De paralelle gangen

Dit zijn twee gangen die exact naast elkaar lopen, maar waar een muur tussen zit. Aan de ene gang liggen de meeste beeldende kunst-gerelateerde lokalen, en aan de andere gang de meeste muzikale kunst-gerelateerde lokalen. Het kan in het begin heel erg verwarrend zijn voor nieuwe studenten, aangezien de gangen er exact hetzelfde uitzien, alleen dan zegmaar in spiegelbeeld. In de muur die tussen de gangen staat zijn wel meerdere portieken, dus het is opzich niet erg moeilijk om van de ene naar de andere gang te komen.

Aantal personen: -
Regels: Niet rennen in de gang.

Flavio liep tevreden door de gang, met om de twee stappen een klein huppel pasje. In zijn armen had hij een kist die wat weg had van een meer laagse beautycase, alleen dan gevuld me allerlei kleuren en soorten krijt. Van het grovere grotere stoepkrijt tot aan de kleine stukjes pastel en oliepastel. Het feit dat hij uit de richting van de tekenlokalen kwam en er krijt smuchen op zijn gezicht en op zijn kleren. Zijn haar was nog aardig veilig doordat hij een wollen muts op zijn hoofd had, niet dat de krullen zich daar veel van aantrokken. Die sprongen er aan alle kanten onderuit.

Fijn. Zelfs na twee jaar op de school doorgebracht te hebben wist Reed nog altijd te verdwalen. Fijn om te weten, erg fijn. Je zou denken dat ze de school wat overzichtelijker opnieuw zouden opbouwen, maar nee hoor, het moest weer precies zo dat de kleine krullebol hopeloos zou verdwalen. Met een totaal onkarakteristieke frons op zijn gezicht liep Reed door de hal. Hij zou hebben gezworen dat de hal die hij zocht -de beeldende kunst hal- hier recht naast lag en dat hij door een portiek erheen zou komen, maar in de muur aan zijn rechterkant zaten helemaal geen portieken. Nee, want aan zijn rechterkant kon hij vanuit zijn ooghoeken zichzelf steeds met zich mee zien lopen. Een muur vol met spiegels. Waarom had de school een hal met een muur vol met spiegels? Wat was het nut ervan? Als het nou portieken waren geweest, had hij in iedergeval nog de goede kant op gekunt, maar nee, het hele universum was natuurlijk weer tegen hem.

Flavio wierp een blik op de portalen uit zijn ooghoek. Wat hij zag liet hem bijna zijn krijt uit zijn handen vallen. "Mio Dio!" Mijn god. Vloekte hij. Hij zette de kist op de grond voor hij hem echt liet vallen. Hij staarde verbaast naar de jongen aan de andere kant van het portiek. Het was toch een portiek, ja dat was het altijd geweesd. Maar hoezo leek die jongen dan zo veel op hem. "Questo è impossibile. Sto facendo un sogno strano o qualcosa del genere?" This is impossible. Am I having a weird dream or something? Mompelde hij verbaasd. Als hij verbaasd, bang of verrast was verviel hij altijd tot Italiaans.

Reed bleef even als aan de grond genageld staan. Voor een paar seconden leek het alsof er een totale kortsluiting was in zijn hersenen, alles viel uit terwijl hij naar... naar...- En toen zette de jongen tegenover hem met trillende handen een kistje op de grond. Reed bewoog nog altijd niet. Pas op het moment dat de jongen in snel Italiaans begon te brabbelen waarvan hij maar de helfd verstond, zag hij de verschillen tussen hen twee. Ten eerste: Hij keek naar beneden. Hij keek op de jongen neer, letterlijk! Dat was voor het eerst, aangezien Reed gewend was altijd ten minste een beetje omhoog te moeten kijken. Daarnaast had de jongen tegenover hem andere kleren aan en een wollen muts op zijn hoofd, iets dat Reed nou niet perse zou dragen.

Dus wat was hier aan de hand?!

"Ehm, nee, ik denk niet dat je droomt..." Zei hij zachtjes, toch ietwat onzeker.

Flavio lachtte nu zachtjes. "Cool eindelijk iemand anders op deze school die me verstaat als ik brabbel." hij glimalchtte en deed een stapje naar voren. Oke hij leek nu wel meer op zijn gemak, maar hij was nog steeds een beetje freaked out. Deze jongen leek eng veel op hem. "Maar serieus, dit is zo, zo raar." Hij glimlachtte vriendelijk. "Dit is best eng eigenlijk." momeplde hij. Hij kneep in zijn arm. "Nope, dit is echt geen droom."

Reed stond nog even te knipperen. "Ja... Bestwel eng..." Stemde hij met de jongen in. "Ik bedoel... Je zou m'n broertje kunnen zijn..." Zei hij zachtjes, waarna hij zijn blik eindelijk los trok van het gezicht van de jongen en eens goed keek naar wat hij nou eigenlijk op de grond had gezet. Een doos met krijt. "Wow, it gets even creepier..." Dacht hij hardop.

Flavio knikte. "Dit is het toppunt van raar, zeg maar." hij plukte zijn muts van zijn hoofd en ging met een hand door zijn goudblonde krullen. "Als je me nu gaat vertellen dat je ook op de Tele afdeling zit is er een kans dat ik ga gillen en/of instorten." hij glimalchtte naar zijn dubbelganger.

NEW
______________

Emmalynde zat met haar rug tegen de muur. De donkere gangen schrikten haar helemaal niet af. In een paar lokalen in de gang brandde nog licht. Het was geen hele stille plek, maar dat wilde ze ook niet. Nu even niet. Maar ze moest wel even nadenken. Even op zichzelf zijn. Of hopen op gezelschap.

Flavio liep rustig door de gang. Het regende buiten, dus dat was geen optie. Dwight was in hun kamer, dus dat was gene optie, die jongen was wel aardig, maar moest even geen ontdekken wat wel en wat niet echt was. Hij was gewoon in een ik-kan-niets-bedenken-dat-ik-leukvind-om-te-doen-nu bui. Een hand werd door zijn krullen gehaald. Vandaag had hij pech en was het een nog onhandelbaardere massa dan anders. Het was geen bos krullen meer, het waren meer klitten.

Alex liep door de muziek-gang, in haar eerste jaar was ze hier zo vaak verdwaalt dat ze gewoon echt de tel was kwijt geraakt. Maar nu koos ze meestal wel de goede kant en kwam ze niet terecht in een lokaal vol met schilderende mensen. Ze neuriede een liedje met haar handen in haar broekzakken. Nu was ze nog in een redelijk goed humeur, maar ze moest zo gaan werken en dan duurde het niet lang voor het haar met alle goede wil van de wereld niet lukte een glimlach op te zetten.

August stond tegen de muur en keek met een glimlach naar Alex die verderop liep. Hij had aan zichzelf beloofd dat hij Alex terug zou pakken en nu vond hij het wel tijd dat dat zou gebeuren. Hij pakte zijn mobiel uit zijn zak en zocht het nummer op wat hij voor zijn plannetje nodig had. Alex' ouders, daar stopte hij en keek er even met een grijns naar voor hij op bellen drukte. Dat hij het nummer had was zeker geen toeval. Het had hem aardig wat moeite gekost om bij de administratie in te breken en Alex' schooldossier te pakken te krijgen. Na een paar keer een tuut gehoord te hebben, klonk er een klik en zei een vrouwenstem:' Met Josephine (ik denk ik gebruik gewoon alex tweede naam ^^) Lexington.' August kuchte even en antwoordde:' Hallo Mevrouw, u spreekt met Karl Jameson van Zorg voor tienermoeders.' Even was het stil aan de andere kant van de lijn, waarop August maar meteen doorpraatte. 'Ik vroeg mij af of ik... Alex Lexington kon spreken?' Weer stilte, tot er een antwoord kwam. ' Het spijt me, die is hier nu niet.' August grijnsde en praatte snel verder:' Oh, zou u haar dan kunnen laten weten dat ik gebeld heb?' ' Ja, dat zal ik zeker doen, meneer.' Klonk er kil aan de andere kant van de lijn. ' Fijn, dan wens ik u nog een prettige dag.' Na een gedag van de andere kant, hing August op met de grijns nog steeds op zijn gezicht geplakt. Hij keek weer naar Alex en liep weer wat dichterbij, maar bleef genoeg op afstand staan. Nu gewoon wachten....
~~
meangirlsstyle X)

Alex voelde hoe haar mobiel in haar broekzak trilde, ze haald hem eruit en keek naar het nummer dat op het schermpje stond. Ze herkende het niet, het nummer van haar ouders had ze al lang geleden gewist. "Hallo met Alex," zei ze terwijl ze verder liep. "Alexandra, wat heb jij gedaan!?" Alex herkende de stem van haar moeder meteen en liet haar mobiel van verbazing bijna uit haar hand vallen. Ze had haar ouders niet meer gesproken sinds ze naar Franklin High was gekomen. Er moest wel iets heel ergs gebeurd zijn wilde haar ouders contact met haar zoeken. Als haar moeder wat anders had gezegd had ze misschien gedacht dat er iemand dood was, maar dat kon nu niet het geval zijn. "Waar heb je het godverdomme over?" Vroeg Alex zwaar geirriteerd. Voor zover ze wist had ze namelijk niet zoiets ergs gedaan dat haar moeder contact zou zoeken.

August keek grijnzend toe hoe Alex haar mobiel uit haar zak viste en opnam. Hij nam niet de tijd om te luisteren en schoot snel door een opening tussen de twee gangen om snel verder te lopen en bij de volgende opening weer naar de gang te gaan waar Alex zich ook bevond. Nu bevond ze zich echter 'achter' hem en hij liep met een scheve glimlach naar haar toe. Vlak voor haar leunde hij tegen de muur aan en sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij Alex met glinsterende ogen aankeek. Hij zei echter niks, maar keek alleen vermakelijk naar haar.

"Je kind," antwoorde haar moeder alsof het vanzelfsprekend was. "Mijn wat!?" Alex' stem schoot een octaaf omhoog. Op dat moment merkte ze ook August op die wel heel erg blij met zichzelf leek. Ze wierp hem een vernietigende blik en liep hem voorbij. "Ik werd net gebeld door ene meneer Karl Jameson van Zorg voor Tienermoeders," ging haar moeder verder met een stem die nog het best bij een ondervrager van de politie zou passen. "Ik ken geen Karl Jameson en heb geen contact gehad met..." Er schoot iets op zijn plek in Alex hoofd en ze draaide zich om naar August. "Ik spreek je later wel weer," zei ze tegen haar moeder. Het geprotesteer aan de andere kant van de lijn negeerde ze en ze kapte het gesprek af.

August draaide zich om toen Alex hem voorbij liep en keek nog steeds alleen naar haar. Pas toen ze zich weer omdraaide en ophing, trok hij zijn mond open. ' Wat hoor ik nou Alex? Ben je zwanger? Ik wist niet dat jij al zo ver ging.' zei hij met weer die geniepige grijns op zijn gezicht. Zijn ogen twinkelden en de blik schreeuwde bijna uit: en dit is nog maar een voorproefje.

srry, beetje kort, maar ik moet weer aan het werk nu nederlands leesverslag

Alex liep kwaad naar August toe. Ze had de neiging hem zo hard mogelijk in zijn gezicht te slaan, en dan geen bitch-klap. Nee, ze wist dat het veel meer pijn zou doen als ze gewoon haar vuist in zijn gezicht zou planten. Maar ze wist ook dat ze dat niet kon, diep van binnen vond ze hem nog steeds leuk. "En ik wist niet dat jij zo ongelofelijk slecht tegen je verlies kon. Heb ik je gekwetst?" Haar stem klonk alsof ze het tegen een driejarige had, maar vanbinnen was ze eigenlijk bang. De kans dat haar ouders haar van school zouden halen was er altijd geweest, maar als het nu niet zou gebeuren zou het eigenlijk een wonder zijn.

Ondanks Alex' opmerking bleef de grijns op August's gezicht. ' Misschien een beetje, maar dat is nu wel over.' Zei hij terwijl hij met zijn rug tegen de muur aan ging staan. Met een voldane blik keek hij op haar neer. Alsof hij haar ging vertellen dat hij zich door haar rot was gaan voelen over dat hij in de nachtclub zo tegen haar had gedaan. Maar toch had hij haar terug willen pakken, alleen twijfelde hij wel een beetje of hij niet te ver was gegaan.

Alex kon zich niet meer inhouden, ze kon er niet tegen dat het hem helemaal niets kon schelen en die stomme grijns op zijn gezicht bleef. "Ik heb al twee jaar lang niets meer met mijn ouders te maken gehad, kun je je voorstellen hoe erg het dan niet is dat ze dat nu veranderen! Waarschijnlijk halen ze me van school!" Ookal stond ze tegen hem te tieren en liet ze alles gaan, het hielp niet. Het liefst zou ze met iets gooien of ergens heel hard op in slaan. "Arghh!" Ze liet zich tegen de muur tegenover August omlaag zakken. "Ik hoop echt dat je nu blij met jezelf bent." Ze had op dit moment nog een grotere hekel aan zichzelf dan aan August. Waarom kon ze niet gewoon echt kwaad op hem worden? Hem keihard in zijn gezicht slaan zonder gemixte gevoelens?

August's gezicht betrok nu wel, hij had niet verder gekeken in het dossier dan het telefoonnumer van haar ouders, maar nu ze dit vertelde werden zijn twijfels alleen maar meer. Toch probeerde hij zich groot te houden door zijn schouders op te halen. ' Hoe moet ik dat nou weten? Het is je eigen schuld, had je maar niet zo moeten doen.' Zei hij doelend op de scene bij het auditorium. Als hij zichzelf echt goed had gehoord, zou hij zich waarschijnlijk voor zijn kop geslagen. Ten eerste had hij niet het recht om de schuld op Alex te schuiven en ten tweede was hij nu echt gewoon een eikel.

"Dat meen je niet?" Alex begreep niet hoe hij dacht, zocht hij nu gewoon een excuus of was hij echt zo dom. "Dat had je verdiend," ze spuugde de woorden haast uit. Als hij dit daarom had gedaan, had ze er nog steeds geen spijt van. Hij moest weten dat ze haar kop niet liet hangen, al was het dan alleen maar de schijn die ze ophield. "Was je echt zo dronken dat je niet doorhad wat je deed?" Ze zou niet eens verbaasd zijn als hij zich gewoon de hele avond niet meer kon herinneren. Kon zij het maar vergeten, dacht ze weemoedig, maar ze dacht niet dat dat ooit zou gebeuren.

August's wangen kleurden lichtelijk rood bij Alex' vraag. Het had nog wel meegevallen hoeveel hij had gedronken, in vergelijking met andere avonden, maar door de drugs was hij inderdaad misschien wel dingen gaan doen die hij niet zou hadden moeten doen. 'Sorry oke! Ik... ik vind het gewoon moeilijk om voorzichtig te zijn.' Er zat wel wat waarheid in, August was niet bepaald de meest zorgzame persoon die je op deze wereld zou tegenkomen. Hij was eerder de meest onverantwoordelijke en daarbij ook degene die het minst gaf om dingen.

"Sorry," Alex wierp haar handen dramatisch in de lucht, "eerst moest dit allemaal gebeuren en dan zegt hij sorry." Ze wist dat ze nu overdreven deed, maar het kon haar op het moment niet veel schelen. Eigenlijk probeerde ze hem gewoon een zo groot mogelijk schuldgevoel aan te praten, iets wat tot nu toe beter lukte dan verwacht. Ze legde haar hoofd op haar armen, het was moeilijk de energie op te brengen om zo tegen hem te doen. Eigenlijk wilde ze nu gewoon alleen zijn of misschien van haar laatste dagen op Franklin High genieten. En bij beide dingen kon ze August niet gebruiken.

August fronste zijn wenkbrauwen en kneep zijn ogen even dicht terwijl hij met zijn handen in zijn haar greep. ' Wat wil je dan dat ik zeg? Wat gebeurd is, is gebeurd. Dat je maar weet dat ik niet op mijn knieen ga om te smeken of je me alsjeblieft kan vergeven.' Nee zelfs met het schuldgevoel wat hij inderdaad had, vond August dat te ver gaan. Hij had toch nog wel een beetje waardigheid. Hij neigde er echter wel naar om dat ook opzij te gooien. Hij zou het zichzelf niet kunnen vergeven als Alex door hem van Franklin High zou worden afgehaald.

~~

Alex moest toegeven dat ze hem dat inderdaad niet zag doen. Het probleem was alleen dat ze wel wist wat ze wilde, maar ook heel goed wist dat het onmogelijk was. Want het klopte wat hij zei, wat gebeurd is, is gebeurd. Als het kon zou ze terug gaan, en ervoor zorgen dat ze nooit naar het muzieklokaal was gegaan om hem daar te ontmoeten. Het leek wel of alle ellende daar was begonnen. "Weet je wat," zei ze terwijl ze weer opstand en haar tas greep. "Ik ben hier klaar," zonder hem nog aan te kijken liep ze de gang uit. De tranen die zich in haar ogen begonnen te vormen proberen terug te dringend. Wat wist ze nog niet, maar iets zou er zometeen kapot gaan.