De paralelle gangen

Ian glimlachte. "Met mij gaat het goed, ik heb ruzie met mijn vader, nog steeds, maar dat is al een jaar of 7 of 8 zo, dus dat is weinig bijzonders, en het is bijna Halloween." Hij glimlachte. "Het is de eerste Halloween waar ik minder zin in heb dan anders. Misschien ben ik een beetje zenuwachtig omdat ik dan achttien word, amar ja."

Sahirah keek hem even vragend aan, "Ben je op halloween jarig?" vroeg ze verbaast, hoewel het perfect bij Ian paste was het toch wel toeval dan. "Maar waarom ben je zenuwachtig dan?" vroeg ze terwijl zehem even kort aankeek, voor ze zoals gewoonlijk weer haar blik iets afwende.

Ian lachtte zachttjes, "Ja ik ben op Halloween geboren. En ik ben zenuwachtig omdat ik dan dus volwassen ben en daar heb ik geen zin in." hjij glimlachtte naar haar. "Het is misschienb heel kinderachtig, maar voor mijn gevoel ben ik nu nog vrijer dan als ik volwassen ben. Over een paar dagen kunnen mensen van me gaan verwachtten dat ik me verantwoordelijk gedraagm en dat doe ik gewoon nooit."

"Je bent toch pas op je 21ste volwassen?" vroeg Sahirah aan Ian, voorzichtig omdat ze bang was dat het een domme vraag was. Maarja haar algemene kennnis liet het soms nog wel eens afweten, daar kon ze niets aan doen.

Ian lachtte zacht, "Op je 21 zijn je hersenen uitgegroeid, maar met 18 ben je volgens de wet volwassen, dan kan je op jezelf wonen, en een roijbewijs halen die shit" Hij glimalchtte naar haar. "Mag ik zo vrij zijn te vraegn hoe oud jij ebnt?"

"In Amerika ook?" van dat rijbewijs wist ze het, maar qua rechtspraak ook dan? Nouja ze vroeg er maar niet op door, dan zou ze veel te veel in de war raken. "Ik geloof 17" zei ze licht beschaamd omdat ze het niet precies wist. Ja het was wel bekend, maar ze had er nooit de moeite voor genomen om op haar paspoort te kijken waarneer ze precies jarig was.

Ian glimalchtte. "Je mag ook vanaf 18 stemmen" opperde hij. Toen ze zei dat ze 17 was lachtte hij zacht, "Dan zijn we voorlopig nog even oud, voor een paar daagjes."

Sahirah grinnikte, "Yeey" zei ze zachtjes terwijl ze met haar hand door har haren ging, "Trouwens, ik wilde wat vragen." zei ze nu een stukje terughoudender terwijl ze hem voorzictig vanonder haar wimpers aankeek. "Zou je me ergens mee kunnen helpen?"

Christopher reed met zin rolstoel door de ene gang heen, die gerelateerd aan de muziekkunst. Hij kon zijn lokaal weer eens niet vinden, en het was lastig om hier iets te vinden gezien het feit dat iedereen hem vreemd aankeek en bijna geen ruimte gaf. Soms werd hij gek van dit ding, maar hij bleef glimlachen. Zoals altijd. Hij was vrolijk, erg vrolijk. Waarom zou hij niet vrolijk zijn? Zodra hij met een sip gezicht in zijn rolstoel ging zitten wilde iedereen weten wat er aan de hand was, wat er gebeurd was en alles. Hij had geen zin het om de twee minuten te moeten uitleggen.

Evy liep door de gangen. Ze was opweg naar haar kamer, om haar boeken daar te leggen en even naar buiten te gaan, zodat ze nog wat van de koele, frisse lucht kon opsnuiven voor ze straks nog twee uur de les in moest, en daarna de hele tijd in de bedompte kamer moest zitten om haar huiswerk te maken en daar opgesloten moest zitten. Ze draaide een hoek om, en zag een jongen. Er vielen haar twee dingen meteen op. Het eerste was de nog al verloren blik in zijn ogen, en de tweede was dat hij in een rolstoel zat. Ze wilde doorlopen, maar draaide zich toen naar hem om. 'Zoek je iets?' Vroeg ze, terwijl ze hem een vriendelijk glimlachend aan keek.

chris keek op naar het meisje, hij had niet verwacht dat iemand hem zou willen helpen. 'Ehmm.. ja ik zoek lokaal 102,' zei hij toen met een glimlach. Hij voelde zich stom dat hij dit soort dingen moest vragen, zo overduidleijk een nieuweling. Maar het was niet anders, door zijn rolstoel had hij meer beperkingen dan andere leerlingen.

Evy glimlachte opnieuw even, en streek een haarlok uit haar gezicht. 'Lokaal 102?' Herhaalde ze, en ze dacht even met gefronsd voorhoofd na. 'Daarvoor moet je nog een verdieping omhoog, dan de gang door, tot je bij een groot raam komt, en dan is het aan je linkerhand. Ik loop wel even mee, ik moet toch ook naar boven.' Ze was even stil, en keek toen opnieuw naar de jongen. 'Nieuw?' Vroeg ze, met een flauwe, maar aardige glimlach. Niet dat ze hier zelf al zo lang zat, zeker niet, zij was immers ook dit jaar pas begonnen.

Chris fronste zijn hoofd eventjes. 'Oke, bedankt,' zei hij toen met een vrolijke glimlach. 'En ik ben inderdaad nieuw,' zei hij toen met een halve glimlach. Hij rolde alvast richting de lift, het was voor hem onmogelijk om met de trap te gaan maar dat was wel logisch. 'Zit je hier al lang?' vroeg hij toen aan haar. Hij ging ervan uit dat ze er al langer zat, waarom wist hij niet.

Evy glimlachte, maar schudde haar hoofd. 'Ten minste, niet echt. Pas sinds dit jaar.' Antwoordde ze hem. 'Ik ben trouwens Evy.' Voegde ze eraan toe. Onbeleefd van haar dat ze zich niet had voorgesteld, maar ze bleef glimlachen, en drukte op de pijl omhoog toen ze bij de lift aan waren gekomen. Ze streek een losse, donkerbruine, krullende haarlok uit haar gezicht, en keek even naar buiten, waar het hard waaide, maar daarna richtte ze haar gezicht weer op de jongen.

Chris glilmachte. 'christopher, maar noem me alsjeblieft gewoon Chris,' zei hij met een glimlach. Hij rolde zijn stoel de lift in toen die beneden was en drukte op de een zodat ze naar de eerste verdieping gingen. 'Moet jij ook naar een?' vroeg hij haar toen. Hij glimlachte, zoals altijd.

Evy knikte. 'Ja, ik moet nog een paar boeken afleveren in een van de lokalen daar.' Evy liet haar rug tegen de zijkant van de lift leunen. Ze was even stil, maar vroeg toen: 'Wat is jouw talent?' Half om iets te zeggen te hebben, en half omdat ze oprecht geïnteresseerd was. Haar talent vond ze altijd redelijk vanzelfsprekend, en niet zo speciaal, ook al waren er niet zoveel mensen die schreven op deze school. Nog geen had ze er ontmoet, bedacht ze. Maar andere talenten waren altijd erg bijzonder, het waren dingen die zij waarschijnlijk nooit zou kunnen.

weer glimlachte Chris. 'Ik schrijf muziek,' zei hij met een glimlach. Het was niet iets wat hij als bijzonder beschouwde, maar hij had van de dokter iets moeten doen met het schrijven van muziek. Geen idee waarom die dokter dat vond en hij kreeg ook veel positieve reacties op zijn muziek. Nog steeds dacht hij niet dat hij bijzonder was. 'En jij?'

Ze keek hem aan, en er stond bewondering in haar ogen. 'Echt?' Vroeg ze. 'Ik zou graag eens iets van je horen, als dat zou mogen.' Ze hield van muziek, als ze er naar kon luisteren. Zelf was ze niet muzikaal, niet voor zover ze wist, in ieder geval. Ze had er ook nog nooit iets mee gedaan, ze had gewoon van zichzelf aangenomen dat ze er vast niet goed in zou zijn. Ze was nog even stil voor ze antwoord gaf op Chris' wedervraag. 'Ik schrijf, maar dan gewoon.' Zei ze. 'Als je begrijpt wat ik bedoel.'

NEW
~~
Summer liep op 15 cm hakken door de gang. tik tik tik. Haar haren waren donkerbruin en hingen in lange pijpenkrullen over haar schouders. Haar ogen waren aangepast op haar haarkleur en ze droeg lichte bruine lenzen. Ze droeg een rood shirtje, met een vreemde snitt. Het was scheef onder en redelijk strak, boven was het wijd en het viel over een schouder. Haar lichte skinny was gescheurd en ze droeg zwart witte peep toes. Haar ketting matchte met haar schoenen en was ook zwart wit. Ze was eruit gestuurd omdat ze opeens haar schetsboek gepakt had onder de wiskunde les, kon zij er iets aan doen dat verveling meestal voor inspiratie zorgde.

Catherine liep op haar hoge sleehakken met panterprint, het was in een enkellaarsjes model en de hele schoen zat onder de panterprint. Haar middel-hoge staart bewoog mee met de stappen die ze maakt. Ze had een taille jeans aan, die een zwarte kleur had. Haar shirtje viel over haar schouder, het had een witte kleur en er stond een groot hart met dezelfde panterprint op. De laatste tijd had ze wel vaker rode lippenstift op, nu ook weer. Zoals gewoonlijk was haar houding zelfverzekerd, elegant. Ze had van de leraar het absentenbriefje moeten inleveren bij de balie, voor haar een reden om gewoon even rond te lopen tot er zo een 20 minuten over waren.

Summer kwam een meisje tegen dat nou eenmaal opviel met haar apparte kleding smaak. Ze vond het cool dat er blijkbaar meer mensen waren die wel wat durfden, haar kleidng was redelijk basic vandaag. Ze was niet het type wat tegen iemand begon te praten en dus liep ze maar gewoon door. Haar hakken tikten door de gang.

Catherine keek naar het meisje, nee eigenlijk eerst naar haar schoenen. Ze had een slechtte gewoonte om eerst naar iemand zijn schoenen te kijken. 'Jij hebt echt leuke schoenen!' riep ze uit, misschien net iets te hard. Ach, wat makkte het ook uit ze had al een behoorlijk hoge status dus dit zou haar geen schade aanbrengen. Naja, of de status haar iets uitmaakte wist ze eigenlijk niet maar ze wilde haar vrienden natuurlijk behouden. Zonder te wachten op het antwoord van het meisje liep ze naar haar toe. Ze kon haar ogen gewoon niet van de schoenen af houden, ze waren echt geweldig.

"Dankje, die van jou zijn ook zeker niet slecht" zei ze met een glimlach waarbij haar enorm witte tanden zichtbaar werden. "Made them myself" zei ze trots. Ze maakte graag haar spullen zelf en je spaarde er heel veel mee. Toch vond ze het leuker dingen te ontwerpen. "Summer" zei ze nog terwijl ze haar hand uitstak.

'Catherine maar je kan me ook Cat noemen, en leuk! Dit is misschien een brutale vraag maar zou je ook misschien schoenen ofzo voor me willen maken. Ik betaal je er wel voor hoor.' Ze was behoorlijk sociaal en had nooit een blad voor haar mond, misschien was dat wel de reden waarom ze zoveel vrienden had. Kort keek ze naar haar eigen schoenen, ja die vond ze ook leuk.Ze had ze in een klein winkeltje gezien en vond dat ze ze moest kopen. Nogsteeds had ze er geen spijt van, dat had ze ook bijna nooit.

"natuurlijk, ik ontwerp wel wat, wat wil je? opvallend, casual? zeg het maar" ze glimlachte breed. Ze mocht dit meisje nu al. Eigenlijk was Summer helemaal geen type dat mensen snel aardig vond. Maar dit meisje had gevoel voor stijl. Je wilt niet weten hoe weinig mensen ze gezien had die dat hadden, ookal zat ze hier toch echt al meer als drie jaar.