Het pleintje

Mari sprong kundig van het bankje af, het oogcontact met het meisje niet verbrekend. Zitten deed ze niet, daatlr had ze te veel energie voor. "Hey... Wat d-" begon ze, maar ze werd afgeleid door een vogel die opsteeg van een van de lantaarnpalen, die ze nakeek tot deze uit het zicht verdwenen was.

Morigan wist niet wat ze zou meten zeggen bij dit meisje. Ze was zo overactief dat Morigan een beetje verbijsterd was, je kwam zelden zulke meisjes tegen. "Ehm hooi." zei ze voorzichtig, ze had echt geen idee wat ze zou moeten gaan zeggen, behalve een simpele hooi. Met haar vinger klikte ze even met haar pen die ze nog steeds in haar hand had.

Mari's blik werd door de klik naar de pen in de hand van het meisje getrokken. Ze liet zich van de ene voet opde aneere vallen en weer terug. Dat ze niet zenuwachtig van zichzelf werd was en wonder. "Ik ben Mari, ook wel MFC, door mijn initolialen zie je... Mooi weer vandaag, niet? Waarom zou je zo'n dag besteden aan..." ze pauseerde even in het modden van haar zin om een slok koffie te nemen uit de thermoskan om haar schouder. "Dit plein is prachtig, niet? Zo lekke rustig." begon z weer over iets totaal anders.

Morigan kon niet veel anders doen dan met haar bruine ogen verbaast het meisje volgen. Ze deed haar denken aan een tol dat rondjes draaiden zonder moe te worden. "Ehm ik ben Morigan?" kwam ze er tussen door, om zich voor te stellen zoals het meisje deed, "Je hebt gelijk... denk ik?" ze was alweer kwijt waarmee ze het eens was, aangezien Mari al weer op het volgende onderwerp over gestapt was.

Mari glimlahte "Morigan... Mooie naam... Wat onbeleefd van me, koffie?" vroeg z en hield de thermoskan omhoog. Ze ha de koffie niet nodig om zo druk te zijn en eigenlijk had ze haa moeder beloofd om het niet meer te drinken, maar het was veel te lekker. "Sorry als ik teveel vragen stel, negeer ze maar gewoon." zei ze en ze begon een rondje om het bankje heen te lopen, haar blik op haar voeten die kundig in een rechte lijn voor elkaar werden neergezet, met gebrek aan evenwicht wiebelde ze met elke stap die ze zette.

whahaha ze lijkt me al vermoeiend om te spelen xD
-
Morigan glimlachte even dankbar toen ze zei dat ze een mooie naam had. Zelf vond ze hem niet zo bijzonder, maarja dat kwam waarschijnlijk omdat het háár naam was. Ze schudde haar hoofd bij de koffie, "Nee dankje." gzei ze beleefd. Misschien heel terughoudend in verhouding met het meisje, maar Morigan was gewoon niet zo spraakzaam, zeker niet bij iemand die ze nauwelijks kende. "Maakt neit uit hoor, het is beter dan bio." zei ze droog terwijl ze een blik van het op haar boek wierp.

Whaha nee helemaal neit. Ik vind dit echzo leuk xd. Misshien h ik zelf ook wel een beetje te veel energie xd.
En hetas toch geschiedenis? Xp
--
Mari stond stil toen ze een heel rondjebhad gelopen, nou ja, stilstaan kon je het niet noemen. Ze was gestopt met lopen, dat was waar, maar haar voeten maakten nog steeds eenvklein soor tapdansje. "En op zijn beurt is Bio/geschiedenis dan weer beter dan Wiskunde." zei ze en haar ogen richtten zichweer op Morigan. "Waarvoor zit jij hier? Ik drum, al zing ik ook een beetje. Ik en n ieder geval hier gekomen voor het Drummen, iets wat ik gigantisch graag doe." zei ze, wonderbaarlijk genoeg meerdere zinnen over hetzelfde onderwerp sprekend zonder afgeleid te worden.

zou ook kunnen xD
=
Morigan was het daar niet helemaal mee eens, geschiedenis begreep ze meestal nog wel. De andere vakken zorgden voor meer problemen; "drummen?" herhaalde ze licht verbaast, het was het talent wat, nu ze er over nadacht, eigenlijk best goed bij Mari paste, zover ze haar kende dan. "k dans." glimlachte ze, toen ze haar talant noemde, "Modern ballet eigenlijk."

Mari grijnsde "Leeeuk!!" zei ze enthousiast "Ik dans ook graag, ik kan er alleen niets van. Het is wel erg leuk aangezien ik toch niet stil kan zitten." nu het gesprek al langer bezig was kon ze zich beter op een ding concentreren, al bewoog ze nog steeds zenuwachtig op haar voeten.

new
-
Jonathan zat op het pleintje zijn tekst te bestuderen. Hij had geen hoofdrol, maar was ook niet echt een gifurant te noemen. Hij had toch nog ardig wat tekst. Iets wat hij helemaal niet erg vond. Het was veel leuker om een ebetje op te vallen in een musical dan alleen maar op de achtergrond te zijn, daar was hij vast niet de enige in.

Met een laptop op schoot zat ze in de zon. Haar huid glinsterde lichtjes in de zon, voor een keer had ze haar haar vast zitten. Het was bijzonder voor haar, meestal viel het voor haar gezicht. Haar vingers vlogen vliegensvlug over het toetsenbord heen, op het scherm verschenen net zo snel de letters die ze intoetste. Ze was uiterst geconcentreerd, wilde vandaag een eind maken aan het verhaal. het was bijna klaar, het einde was in zicht.

Jonathan verloor na een tijdje even zijn aandacht op zijn scipt en keek het pleintje over. Het was redelijk weer, dat was ook wel te zien aan de hoeveelheid mensen op het plein. Zijn blik bleef even hangen op een meisje dat een opvallend bleke huid had en volledig opging in haar laptop. Ze was waarschijnlijk druk bezig aangezien haar typsnelheid behoorlijk hoog lag.

Amber beet eventjes op haar lip, haar vingers waren gestopte met typen. Ze dacht na over hoe ze de woorden goed op papier neer moest zetten. Haar hoofd hield ze iets schuin, sommige zouden vinden dat ze hierdoor schattig werd. Ze glimlachte kort en begon weer te typen. Haar vingers leken te vliegen over de toetsten, zo voelde ze zich altijd prettig. Niet zo bezorgd over wat de rest van de wereld van haar dacht. Niet bezig met de pesterijen van vroeger, niet bezig met haar onzekerheid.

ok ik heb geen idee hoe ze in contact komen?
-
Jonathan zijn blik bleef heel even kort op het meisje hangen voor zijn blik weer verder over het plein gleed. Er zat een groepje meiden van een jaar of 14 te giebelen met elkaar en in een hoekje zat een setlletje samen op een bankje te keuvelen. Daarna dwaalde zijn blik weer naar zijn tekst die hij zachtjes voor zich uit prevelde om het n zijn hoofd te kirjgen.

Ik ook niet...
___________
Amber had het gevoel dat ze bekeken werd. Langzaam hief ze haar hoofd en ging ze het pleintje over op zoek naar de persoon die haar had bekeken. Ze kon niemand vinden, weer een gedachten die totaal niet klopte. Ondanks dat ze aan het schrijven werd greep de onzekerheid weer. Ze schudde haar hoofd, ze moest nu echt op gaan houden. Ze richte zich weer op het verhaal, alleen kwamen de woorden neit meer. Ze zuchtte kort.

Jonathan had geen idee van de zoekende blik van het meisje dat een blik van iemand had gevoeld, zijn blik waarschijnlijk. Hij staarde voor zich uit terwijl hij het geprevelde stukje nu iets harder op sprak. Hij probeerde zo min mogelijk in het boekje te kijken, helemaal perfect ging het niet. Maar het was al in de goede richting aan het komen.

Ze hoorde de woorden van de jongen. Door alleen die woorden te horen wist ze al welk stuk hij aan het oefenen was, ze had het zelf een aantal keer gelezen. Een keer voor een opdracht had ze delen moeten herschrijven, het was niet zo geslaagd volgens haar al hadden de leraren daar anders over gedacht. Ze bleef naar zijn stem luisteren, het maakte haar op een bepaalde manier rustig.

Jonathan merkte op zijn beurt weer dat het roodharige meisje naar haar keek. Hij glimlachte even verontschuldigent naar haar, "Als je er last van hebt, moet je het zeggen hoor." zei hij vriendelijk. Hij kon wel begrijpen dat andere het irritant vonden als iemand willekeurige teksten opzij om iets te leren. Er waren genoeg privé plekken omdat te doen.

Amber glimlachte een beetje verlegen. Ze had meteen weggekeken, voelde zich betrapt dat ze naar hem had gestaard. 'het maakt niet uit hoor,' fluisterde ze toen naar hem. Ze richte haar blik op de gornd.

Jonathan deed zijn best maar hij kon haar gefluister niet verstaa, gewoon door het vele omgevingsgeluid. Verontschuldigend keek hij haar aan, "Sorry, wat zei je?" vroeg hij met een glimlachje. Hij bedoelde het niet vervelend, dus hopte dat ze het niet verkeerd op zou vattem.

Amber wist van zichzelf dat ze te zacht praatte, ze was het dan ook gewend dat mensen vroegen om haar woorden te herhalen. 'Het... ehmm... het maakt niet uit,' stamelde ze toen. Iets harder dan haar fluistertoon van daarnet.

New

Raf zat op een bankje met zijn ogen gesloten en genoot van de zachte achtergrond geluiden die je normaal niet zouden opvallen. Zachtjes neuriede hij een willekeurig liedje, zelf wist hij niet of het een liedje was of gewoon een melodietje dat hij uit zijn duim zoog. Maar het maakte hem nu allemaal niet zo uit, het leven was op dit moment even perfect. Om zijn linker ringvinger zat de ring en dat was op dit moment grotendeels de bron van zijn geluk.

Ian rapte zachtjes met de muziek mee die uit zijn koptelefoon schalde. Rap was de opdracht geweest, dus rap was wat hij oefende. Hij zag er zelf wel het nut in. Hij zong graag in andere talen, en als je in een vreemde taal wilde rappen moest je het eerst in je eigen kunnen. Vandaar dat hij, met de vingers van zijn rechterhand knippend als ritme, rappend over de paden liep. Zijn nek was goed verborgen onder zijn zwart met wit geblokte sjaal, en zijn lichaam in een zwarte trenchcoat. Zo zonder felle kleuren was het aleen zijn haar dat hem onderscheidde van een gothic.

Raf's neurien pastte zich onbewust aan, aan het rappen van een jongen dat steeds dichterbij kwam. Zijn ogen waren nog steeds gesloten maar de verleiding om ze te openen en te zien wie het was werd steeds groter. Uiteindelijk opende hij een oog en keek naar de jongen waar het rappen vandaan kwam. Natuurlijk ging zijn blik eerst naar het haar en hij opende allebei zijn ogen. Na een paar seconde besloot hij dat hij het wel leuk vond, dat was ook weer eens wat anders.

Ian had absoluut niet door dat Raf naar hem keek. Hij sprong op een van de bankjes en ging helemaal op in zijn tekst en muziek. Zijn ogen waren gesloten en al zijn aandacht ging naar zijn tekst. Muziek was een van zijn weinige emotionele uitlaatkleppen. Op zich ging het wel goed, zijn vader had al een poosje niets meer van zich laten horen, Daisy had een paar keer gebeld, maar zij belden nooit naar hen, zowel hij als zijn moeder wilde zijn vader niet spreken. Hij begon zijn gefrustreerde emoties in de tekst te stoppen. Zijn gevoelens voor Mari die hij wel\niet aan haar durfde toegeven, zijn klote vader die hem nog steeds een duivelskind noemde, het feit dat zijn moeders nieuwe vriend haar op zeer lullige wijze had gedumpt. ALLES. Als hij zong gebruikte hij het vaak als een grote FUCK YOU naar alles en iedereen dat hem dwars zat.