De paralelle gangen

"Maud, ik vertrouw jou volkomen, maar ik weet niet of dit gezond is..." hij had helaas verstand van ziekenhuizen. Dat ze hem niet aankeek bevestigde alleen wat hij al dacht. Er was heel duidelijk wel iets. "Ga dan alsjeblieft gewoon even met mij mee?" vroeg hij zachtjes, terwijl hij bleef staan waar hij stond, hij durfde niet een stap op haar toe te doen, bang dat dat het alleen maar erger zou maken. Hij wilde geen ruzie met haar maken, niet nu. Hij beet op zijn lip. Maar ze moest naar de dokter, het was belangrijk, wat als er echt iets was?

Maud schudde haar hoofd,' Ik ga niet mee. Ik heb een hekel aan dokters. En als je me vertrouwt? Hou je dan op als ik zeg dat het gezond is. Ik heb het opgezocht het is gewoon een beetje stress niets meer. Ik moet gewoon rusten en het wat rustig aandoen. Dan gaat het vanzelf wel weer goed.' Het was echt waar, als ze rustte zou het inderdaad wel redelijk goed komen. Maar Maud was echt niet van plan te gaan rusten. Ze was eigenlijk ook niet van plan het rustig aan te doen. Ze had nog steeds verwachtingen waar ze aan moest voldoen. Was het niet van haar ouders dan was het vna zichzelf. Sowieso ze maakte zich zorgen om ieder klein ding. Kon stressen zelfs om het feit dat ze niet wist of ze het boek voor volgende maand uit meost hebben of voor deze maand terwijl zeh et boek al drie keer had gelezen.

"Goed" zei hij simpel. Hij wist dat hij haar niet mee ging krijgen. Maar hij wist ook dat dit niet het enige gesprek zou zijn wat hierover ging. "Neem wel je rust dan, oké?" kon hij niet laten erachteraan te zeggen. "Maar ik moet nu dus wel gaan, zie ik je vanavond?" vroeg hij met een licht smekende ondertoon. Hij wilde niet naar het ziekenhuis, weer al die onderzoeken, die had hij nou al zo veel gehad. En er was toch nooit iets bijzonders aan de hand, altijd hetzelfde liedje. Hij was bang dat Maud nog boos op hem was, dus hij keek een beetje teleurgesteld naar haar, durfde niet naar haar toe te stappen.

Maud beet op haar lip en knikte,' Spreken we af bij mijn kamer? Mijn kamer genootje is een weekje bij haar familie haar oma is gestorven. En waarom moet jioj dan naar de dokter? Weetje wat vertel het me vanavond maar. En hou er alsjeblieft over op oké. Anders ga ik echt naar je schreeuwen en dat wil je niet. Ik ook niet trouwens.' Ze drukte een kus op zijn lippen en kneep even kort in zijn hand.

Nick was blij dat ze het aanbood. "goed, ik kom vanavond rond een uur of acht?" vroeg hij. "en ik zal er over ophouden" voor nu, dacht hij erachteraan. Hij drukte zijn lippen net ietsje langer op die van haar en ging nog met een hand door haar haar. "Ik zie je vanavond" zei hij.

~~
zal ik hem naar haar kamer laten komen?

is goed dan ga ik eerst even die kamer aanmaken xD

sgoed, ik blijf nog ff een half uurtje

new
~~
Nick liep door de gangen, een ervan. Hij was eruit gestuurd, alweer. Hij kon het even niet hebben als de leraar weer eens vervelend was en zei dat hij hier toch echt voor zichzelf was, als dat zo was zou hij helemaal niet komen. Leraren konden het gewoon niet hebben als je een keer een scherpe opmerking maakte en ze wisten dat je een discussie ging winnen. Dan stuurden ze je er zonder pardon uit. Mopperend zwerfde hij nu door de gang, stiekem hopend dat Maud een tussenuur had, maar dat was bijna onmogelijk, met haar lesrooster.

Courtney had haar slechte gewoonte weer opgepakt om regelmatig een les te spijbelen, als ze geen zin had of gewoon te laat was. Langzaam liep ze op haar pumps die ze ook weer uit de kast getrokken had door de gang heen. Het was onwennig om weer op de tien centimeter hoge hakken te lopen na een maand of 6 alleen maar op gympen te hebben gelopen.

Nick schrok op van een meisje op hoge hakken waar hij bijna tegen op botste. "Oh hoi, sorry" zei hij. zich verontschuldigend voor de bijna botsing. Hij kende haar ergens van, wist het wel, maar kwam er niet op.

Courtney keek op naar de jongen tegen wie ze aangelopen was, kort wankelde ze op haar schoenen om haar evenwicht te kunnen behouden. "Ehmm heey."ze glimlachte even naar de jongen terwijl ze weer rechtop kon staan. "En maakt niet uit hoor, ik zat ook niet op te letten." met haar hand ging ze even door haar rode haren.

"Nickolas zeg maar Nick, aangenaam" zei hij lachend, dit was nog eens een rare ontmoeting. Het meisje zag er wel aardig uit, dus Nick vond het niet erg om een praatje met haar te maken. "Ik moest eruit van de leraar, dus ik neem aan dat hij het geen probleem vindt als ik even een hapje ga eten, ga je mee?" stelde hij voor met een glimlach. HIj wilde niets met dit meisje, maar ze zag er uit alsof ze wel iets te eten kon verdragen.

"Courtney" noemde ze op haar beurt haar naam. Ze merkte dat de jongen haar niet echt kon herinneren als het meisje dat zwanger was. Iets wat haar opluchtte. "Hmm klinkt goed." zei ze vrolijk. Niet dat ze zo'n honger had, maar ze moest haar reputatie weer opbouwen en deze jongen zag er goed uit. In haar gedachten schoot Tim voorbij, ze miste hem enorm, zo erg dat het gewoon pijn deed. Daarom moest ze dit wel doen, in een poging de pijn te verzachten.