De paralelle gangen

Maud sloeg zijn amren om hem heen en legde haar hoofd op zijn schouder,' Hmm ik wil niet meer bij je weg nu. Nu is het jou beurt om mij iets te beloven. Beloof me dat je altijd van me zal blijven houden ook als het betekent dat we uit elkaar gaan. Je mag verder gaan dan met iemand maar ik wil wel zeker weten dat je om me zal geven. Dat ik nog steeds in je hart zal zitten.' Maud hoopte dat hij het haar wilde beloven. Ze vond Nick echt heel leuk.' Ohh en ik moet helaas weer iets opbiechten. Ik wil niet tegen jou liegen, helemaal niet nu.'

"Natuurlijk, wat is dat nou weer voor belofte" zei hij lachend. "Ik zal altijd altijd altijd van je blijven houden ,of je dat nou wilt of niet" voegde hij eraan toe. Hij geloofde niet dat hij ooit nog van iemand zo zou kunnen houden als van Maud. Ze was bijzonder en hoorde bij hem. Hij streelde zachtjes over haar haren toen ze in zijn armen stond. "Wat nu?" vroeg hij, met een lieve glimlach terwijl hij omlaag keek, in haar mooie bruine ogen. Echt boos zou hij nooit op haar kunnen worden. "Je meot ook nooit tegen me liegen" zei hij zacht. "En je kan me altijd de waarheid zeggen, ik beloof het"

Maud beet op haar lip en keek hem even kort aan daarna wendde ze haar blik af,' Beloof dan dat je niet boos word.' Eigenlijk wist ze wel dat hij boos zou worden.' Ik euhmm ben dan wel één kilo aangekomen, ik ben twee afgevallen.' Ze beet op haar lip en durfde nu al helemaal niet meer naar hem te kijken. Bang dat hij toch zich ging bedenken. Ze zou het hem ook niet eens kwalijk nemen. Wie wilt er nou weer met een meisje dat broodmager is en niks kan eten.

Nick legde zijn vinger onder haar kin en duwde deze omhoog zodat ze hem wel aan moest kijken. "Dat is toch niet iets om boos over te worden" zei hij lief, terwijl hij een kusje op haar neus plakte. "we vinden er wel iets op, en straks kan je niet meer stoppen met eten" zei hij met een glimlach. "Ik wil je helpen, maar je moet me wel beloven dat je de hulp die ik, of iemand anders, je geeft niet af moet slaan, oké?" hij zou niet boos op haar worden, zeker vandaag niet, zeker nu niet.

Maud glimlachtte wat onzeker en knikte,' Oké ik zal het proberen.' Zei ze met een zachte iets wat trillerige stem. Daarna gaf ze hem een kusje op zijn wang en in zijn hals.' Hmm wat weet Ana eigenlijk allemaal? Want ze geeft van die verdachte blikken, alsof ze mijn hele levensverhaal weet door maar één blik op mij te werpen.'

Nick begon te lachen om Mauds vraag. "Hmm Ana..." zei hij met een grijns. "Dat weet niemand heel precies, ze lijkt gewoon alles te weten, had toen we buiten stonden al door dat ik je geweldig vond op meer dan een manier, en ik geloofde haar niet toen ze zei dat jij dat ook van mij vond" zei Nick met een zachte glimlach, hij werd er warm van dit uit te spreken. "Verder weet ze waarschijnlijk ook je hele levensverhaal, alleen zou ze dat nooit tegen iemand zeggen, zelfs tegen mij zegt ze niet alles. Ze wist al maanden van te voren dat mijn vader aan de ziekte zou sterven, ookal was dat niet iets dat ze ons ooit zou zeggen." Ana wist zo ongeveer alles wat er te weten viel en dat was voor sommige mensen nogal beangstigend. "ze kan met een blik beoordelen of iemand goed of slecht is. En ook wat iemand van je wil." zei hij. Ana was wel echt de bijzonderste persoon die hij kende, en dat was niet beledigend bedoeld voor Maud, maar Ana was op een andere manier bijzonder dan Maud. Maud was een lieve, mooie, en zo kon hij nog wel even doorgaan meid, zoals Jacky het beschreven had: een godin in zijn ogen, maar Ana was alwetend en Nick geloofde niet dat er ook maar één ding bestond waar Ana niets over wist.

Maud keek gefacineerd naar hoe Nick vertelde en streelde zachtjes over zijn bovenarmen heen terwijl hij aan het vertellen was.' Waarom heb je niet naar haar geluisterd! Ze zegt het niet voor niets.' Zei ze breed lachend als opmerking voor zijn verhaal.' Dus ik heb wel een goeie indruk op haar gemaakt?' Maud hield haar hoofd een beetje schuin en keek hem in zijn mooie grote ogen aan. Ohh ze wilde hem weer kussen. Maar eerst zou ze het aan Micheal vertellen anders was ze bang dat hij dacht dat ze vreemdging. Dat wilde ze niet. Zo'n meisje was ze niet. En zo'n meisje zou ze ook nooit kunnen zijn. Daarvoor gaf ze alweer te veel om mensen en eigenlijk ookwel om Micheal.

"Ana zegt nooit iets voor niets, maar ze vertelt ons niet altijd de hele waarheid, ze vind dat we onze eigen fouten moeten maken." zei Nick. "Maar ze is niet meer stil geweest over jou sinds je er was, ookal ben je zomaar vertrokken" hij kon er niets aan doen, maar die laatste woorden klonken ietwat verwijtend. Ana had hem in bed gelegd, en hij was 's avonds maar weer uit geklommen om terug naar school te gaan. Shit, die avond, dat was hij bijna vergeten. "oh shit Maud, ik ben je nog iets vergeten te zeggen" zei Nick moeilijk.

Maud kromp wat ineen door die woorden. Ze kreeg tranen in haar ogen,' Ik zei toch dat het me speet! En wat ben je vergeten te zeggen?' Ze keek hem niet meer aan en had haar handen op zijn borst gelegd. Ze vond het een vershrikkelijke streek van Nick om er weer over te beginnen. Alsof het voor haar niet moeilijk was geweest om daar weg te gaan. Ze beet op haar lip, net zo hard tot het begon te bloeden en haar vingers vonden een weg naar de ring om haar andere vinger om daar mee te gaan spelen. Ze had haar zenuwtrekje in het bijzijn van Nick haast nooit maar nu maakte hij haar toch echt werkelijk heel zenuwachtig.

"Het spijt me Maud, ik had er niet over moeten beginnen" mompelde Nick, die de tranen in haar ogen wel gezien had. Hij zou nu niet vertellen waarom hij het zo erg vond dat ze gegaan was, want ze begreep het maar half, natuurlijk was het erg als iemand ging, maar ze had niet eens echt afscheid genomen en dat vond hij zo vervelend. Hij legde zijn handen op haar bovenarmen. "sorry" fluisterde hij, nu zijn ogen ook neerslaand. Ze begonnen wel weer goed zeg! Hij durfde nu niet over Juliëtte te beginnen, niet nu hij haar al pijn gedaan had.

Maud schudde haar hoofd,' nee dat had je inderdaad niet. Ik voelde me er al enorm schuldig over en iedere keer als je erover begint voelt het tien keer erger. Maar wat was er nou dat je wilde vertellen?' Ze wist namelijk echt niet wat hij haar wilde vertellen maar hij was er nu al over begonnen dus zou hij het ook moeten vertellen. Ze zou net zo lang doorvragen tot ze het wist.

"Goed ik zal er nooit nooit nooit meer op terug komen" zwoer hij. Hij wist niet dat ze zich er zo schuldig over voelde. Ergens voelde het wel goed dat het haar duidelijk ook iets gedaan had, maar hij wilde niet dat ze zich schuldig voelde. "Ik zal het vertellen, maar eerst moet je beloven dat je niet boos wordt" zei hij, terwijl hij zijn ogen neersloeg.

Maud streek over zijn wang heen,' Jij werd ook neit boos op mij, hoe kan ik dan boos worden op jou? Dus ik beloof het. Ik zal niet boos worden.' Ze frunnikte nog steeds aan haar ring maar drukte wel een kusje kort op zijn lippen. Gewoon omdat ze die weer even wilde proeven. Ze keek hem met lieve ogen aan en keek kort even de ruimte door. Maar haar blik werd eigenlijk haast automatisch naar Nick getrokken.

"Nou, toen ik... ik .. ik was het weer bijna vergeten" mompelde hij. "toen ik weer op school kwam en ik een beetje bang was om onze vriendschap" oke dat was zwaar onderdreven, hij was verschrikkelijk bang geweest. "ik moest even alleen zijn om te denken, het was kerstavond en ik ging naar dat ene meer, je weet wel, daar... daar zat een meisje, ik geloof dat het niet zo goed met haar ging, we hebben even naast elkaar gezeten en daarna... Nouja.... we hebben zegmaar een soort van gezoend...." zijn stem werd steeds zachter hoe verder hij het einde van zijn zin naderde. En hij keek haar schuldbewust aan. "ik had het nooit moeten doen, en ik weet ook niet zo goed hoe het gebeurde, het gebeurde gewoon een soort van opeens...."

Maud beet hard op haar lip om maar niet te moeten hoeven huilen. Het deed haar pijn om te horen. Vooral omdat het dus Jacky en dan dat meisje was. Jacky wist dat Nick iemand leuk vond dus daar kon ze het beter van hebben. Maar van iemand die niet eens een idee had van wat er aan de hand was? Het deed haar wel degelijk pijn. Zij was niet iemand die boos werd op die ander of op zichzelf, ze was altijd teleurgesteld en de meeste mensen vonden dat erger dan boos worden.' Oké ik zei toch dat ik niet boos zou worden. Jij voelt toch niks voor haar? Of wel, want ik euhmm... ja ik...laat maar.' Ze wist niet meer wat ze wilde zeggen.

"Oh god Maud, nee, we hebben die kus onderbroken zodra we door hadden wat we aan het doen waren en toen hebben we ons ongeveer een half uur bij elkaar lopen verontschuldigen" zei hij, met grote ogen. Haar teleurgesteldheid deed hem ergens wel een beetje pijn, maar hij verdiende het. Hij kende het meisje niet eens. Wist haar naam niet. "We weten allebei heel goed dat dat niet de bedoeling was, maar het gebeurde een soort van opeens, er was helemaal niks, geen gevoel, geen herinneringen helemaal niks." hij zou niet uitvoerig gaan beschrijven hoe ze gezoend hadden, omdat dat waarschijnlijk niet was wat Maud wilde horen. Maar met alleen naar Maud kijken kreeg hij meer last van lastige vlinders in zijn buik of gedachtenstoornissen dan zoenen met elk ander meisje. "Maudje ik houd van jou, en daar kan zo'n stomme rare kus geen verandering in brengen" zei hij zachtjes. Hij wist dat hij haar pijn gedaan had, heel veel pijn zelfs. Zijn woorden leken niet goed genoeg voor iemand als Maud, die drie woorden waren te kort om haar te vertellen wat hij voelde.

Maud keek naar hem en glimlachtte voorzichtig,' Daar ben ik blij om, nu ik je eindelijk heb wil ik je niet meer laten gaan hoor.' Ze glimlachtte onzeker en drukte weer haar lippen op die van hem en daarna verbrak ze de kus ook weer en keek hem leif aan.' Ik hou ook van jou. Laten we hier over ophouden, we weten alle twee dat we fout zaten.' Ze pakte de hand van Nick vast en toen pas merkte ze dat ze ijskoud was. Haar hele lichaam was koud. Het verbaasde haar, ze leek het zelf niet eens koud te hebben maar haar lichaam wel degelijk.

Nick voelde haar ijskoude handen en sloeg zijn armen om haar heen. Wreef even en hoopte dat ze het niet koud zou hebben. "hoe kom jij zo koud, hier is het echt niet koud" mompelde Nick, terwijl hij met haar hand in die van hem het raam toch maar even dicht duwde. Hij keek haar lief aan en was blij dat ze hem vergeven scheen te hebben. Hij drukte nog een kort kusje op haar mond. "Laten we nu Michael gaan zoeken, ik moet mijn veronschuldigingen aanbieden en ik wil echt met je samen zijn, en dat gaat niet zo lukken als je het hem niet verteld hebt"

MAud haalde haar shcouders op,' Ik ben al een paar dagen zo koud, ik vergeet het gewoon zelf iedere keer. Ik begin er zelfs een beetje aan te wennen.' Ze wist eigenlijk wel dat het kwam door de stress. Ze had zo veel last van stress. Dat was ook waarom ze niet at of eigenlijk niet kunnen eten. Haar koude huid was ook iets dat erbij hoorde. Ze had het opgezocht en had een erge vorm van stress. Het is een stoornis. Ze werd om de kleinste dingen gestressd. En symptomen van stress zijn toch wel misselijkheid, koud, zenuwtrekken, trillen. Maar ze wilde er gewoon mee naar een dokter gaan want ze had gelezen dat ze ook opgenomen kon worden. Dat wilde ze niet.

"Je moet wel goed voor jezelf zorgen" Hij sloeg zijn arm om aar heen en drukte nog een kusje op haar voorhoofd. Als ze ziek werd zou hij ook wel voor haar zorgen. Als ze niet voor zichzelf zorgde deed hij dat wel voor haar. Maar hij ging het wel even googlen. Dit was al de zoveelste keer dat er iets was, ze was enorm misselijk na eten, had zenuwtrekjes en nu had ze het ook nog koud... Een beetje bezorgd keek hij haar toch wel aan. "En als mij lesgeven ook teveel word moet je dat gewoon laten, er is vast wel ergens anders een bijlesleraar te vinden die niet zoveel te doen heeft als jij"

Maud schudde haar hoofd,' Nee echt niet ik blijf gewoon jou lesgeven. Je zal het toch niet snappen als iemand anders je lesgeeft.' Ze stak haar tong naar hem uit en drukte een kusje op zijn wang.' En maak je niet druk joh, ik moet me gewoon wat warmer kleden dat is alles.'

Nick knikte. Ze had zo'n gelijk met wat ze zei over het lesgeven. Hij had er nog nooit iets van begrepen tot Maud het hem een keer uitgelegd had toen leek het hele nut van wiskunde verklaard te zijn. "Dan zullen we daar maar meteen mee beginnen" zei Nick lief, terwijl hij met een zachte beweging zijn vest uitdeed en het om haar schouders hing. "Nu mag ik dat" zei hij met een glimlach. "want nu mag iedereen zien dat je mijn meisje bent"

Maud grijnsde breed en drukte een kusje op zijn lippen.' Hmm dat klinkt goed. Zolang je maar niet bezitterig gaat doen want ik wil wel gewoon nog bevriend blijven met Micheal.' Ze grijnsde en genoot van de warmte van het vest. Maar werkelijk het zou toch niet helpen haar hand zou koud blijven. Nu pas merkte ze dat haar hand soms begon te trillen. Shoot dit ging fout. Snel stopte ze haar hand ver in het vest en pakte zijn hand vast maar ertussen zat nu altijd nog het vest. Zo zou hij toch neit merken dat zij trilde als een gek?

"Maud?" Nick keek haar geschrokken aan, hij zag heel goed dat ze stond te trillen als een rietje, omdat niet alleen haar hand trilde. "Oké, we gaan nu naar de dokter, het interesseert me niet of je dat wilt of niet, ik wil nu dat je nagekeken wordt, ik heb over twintig minuten toch een afspraak staan, dan kan je meteen mee" Hij pakte haar stevig vast door zijn arm om haar schouders te klemmen. Wat als er echt iets was? Hij wist niet of hij dat kon. Hij was al veel mensen verloren, en Maud kon hij daar niet bij hebben. Ze moest en zou nagekeken worden.

Maud duwde Nick van zich af en keek naar de grond,' Het gaat goed Nick. Alsjeblieft doe niet zo bezorgd. Dat is helemaal nergens voor nodig. Echt waarom kan je niet gewoon op mij vertrouwen. Er is niks!' Dat laatste schreeuwde ze haast. Ze had haar vuisten gebald en deed nog een stap achteruit. Toch bleef ze naar de grond kijken.' Ik wil niet naar de dokter, er is niks met mij aan de hand. Ik heb gewoon een beetje last van stress. Zodra mijn stress weg is gaat het vanzelf wel over.' Ze ging maar neit vertellen dat haar stress waarschijnlijk nooit weg zou gaan en dat dit alleen maar erger zou worden.