De paralelle gangen

Flynn begreep niet helemaal waarom ze hem bedankte maar glimlachte toch terug. "graag gedaan" zei hij terwijl hij kort in haar ogen keek. Ze stonden nog steeds heel dicht bij elkaar en raakten elkaar op verschillende plekken aan. Maar Flynn zou niet degene zijn die een stapje achteruit deed. Hij wist niet wat het was, met Courtney, dat hem zich zo op zijn gemak liet voelen. "En Courtney?" zijn ogen zochten de hare op. "het is echt niet het einde van de wereld" zei hij rustig.

Coutney was degene die uiteindelijk iets naar achteren stapte. Er was een gedachte bij haar opgekomen die ze niet kende, iets wat haar verwonderde, iets waar ze niet tegen okn. "Ik denk dat je gelijk hebt." grinnikte ze, ietwat nerveus over het idee. Toch was het nog steeds raar dat ze een kind in haar buik had zitten, eentje die dus nu echt zou komen. "En hoe zit het met jouw?" vroeg ze terwijl ze hem aan bleef kijken, "Ben je al een beetje gewend aan de school?" vroeg ze.

Flynn knikte. Het was raar dat de tijd sneller en tegelijk langzamer leek te gaan als hij met Courtney sprak. De tijd leek sneller voorbij te gaan, terwijl hun moment samen in slow motion leek te gaan. "Iedereen is heel aardig hier" zei hij, hij beet op zijn lip, om de een of andere manier voelde hij enorm sterk de behoefte het haar te vertellen. Het lag op het puntje van zijn tong. Maar hij zei niets. Hij mocht niets zeggen, want hij bracht iedereen in gevaar als hij dat wel zou doen. Er was een reden geweest dat zijn ouders vermoord waren, het fijne wist hij er niet van, maar hij wist wel dat die mensen die het gedaan hadden ook hem en zijn zusje dood wilden hebben. Iets wat hij niet toe kon staan. Hij had er al vaak over nagedacht of het het rennen waard was, maar hij geloofde, zeker nu hij over Courtney's dilemma gehoord had, dat het goed was dat hij er nog was, dat zijn bestaan een verandering kon aanrichten in deze wereld, hoe klein ook, ookal zou hij enkel het kindje dat in Courtneys buik groeide kunnen redden. Dan had zijn leven in elk geval een zin gehad. Hij wilde dat zijn leven een zin kreeg. Het enige wat hij nu deed was weglopen van de feiten, die onveranderlijk waren. Wegrennen van iedereen en alles wat hem dierbaar is en was. Hoe lang had hij zijn zusje al niet meer gezien? Vier jaar, misschien vijf?

Eigenlijk is Flynn best zielig :c
-
Courtney had er geen idee van wat er allemaal in zijn hoofd afspeelde, waar hij aan dacht, wat hij niet mocht vertellen. Hoe zou ze het moeten weten? Het was wel het laatste wat ze verwachte bij Flynn, dat hij op de vlucht was voor een loslopende moordenaar die de fbi of wat dan ook niet te pakken kon krijgen. Er lag een glimlachje op haar gezicht toen hij dat zei, "Gelukkig maar." zei ze terwijl ze met haar vingers aan de rand van haar handtas frummelde. "Heb je al veel mensen leren kennen?" vroeg ze, misschien was het apart voor Courtney dat ze zoveel vroeg op zo'n rustige manier, maar dat zou Flynn waarschijnlijk niet opvallen, hij kende haar niet als de bitch die ze normaal gesproken was.

ja hea
~~
"Hmm, niet heel veel" zei hij. Stiekem dacht hij hoe het zou voelen als hij zijn hand op haar buik zou leggen. Je zag nog niet heel veel, maar hij kende niet hoe Courtney eruit zag toen ze nog niet zwanger was. Toen ze zich over dit alles nog geen zorgen hoefde te maken. "maar wel een aantal erg aardige mensen, zoals ik al zei" zijn glimlach bleef. Waarom bleef dat gevoel er dat hij haar wilde aanraken? Wat was er zo bijzonder aan lichamelijk contact met haar? Wat voelde hij als ze bij haar was? Niets bijzonders, toch?

Courtney glimlachte, "Beter een paar aardige dan driehonderd vreselijke." zei ze, hoewel het in haar hoofd beter geklonken had, nu kwam het eruit als een mislukte spreuk van een tegeltje. Met haar hand ging ze even door haar rode haren, "Heb je trouwens geen les?" vroeg ze toen ineens, "Of ben ik niet de enige die zichzelf vrij heeft gegeven?" vroeg ze aan hem, in dat geval zouden ze misschien wat kunnen drinken ofzo.
-
Flynn vind lauren toch ook leuk? Eigenlijk zouden ze dan een keer met z'n drieën moeten meeten

haha, ik laat hem eerst verliefd worden op Courtney, en dan zijn gevoelens voor Lauren ontdekken (das wel leuk als dat is als Courtney al wat verder is in haar zwangerschap (als je het kindje laat leven (tot miskraam)) en hun al echt iets hebben enzoo)
~~
"Ik ben toch al veel te laat" Flynn haalde zijn schouders op en bekeek haar. Ze zag er al een stuk opgeknapter uit, tegenover toen hij haar net tegengekomen was. "Ik kon eigenlijk mijn lokaal niet vinden, en toen was ik de receptie kwijt" hij kreeg een lichte blos op zijn wangen. "Dus ik ga wel mee, als je iets van plan was?" vroeg hij half.

yeeey nog meer drama
-
Courtney lachte hem op een vrolijke manier toe toen hij vertelde dat hij de weg kwijt was geweest. "Ach ik kwam in m'n eersteweek in de meest vreemde lokalen uit, maar toen bleken er ineens bordjes te hangen die ik nog nooit gezien had." zei ze terwijl ze naar de hoek van de gang knikte waar een klein richtingsbordjes hing. "Maar ik dacht misschien dat we wat kunnen drinken?" vroeg ze aan Flynn, ze vroeg vaak genoeg of mensen wat wilde drinken, maar op het moment hoopte ze echt dat hij ja zou zeggen.

Zijn ogen helderden op. "ooh!" zei hij terwijl hij de school met nieuwe ogen zag. "fijn dat je het zegt" grinnikte hij naar de bordjes. "Natuurlijk, als je mij nu wel laat betalen?" hij dacht terug aan hun eerste ontmoeting, toen had hij niet voor haar mogen betalen en had hij haar bij haar kamer afgezet. Hij legde zijn hand zonder verdere betekenis in haar rug en leidde haar mee naar de trap. "ik vertrouw erop dat jij weet waar we heen gaan"

Courtney grinnikte, "Vooruit dan maar." zei ze alsof ze het een hele opgave vond om hem te laten betalen. De hand op haar rug vond ze fijn terwijl ze in beweging kwamen, "Dat klinkt als een goed plan, wat wil je drnken? Koffie of iets anders?" ze dacht even aan de verschillende drinkgelegenheden die op het schoolterrein waren. Maar anders zouden ze altijd nog naar New York kunnen als hij wilde.

"Het maakt me niets uit, jij nodigde mij uit, dus ik geef jou de taak iets te verzinnen" zei hij met een glimlach. "we kunnen ook een hapje gaan eten?" zei hij toen hij op de klok zag dat het al bijna twaalf uur was. Hij haalde zijn hand maar weg uit haar rug omdat hij dacht dat ze het misschien wel raar zou vinden, of andere mensen misschien.

Courtney dacht eventjes na, "Dat eten klinkt wel als een goed plan." zei ze met een glimlachje op haar roodgestifte lippen. Zelfs nu ze moeder zou worden zou ze er voor zorgen dat ze er perfect uitzag. "Ik kon vanmorgen geen hap door 'm'n keel krijgen." voegde ze er aan toe. "Maa waar wil je wat eten? In new york, of hier op school?" haar maakte het niet uit, het was een gedoe om in new york te komen, maar dat had ze er wel voor over.

"wat zei ik ook alweer net?" vroeg hij met een grijns. "volgens mij had ik namelijk gezegd dat jij dat moest kiezen, en we hebben nu iets te vieren hè? Vergeet dat niet" hij doelde op haar zwangerschap, waar ze eindelijk het goede van in zag.

Courtney lachte even als een boer met kiespijn, dat zou dan echt en geweldig feestje worden zonder alcohol, dacht ze droog. "Laten we de eetzaal anders gewoon nemen? Ze hebben vast wel wat lekkers, en dat is het dichtstbij?" stelde ze voor. Nu ze het over eten hadden maakte haar buik precies op dat moment een grommend geluid wat niet van de baby kwam.

Flynn grinnikte, "jij zegt het". Hij liep voor haar de trap af. "je wijst me wel de weg hoop ik?" hij was een ramp als het op oriëntatie aankwam. Flynn trakteerde haar op eten toen ze in de eetzaal waren en ze kletsten nog wat na.
~~
einde meet? nieuwe meet (we moeten iets laten gebeuren)

ja idd, jammer dat courtney niet dronken gevoerd kan worden xd

Waar zullen we meeten en wat gaat er dan gebeuren?

euhm haardkamer? en ze kunnen beseffen dat ze elkaar wel heel leuk vinden? (hoe ver is courtney eigenlijk met haar zwangerschap?)

Is goed, zal ik starten?

Ik denk dat ze iets van 3 à 4 maanden is...

oké

oké

New

Ynary liep door de gang met de kunstlokalen, haar les was net afgelopen en ze was van plan ergens een plekje op te zoeken om de tekening waar ze nu mee bezig was af te maken. Met nu, bedoelde ze ook echt nu. Het was vrij rustig in de gang dus terwijl ze liep had ze haar tekening in haar handen en schetste af en toe iets. Ze lette nog wel wat op dat ze tegen niemand aanbotste, maar de meeste mensen gingen gewoon aan de kant.

Collin bleef opeens stilstaan, zo plotseling dat de mensen om hem heen tegen hem aan botsten en tegen hem begonnen te mopperen. Daar was ze. Ynary. Hij begreep nu wat mensen bedoelden als ze zeiden dat je pas wist dat je iemand miste als je diegene ook echt moest missen. De tijd dat hij Ynary niet gezien had was maar een paar dagen geweest, hij kende hun verleden niet, wist niet waarom ze elkaar kenden, wat hij zo enorm leuk aan haar vond, maar hij wist dat hij haar leuk vond. Hij wist dat hij haar miste als ze er niet was. De afgelopen dagen waren een hel geweest, het revalidatiecentrum had hem verteld dat het inderdaad om amnesie ging, en dat het hoogstwaarschijnlijk ook van korte duur was, en zijn herinneringen kwamen stukje bij beetje terug, ook nu hij door school liep. Hij wist niet waarom, maar hij was wel al tien keer naar de kelder verdwenen, het was geen akelige plek, het was er stil.

Ynary merkte niets van het gemopper van de mensen en liep gewoon door. Ze was te veel bezig met haar tekening om maar een idee te hebben van wat er om haar heen aan de gang was. Voor iemand anders zou nog niet te zien zijn wat ze aan het tekenen was aangezien er nog niet meer dan een heleboel lichte lijnen stonden. Maar het moest een bos worden waarin alle bomen en planten gezicht hadden. De opdracht was geweest om een voorwerp of een dier, menselijke eigenschappen te geven. Ze vond het een leuke opdracht en het gevolg was dat ze die tekening al grotendeels af zou hebben voor het mogen zou zijn.

Collin stond stil midden in de gang en er bleven mensen tegen hem aanbotsen, hij durfde niet naar haar toe te gaan, maar zou haar nu ook niet weer uit zijn ogen laten glippen. (wow dat klinkt stalkerig). Ze was mooi en de bewondering was van zijn gezicht af te lezen. Zijn acteer skills waren nog niet helemaal teruggekeerd. Ze bleef lopen en liep daarbij bijna tegen Collin aan, waardoor Collin haar blik ving. Hij had niet verwacht dat het bestond, maar nu had hij toch echt het idee dat de wereld langzamer ging.

Ynary richtte haar hoofd op om de persoon waar ze nu weer bijna tegen aan was gebotst een verontschuldige blik toe te werpen. Maar in plaats daarvan schrok ze zo dat ze haar schetsboek uit haar handen liet vallen. Meteen ging ze door knieen en raapte het met een rood hoofd op. De laatste tijd had ze hem ontweken en met verrassend veel succes ook nog, maar het was te voorspellen geweest dat het een keer mis zou gaan. Zo snel mogelijk maakte ze weer aanstalte weg te gaan, ze wilde hem niet zien, ze dacht niet dat ze dat kon.

"Ynary" fluisterde Collin, zoals hij dat vroeger altijd gedaan had. Het was niet meer vreemd haar naam te zeggen, de naam voelde bekend in zijn mond. Zijn ogen stonden bang, bang dat ze weer weg zou lopen, weg van hem. Hij wilde haar op z'n minst heel even spreken, wilde weten hoe het met haar ging. Al was het maar dat ene, kleine en schijnbaar onbelangrijke gesprek, voor hem hing de wereld daar nu aan. Smekend keek hij haar aan, of probeerde hij haar aan te kijken, ze keek namelijk steeds weg.