De paralelle gangen

August keek verbaasd naar haar toen ze wegliep. Waarom hij verbaasd was wist hij niet precies, eigenlijk was het best logisch dfat Alex wegliep. Hij kon zich er echter niet toe zetten om haar achterna te lopen. Ergens dacht hij ook wel dat er grote kans zou zijn dat hij een klap kon krijgen als hij dat deed. Een beetje overdonderd over wat er net was gebeurd, terwijl dat niet zou horen volgens zijn plan, zakte hij zelf ook langs de muur naar beneden. Hij was meer overdonderd door zijn eigen gevoelens, het schuldgevoel vooral. Het was weinig, tot nooit, dat hij medelijden had met iemand. Dat het nu wel zo was, bij Alex, moest hij even verwerken.

New.
-

Evy dwaalde door de gangen, een beetje met een leeg hoofd. Ze voelde zich nog al alleen, maar aan de andere kant wist ze even niemand om naar toe te gaan. Ze wist waarschijnlijk ook niet waar die persoon zou zijn, dus dat had ook geen zin. Ze zuchtte, stopte met lopen en liet haar rug tegen de muur rusten. Die was koud, maar dat maakte haar helemaal niets uit. Er waren niet veel momenten dat Evy gezelschap nodig had, maar nu, op zo'n moment, was er niemand, en het voelde ontzettend rot om zo alleen te zijn. Ze had die morgen haar haar in een vlecht gedaan, maar ze had een paar lokken gemist, en met een nog al verloren uitdrukking op haar gezicht begon ze met de losse lokken haar te spelen.

Morigan liep door deze gang, ondanks dat ze hier niks te zoeken had. Het was niet haar afdeling. Onbewust dwaalde haar gedachte steeds af naar Evy, iets waar ze gewoon niks aan kon doen. Maar toen ze Evy zag liep ze er nog bjna voorbij ook, gewoon omdat ze aan het dromen was. Maar toen ze haad zag verscheen er een grjns, op haar gezicht. "Heey, Evy" zei ze terwijl ze het niet kon laten haar blik even over haar heen te gaan. Ze was prachtig, maar ze zag er een beetje treurig ut.

Hoewel Evy eerst een verdrietige blik in haar ogen had, klaarde haar hele gezicht meteen op toen ze Morigan zag. Een vriendin, eindelijk. 'Morigan!' Zei ze. 'Wat ben ik blij je te zien! Het is hier ook zo ontzettend leeg.' Ze gebaarde om zich heen, naar de koele, stille gangen, en rolde met haar ogen. Maar nu lachte ze naar Morigan, die nog een beetje dromerig leek van net. Ze glimlachte een beetje ondeugend. 'Waar was je over aan het dromen?' Vroeg ze nieuwsgierig.

Morigan leek nog meer te stralen toen Evy zo enorm blij leek te zijn om haar te zien, haar hart maakte er een sprongetje van. Ze keek even naar de gang die inderdaad behoorlijk leeg was, waarschijnlijk zat bijna iedereen in de les. Maar al snel werden har ogen naar de prachtige lichtblauwe ogen van Evy getrokken. Bij de vraag die ze stelde werden haar wangen weer rood, net als de vorige keren. Gelukkig hingen haar haren er grotendeels voor, maar het zou Evy best kunnen opvallen. "Hmm... niks hoor." ze kon een gehemzinnig glimlacje niet onderdrukken. Gewoon omdat het over Evy ging, maar ze realiseerde zich dat het niet zo slim was om er zo vaag oevr te doen. Al wasd dat al te laat.

Door Morigan's geheimzinnige lachje en blik werd Evy alleen nog maar nieuwsgieriger. 'Wel, je dacht ergens aan.' Haar ogen werden even groter. 'Je dacht iets over mij!' Ze wist niet of dat positief of negatief was, maar dat maakte haar nieusgierigheid er niet minder op. Ze was even stil, terwijl ze nadacht. 'Heb ik iets fout gedaan?' Vroeg ze hardop. Ze fronste even, terwijl ze in het niets keek, en ze bedacht of ze iets al te vreemds had gezegt in het bijzijn van Morigan, maar ze kon niets bedenken, en richtte haar blik toen maar weer op haar vriendin naast haar.

Morigan had niet verwacht dat Evy direct de spijker op de kop sloeg, waardoor ze nog een stuk roder werd. Dat maakte waarschijnlijk duidelijk dat ze gelijk had. Ze beet kort op haar lip, maar schudde direct gehaast haar hoofd toen Evy vroeg of ze iets verkeerds gezegd had. "Nee, helemaal niet zelfs." mompelde ze naar waarheid terwijl ze haar niet rechtstreeks durfde aan te kijken, maar vanonder haar wimpers keek ze naar het meisje dat naast haar stond. Ze probeerde weer een glimlachje op haar lippen te krijgen en keek haar nu echt weer aan.

Evy kalmeerde zichzelf nadat ze een beetje gerustgesteld was, en glimlachte, nu rustiger, naar Morigan. 'Mooi zo.' Zei ze. 'Maar, nog steeds, als er iets is, dan mag je het me altijd zeggen, dat weet je, toch?' Voegde ze er vlug, en een beetje bezorgd aan toe. Morigan leek echt ergens mee te zitten, en Evy had sterk het idee dat het iets met haar te maken had. Ze merkte dat Morigan haar blik probeerde te ontwijken. Evy reikte uit naar Morigan's arm, en pakte die even vast. 'Is er echt niets met mij?' Vroeg ze, nu een stuk serieuzer.

Bij de aanraking op haar arm smolt Morigan helemaal weg. Haar zachte hand om haar arm gaf haar een geweldig warm gevoel van binnen, de vlinders begonnen hevig te fladderen. "Ja er s wat, maar als ik dat zal zeggen wil je mij nooit meer zien."het klonk wat minder vriendelijk dan zou moeten, ze beet hart op haar lip en draaide zich om. Ze zou er maar beter vandoor kunnen gaan. Dan zou ze de schade tenminste kunnen beperken. Haastig trok ze haar rtas was beter op haar schouder en begon er vandoor te lopen.

Evy schrok pas echt van die laatste zin, en liep Morigan met vlugge passen achterna toen die weg liep. Ze pakte diens arm vast, nu steviger, en draaide het meisje naar haar toe. Haar gezicht stond bezorgd, en geschrokken, en ze keek Morigan heel direct aan. 'Morigan.' Zei ze, vooral om diens aandacht bij haar te houden. 'Wat is er? Wat zou ervoor kunnen zorgen dat ik een geweldige vriendin als jouw niet meer zou willen zien?' Ze hield Morigan's blik vast, met haar ogen, en hield haar arm nog steeds lichtjes vast.

"Zo'n geweldige vriendin ben ik niet" zei ze hofdschuddend, kwaad opzichzelf dat ze zch niet in de hand kon houden. "Wat heb je aan een vriendin die alleen maar liegt omdat ze gevoelens voor je heeft en daar niks mee kan." Kut, dat kwam er een stuk minder soepel uit dan ze zou willen. Geen spoortje romantiek, alleen maar vaag gebrabbel die ze vast niet zou begrijpen. Nog steeds keek ze Evy aan, bang voor haar reactie.

Na die laatste zin verslapte Evy's greep even, al bleef ze Morigan aankijken. 'Wat?' Vroeg ze zacht. Niet vol afschuw, maar eerder verbijsterd. 'Maar...' Ze zei verder niets, maar keek alleen maar naar Morigan, voor een hele tijd, zo leek het wel. Ze liet haar rug opnieuw tegen de muur leunen, al liet ze Morigan's hand nog steeds niet los. 'Het spijt me...' Fluisterde ze, lichtjes wanhopig, met een verdrietige uitdrukking op haar gezicht.

Morigan schudde lichtjes haar hoofd om haar actie. Ze had geen idee wat ze moest zeggen, "Nee het spijt mij." ze liet haar blik naar Evy's voeten gaan. "Ik had het je eerder oemoeten zeggen en je met rust moeten laten." bij de verdrietige uitdrukking op het gezicht van Evy wilde ze haar het liefst omhelzen. Troosten. In plaats daarvan trok ze haar hand los, ze wilde niet dat Evy zch nu ergens verplicht om voelde. Ze stak haar handen in haar zakken en draaide een beetje op haar voeten. "sorry." mompelde ze.

Evy had het gevoel dat ze zelf brak toen ze Morigan's verdriet zag. Opnieuw liep ze Morigan achterna, maar nu ging ze voor haar staan, en omhelsde ze haar. Stomme tranen. 'Je moet je niet verontschuldigen.' Zei ze zacht, en ze hield Morigan op een arm afstand van zichzelf. Ze was een tijdje stil, en veegde een paar tranen van haar bleke wang. 'Kunnen we nog steeds vriendinnen zijn?' Ze wist niet hoe moeilijik het was voor Morigan, ze wist niet of het beter zou zijn om vrienden te blijven of om van elkaar weg te blijven.

Morigan wist niet hoe ze het had toen Evy haar omhelsde, het was aan de ene kant iets wat ze al heel lang wilde doen, aan de andere kant wist ze dat Evy het op een hele andere manier zou voelen dan zij. Toen ze de tranen van Evy zag moest ze zich beheersen ze niet van haar zachte wangen weg te strijken. Doordat ze die tranen zag begonnen ze ook bij haar op te wellen, heftig probeerde ze weg te slikken, maar het lukte niet bepaald. "Ik hoop het." zei ze zacht, maar ze wist niet of het wel zou werken. Evy zou haar toch anders gaan zien, dat wist ze gewoon.

Jeesh, ik vind Morigan zo zielig nu... D: Evy is echt gemeen dat ze hetero is!
-

Evy glimlachte een beetje triest. 'Ik weet dat het allemaal heel anders is nu, maar, je bent nog steeds mijn vriendin. Een heel erg goede vriendin. No mather what.' Ze slikte. 'Het maakt mij niet uit. Maar ik wil het jou niet... Nog moeilijker maken.' Ze beet op haar onderlip, maar stopte haar snel weer mee, en wendde haar blik even af, weg van Morigan, naar buiten, maar al snel werd ze weer terug teruggetrokken. Ze zag in Morigan's ogen dat ook zij haar tranen moest in houden, ze scheen het in ieder geval te proberen. Maar op het moment voelde Evy zich alleen maar slecht en verdrietig.

Whaha, nee ze zijn allemaal zielig
-
Morrigan moest toegeven dat ze behoorlijk verbaast was door de reactie van Evy, ze was niet boos geworden of zich belazerd gevoeld. Dat had ze een keer eerder meegemaakt, niet echt een pretje. Morigan schudde haar hoofd, "Nee dat doe je niet." zei ze met een glimlachje die haar gezicht weer een stukje openbrak. Ondanks haar vochtige ogen, waar ze even met haar mauw doorheen ging zodat ze niet elk moment een traan over haar gezicht zou volen lopen.

En nu, wat moet er nu eigenlijk een beetje gebeuren? XD
-
Evy glimlachte flauwtjes naar Morigan, en veegde de laatste tranen weg uit haar ogen en van haar gezicht. 'Zullen we... Even ergens gaan zitten. Gewoon even wat drinken?' Vroeg ze. Ze keek Morigan een beetje voorzichtig en tegelijkertijd vragend aan, bang dat het verkeerd was wat ze zei. Ze streek haar donkere haren uit haar gezicht, en bekeek Morigan een tijdje met haar lichte ogen recht op die van haar gericht.

Haha, ik laat Morrigan er wel vandoor gaan:P
-
Morigan schudde haar hoofd, "Nee. ik moet nog wat doen" toen ze merkte dat het nogal vaag klonk schudde ze nogmaals haar hoofd, "Ik moet werken." verklaarde ze met een blik op haar horloge. Ze had nog wel ruim de tijd, maar niet om ook nog wat te gaan drinken, en het zou alleen maar zelfpijniging zijn door zichzelf weer iets van hoop in te praten. Nee Evy zou nooit wat voor haar voelen, hoe goed ze het ook opnam, dus ze kon haar beter eerst uit haar hoofd zetten. Ze slikte even, "Ik zie je nog wel." ze ging even met haar hand door haar haren om zich daarna om te draaien en nog eventjes te zwaaien naar het prachtige emisje.

Evy keek Morigan een beetje gepijnigd na, en zwaaide flauwtjes, waarna ze een paar laatste tranen weg streek met de rug van haar hand. 'Ja, is goed!' Zei ze, helder, maar zachter dan gewoonlijk. Ze slikte, en bleef Morigan nakijken tot die een hoek om verdween. Toen liet ze haar rug voor de derde keer in een half uur tegen de kille muur leunen, zakte ineen, en kroop helemaal in elkaar, als een bolletje, en haar ademhaling ging sneller dan normaal. Ze leek helemaal te trillen, en had niet het idee dat ze nog kon staan. Ze probeerde zichzelf tot kalmte te manen, maar het was allemaal even zo veel in een keer, en ze voelde zich even zo verschrikkelijk slecht.

Sahirah liep zoals gewoonlijk in haar sweatshirt en gebogen houding door de gangen, dat was de beste manier om zo min mogelijk op te vallen in de menigte, was ze achter gekomen. Natuurlijk niet helemaal, zeker nu ze regelmatig met Matt gespot was en niet alleen door het camerateam van Arianne.

Ian slenterde verveeld door de gang. Halloween kwam eraan, en dat hield in dat hij bijna achttien was. Om een of andere reden had hij er geen zin in. Het zou betekenen dat hij volwassen was, en daar had hij geen zin in.

Sahirah zag Ian lopen, direct dacht ze aan Halloween. Ze had Matt beloofd er heen te gaan, maar ze had geen idee voor wat ze aan zou moeten trekken, zeker met haar budget van 2 dollar en een paperclip, maar misschien had hij een ideetje. "Ian." riep ze naar hem, terwijl ze snel naar hem toeliep, iets wat nog best veel moeite voor haar kosten, om zomaar iemand aan te spreken, ook al kende ze die persoon.

Ian draaide zich om en de verveelde uitdrukking week. "Ola sigñorita." Hij glimalchtte en liep naar haar toe. "Gaat het een beetje met je?" Vroeg hij met een glimlach. Ze zpu wel snappen wat hij precies bedoelde. Het klonk op deze manier wat leuker dan 'ben je clean?'

Sahirah knikte, ja de laatste dagen gingen goed, maar dat maakte het niet dat ze er niet constant mee bezig was. Soms gingen haar gedachtes zover dat ze gewoon het geld van Arianne zou moeten jatten, die bitch verdiende het en ze zou het niet eens merken. "Met jouw?" ze keek hem nu echt even aan met een glimlachje, het was waarschijnlijk de eerste keer dat ze aan hem vroeg hoe het met hem ging, best egoïstisch eigenlijk.