Het pleintje

Raf glimlachte toen hij zag hoe de jongen helemaal in zijn tekst opging. Het was leuk om te zien en hij was blij dat er dit soort mensen op deze school zaten. Mensen die echt hielde van wat ze deden, dat was een van de redenen dat hij hier nu nog les gaf. Wel merkte hij op dat de manier waarop de jongen zong, zijn houding en zijn stem veranderden. Het werd intenser en emotioneler. Het was niet moeilijk om te zien, vooral omdat hij dat soort dingen snel oppikte en de jongen het niet probeerde te verbergen. Rustig bleef Raf zitten kijken naar de jongen, hij zou hem niet storen, hij dacht dat dit eigenlijk een soort privémoment was.

Tien hij zich door de gehele tekst had geworsteld, haalde Ian diep adem om alles van zich af te zeten. Anders kwam alle emotionele shit er later weer uit. Hij hing zijn koptelefoon om zijn nek em keek rond, toen hij raf zag lachte hij schaapachtig. "Sorry, dude, dat ik jouw rust verstoord heb." Zero hij met een glimlach

Raf schudde zijn hoofd, hij vond het niet erg dat zijn rust werd verstoord als hij er een 'optreden' voor terug kreeg. "Ik vind het niet erg hoor, echt niet," zei hij glimlachend. Dat echt niet voegde hij er bewust aan toe. Veel mensen leken ervan overtuigd te zijn dat mensen aardig probeerde te zijn door dit soort dingen te zeggen en het dan ook niet geloofden.

Ian knikte. "Ben jij niet een leraar,zang of zo?" vroeg hij nieuwschierig. Hij klende neit alle leraren, en deze jongen zag er nog jong genoeg uit om hier op school te zitten. Hij dacht hem een keer gezien te hebben in de afdeling muziek maar hij wist het neit zeker. "Anyway, wat vond je van mijn falende rap? Engels is neit mijn voorkeurstaal, als het om zang gaat.. dus ik weet neit echt of het ergens anar klonk."

Maud zat op één van de bankjes. Ze had haar oortjes in en neuriede zachtjes mee. Ze had haar ouders gezegd dat ze vandaag de dag vrij nam want ze had wel wat andere dingen aan haar hoofd dan leren of viool spelen. Haar ouders waren boos geworden maar langzaam aan zouden ze op een gegeven moment begrijpen dat Maud niet meer te beheersen was. Zij wilde haar eigen persoon zijn en niet steeds de droom dochter spelen want dan was het ook nooit goed geweest. Dan moest het altijd beter en sneller en harder. Nee dat wilde Maud helemaal niet. Het was haar droom om te dansen, geen viool.

Chelsea was niet het soort cheerleader dat de hele dag in haar pakje rond bleef lopen, nee dat was wat haar betreft veel te koud. In haar armen had ze een paar boeken, een voor Engels en een voor Spaans, beide verschrikkelijk saai, maar ze moest ze toch echt een keer gaan lezen. Haar blik ging even over het pleintje heen, ze zag geen bekende, of tenminste mensen die ze echt goed kende en had geen zin om bij die personen te gaan zitten, daarom lep ze naar een bankje toe dat bezet werd door een meisje. "IS het goed als ik er bij kom zitten?" vroeg ze, hard genoeg om hopelijk over haar muziek heen te komen.

Maud deed snel één oortje van haar Ipod uit,' Natuurlijk kom erbij zitten.' Ze glimlachtte en trok haar benen in want daarmee had ze het hele bankje bezet gehouden.' Sorry ik hoorde je wel maar ik vind het beleefder zonder oortjes.' Snel deed ze die uit en zette haar Ipod op pauze waarna ze die in haar tas liet glijden. Ze kreeg een steek in haar zij, ze had zonder dat ze het doorhad de tas van Nick meegenomen. Shit, waarom meost alles om haar heen aan hem doen herinneren.

Chelsea nam plaats op het bankje naast het meisje, "Oh maakt niet uit hoor." zelf vergat ze vaak genoeg haar oortjes uit te doen, maar aan haar werd zelden gevraagd of ze op wilde schuiven. Op een of andere manier zorgde haar status ervoor dat mensen haar daarvoor liever meden. Haar blik ging naar de tas waar het meisje net iets langer naar keek dan nodig was als het haar eigen tas was. "Is er wat?" vroeg ze, misschien wat te nieuwsgierig voor een vreemde. Maar de vraag was al gesteld.

Maud schudde haar hoofd en glimlachtte,' Nee ik heb die tas van een vriend van mij gekregen en agh ik heb nu toch wel ruzie met hem. En opzich wil ik dat helemaal niet maar hij maakt mij soms echt gek. En dan bedoel ik niet gek van dat ik hem niet kan uitstaan want dat is juist het enige wat ik wel kan. Ik word gek van verlangen, de drang om hem te zoenen is soms gewoon zo ontzettend sterk. Maar hij is mijn beste vriendin en hij heeft al een paar keer duidelijk laten doorschemeren dat hij me niet leuk vind.' Ze beet op haar lip en schoot toen in de lach,' Hoe onbeleefd van me, ik ben Maud, aangenaam.' Zei ze vrolijk en keek naar het meisje maar je zag in haar ogen dat ze nog steeds niet echt vrolijk was en met dit probleem echt in de knoop zat.

Chelsea keek naar het meisje dat zonder dat ze haar kende haar verhaal begon te vertellen. "Hoe bedoel je dat hij duidelijk heeft laten doorschemeren dat je niet leuk vind?" haar grijsblauwe ogen keken haar even vragend uit. "O, ik ben trouwens Chelsea." glimlachte ze naar haar nadat Maud zich voorgesteld had. Kort gingen haar gedachten naar Ty, bij hen was het liefde op het eerste gezicht geweest, het was niet moeilijk om het dan toe te geven.

Maud haalde haar schouder op,' Ik had hem een kus gegeven omdat ik mezelf echt niet meer kon bedwingen, hij zei niks en keek me alleen maar aan. Op een gegeven moment is hij gewoon iets anders gaan doen net alsof de kus helemaal niet had plaatsgevonden. En daarna heb ik hem nog een keer gezoend maar hij zag het als een spel. Hij probeerde zijn vriend jaloers te maken en ging opscheppen met mij als zijn vriendin maar ik was zijn vriendin niet. En toen heb ik hem gezoend omdat ik wist dat het waarschijnlijk mijn laatste kans zou zijn. En ik weet zeker dat hij hetzelfde voelde, of in ieder geval zo kwam zijn zoen wel over. Maar daarna deed hij net als bij de eerste keer net alsof er niks aan de hand was. dus toen heb ik gezegd dat ik ging. Ik ben toen snel weggerend en nu heb ik dus ruzie met hem. Hij wil niet meer tegen mij praten en ik eigenlijk ook niet met hem.' Ze beet op haar lip en wist echt neit of het slim was geweest om het zo open en bloot haar verhaal op tafel te leggen. Maar ze moest het gewoon kwijt.

Chelsea luisterde naar het verhaal terwijl ze haar boeken naast zich neer legde op het bankje, misschien kon ze ze heel per ongeluk vergeten straks. Ze knikte toen ze klaar was met haar verhaal en knikte toen even nadenkend, "Dat klinkt best lastig..." zei ze zacht, maar wel gemeend. Chelsea was wel een flirt maar haar had ze allang verpand. Maar adies geven kon natuurlijk altijd nog. "Het kan ook zijn dat hij zelf ook niet weet hoe hij moet reageren? Dat die er daarom snel overheen wilde praten ofzo...?" het klonk vragend, aangezien ze er zelf niet bij geweest was en het dus ook niet precies kon beoordelen.

Maud beet op haar lip en knikte,' Ja maar helaas is dit niet eens het hele verhaal. Ik heb het zo verknalt. Ik had tegen hem gezegd dat ik iemand anders leuk vind, dat is vast de rede waarom hij niks deed. Maar ik vind die ander ook echt leuk, Micheal is echt een schat en hij heeft zo goed voor me gezorgd na..na een soort ongeluk. Maar ik weet gewoon zeker dat ik van Nick hou. Nog nooit had het me zo veel pijn gedaan om weg te moeten gaan en ik ben al zo ontzettend vaak weggestuurd.' Ze beet op haar lip en wilde in huilen uitbarsten,' Ik moet jou helemaal niet met mijn problemen opschepen. Ik moet gewoon accepteren dat ik het verkloot heb.'

Chelsea merkte dat ze op het punt van huilen stond, een beetje onhandig legde ze daarom haar hand troostend op haar bovenbeen. "Neee joh." zei ze in een poging om haar op te beuren. Ze keek even naar het plein, "Kun je hem niet vertellen dat je van hem houd?" vroeg ze. "Houden is iets anders dan leuk vinden, toch?" tenminste zo zag Chelsea het. Er waren genoeg jongens die ze af en toe wel leuk vond, maar niemand was ooit tussen haar en Ty gekomen.

Maud glimlachtte en vond het echt lief dat Chelsea haar echt probeerde te helpen.' Ik kan het wel proberen maar ik ben bang dat hij niet naar me wilt luisteren. Hij ontwijkt me al iets van een week en als hij me niet kan ontwijken negeert hij me. Toch denk ik inderdaad dat ik het ga proberen. Ik wil hem heel graag terug, is het niet als vriendje dan als beste vriend. Ik mis hem echt heel erg. Bedankt.' Ze glimlachtte naar het meisje en ze schudde haar hoofd,' Oké sorry wat was je eerste bedoeling toen je hier ging zitten eigenlijk?'

Chelsea glimlachte, "Geen dank hoor." wimpelde ze het af, "En anders wil ik wel een keer met hem praten." stelde ze voor. Ze had geen idee waar het over ging, maar het was altijd leuk om mensen te koppelen. Chelsea klopte op de boeken die ze naast haar neer had gelegd. "Dit lezen, maar dat heeft geen haast hoor. Het is oersaai." en van Spaans begreep ze sowieso niet zo veel, ja ze kon er wel wat mee, maar een heel boek lezen was er niet bij.

Maud grinnikte,' Het engels boek is wel oké hoor. Ik heb hem in de eerste gelezen. In het begin is hij redelijk saai maar zodra je op de helft bent wil je het boek niet meer wegleggen.' Maud had har boekenlijst voor de hele middelbare in twee maanden uit gehad in de eerste. Het meost van haar ouders want het was afleiding. En zo kon zij zich richten op het echte werk! De universiteit in twee jaar afmaken.

Chelsea keek haar even wat verward aan, bedoelde ze nu dat ze dom was aangezien ze nu al in de 4de zat en het nog niet gelezen had? "Hmm, ik houd niet zo van lezen." mompelde ze niet helemaal zeker of ze het als belediging zou moeten opvatten. "Maar zoals ik al zei, dat komt later wel." waarschijnlijk zou het een uitreksel van internet weorden, haar kennende.

Maud grinnikte om haar gezicht,' Ik ben euhmm nogal gedwongen door mijn ouders. Ik heb een IQ die hoger is dan het gemiddelde, ik bedoel het niet beledigend ik zeg alleen dat het boek best leuk is. Mijn boekenlijst van Franklin high heb ik in twee maanden in de eerste afgemaakt en ik ben nu al bezig met werk van de universiteit zodat ik daar maar twee of één jaar over hoef te doen.' Ze glimlachtte maar ze hield niet van dit meoten vertellen,' Het is mijn ouders droom, niet die van mij. Ik wil gewoon verlost kunnen zijn van mijn ouders en hier zo lang mogelijk nog op deze school zitten want dan kan ik dansen oefenen. Mijn ouders vinden Dansen maar onzin.' Ze glimlachtte weer maar dit keer glimlachtte ook haar ogen mee. Ze kon er wel om lachen hoe dom haar ouders waren.

Chelsea's ogen vergrootte wat, nu al voorbereiden op de universiteit?! "Waarom stop je er dan niet mee? Ze kunnen je echt niks maken." zei ze steeds wat overdonderd, aangezien ze in haar hoofd bezig was uit te rekenen als ze nu al universiteits werk zou doen. De conclusie was niet moeilijk om aan te komen, ze zou geen sociaal leven meer hebben en dan zou ze het nog niet redden. Chelsea was niet dom, maar zeker niet heel slim. "Als ik jou was zou ik gewoon lekker gaan dansen, waarom zit je hier anders?" ze dacht dat Maud haar ouders zover gekregen had om voor een paar jaar te dansen en dan verder te gaan.

Maud glimlachtte,' Ik zit hier vanwege Viool. Mijn klassieke viool kan me misschien een beurs opleveren. Dan hoeven mijn ouders het studie geld niet eens te betalen. Niet dat ze geld te kort hebben, nee ze hebben een eigen jet en weet ik veel wat nog meer. Toch zijn ze te krenterig om ook maar één keer om te kijken naar hun eigen dochter. Maar nee ik stop niet, ik heb verwachtingen en als ik neit aan die verwachtingen voel doe zal ik hier vanaf worden gehaald, naar een kostschool en kan ik weer helemaal opnieuw beginnen met vrienden maken. Ik heb er al zo weinig.'

Chelsea voelde iets als medelijden voor het meisje. Het leek haar vreselijk om zulke ouders te hebben, ouders die alleen maar aan hun eigengeluk dachten, niet aan dat van hun kind. "Kun je met dansen geen beurs krijgen dan? Met het verhaal erbij willen ze je vast wel een kans geven, toch? En anders met viool spelen?" ze keek haar even vragend aan, "Je ouders kunnen je toch niet dwingen om weg te gaan?" ze keek even het meisje onderzoekend aan, ze schatte het meisje in als rond haar leeftijd, dan had je toch wel het recht om zelf te beslissen wat je deeD?

Het meisje begreep duidelijk niet hoe erg haar ouders waren en daarom liet ze het maar zitten,' Kunnen we het ergens anders over hebben?' Ze glimlachtte maar je zag duidelijk haar treurige gezicht. Maud wist dat het meisje haar probeerde te helpen maar het lukte haar gewoon niet heel erg. Ze had haar wel goed geholpen met Nick en Micheal probleem. Maud wist namelijk echt zeker dat ze voor Nick ging kiezen. Maar hoe ze dat tegen hem ging vertellen?

Chelsea knikte "Natuurlijk." ze zag de treurige uitdrukking wel op haar gezicht. Uit haar tas haalde ze een flesje water en nam een slokje. "Maar je speelt viool dus." het was niet echt een vraag, eerder een bevestiging voor zichzelf, "Hoe lang speel je het al?" weer te veel nieuwsgierigheid, maar het was niet anders, dat hoorde gewoon bij haar.

Maud glimlachtte ze viool wel leuk om te doen maar het was niet iets dat voor haar het gevoel gaf dat ze even iemand anders kon zijn of even kon wegkruipen in haar eigen wereldje dat had ze met dansen wel heel erg.' Ik speel al vanaf dat ik een viool kan vasthouden, zo rond mijn 4e ben ik begonnen. Ik werd op les gezet bij één of andere hoge violist ofzo. Nou ik weet wel dat het een zuurpruim was en ze veel te streng was, ik had continu ruzie met haar. Op een gegeven moment weigerde zij mij les te geven vanwege mijn opstandigheid. Toen heb ik voor het eerst een eis gesteld, ik had tegen mijn ouders gezegd dat ik alleen naar dat mense zou luisteren als ik op dansen mocht. Mijn ouders weigerde eerst maar na lang zeuren mocht het. Het was in het buurthuis. Ik vond het geweldig daar.'