het rokers pleintje

Ze keek naar Dennis, die ineens leek dicht te slaan en toen kwam het toen kwam waar ze al zolang op gewacht had, waar ze iedere nacht van droomde en wat alleen bestond in haar fantasie. Haar mond zakte open en er kwamen tranen in haar ogen, ze glimlachte en zag hoe verlegen Dennis hieronder was. "Dennis.. ik, ik ik ben sprakeloos." zei ze stamelend. Ze voelde zich gelukkig, en nu nog gelukkiger dan ze al was met Dennis. Haar hart jubelde, hij hield ook van haar! Hij hield ook van haar. Ze sloeg haar armen strak om Dennis heen en keek hem met tranen van blijdschap in haar ogen aan en glimlachte vol liefde naar hem waarna ze hem een zacht kusje op zijn mond gaf.

Dennis sloeg zijn armen om haar heen en met een hand veegde hij de tranen uit haar ogen. Hij kuste haar terug en trok haar toen weer dichter naar zich toe. "Dawnie, kan je dit moment even op pauze zetten?" vroeg hij met een glimlach terwijl hij haar nog niet niet dood knuffelde.

Jacky ligt op de grafitti muur en kijkt naar de sterren hemel. Nadat ze Stefan had gezien is ze weer aan de drank gegaan. Dat deed ze ook al toen Nick zei dat hij haar niet leuk vond. Toen had ze ook al te veel gedronken. Ze zou toch geen alcohol probleem straks ook nog krijgen? Ze nam een trek van haar sigaret en liet die toen vallen. Daarna nam ze een slok wijn van de bijna lege wijnfles die ze in haar handen had. Ze had net nog een paar vrienden erbij gehad en daarmee ook wat gedronken. Die gingen nu naar hun kamer want het was een doordeweekse dag maar Jacky kreeg de kracht niet om zich naar haar kamer te hijsen. Dus bleef ze liggen en liet toen ook de fles vallen. Die spatte uiteen. Maar het boeide Jacky niet. Zij stak vrolijk nog een sigaret op.

Stefan liep het rokerspleintje op, hij had al een sigaret opgestoken en nam rustig een haal. Hij had het pleintje nog niet echt rondgekeken omdat hij niet verwachtte dat er nu nog iemand zou zitten. Natuurlijk dacht hij daar niet aan. Het was uitzonderlijk dat hij nog op school was, maar Sam had gezegd dat ze wel wat langer op Jake kon passen vandaag. Dus ze hadden afgesproken dat hij langer op school zou blijven om nog wat oud werk af te handelen. Uiteindelijk had Stefan gesnakte naar een sigaret, hij kon er nog steeds niet van afblijven. Nu pas keek hij het pleintje rond en zag hij Jacky op de muur liggen, hij wilde zich omdraaien toen hij de fles kapot hoorde vallen. 'Jacky?' zei hij toen rustig, vragend.

JAcky schoot omhoog, dat had ze beter niet kunnen doen want een hevige duizeligheid kwam in haar hoofd. Gelijk ging ze weer liggen en kreunde even kort,' Waarom moet jij hier nog zijn? Waarom kom ik juist jou nu tegen en niet gewoon iemand met wie ik even kan zoenen.' Ze beet op haar lip en sloot haar ogen. Ze nam nog een trekje maar keek niet eens meer naar Stefan. Het bonken van haar hoofd was nu iets dat haar aandacht trok. Shoot ze had weer eens te veel gedronken.

Stefan had wel door dat ze teveel gedronken had. 'Je bent goed op weg met geschorst te worden,' zei hij tegen haar. Hij liep met forse stappen naar haar toe en trok haar omhoog. 'Je zou niet zoveel moeten drinken,' zei hij toen. Het schoot door zijn hoofd dat hij wel eens de oorzaak hiervan kon zijn, daar wilde hij liever niet aan denken. Dat zou niet goed zijn. Hij was sowieso al teveel betrokken bij haar, helaas.

Jacky keek hem woedend aan,' Ga jij me dan aangeven? Ben je echt zo gemeen om mij na dit alles aan te gaan geven omdat ik op school terrein heb gedronken? En wat maakt het jou uit dat ik heb gedronken, behalve je leraar zijn dan.' Ze wilde hem niet meer aankijken en bleef daarom naar haar sigaret staren. Kort nam ze weer een trekje. Nu ze stond voelde ze toch wel degelijk dat ze duizelig was en te veel had gedronken. Ze wiebelde helemaal en moest uiteindelijk Stefan vasthouden wilde ze overeind blijven.

Stefan zuchtte. Hij ving Jacky op zodat ze niet omviel. Hij liet haar op hem steunen terwijl hij begon te spreken: 'Ik geef je niet aan. Niet nu tenminste. Als ik je nogmaals betrap zullen er consequenties aanhangen dus je kunt maar beter gaan zorgen dat je dit niet nogmaals doet,' zei hij tegen haar. 'Nu ga ik je naar je kamer brengen, en ik wil je morgenochtend spreken want dit soort dingen zal ik helaas niet zo door de vingers kunnen zien, Jacky.' zei hij daarna tegen haar.

Jacky keek hem woedend aan,' Kom op, je doet alsof er niks met ons is gebeurd, alsof ik gewoon één van je leerlingen ben. Zo ken ik je helemaal niet en als ik eerlijk ben zo wil ik je ook helemaal niet kennen. Ik kan niet garanderen dat ik dit niet nog een keer doe en jij brengt mij helemaal nergens heen. Ik kan heus wel zelf lopen en hoef geen babysitter voor dat kleine stukje.' Ze liet hem snel los alsof hij een giftig insect was maar had toch wel een soort steun nodig dus deed ze een stap achteruit en leunde tegen de muur aan zodat ze niet helemaal inzakte.

Stefan schudde zijn hoofd. 'ik behandel je niet alsof je een van mijn leerlingen bent. Als ik dat zou doen zou ik je nu meeslepen naar de directrice en mocht je het met haar oplossen. Ik geef je een kans Jacky, je kunt er nu voor kiezen om me je te laten helpen, of je kunt nu weglopen en dan weet je zeker dat morgenochtend de directrice hiervan af weet,' zei hij tegen haar. Hij keek haar recht aan, hij wist dat dit niet was wat ze wilde horen, dit was ook niet wat hij echt tegen haar wilde zeggen. Maar hij deed het wel, omdat hij wist dat het nodig was. 'Ik geloof er trouwens niets van dat je zelf je kamer kunt vinden, je kunt niet eens zelfstandig staan,' zei hij tegen haar.

JAcky deed een stap zijn kant op maar wist dat hij gelijk had en pakte hem toch weer vast.' Alsjeblieft Stefan, doe me dit niet aan. Waarom laat je me zo'n moeilijke beslissing maken? Je zou toch moeten weten dat ik op de rand van schorsing zit. Je kent me. Zodra de directrice hiervan weet kan ik gaan. Dan word ik door mijn ouders naar een kostschool gestuurd en zal niemand me meer levend zien. Ik zal daar wegkwijnen.' Natuurlijk was ze nu overdramatisch maar ergens had ze wel gelijk. Ze stond echt op de rand van schorsing. Ze streek met haar vingers over de wang van Stefan.' Alsjeblieft, ik weet dat jij ook nog iets voor mij voelt. Laat me nu naar mijn kamer gaan en dit alles vergeten we gewoon.'

Stefan schudde nogmaals zijn hoofd. 'Ik weet dat Jacky, dat is precies de reden waarom ik je ga helpen. En inderdaad, ik hou nog steeds van je. Alleen het kan niet Jacky, in elk geval niet als jij zo bent,' zei hij tegen haar. Hij schoof zijn arm onder die van haar door en ondersteunde haar op deze manier. 'Kom ik breng je naar je kamer,' zei hij tegen haar.

Jacky wist dat ze hier morgen spijt van zou houden maar op dat moment wilde ze het gewoon te graag. Ze boog zich voorover en drukte haar lippen op die van hem. De ondersteuning van Stefan voelde fijn aan en zijn warmte kwam op haar over. Ze streek door zijn haren en hield zijn wang vast. Wat had ze dit gemist. Hij was alles voor haar en ze hield nog even veel van hem als toen het uit was gegaan en als toen ze elkaar voor het eerst zagen.

Stefan zoende haar terug. Tot op het moment dat doordrong wat hij daadwerkelijk deed. Hij duwde haar een stukje van zich af. 'Dit kan niet, Jacky,' zei hij ferm tegen haar. Toch lukte het hem niet de liefdevolle blik uit zijn ogen te weren, hij wilde haar te graag maar hij widle deze baan ook graag behouden. Juist op dat moment ging zijn telefoon, met zijn vrije hand viste hij deze uit zijn broekzak. Sam. Natuurlijk. Hij nam zijn telefoon op. 'Heey, Sam,' zei hij. Hij luisterde naar haar verhaal, Jake was ziek geworden, onmiddelijk wilde hij naar huis sprinten alleen had hij Jacky nog steeds bij zich. 'Ik moet hier nog wat dingetjes afhandelen, ik kom zo snel mogelijk naar huis,' zei hij tegen Sam. Daarna hing hij weer op. 'Jacky, ik moet naar huis. Alsjeblieft werk een klein beetje mee en laat me je naar je kamer brengen.' zei hij toen tegen haar terwijl hij haar smekend aankeek. Hij kon haar niet hier achterlaten, ook al was Jake ziek.

Jacky wilde in huilen uitbarsten. Hij had meegezoend. Hoe kon hij zo harteloos zijn. De blik viel haar niet op, en al was het haar wel opgevallen dan zou het geheel langs haar heen gegaan zijn." Ga maar, laat me maar." Zei ze snauwend tegen Stefan. Ze liet hem los en begon rustig te lopen. Ze had haar sigaret al een lange tijd geleden laten vallen. Zolang ze rustig liep en keek naar waar ze liep lukte het opzich wel. Ze liep niet recht maar goed genoeg om naar haar kamer te lopen. Langzaam aan kwamen er toch echt tranen in haar ogen en ze kon niet geloven dat Stefan haar had afgewezen. Of nou ja, eerst terug had gezoend en daarna had afgewezen.

Stefan liep achter haar aan, hij ging naast haar lopen. 'Ik ga je niet alleen laten lopen,' zei hij tegen haar terwijl hij naast haar liep. Hij pakte haar niet bij de arm om haar te ondersteunen. Als ze zijn steun nodig had zou ze het wel aangeven dacht hij tenminste. Hij keek af en toe naar haar, hij moest toegeven dat hij haar ontzettend miste. Meer dan dat hij haar kon vertellen.

Jacky bleef stilstaan en wankelde daardoor een beetje maar ze kon zich nog net herstellen.' Stefan, ga weg. Rot alsjeblieft op. Jij rent altijd weg zodra we ruzie hebben. En als het een ruzie moet worden om je weg te laten gaan dan maak ik een ruzie. Het lukt best om naar mijn kamer te lopen, ik heb geen bezorgd iemand nodig. Vooral omdat jij niet eens echt bezorgd om me bent. Dus Stefan ik denk dat ik mijn woorden terug neem, nee ik weet zeker dat ik mijn woorden terug neem, bij de vijver toen het net uit was omdat ik vreemd was gegaan. Ik had gezegd dat ik altijd van je zou blijven houden, die woorden neem ik terug. Je bent makkelijk vervangbaar.' Dit was niet waar. Ze zou echt altijd van hem blijven houden en niemand zou kunnen tippen aan Stefan maar ze wilde hem weg hebben. De kwelling van alleen naast hem lopen en ook een beetje door de alcohol was niet te trekken en ze wilde dat hij op rotte.

Hij bleef als versteend staan. Hij geloofde haar aan de ene kant niet. Hij geloofd niet dat ze niet meer van hem hield. Ze had hem daarnet nog gezegd dat ze nog steeds om hem gaf. Hij kon niet meer bewegen, hij kon het gewoon niet. 'Jacky,' bracht hij gekweld uit. 'Alsjeblieft?' fluisterde hij toen. Hij had moeite met op zijn benen blijven staan, net alsof hij zich klem had gezopen zoals Jacky had gedaan.

Jacky keek hem woedend aan,' Ga dan, ren maar weg. Ren maar weg zoals je altijd hebt gedaan als het even moeilijk begon te worden.' Ze beet op haar lip en er kwamen tranen in haar ogen te staan. Daarna keek ze nog een keer naar Stefan maar haar gezicht verzachtte,' Het spijt me. Maar wat nou Stefan? Ik moet je gaan vergeten maar iedere dag tegen jou aanlopen of je voorbij zien lopen werkt niet.' Ze beet op haar lip en deed een stap naar hem toe.' Net als daarnet, ik kan me gewoon niet inhouden, hoe graag ik ook wil dat mijn woorden waar waren. WAt ze duidelijk niet zijn.' ze drukte haar lippen op zijn wang en streek een pluk haar uit zijn gezicht.' Nou alsjeblieft laat me alleen naar mijn kamer lopen. Jij was zo te horen aan het telefoon gesprek duidelijk nodig ergens anders.'

Toen ze haar lippen op zijn wang drukte sloot hij zijn ogen. Het zou niet moeten maar hij genoot van de aanraking. 'Kom morgen alsjeblieft naar de danszaal, we moeten praten,' zei hij zachtjes terwijl hij haar aankeek. Hij wilde daadwerkelijk met haar praten, ze moesten hier een oplossing voor bedenken. Hij wilde in zijn armen nemen maar hij hield zich in. Hij moest zich inhouden. Hij dacht er daadwerkelijk over na om het gewoon te doen, om zich gewoon aan zijn gevoelens over te geven. Hij deed het niet, hij draaide zich om en begon weg te lopen. Hij draaide zich nog eenmaal om. 'Hopelijk tot morgenochtend,' zei hij tegen haar. Daarna begon hij steviger door te lopen, hij moest naar Jake toe en hij probeerde jacky uit zijn gedachtes te zetten.

Jacky was blij dat ze zelfs met een dronken kop op Stefan kon inspelen. Ze liep al struikelend en vallend naar haar kamer en deed daar een kwartier over haar deur open doen. Toen ze binnen was liet ze zich gelijk op het bed vallen en gelijk was ze weg. Er kwam een onrustige droom, over natuurlijk Stefan.