Het pleintje

Sahirah was verrast door de uitleg waarom hij het gevraagd had. Maar het zorgde er niet voor dat ze daardoor losser werd. Ze keek even naar zijn hand, het duurde eventjes voor ze hem schudde. Ze was het niet gewend zich op zo'n manier voor te stellen. Sowieso was ze het niet gewend dat er zomaar iemand naast haar kwam zitten. Hoewel het op deze school verrassend vaak gebeurde. Ze probeerde haar hand zo min mogelijk te laten trillen terwijl ze zijn hand schudde. "Sahirah." stelde ze zichzelf voor met een licht glimlachje op haar lippen. Ze beet op haar lip toen hij vroeg of ze het erg vond dat hij rookte. Ze schudde haar hoofd "Nee, wat jij wilt.", eigenlijk zou ze vragen od ze er ook eentje mocht, maar dat durfde ze niet.

Jamie knikte,' Rook je zelf ook? Want dan bied ik je nu een sigaret aan.' Hij glimlachtte even zijn mooie witte tanden bloot en pakte toen opnieuw zijn pakje om er haar één voor te houden terwijl hij rustig zijn andere hand in zijn schoot had laten liggen met de sigaret erin.

Sahirah kon de verleidng niet weerstaan, zolang er geen leraar in de buurt zou zijn, zou het vast niet zo erg zijn. Dat Jamie een leraar was, ja dat wist ze dus niet. "Nou graag dan." zei ze, nu met een glimlach die haast echt leek te zijn op haar lippen. Maar dat kwam eerder door de gedachte aan de sigaret zometeen. Haar blik ging even naar het groepje meisjes dat nog steeds op het plein stond. Af en toe keek er eentje om naar Jamie en haarzelf, iets waardoor ze zich og kleiner probeerde te maken. Ze hield niet van opvallen.

Jamie glimlachtte maar keek even naar de groep meiden die vrolijk aan het giechelen waren.' Let maar niet op ze. De meeste van hun kunnen het gewoon niet geloven dat ik een leraar ben. Sorry als jij dat ook niet wist. Maar ga je niet anders gedragen. Ik voel me geen leraar en gedraag me ook niet zo. Ik rook, ik drink en ik breek iedere regel als leraar zijnde maar vroeger ook al leerling zijnde. Dus er is niet veel veranderd.'

Sahirah keek hem even verbaast aan, hij een leraar? Oké daar ging haar sigaret. Ze rolde haar vinger rond het touwtje van haar sweatshirt "Hoe bedoel je, 'ook' niet wist?" ze mocht meestal wel een afwezige indruk maken, als ze eenmaal in een soort gesprek was, al liet ze liever de andere persoon praten, dan lette ze nog best wel eens op.

Jamie grijnsde,' Slim iemand die oplet, nou dat veel leraren het zelf ook niet echt doorhebben en dat ook heel veel leerlingen het niet doorhebben. Iets dat het wel makkelijker maakt om een gesprek te voeren. En je mag van mij echt wel roken hoor. Ik doe het toch ook?' Hij vond het wel leuk dat dit meisje zo terughoudend was. Dat maakte het voor hem leuker om dingen van haar los te krijgen.

Sahirah beet nogmaals op de binnenkant van haar lip, een duidelijk teken van twijfel. Hij leek har niet te kennen, dus zou hij ook niet van haar problemen weten. Sigaretten waren dan niet zo lekker als een joint of iets in die trant, maar het was goed om haar trillende vingers voor een poosje tot rust te brengen. "Als ik er eentje van jou zou kunnen lenen" vroeg ze, voorzichtig.

Jamie keek even naar haar handen en gelijk wist hij wat er verkeerd was.' Nee sorry. ik zie al waarom ik het je niet mag geven. Niet omdat ik het niet wil maar gewoon omdat het niet verstandig is. Ik heb ook in die periode gezeten. Maar geloof me ik zat toen in een afkick kliniek dat is alles behalve leuk.' Hij legde zijn hand heel even op haar schouder,' Geloof me je bent beter af zonder. Ik ben er vanaf gekomen. Met veel moeite maar alsnog.'

Sahirah keek hem wat verbaast aan. Een leraar in de afkickkliniek? Dat had ze zo stellig geweigerd dat ze bijna het ziekenhuis uitgesprongen was toen ze het haar voorstelde. De stennis die ze daarom geschopt had was gelukkig overtuigend genoeg geweest om haar in plaats daarvan hier naar toe te sturen. Toen hij zijn hand op haar schouder legde kon ze er niks aan doen dat ze uit reflex een stuk opzij schoof. "Ik wou dat ik je kon geloven." ze zuchtte even diep, maar durfde hem nu even echt aan te kijken.

Jamie grijnsde dan wel het was niet van harte.' Hier ik zal het je bewijzen.' Langzaam schoof hij zijn mouwen omhoog en zag je allemaal putjes die je kreeg van naalden als je ze erin stak. Zijn hele armen zaten onder die putjes. Ook zag je af en toe een litteken maar dat was niet al te interessant.' Als ik niet in die kliniek had gezeten zouden mijn ouders nog leven. Maar dat ga ik nu niet uitleggen. Waarom zou ik liegen over zoiets?' Zijn stem was twijfelachtig maar vooral toch richting de gekwetst. Dit was iets dat belangrijk was voor zijn leven en als iemand dat niet wilde geloven kon hij daar zich heel erg druk om maken.

Sahirah schudde haar hoofd, ze hoorde de geketste ondertoon in zijn stem. "Nee, Ik bedoel dat ik beter af zou zijn zonder drugs." Met haar hand ging ze langs haar linkerarm, die zag er net zo uit als die van Jamie, maar deze zat veilig onder haar zwarte shirt. Niemand die het zou kunnen zien. Nogmaals zuchtte ze licht terwijl haar blik wat afwezig naar het groepje meisjes ging, "Wat erg van je ouders." merkte ze op, ditmaal niet eens uit plicht,

Jamie schudde zijn hoofd,' Alsjeblieft zeg niet iets dat je niet weet of meent. Dat van mijn ouders is alweer een tijdje geleden en was dat niet gebeurd dan zat ik hier niet om mensen te helpen. Mensen zoals jij maar ook meiden en jongens met kleine problemen zoals hun geaardheid of weet ik veel wat. Misschien wel voor bijles ofzo. Ik help graag. En ik weet zeker dat jij beter bent zonder. Ik ben beter zonder, iedereen is beter zonder. Je moet het alleen nog zien. Maar je krijgt het nooit te zien als je nu verkeerd gaat. Je moet even door de depressieve fase heen en dan merk je vanzelf dat het beter is. De fase waar jij nu in zit is het moeilijkst. Maar ik wil helpen. En als jij dat niet wilt moet je naar iemand toe gaan die je wel vertrouwd en waarvan je weet dat die je wilt helpen maar je kan dit niet alleen doen. Dan overleef je het niet.'

Sahirah wist niet wat ze moest zeggen, hij klonk tenminste oprechtre dan al die mensen in het ziekenhuis, gewoon omdat hij er niet voor betaald kreeg waarschijnlijk. Hij haar pas vijf minuten kende. Toch zei ze niks, ze wist niet eens meer of ze nog wel hulp van andere aan moest nemen. Het was allemaal haar eigen schuld, en dat was vaak gneoeg te lezen in de ogen van andere. Iets waar ze nog steeds niet aan kon wennen. Ze zou het nooit toegeven, maar zelfmedelijden speelde ook een grote rol bij haar. Uiteindelijk glimlachte ze lichtjes en keek ze hem weer aan, "Weetje, volgens mij ben je best een goede leraar." zei ze totaal uit context van het gesprek.

Jamie kon toch wel erg lachen om haar opmerking.' Dankje en dan weet je nog niet eens wat ik voor vak geef. Misschien heb ik je wel in de les? Ik geef wiskunde. Maar goed, dat is gewoon een kwestie van goed uitleggen. Maar terug naar jou. Dit is niet iets dat jij jezelf hebt aangedaan ondanks dat ik vroeger me dat continu wijs maakte. Jij was gewoon wat gevoeliger voor zoiets dan andere mensen. Daar kon je niks aan doen. Je hebt iets meegemaakt en daarom ben je eraan begonnen. Of je deed het om stoer te zijn ik zou het niet weten. Maar het komt erop neer dat je niet zo zeker van jezelf was. En de meeste mensen zien dat niet. Die denken dat het allemaal je eigen keuze was. Nee dat is niet waar. Het is je eigen keuze om ermee te stoppen. Je kan nu ook gewoon weer beginnen en wat houdt je tegen? Vertel maar Sahirah wat houdt je tegen? Waarom heb je nu nog geen spuit of joint in je handen? Datgene moet je versterken. Dat gevoel van iets dat je tegenhoud met groter worden. Dan pas kan je eroverheen komen.'

Sahirah luisterde naar wat hij zei, hij sprak op een overtuigende manier, iets wat haar onzeker maakte. Waarom wist ze niet, dat ze steeds de verkeerde kant op ging? Wat ze aan de ene kant niet wilde, maar aan de andere kant was het onmogelijk om niet te doen. "Weetje..." zei ze zacht, terwijl ze weer opzij wist te kijken, ze mocht dan geen prater zijn als Jamie eleek te zijn "Eigenlijk heb ik geen idee, waarom ik hier zit. Misschien omdat ik het graag zou willen? Een kans of iets dergeljiks, maar aan de andere kant haat ik het hier. Al die vrolijke mensen die gewoon rondhuppelen alsof de wereld een sprookje is, heb jij daar geen last van?" vroeg ze na voor haar doen een lang relaas.

Jamie grinnikte kort om haar woorden.' Nu niet meer maar ik snap dat je het vervelend vind. Misschien moet je wat vaker naar de rustige plekken. Ik kan ze je best laten zien hoor. Het is heel makkelijk om ze te vinden alleen moet je me dan wel beloven dat jij ze niet verkeerd gaat gebruiken. Zodra ik merk dat je weer begonnen ben zal ik helaas de schoolleiding erbij moeten halen als je niet met me wilt praten. En de schoolleiding heb ik er echt nog nooit bij hoeven halen. Ik heb al een paar jongens en twee meiden geholpen om van hun drugs probleem af te komen en allemaal waren ze stuk voor stuk moeilijk maar op een andere manier. Toch heb ik ze nooit gemeld bij de schoolleiding en ik was het ook niet van plan bij jou. Omdat ik die jongeren van hun probleem heb afgeholpen en dat wil ik hetzelfde met jou doen.'

Sahirah glimlachte flauwtjes, ze wist niet hoe ze op de woorden van Jamie moest reageren, was hij een van de vele die hulp aanbood omdat het 'hoorde', of omdat hij het echt wilde? Nouja hij begreep tenminste hoe het was om verslaafd te zijn, de plekken in zijn arm waren niet van een spuitje of 3, maar getuige van een echte verslaving. Uiteindelijk, omdat ze niks passend wist te zeggen keek ze hem gewoon even aan en knikte toen even, dat ze zijn hulp zou proberen te accepteren... Dat accepteren was vaak het probleem.

Jamie trok haar even wat dichter tegen hem aan en sloeg zijn armen even kort om haar heen.' Of je dit nu wilt of niet soms is het gewoon nodig. Een knuffel doet bij veel mensen wonderen. Ik word door veel mensen ook knuffelbeer genoemd omdat ik zelfs vreemden knuffel. Maar het is soms net dat ene kleine beetje liefde dat mensen nodig hebben.'

Hij had het vast goed bedoeld die knuffel, maar Sahirah verstijfde direct bij de aanraking. Elke aanraking die maar een beetje liefdevol was liet haar al lichterlijk flippen. Haar donkere ogen staarde dus ook direct geschrokken opzij terwijl ze een stuk opzij schoof. WAarschijnlijk voor andere een overdreven reactie, maarja Sahirah was ook niet helemaal normaal.

Jamie liet haar maar. Hij wist ook niet zo goed wat hij van dit meisje moest vinden. Met een zucht stond hij op en keek haar nog een keer doordringend aan,' Alsjeblieft als je hulp nodig hebt kom naar me toe. Ik ben niet zo iemand in het ziekenhuis die gewend is dit soort dingen te zeggen en te doen omdat het hun werk is. Ik doe dit voor jou. Ik wil gewoon dat jij er vanaf komt.' Daarna draaide hij zich om en drukte zijn sigaret uit in één van die standaard houders waar jij je sigaret moet uitdrukken.' Ik zie je vast nog wel.'

Sahirah keek naar de sigaret die uitgedrukt werd, en knikte nogmaals. "Vast wel." mompelde ze wat onduidelijk, maar waarschijnlijk verstaanbaar. Heel even keek ze naar haar handen voor ze hem even aankeek. Ze wist verder niet echt iets te zeggen. Ze was niet zo spraakzaam, maar dat had Jamie vast al ontdekt.

Jamie,' Hou je haaks Sahirah, mooie naam trouwens.' Daarna liep hij met zijn handen in zijn zakken gestoken weg. Langs het giechelende groepje meiden waar hij nog kort een blik op had geworpen die daardoor alleen maar harder giechelde. Hij had zijn schouders op gehaald met zijn ogen gerold en gewoon rustig doorgelopen.

nieuw
0
Morigan was er al een beetje over heen aan het komen dat ze Evy nooit als vriendin zou kunnen hebben, maar wel als gewone vriendin kon houden. Iets wat ze niet verwacht had, maar haar gevoelens voor haar leken af te nemen, gelukkig. Met een zucht opende ze het boek op haar schoot, geschiedenis, geweldig.

Met haar eeuwie grijns op haar gezicht rende Mari op een van de bankjes af, om hie vervolgens een nette ratslag op te maken en giecheldend naast een bankje neer te komen waar een meisje aan haar huiswerk zat. Ze sprong lichtjes op en neer op de bal van haar voet, zonder ook maar even buiten adem te raken.

Morigan keek geschrokken op toen er en meisje al radslagend aan gesprongen en en lachend naast haar staand neer te komen. Ze keek licht geschrokken op naar de gestalte naast zich die nu een stuk langer was dan zei, omdat ze op het bankje stond. Iets zeggen deed Morigan niet, daarvoor keek ze liever even de kat voor uit de boom, of van de bank in dit geval.