Het pleintje

Chelsea lachte even "Slim van je, om zo op dansles te mogen gaan." grinnikte ze. "Ik houd van dansen." zei ze, ze was er niet getalenteerd in als sommige mensen waren, maar ze kon het wel. Iets wat best een goede combinatie was met haar zangkunsten vond ze persoonlijk. Maar het tot haar talent bombarderen zou het niet worden.

Maud glimlachtte,' Daar ben ik blij om, ik vind het fijn als mensen van dansen houden, dat praat toch makkelijker, welke stijl vind je leuk om te doen?' Maud had alles wel een keer gedaan, klassiek was helemaal niks voor haar geweest. Dat deed haar veel te veel aan viool denken. De muziek was hetzelfde, de les meestal ook. Ze vond salsa heel leuk alleen ze had niet van die losse heupen. Daarom is ze toen over gegaan op break, dat vond ze echt heel gaaf maar het popping en locking sprak haar toch echt het meest aan.

Chelsea dacht even na, "Een beetje een mengelmoes van alles en nog wat geloof ik. " ze zou niet weten waar ze het onder zou moeten brengen. "Maar voornamelijk moderne stijlen, ik ben niet zo van de traditionele dansen." zei ze naar waarheid. "Maar meestal probeer ik een dans te verzinnen op het nummer dat ik zing, dus dat kan best verschillend zijn. Ik houd van experimenteren." Ja, ze kon met alle plezier een oud rocknummer proberen te zingen, maar even goed de nummer 1 van het moment.

Maud grinnikte,' hmm dat kan natuurlijk ook. Dus zang is jou talent? Ik moet zeggen dat iik het niet had verwacht maar wel bij je vind passen.' Kort klakte ze even met haar tong en schoot toen in de lach,' ohh sorry even een binnen pretje, een vriend van mij begon een keer met het nummer mee te zingen waar we op dansde en nou euhmm, hij kon echt totaal niet zingen.'

Chelsea knikte, "Ik zie mezelf ook niet echt iets anders doen. Ja dansen is ontzettend gaaf, maar ik zie mezelf er geen toekomst in opbouwen. Zo goed ben ik niet." glimlachte ze. Ze lachte bij haar verhaal over die jongen, "Dat is het voordeel van zingen, je hebt zelfs een vrijbrief om onder de douche te staan bleren, hoewel... Toen ik het een keer om 4 uur 's ochtends deed kreeg ik de koude kraan over me heen... Niet echt een pretje."

NEW
~~
Micheal zat op een van de bankjes met zijn muts die normaal op zijn hoofd stond in zijn handen. Hij plukte aan een los draadje ervan terwijl hij probeerde de kluwen die zijn gedachten voorstelde uit elkaar te halen. Nog steeds was hij ervan overtuigd dat liefde niet voor hem was, maar wat was Jacky dan in zijn ogen. Hij kon er niet omheen dat hij haar leuk vond, maar die overtuiging stond hem erg in de weg.

Flavio had Zita op zijn arm. Haar erg erg korte blonde krulletjes waren grotendeels verborgen onder een superschattige wollen babymuts. Nee haar eigen krullen waren niet interessant, het was veel leuker om aan die van je vader te trekken. Flavio lachtte zachtjes en gad haar een kusje op haar kleine neusje. Hij merkte Michael amper op. Hij ging op een bankje zitten en lachtte vrolijk naar haar. Nu ze bij Lauren ingetrokken waren was er gewoon veel meer ruimte. Daarnaast kon Lauren af en toe babysitten zodat hij en Adam wat slaap konden krijgen.

zon musts

Spoiler:

Met een zucht duwde hij zijn gedachten weg die nog steeds in de knoop zaten, maar hij had geen zin om ze verder uit de war proberen te halen. Hij trok zijn muts weer over zijn hoofd en stond op om weg te lopen. Terwijl hij bedacht of hij nog iets nuttigs kon doen, kwam de jongen met de baby in zijn blikveld. Het duurde een paar seconden voor hij doorhad dat het Flavio was en hij draaide zich op zijn hielen om. Hij bleef even met een glimlach naar de twee staan kijken. Hij voelde zich ergens wel schuldig dat hij niet eens had geweten dat de baby al geboren was, al had hij wel geweten dat Adam zwanger was. Maarja, hij had ook wel wat dingen aan zijn hoofd gehad. Hij liep met snelle passen naar Flavio toe om naast hem neer te ploffen. 'Heey' Zei hij met een grijns waarna hij met een vertederde blik naar het meisje keek. 'Oke, ze is echt te schattig, al had ik dat kunnen weten met een vader zoals jij.' Voegde hij er grinnikend aan toe.

Flavio lachtte zachtjes. "Dit kleine engeltje heet Zita." Zei hij trots. Hij streek teder over Zitas wangetje. "Ik ben echt dol op haar, al kan ik je aanraden nog even te wachten voor je een kind krijgt." Zei hij plagerig. Hij drukte een kusje op Zitas voorhoofd. "Je mag haar vasthouden als je wilt..." opperde hij. Hij keek nu pas op naar Michael.

Micheal grinnikte weer en schudde zijn hoofd bij het zien hoe Flavio met Zita omging. Dit had hij nou nodig, gewoon een vriend om even mee te praten en gezellig te doen. 'Alsjeblieft niet zeg, ik heb al genoeg problemen.' Zei hij lachend. Hij keek even van Zita naar Flavio en voelde zich wat ongemakkelijk bij het aanbod, al wilde hij het best. 'Ehhh ja is goed, maar je moet wel zeggen hoe ik het moet doen, ik ben anders echt bang dat ik iets verkeerds doe.' Zei hij met een grijns. Hij vond Zita nu al geweldig, in de paar seconden dat hij haar had gezien, ook al had ze een helft van Adam, die hij nog steeds niet mocht.

Flavio glimlachtte. "je moet een hand onder haar hoofdje houden, en de andere houd je zo." Hij deed het voor metbZita in zijn eigen armen. "Nu jij, als je je armen gowd houd, dan leg ik haar erin." Zrei metveen glimlach.

Micheal bekeek even goed hoe Flavio Zita vast had en probeerde toen aarzelend zijn eigen armen in de juiste positie te brengen. Ergens moest hij wel om zichzelf lachen, dat hij zo zenuwachtig werd van iets al dit. Hij keek even met een vragende blik naar Flavio om te weten of het zo goed was.

Flavio knikte en legde Zita voorzichtig in Michaels armen. "Zita, mia bambina, Zita, questo è Michael." Zita, my baby, this is Michael. ei hij met een grote glimlach. Zita opende haar twee grote ijsblauwe oogjes en keek nieuwschierig naar de nog onbekende persoon. Ze stak een handje uit naar Michaels gezicht en kraaide.

Micheal's glimlach verbreedde toen hij de mooie blauwe oogjes zag en hij kon ook een grijns niet onderdrukken bij de kraai. Hij leunde wat meer achterover tegen de rugleuning van het bankje, zodat Zita wat meer tegen hem aanleg, waardoor hij minder bang werd om haar te laten vallen. Hij ging met een vinger zachtjes langs het babywangetje en zei zonder zijn blik van Zita af te halen tegen Flavio:' Ik word nog eens jaloers op jou, of eigenlijk ben ik dat al. Eerst de liefde van je leven vinden, verloofd zijn en nu zíj. Ik kan me niet voorstellen dat ik het ooit zo goed zal hebben.'

Flavio lachtte zacht. "Jij krijgt ook je eigen stukje hemel nog wel, maar bij ons ging alles gewoon super snel, en Zita hadden we onz niet eens voor kunben stellen, maar ik weet zeker dat jouw ware liefde ook nog op zal komen dagen en je met hem of haar dolgelukkig word."