De paralelle gangen

Ynary bleef stil staan maar hield haar blik op de grond gericht. "Wat wil je Collin," zei ze zachtjes maar met toch een harde toon in haar stem. Het zichzelf vertellen dat ze niet meer om hem gaf ging beter dan ze had verwacht, aangezien ze had verwacht dat het helemaal niet zou lukken was het ook niet moeilijk verrast te worden. Ze vertelde zichzelf dat haar Collin er niet meer was en dat het geen zin had verdrietig te gaan zitten doen. Weer vluchtte ze in het tekenen, ze had al bijna een heel schetsboek vol getekend.

Collin had zijn hand naar haar uit willen steken, om haar arm vast te pakken, maar bij haar woorden verstijfde hij. Hij trok zijn hand krampachtig terug en kromp ondanks alles toch een beetje in elkaar. Had hij haar zo pijn gedaan? Wat had hij gedaan dan? Of wat had hij niet gedaan? Een vlaag verlangen vloog door zijn lichaam, oud verlangen, hij kende het, maar wist niet waarvan. Zijn stem stokte in zijn keel en hij wist niet wat hij moest zeggen, voor deze ene keer wist hij helemaal niets. En dat had niets te maken met zijn geheugen, dat had te maken met de manier waarop ze hem zojuist, misschien onbewust, afgewimpeld had, zijn ogen kregen ook een andere uitdrukking, van vrolijk, blij en opgelucht naar geschrokken en verdrietig.

Ynary tilde haar hoofd wat op toen ze geen reactie kreeg waardoor hun blikken elkaar heel even kruiste. "Wat is er Collin?" Fluisterde ze dit keer. Ze kon niets bedenken wat hij haar te zeggen zou kunnen hebben, zij had in ieder geval niet. Of nou ja, eigenlijk had ze ongelofelijk veel dat ze hem wilde vertellen maar dat was aan de andere Collin. Ze had haar blik weer neergeslagen en haar schetsboek tegen haar borst geklemd. In plaats van dat ze haar haren los had, zoals normaal, zat het in een simpele vlecht die op haar rug hing.

"Laatmaar" fluisterde hij nog zachter dan zij dat net gedaan had, de tranen waren in zijn stem te horen, ze had het opgegeven. Ze wilde hem niet meer, net nu hij zo zeker wist dat hij haar wel wilde. De bekende vlinders fliederden langzaam door zijn maag toen hun blikken elkaar kruisten en hij sloeg zijn ogen eerder neer dan zij het deed. Wat moest hij doen? Moest hij een liefdesserenade houden voor al deze mensen? Moest hij gewoon weglopen en zich nooit meer aan haar laten zien, een oude single worden die op datingsites rondzwierf, maar wist dat hij die éne niet zou kunnen vinden omdat hij allang wist wie het was? Hij wist het niet.

Ynary zag dat hij pijn had, al begreep ze niet waarom. Hij wist niet meer wie ze was, het was vast gewoon een schuldgevoel. "Dag Collin," fluisterde terwijl ze zich weer omdraaide en weg begon te lopen. Ze wist zelf niet of het een afscheidsgroet was voor nu of dat het bedoeld was voor langer. Daar dacht ze ook liever niet overna. Ze dacht eigenlijk gewoon helemaal niet na over wat de toekomst zou kunnen brengen. Ze zat weer terug in die fase voordat ze Collin leerde kennen, ze had er geen flauw idee van hoe haar toekomst eruit zou zien. Voor een korte tijd had ze zich die voor kunnen stellen, samen met Collin, maar ze vertelde zichzelf dat dat een illusie was geweest, en niets meer.

"Ynary wacht" zei hij zacht terwijl hij haar hand vastpakte en er opnieuw een salvo van elektrische stroompjes door zijn hand trokken. HIj voelde zich verlegen worden. "ik mis je, oké?" hij wilde op z'n minst dat ze dat wist. Hij miste haar kussen, en wist opeens weer dat hij de vorige keer dat hij haar had moeten missen in tranen uitgebarsten was en zij uiteindelijk op de ziekenzaal uitgekomen was. Zijn stem klonk al onvast, maar hij hoopte dat hij zich nu in zou kunnen houden. Hij had te vaak gehuild. Hij voelde zich een soort mietje omdat nu ook opeens alle andere keren dat hij gehuild had, allemaal bij Ynary, op een rijtje voor zijn ogen verschenen als een soort enorm genante film.

Ynary wist niet of ze haar hand nu moest lostrekken en weglopen of blijven staan. En als ze dat laatste deed, wat moest ze verder dan doen? Wat moets ze nou weer als reactie geven? "Hoe kan je mij missen als je niet eens meer weet wie ik ben," zei ze zachtjes met haar blik op hun schoenen gericht. Ze wilde niet proberen, dat kon ze niet. Ze wist van zichzelf dat ze zich dan alleen maar ellendig ging voelen, of in ieder geval dat dacht ze. Het ongeluk achtervolgde haar en als je te dicht bij haar in de buurt kwam werd je besmet.

geniale eindzin!
~~~
"Ik weet wie je bent Ynary, dat weet ik al heel lang, ik was het alleen even kwijt" zei hij zachtjes, met een piepende stem, de gangen waren leeggestorven en ze stonden nu nog maar met z'n tweeen in het midden van de gang. "ik ken je verleden, weet dat je lievelingskleur grijs is, het liefst draag je warme truien en mutsen, maar dat zeg je tegen niemand" begon hij op te sommen terwijl hij haar niet aan durfde te kijken. "je houdt niet van de lente en de zomer en de herfst is volgens mij je favoriet, maar dat kan ik ook mis hebben" ging hij verder, nog steeds zonder haar aan te kijken. Hij wist niet waar de informatie vandaan kwam, maar hij noemde het allemaal heel eenvoudig op.

haha
---------------
Ynary voelde hoe er tranen in haar ogen verschenen, niet echt van verdriet. Al wist ze niet of ze blij moest zijn of niet dat hij zijn geheugen, of in ieder geval een deel daarvan terug had. "Ik durf niet Collin," zei ze zachtjes. Ze wist dat het laf was maar ze kon het niet helpen. "Het gaaf nu relatief goed met me, rustig, en ik wil bij je zijn. Echt. Maar ik durf gewoon niet," haar stem trilde en ze keek hem nu voorzichtig aan. Dat het relatief goed met haar ging betekende niet goed en ze dacht dat Collin dat wel zou snappen.

Collin keek nu toch licht hopeloos naar het kleine meisje voor hem, hij zette onwillekeurig een stapje dichterbij. Hij was ook bang, natuurlijk was hij ook bang, wat als hij iets heel belangrijks vergeten was? Dat het wel goed met haar ging betekende dat het verschrikkelijk met haar ging. "Ik wil alleen dat je weet dat je nog steeds mijn alles bent, en je dat ook altijd zal blijven" zijn stem werd steeds zachter, hoe verder in de zin hij kwam en aan het einde was hij helemaal weggestorven. Met lieve ogen keek hij haar aan. Hij hield van haar, maar durfde het niet te zeggen, hij wist niet hoe hij dat nu wist, maar hij wist het gewoon.

Ynary wist nog steeds niet of ze blij moest zijn en hem in de armen vallen of zo snel mogelijk weggaan. Omdat ze niet kon beslissen bleef ze aarzelend staan. "Geluk hoort niet bij mij Collin, even voel ik me dan goed maar dan gebeurt er iets waardoor ik me nog slechter ga voelen dan ervoor," zei ze zachtjes. "Ik weet dat het laf is," fluisterde ze zo mogelijk nog zachter. Ze durfde geen risico's te nemen, niet meer in ieder geval.

"Jij maakte mij gelukkig" zei Collin met een piepklein stemmetje. Voor hem was Ynary geluk. Misschien enorm klef om te zeggen, en ook heel idealistisch, omdat hij weer precies wist hoe het was haar te vinden en bijna kwijt te zijn en dat had hem alles behalve gelukkig gemaakt. Hij vond het niet laf van haar, dat ze het niet durfde. Wie had ook de mogelijkheid met een jongen te gaan die je naam vergeten was, nadat je al een hele tijd met hem ging? En wie zou er dan ook ja zeggen? Niemand, dus eigenlijk was het enorm logisch als Ynary hem af zou wijzen, hij zou het haar niet kwalijk nemen. Het was zijn fout, hij had die dag gewoon nooit in een auto moeten gaan zitten, en waarom konden zijn stomme hersenen haar niet onthouden?!

Ynary kon niet weglopen, het lukte haar niet de woorden die ze in haar hoofd steeds bleef herhalen te bevestigen. Ze geloofde niet dat ze wel zonder hem kon. Maar ze dacht ook niet dat ze nog zoiets aan zou kunnen. Wat er nu voor zorgde dat ze geen idee had van wat ze moest doen. Dat hij de keuze van haar af liet hangen maakte niet dat ze zich veel beter voelde. Ze was nooit heel erg besluitvaardig geweest, maar het was ook nooit echt nodig geweest, iedereen dacht precies te weten wat goed voor haar was en maakte beslissingen voor haar.

Collin keek haar nu niet meer aan, bang voor een afwijzing. Hij kon haar niet dwingen met hem te gaan. Hij zou haar ook niet willen dwingen. Het enige waar hij Ynary echt toe gedwongen had was blijven leven, en af en toe moest ze eten van hem. Wow, er kwamen steeds meer herrineringen in hem op. Het was vermoeiend, maar zo fijn, helder keek hij heel even op. De vage blik die al een tijdje in zijn ogen stond was langzaam aan het verdwijnen, hij vond zichzelf terug. Van hem hoefde ze ook niet per se nu al een beslissing te maken, maar als hij dat tegen haar zou zeggen zou dat een afscheid voor vandaag betekenen, en dat wilde hij niet.

Ynary pakte voorzichtig en met trillende handen een van zijn handen vast en probeerde hem aan te kijken. Een paar seconde keek ze hem in zijn ogen met een treurige blik. "Het spijt me Collin, maar ik kan dit niet nog een keer," voordat ze erover na kon denken draaide ze zich om en liep gehaast verder. Gelukkig waren er geen mensen meer in de gang, anders zou ze zeker tegen iemand aan zijn gebotst en langzamer zijn gegaan. Nu kon ze gewoon doorlopen.

Collin keek haar aan, en merkte meteen dat hij afgewezen werd. Hij zou voor haar vechten, dat wist hij. Maar nu zou hij haar laten gaan, hij knipperde met zijn ogen toen ze het ook daadwerkelijk zei en voelde zijn hart samentrekken. Het deed pijn, maar ze had gelijk, hij had nog voor niets goeds gezorgd, bij haar. Had er altijd voor gezorgd dat ze zich alleen maar slechter voelde. Hij keek haar na, terwijl hij zijn handen, die ze net nog vastgehad had nog voelde tintelen.

Maud was weereens de verkeerde gang in gelopen en met veel gemopper probeerde ze naar de deur te komen voor naar de andere gang. Toch lukte dat niet helemaal want ze werd tegengehouden door een paar football mensen. En natuurlijk moest Mika er ook weer bij zijn. Haar hoge en schelle stem kon je door de hele gang horen en het zou Maud niks verbazen dat je het ook kon horen in de andere gang.' Ohh meisje waarom die haast? Wil je niet gezellig met ons praten?' Maud keek Mika fel aan, iets dat Mika niet van haar gewend was en gelijk deed ze een stap dichterbij en siste in haar oor,' Ik zou oppassen je wilt toch niet nog een keer een blauw oog?'

"En ik zou oppassen als ik jou was, want ik heb contacten" zei Nick die achter Maud verschenen was, hij liep eigenlijk in de andere gang, maar toen hij stemmen gehoord had was hij even komen kijken. Zijn stem was onheilspellend en hij blufte, maar dat gaf niet. Hij zelf kon ook wel een beetje vechten als het daarop aankwam, maar hij hoopte dat het niet nodig was. Een van zijn vrienden Lucas was erbij en keek hem verbaasd aan, Nick keek al net zo verbaasd terug. Lucas begon te twijfelen, dat zag Nick aan zijn ogen. Nick kwam langzaam dichterbij en ging voor Maud staan. Door die handeling wist Lucas hoe laat het was, hij keek hem ongelovig aan, maar er was een soort erecodex ontstaan tussen hen. Meisjes van de ander niet lastig vallen, op wat voor manier ook, meestal hield dat in dat je geen meisjes van de ander versierde, maar dit was ook lastig vallen.

Maud keek haast net zo verbaasd als Nick toen hij naar Lucas keek en Lucas toen hij Nick zag. Maar Maud keek verbaasd naar Nick. Na wat ze hem had aangedaan wilde hij hier nu toch voor haar opkomen? Mika zuchtte en keek woedend naar Maud,' Hmm het is dat je vriendje hier je is komen redden anders had ik zelf nog een blauw oog bij je aangebracht. Kom Lucas.' Mika pakte de hand beet van Lucas en begon hem bij hun weg te trekken. Maud boeide het echt neit meer wat ze tegen haar zei ze keek nog steeds met grote ogen naar Nick.' Waarom deed je dat? Ik heb je in de steek gelaten weet je nog?' Haar stem was wat harder dan vooraf maar dat kwam gewoon omdat ze door Nick wat meer zelfvertrouwen had gekregen. En deels ook door Micheal.

"Dat je gewoon verdwijnt betekent niet dat ik jou nog een keer met een blauw oog wil zien rondlopen" zei Nick, hij keek haar aan, met pijn in zijn ogen, nog steeds die pijn van laatst, omdat ze gewoon gegaan was. "En zo gemakkelijk kom je echt niet van me af" voegde hij eraan toe. "of je dat nou wilt of niet, voor mij ben je nog steeds mijn beste vriendin" wow, dat hij dit allemaal gewoon zei, normaal was hij niet zo goed met woorden. Haar stem was hem opgevallen, maar hij zei er niets over. Hij keek haar alleen aan, in afwachting wat ze zou doen, eigenlijk wilde hij gewoon haar hand pakken en haar met zich meenemen. "Maak je over hen maar niet meer druk, Lucas is iemand die zich aan zijn woord houdt" hij had niet meer met Lucas gesproken, ookal had hij dat meteen willen doen. Maar nu had Lucas hem door en dus zou het niet weer gebeuren, of niet meer zo snel.

Maud moest blozen om zijn woorden en voelde zich toch erg schuldig over dat ze hem zomaar had laten staan. Daarna horen dat zij nog steeds zijn beste vriendin was deed haar echt goed. Ze begon breed te glimlachen en sloeg haar armen om hem en fluisterde in zijn oor,' Mooi jij ook nog steeds mijn beste vriend.' Het was fijn om hem toch even te spreken. En eigenlijk te weten dat het wel goed zat tussen hun. Ze pakte zijn hand en liep naar de andere kant van de gang,' Ik moet jou nog laten horen hoe ik viool speel.' Zei ze luchtig alsof ze niet gewoon nog steeds met zijn hand in de hare liep.

Hij sloeg zijn armen ook om haar heen en trok haar tegen zich aan. Dit had hij gemist! Stiekem had hij haar allang vergeven, al op het moment dat ze die taxi instapte was hij niet zo boos als hij gedacht had. Het was prettig dat ze er ook nog steeds hetzelfde over leek te denken, maar van de andere kant zou hij graag willen dat ze meer van hem wilde. Zijn hand gaf een kort kneepje in de hare toen ze de gang uitliepen. "ik moest eigenlijk weer terug naar de les" zei Nick, nep twijfelend. Hij was even de klas uit gegaan om naar de wc te gaan en op de terugweg was hij haar tegengekomen. Niemand zou hem missen in de klas en de leraar was hem liever kwijt dan rijk.

Maud trok een wenkbrauw op,' Ohh euhm ik heb een tussen uur. Maar euhmm welke leraar heb je en in welk lokaal? Ik kan natuurlijk altijd wel iets regelen.' Ze was geliefd bij haast iedere leraar dus in dat opzicht hoefde ze alleen maar even tegen de leraar te zeggen dat ze Nick ging helpen maar dat het beter ging als ze met zijn twee waren dus dat hij daarom even de les uit moest. Zo snel geregeld en simpel gedaan. Ze beet op haar lip en keek daarna glimlachend naar Nick,' Ik ben blij dat het weer normaal is, ik voelde me echt heel schuldig dat ik weg was gegaan.'

"Ik heb wiskunde, dus eigenlijk kon in dat niet missen, maar het geeft niet, ik wil helemaal niet terug" zei hij terwijl hij een kort kusje op haar voorhoofd drukte, het betekende voor hem meer dan het waarschijnlijk voor haar zou betekenen. Hij voelde zijn lippen tintelen. Normaal had Maud hem na school bijles gegeven over wat de leraar verteld had, maar nu ze elkaar iets van drie dagen niet gezien hadden snapte hij er weer helemaal niets meer van. Hij vond het heel logisch dat ze zich schuldig voelde, hij had zich ook tamelijk klote gevoeld (sorry voor mijn taalgebruik ). "Het geeft niet, ik leg het je nog wel een keer uit" zei hij, hij bedoelde waarom het voor hem zo erg was dat ze gewoon weggegaan was. Laury was gegaan zonder doei te zeggen, maar die was niet meer terug gekomen.

Maud knikte en liep snel naar het wikunde lokaal,' Blijf heel even staan ik ben zo terug.' Ze klopte op de deur en liep toen het lokaal binnen. Ze vertelde wat aan de leraar die klonk even verontwaardigd maar Maud legde het wat beter uit en je zag het gezicht van de leraar opklaren daarna kwam ze met een brede grijns naar buiten,' De komende weken tijdens dit uur zit je bij mij in de bieb omdat ik je vanaf nu les geef. Of in ieder geval dit lesuur. Omdat ik tussen uur heb en zelf ook meneer Daniels heb. Hij weet dat ik goed ben in wiskunde.' Ze glimlachtte en pakte de hand weer van Nick. Dat betekende dat ze nog vaker bij elkaar zouden zijn. Iets dat Maud helemaal geweldig vond.