
Collin schrok op uit zijn gedachten. "hoi" zei hij voorzichtig. De vorige keer dat hij Courtney gezien had was dat niet zo goed afgelopen voor hem en Arianne, en hij wilde het nu niet verpesten. Niet nu ze eindelijk weer bij elkaar waren. "Lang niet meer gezien, waar heb jij uitgehangen" grapte hij.

Courtney had geen idee dat het door haar schuld niet zo goed was afgelopen tussen hem en Arianne, nee ze had expres de bladen of wat dan ook maar een tijdjen iet bekeken. Maar daar was ze al lang weer mee gestopt. "Goeie vraag" grinnikte ze, "Nee gewoon hier op school, eigenlijk niet bijzonders. Hoe was heti n Hong kong?" vroeg ze nieuwsgierig, de vorige keer was dan wat abrupt geweest dat had zenog wel onthouden.

"honkong was druk" knikte Collin. "Er zijn daar zoveel mensen dat je af en toe het idee hebt geen adem te kunnen halen." Hij nam nog een trekje van zijn sigaret. Hij was al in tien andere plaatsen geweest sinds hij haar voor het laatst gezien had. Hong Kong was altijd anders, maar veranderde nooit.

Courtney grinnikte, "Als een uitverkoop bij de Dolce en Gabanna winkel." vergeleek ze het er mee. Ondertussen begonnen haar ogen te twinkelen van nieuwsgierigheid, "Maar wat las ik nou, iets over jou en Arianne?" kon ze haar nieuwsgierigheid niet voor zich houden. Ze kende Arianne ondertussen wel redelijk, maar had geen kans gehad haar te spreken.

Collins gezichtsuitdrukking werd vrijwel meteen zachter. "ja wat las je?" wilde Collin weten, hij had zich niet zo veel meer van de media aangetrokken. Misschien was de foto van Arianne en hem wel in de bladen gekomen, hij wist het niet. "dat we samen zijn is geen nieuws meer..." zei hij met een lieve glimlach. Wat hield hij toch van dat meisje, dat meisje wat nu bij hem thuis, nee, bij hen thuis op de bank zat.

courtney haar ogen begonnen enthousiast te glimmen toen ze merkte dat hij het niet ontkende. ' Niets bijzonders, maar die bladen schrijven zoveel.' Legde ze aan hem uit, ' dus ik welke het zeker weten.' met haar hand ging ze even kort door haar haren. ' maar wat leuk!' Zei ze duidelijk enthousiast, vaak verwachtte menden njet dat ze soms nog echt aardig kon zijn.

"En hoe is het met jou, hoe vond je onze foto?" eigenlijk had hij er niet over willen beginnen. Maar de problemen waarvoor de foto gezorgd hadden waren opgelost, dus waarom niet. Hij had de foto verschrikkelijk gevonden en hij was zeker niet goed voor hem geweest. Hij hoopte dat Courtney er in elk geval nog iets positiefs uit had kunnen halen.

heb eigenlijk geen idee of de foto in de bladen verschenen is xdOf eigenlijk heb ik er Courtney niets van laten merken
-
Courtney trok even een gezicht, "Geweldig." zei ze sarcastisch. Het was ook niet zo geweest dat het makkelijk te ontkennen geweest was, rood haar viel toch behoorlijk op. "Heb jj er nog veel problemen mee gehad?" vroeg ze op haar beurt.

"Ja, er ging wel even iets mis" gaf hij toe, maar hij had even geen zin om het er met Courtney over te hebben, het was gebeurd, voorbij. "Die fotografen van tegewoordig weten zich ook alles te veroorloven..." hij vond het niet goed dat de fotograaf er zomaar mee weg gekomen was.

Courtney keek hem vragend aan, maar was voor een keertje zo verstandig er niet op te reageren. "Blijkbaar..." mompelde Courtney, hoewel ze er geen verstand van had. Nee zij werd nou niet bepaald gevolgd door de papperazi, iets waar ze achter gekomen was; dat was een zegen.

New
----

Lauren stond tegen een muurtje en keek om zich heen, maar lette niet op wat ze zag. Het regende een klein beetje, en alle mensen hadden zich gewaad in truien met capuchons en omdat het vreselijk koud was, hadden de meeste mensen er ook nog een jas over aangetrokken. Zijzelf, stijlvol als ze was, had een lange zwarte regenjas aan, een broek met gaten en leren laarzen die bijna tot haar knieën kwamen. Ze had grote wallen onder haar ogen van het niet slapen en een rokende sigaret in haar hand.

Adam liep met een niet al te trotse uitdrukking naar het pleintje en nam plaats op een van de bankjes, zijn kleding was niet vreselijk angepast aan het weer, -hij was er 's ochtends niet bij geweest met zijn hoofd-, maar gelukkig had hij zijn warme, donkerblauwe jas aan. Hij speelde een beetje met een sigaret voor hij deze aanstak en zijn blik over de rest van het gezelschap gleed, het gebruikelijke groepje mensen, hij herkende ze allemaal... Maar een meisje had hij hier niet eerder gezien, al had hij wel het gevoel dat hij haar kende. Hij concentreerde zich op haar gezicht en dacht te zien wie ze was... "Lauren..?" vroeg hij voorzichtig en vrij bezorgd, ze zag er niet goed uit en hij kon het ook nog eens vreselijk mis hebben.

Lauren keek op en zag Adam zitten. Het voelde alsof ze een steek in haar hart kreeg, en weggezogen werd in een gat van gelukkig herinneringen. Zijzelf en Adam, hij met betraande ogen, en zij met een gebroken been en blonde lange haren. Het gezicht van hem, toen ze naar hem toe boog op het feestje, alle mensen die juichten. Zijn gezicht toen ze hem vertelde dat ze niet dezelfde gevoelens deelden... Nee!, ze mocht er niet aan denken, het was te pijnlijk en het was haar vorige leven, die persoon was ze nu niet meer. 'Adam' mompelde ze, als soort van groet, en ze keer een fractie van een seconde in zijn vertrouwde ogen, waarna ze haar blik weer neersloeg en een trek van haar sigaret nam.

Adam keek niet weg van het ooit blonde meisje dat zo veel voor hem betekend had, zijn beste vriendin die er nu uitzag als een heel ander mens, alsof alles wat ze samen meegemaakt hadden nooit gebeurt was. "What happened to you?" vroeg hij voorzichtig en met gebroken stem voor hij een trek van zijn sigaret nam om wat te kalmeren. Er moest iets gebeurd zijn waarom ze er zo bijliep, wat het ook was; hij zou haar helpen. Ze had hem al zo vaak geholpen, dit was zijn kans om iets terug te doen.

Lauren keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. 'Waarom zou het jou iets kunnen schelen?' vroeg ze, ze hield van hem, maar haar woede was nu te groot. Daar kwam hij aanlopen, met zijn perfecte leventje, waar zij voor gezorgd had. De laatste maand had ze het zo moeilijk gehad, eerst de begrafenis, toen de beslissing om te veranderen, en hij.... hij had haar geen één keer opgezocht of geholpen. 'Oké, als je het echt zo graag wilt weten, mijn ouders zijn dood' de woorden klonken hard, en sneden als messen door haar heen. Waarom moest ze het zo zeggen? het deed pijn, heel veel pijn, maar het was waar, en dat wist ze ook.

Adam kreeg tranen in zijn ogen bij haar eerste opmerking, hij hield zo veel van haar dat die woorden vreselijk veel pijn deden. Maar de volgende woorden, die deden zo veel meer pijn. De tranen die daarnet al op kwamen zetten rolden nu echt langs zijn wangen toen hij zijn sigaret op de gornd liet vallen, en Lauren stevig omhelsde. "Is er iets... Maakt niet uit hoe groot of klein.... Wat ik kan doen?" vroeg hij zacht, hij wilde eigenlijk echt gaan huilen, maar hij hield zich groot, dat op zich kon haar al helpen.

Lauren duwde hem weg en keek hem woedend aan. 'Nee, er is niks meer wat je kunt doen. Ik ben in mezelf veranderd, en dat blonde huppelkutje wat je kent is verdwenen' zei ze en ze deed een stap naar achter. Daar stond ze dan, tegenover haar voormalige beste vriend, die haar wilde helpen. Maar ze ging die hulp niet accepteren, dat had hij maar een maand eerder moeten bedenken, of was hij weer te druk geweest met zijn geliefde Flavio? Zij had ervoor gezorgd dat ze bij elkaar waren, dus ze hadden haar wel op mogen zoeken.

Adam keek haar geschokt aan. "Zeg dat niet!" was alles wat hij even uit kon brengen, hij zocht naar woorden. "Ik kan je niet zomaar achterlaten, zeker niet na alles wat je voor mij hwbt gedaan..." hij sprak voorzichtig, maar alles behalve kalm. "Wat hád ik kunnen doen dan?"